ตอนที่ 2653 คุณป้าอย่ามาอีกเลย
เหมยเหมยสอนหลักการใช้ชีวิตแก่ลูกสาวมากมายจนน้ำลายแห้งหมดปาก คิดว่าต่อให้ลูกสาวฟังครึ่งไม่ฟังครึ่งอย่างน้อยก็คงจำได้บ้างแหละ!
แต่แล้ว…
“คุณแม่…หิวแล้ว ทานข้าวกัน!”
เล่อเล่ออ้าปากหาววอดทีหนึ่ง ดวงตาหยาดเยิ้ม ในที่สุดคุณแม่ก็เทศนาจบสักที ถ้าปล่อยให้คุณแม่เทศนาต่อไปเธอต้องหลับแหงเลย
เหมยเหมย “…”
ไฟโทสะก็ปะทุขึ้นมาทันที นี่ไม่เห็นเธอในสายตาเลยใช่ไหม!
“เหยียนเล่อเล่อ เมื่อกี้แม่พูดอะไรไปบ้าง ลูกท่องออกมาให้หมดเลยนะ!” เหมยเหมยสองมือเท้าสะเอวตะคอกเสียงดุดัน
หากเสือไม่ทำตัวโหดหน่อยคงเห็นเธอเป็นแม่พระผู้ใจดีแล้วจริง ๆงั้นสิ?
ร่างอวบของเล่อเล่อสะท้านเฮือกรู้สึกหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เบิกตาคู่กลมโตมองเหมยเหมย
ทำไมคุณแม่โกรธอีกแล้วล่ะ?
หรือว่าคุณป้า[1]มาอีกแล้ว?
ทุกครั้งที่คุณแม่โมโหคุณพ่อก็จะบอกว่าคุณป้ามาทุกที คุณป้าที่ไม่เคยเจอหน้ากันคนนี้ต้องดุมากแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นทำไมคุณแม่ถึงโมโหทุกครั้งล่ะ?
“เหยียนเล่อเล่อ อย่ามาแกล้งเป็นใบ้…แม่จะนับถึงสาม ถ้าท่องไม่ได้ทั้งสัปดาห์นี้ก็ทานแต่ผักไปเลย!”
เหมยเหมยเห็นเล่อเล่อเอาแต่กะพริบตาปริบ ๆไม่พูดสักประโยค ไฟโทสะก็ยิ่งลุกโชน
เล่อเล่อทำหน้าบูดบึ้งทันที กินหญ้าทั้งสัปดาห์แล้วชีวิตจะยังมีความหมายอะไรอีก?
“คุณแม่บอกว่า…เจ้าม้าน้อยราคาแพงมาก…อืมอืม…แพงมาก…ใช้เงินเยอะ…”
เล่อเล่อพูดเสียงงึมงำแต่เธอฟังอยู่ตั้งนานก็จำได้แค่ว่าแพง ไม่ได้จับประเด็นสำคัญที่เหมยเหมยพร่ำสอนเลย อ้ำ ๆ อึ้ง ๆอยู่นานแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
“ประเด็นที่แม่สื่ออยู่ที่เรื่องเงินเหรอ? น่าโมโหนัก…ทานเจ…ทานเจไปเลยทั้งเดือน!” เหมยเหมยเดือดจนแทบจะระเบิดเลยเพิ่มระดับการลงโทษ
“ไม่ทานหญ้า…ฮือฮือ…” เล่อเล่อยู่หน้า กินหญ้าหนึ่งเดือนเธอคงอยู่ต่อไม่ได้แน่
ทำไมคุณป้าคนนั้นต้องมาด้วย มาทีไรต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอทุกที!
เหยียนหมิงซุ่นเร่งฝีเท้ารีบเข้ามาในบ้าน หลังกลับจากเลิกงานมาก็เห็นเสี่ยวเป่าตั้งแต่หน้าประตู เจ้าตัวเล็กดูร้อนรนเอาแต่ฉุดแขนเขาให้รีบเดินมาบอกว่าถ้าไปช้าน้องสาวต้องแย่แน่ ๆ
ทำเอาเขาตกใจแทบแย่ รอเข้ามาถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นทีภรรยาคงองค์ลงแล้ว!
“เกิดอะไรขึ้น เล่อเล่อทำอะไรผิดอีก?” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มถามพลางประคองเหมยเหมยที่โมโหไม่น้อยเดินไปนั่งตรงโซฟากลับเห็นลูกสาวตัวเองน้ำตาคลอเบ้า ครั้นเห็นเขาก็กลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วสูดจมูกฟุดฟิดหลายที
“คุณพ่อ…ไม่ทานหญ้า…อย่าให้คุณป้ามาอีกเลย!”
เล่อเล่อเห็นเหยียนหมิงซุ่นเหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต เธอมองพ่อตัวเองตาแป๋วได้แต่หวังว่าคุณพ่อคนเก่งจะช่วยขับไล่คุณป้าตัวร้ายนั่นไปได้
เหยียนหมิงซุ่นงุนงงพลางกวาดมองรอบ ๆ มีแขกมาที่บ้านหรือ?
“คุณป้ามาจากไหน…” เหมยเหมยก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ยายตัวแสบพูดเหลวไหลอีกแล้ว เธอถลึงตาใส่ทีหนึ่งอย่างอดไม่ได้จนเล่อเล่อรีบหลบไปอยู่หลังเหยียนหมิงซุ่นเพราะที่นั่นปลอดภัยกว่า
เหยียนหมิงซุ่นถามต้นสายปลายเหตุแล้วก็อดขำไม่ได้ เหมยเหมยนับวันก็ยิ่งทำตัวเป็นเด็ก เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทะเลาะกับลูกสาวได้!
“ก็แค่ม้าตัวเดียวไม่ใช่เหรอ? รับไว้ก็รับไว้สิ มีอะไรน่าโมโหกัน!” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มกล่าว
เหมยเหมยถลึงตาใส่แล้วตอบกลับอย่างไม่พอใจนัก “พี่คิดว่าเป็นม้าทั่วไปเหรอ? นั่นเป็นม้าพันลี้ที่ประเมินราคาไม่ได้เชียว ลูกสาวพี่ปากบอกรับก็รับไว้เลย จะตามใจแบบนี้ไม่ได้!”
เหยียนหมิงซุ่นกลับทำท่าไม่ใส่ใจเท่าไร “ลูกสาวของฉันจะรับของขวัญอะไรไม่ได้บ้าง อย่าว่าแต่ม้าพันลี้เลย เธออย่าไปคิดอะไรมาก สามีของเธอปกป้องสองแม่ลูกพวกเธอได้…”
“พี่ก็ตามใจไปเถอะ…ประเด็นของฉันอยู่ที่เรื่องนี้หรือไง พี่น่ารำคาญเหมือนลูกสาวพี่เลย จับจุดสำคัญไม่ได้ทั้งคู่!”
เหมยเหมยคร้านจะอยู่กับสองพ่อลูกตัวแสบคู่นี้จึงลุกเดินไปช่วยคุณย่าหยางทำกับข้าวในห้องครัว
เล่อเล่อถอนหายใจแล้วเลื่อนหน้ามาตรงหน้าเหยียนหมิงซุ่นกระซิบถามเบา ๆ “คุณพ่อ คุณป้าไปแล้วใช่ไหม?”
เหยียนหมิงซุ่น ‘…คุณป้าอยู่ไหนกันแน่น่ะ?’
………………………..
ตอนที่ 2654 ชำระบุญคุณความแค้น
เรื่องม้าน้อยถือว่าจบลงแต่เพียงเท่านี้ภายใต้ฝีมือของเหยียนหมิงซุ่น ลุงเหลาทำบ้านหลังงามให้ม้าตัวน้อย และเสี่ยวเป่าที่ตั้งชื่อแสนจะเห่ยให้ม้าตัวน้อย–
เสวี่ยฮวา!
เพราะเสวี่ยเอ๋อร์คือพี่ใหญ่ พี่รองย่อมต้องชื่อเสวี่ยฮวา!
เหมยเหมยไม่เข้าใจตรรกะของเด็กว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงต้องชื่อเสวี่ยเอ๋อร์ แล้วพี่รองถึงชื่อเสวี่ยฮวา เธอนึกถึงเบียร์เสวี่ยฮวามากกว่าเสียอีก!
“วันหลังเรียกมันว่าฮวาฮวาแล้วกัน…พี่เก่งจังเลย!” เล่อเล่อดันปรบมือเอ่ยชมเชย ชื่นชอบชื่อของเพื่อนตัวใหม่อย่างมาก
เหมยเหมยปากกระตุก เธอฟุบลงพื้นสำรวจท้องของเจ้าเสวี่ยฮวาตัวน้อย ครั้นเห็นเช่นนั้นปากก็กระตุกแรงกว่าเดิม
ทั้งที่เป็นตัวผู้ดันชื่อฮวาฮวา เจ้าม้าน้อยที่น่าสงสารเอ๋ย!
ก่อนนอนเหยียนหมิงซุ่นถามถึงเรื่องฉีฉีเก๋อ เขารู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเหมยเหมยมัวแต่วุ่นเรื่องเพื่อน แต่เขาไม่สะดวกที่จะเข้าไปยุ่งด้วยเลยไม่เคยปริปากถามถึง
“จุดจบสมบูรณ์แบบมาก ชายโฉดหญิงชั่วได้รับผลกรรมกันทั้งคู่ ฉีฉีเก๋อใช้ชีวิตกับเป่ารื่อน่าอย่างมีความสุข…เป็นเรื่องน่ายินดีมากเลยล่ะ!”
เหมยเหมยดีใจอย่างมากและรู้สึกภูมิใจมากด้วย
เพราะเรื่องนี้มีจุดจบสมบูรณ์ขนาดนี้ได้ก็มีส่วนช่วยจากเธอไม่น้อย
“เธอสร้างความดีความชอบไว้ไม่น้อยเลย ไม่งั้นจุดจบไม่มีทางสมบูรณ์แบบขนาดนี้ได้ ที่รัก เธอคือตัวการสำคัญเลยนะ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดชมไม่ขาดปาก
เหมยเหมยมองค้อนใส่ทีหนึ่งแต่กลับยิ้มหน้าบานเป็นดอกไม้ ความจริงเธอก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน!
“ฉันยังคิดจะให้ฉางชิงซานคู่กับเจินหวานหว่านต่อไปอีกแหนะ!” เหมยเหมยแค่นหัวเราะ ชายโฉดกับหญิงชั่วเกิดมาเพื่อคู่กันไม่ใช่หรือ?
คู่ดี ๆแบบนี้พรากจากกันคงน่าเสียดายแย่!
เหยียนหมิงซุ่นชะงักไปเพราะชื่อเจินหวานหว่านคุ้นหูอยู่บ้าง…แต่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขามาก แค่ภรรยามีความสุขก็พอ!
“เรื่องคนอื่นเธอก็อย่ายุ่มย่ามมากนักเลย เป็นห่วงสามีของเธอให้มากกว่านี้เถอะ…”
เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยเหมยที่น่าเย้ายวนภายใต้แสงไฟสลัว ๆแล้วกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ แขนยาวรวบตัวหญิงงามเข้ามาในอ้อมกอด
เวลาค่ำคืนมีค่าเทียบเท่าทองพันชั่ง…จะปล่อยให้เวลาสูญเปล่าไม่ได้!
เหมยเหมยตามสืบเสาะเรื่องราวของเจินหวานหว่านจากพี่หนิว เธอเคยไปตามหาที่โรงพยาบาลแต่ทางโรงพยาบาลบอกว่าเจินหวานหว่านออกจากโรงพยาบาลไปตั้งนานแล้วเพราะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา
“มีชีวิตไม่ดีมากนัก สุขภาพพังแล้วยังหางานทำไม่ได้อีกเลยไปเช่าห้องใต้ดินขนาดสิบตารางเมตร ได้ข่าวว่าค่าเช่ายังไม่มีเงินจ่ายเลย…” พี่หนิวกลับรู้ดีทุกอย่าง
เหมยเหมยฟังแล้วรู้สึกสะใจเหลือเกิน มีชีวิตไม่ดีน่ะถูกแล้ว!
เธอเริ่มลังเลใจอีกครั้ง เจินหวานหว่านเป็นแบบนี้ก็ย่ำแย่มากพอแล้ว มีความจำเป็นต้องจับคู่กับฉางชิงซานอีกหรือ?
เหมยเหมยตัดสินใจไปดูสถานการณ์ของเจินหวานหว่านก่อนค่อยว่ากันอีกที ถ้าแย่จริง ๆก็ปล่อยเธอไปตามยถากรรมเถอะ!
เธอเดินทางไปยังจุดปลายทางตามที่อยู่ที่พี่หนิวให้มา ที่นี่เป็นหมู่บ้านกลางเมืองที่สกปรกวุ่นวายมากแห่งหนึ่ง มีผู้คนต่างถิ่นมากมายและสิ่งก่อสร้างที่ไม่เป็นระเบียบเลยทำให้ดูยุ่งเหยิง กฎระเบียบกลับยุ่งเหยิงยิ่งกว่าสิ่งก่อสร้างด้วยซ้ำ ได้ข่าวว่าละแวกนี้หลังเวลาสามทุ่มผู้หญิงจะออกจากบ้านไม่ได้ ไม่อย่างนั้นการถูกปล้นจี้ถือว่าเป็นเรื่องเล็ก เสียความบริสุทธิ์ต่างหากที่แย่ยิ่งกว่า!
ที่พักอาศัยของเจินหวานหว่านอยู่ในที่ลับตาอย่างมากซึ่งอยู่ด้านในสุดของหมู่บ้าน ทั้งยังเป็นห้องชั้นใต้ดินทั้งอับทั้งชื้นไม่เจอแสงแดดตลอดทั้งปี!
ข้างนอกห้องเจินหวานหว่านมีผู้ชายหลายคนยืนออกัน ส่วนมากมีแต่ตาแก่วัยห้าหกสิบที่ผมหงอกขึ้นไม่น้อย อีกทั้งดูจากการแต่งตัวก็รู้ว่าเป็นคนฐานะยากจน
“เจ้าหวังกินยามาสินะ…เข้าไปเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว ให้ตาย คราวนี้ได้เปรียบล่ะ…”
“แหงสิ ผู้หญิงคนนี้นอกจากไม่มีน้ำหล่อลื่นแต่หน้าตากับหุ่นดีกว่าผู้หญิงคนก่อน ๆตั้งเยอะ แถมราคาเท่ากันอีก ไม่เลวเลย…”
“นั่นน่ะสิ ไม่มีน้ำจะกลัวอะไร ทาเยอะ ๆก็พอ…ไว้วันหลังฉันก็กินยามาบ้างดีกว่า…ฮิฮิ…”
……
เหมยเหมยฟังอยู่ครู่เดียวก็หันหลังเดินจากไป เพราะไม่มีความจำเป็นอีกแล้ว…
เจินหวานหว่านได้รับผลกรรมแล้ว บุญคุณความแค้นของเธอ…ก็จบลงแต่เพียงนี้แล้วกัน!
………………………
[1] คนจีนนิยมใช้เรียกแทน “ประจำเดือน”