บทที่ 1626 เซี่ยเหอผิดปกติ
เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด เซี่ยเหอก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้และพูดว่า “คุณเป็นอะไรกับฉัน ทำไมต้องฆ่าคนแทนฉันด้วย?”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เซี่ยเหอรู้สึกอย่างไร ครอบครัวที่มีเพียงคนเดียวในโลกถูกฆ่าตาย
และคนในครอบครัวคนนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับหยางเฉินด้วย
ในเวลานี้ฆาตกรก็ร้อนใจเช่นกัน เขาพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว “ท่านสุภาพบุรุษผู้นี้พูดถูก ผมเป็นไอ้สารเลว คุณเป็นดาราใหญ่ที่มีอนาคตที่สดใส ยังเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีและงดงาม แม้แต่มดก็ไม่กล้าเหยียบ แล้วจะฆ่าผมได้ยังไง?”
“เซี่ยเหอ คุณอย่าฆ่าผมเลย ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ปล่อยผมไปนะ ต่อไปผมจะไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแล้ว”
เซี่ยเหอพูดอย่างโกรธเคือง “ต่อไป? ครอบครัวเพียงคนเดียวที่ฉันมีในโลก ก็ถูกแกฆ่าตายไปแล้ว แกกล้าดียังไงมาบอกกับฉันว่าต่อไป?”
“ไอ้สารเลว! แกฆ่าแม่ฉันทำไม? ทำไม? เธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดี ทำไมแกต้องฆ่าเธอด้วย?”
ในเวลานี้ อารมณ์ของเซี่ยเหอพุ่งทะยานจนแทบทรุด
หยางเฉินรู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ก็ไม่กล้าห้ามเซี่ยเหออีก กลัวว่าการห้ามปรามของเขาจะทำให้เซี่ยเหอโกรธ ดังนั้นจึงทำได้เพียงปล่อยให้เซี่ยเหอระบายความโกรธเท่าที่เธอต้องการ
เขาไม่ยอมให้เซี่ยเหอสังหารนักฆ่าจริงๆ มิฉะนั้น มันจะกลายเป็นฝันร้ายสำหรับ เซี่ยเหอไปตลอดชีวิต
เพราะเขา โยชิดะ โนะจึงสั่งให้คนมาจับตัวเซี่ยเหอไปเพื่อเอามาข่มขู่เขา ทำให้แม่ของเซี่ยเหอตายเพราะเรื่องนี้
เขารู้สึกไม่กล้าสู้หน้าเซี่ยเหอ ไม่ต้องการให้เซี่ยเหอต้องทนทุกข์ไปตลอดชีวิต
“ผัวะๆๆ!”
เซี่ยเหอเหวี่ยงไม้เบสบอลฟาดเข้าไปที่ตัวนักฆ่าหลายครั้ง ตีไปคำรามไป “แกมันไอ้สารเลว แกฆ่าแม่ฉันทำไม?”
หลัวซื่อหงที่ถูกมัดแขนขาไว้ กลัวจนฉี่ราดกางเกง
“อย่าตีผมอีกเลย!
แม้ว่าผมจะพลั้งมือฆ่าแม่ของคุณตาย แต่ฆาตกรตัวจริงก็คือหลัวซื่อหง!”
ถ้าตีอีกผมต้องตายแน่! หลัวซื่อหงเป็นคนจัดการให้ผมลักพาตัวคุณ
นักฆ่าวัยกลางคนตะโกนลั่น
แม้ว่าเซี่ยเหอจะไม่มีพละกำลังมากนัก
แต่เขาก็ถูกองครักษ์เงาทุบตีปางตายมาก่อนที่เซี่ยเหอจะมาถึง เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในหลายส่วนของร่างกาย
แล้วยังถูกเซี่ยเหอเอาไม้ตีอีกหลายครั้ง เขารู้สึกว่ากระดูกของเขาหักเกือบทั้งตัวแล้ว
หลัวซื่อหงพูดอย่างโกรธเคือง
ฉันแค่บอกให้แกเชิญตัวคุณเซี่ยมา ใครใช้ให้แกไปลักพาตัวเธอ? ใครใช้ให้แกฆ่าแม่ของเธอ?”
“ไอ้สารเลว! มาบอกว่าฉันเป็นฆาตกรตัวจริงได้ยังไง?
ฆาตกรวัยกลางคนพูดอย่างโกรธเคือง “คุณพูดเอง
จะใช้วิธีไหนก็ได้ ขอเพียงพาตัวเซี่ยเหอมาให้คุณได้ ต่อให้ภารกิจของผมสำเร็จแล้ว แต่ถ้าคุณไม่ได้มอบหมายให้ผมทำแบบนี้
แล้วผมจะพลั้งมือฆ่าแม่ของเซี่ยเหอได้ยังไง?”
หลัวซื่อหงและนักฆ่าพยายามฉีกหน้ากันอย่างเต็มที่เพื่อความอยู่รอด ต่างฝ่ายต่างสาดโคลนใส่กันทุกรูปแบบ
ดวงตาของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความแค้น เธอกัดฟันพูดว่า “พวกแกทุกคนสมควรตาย!”
พูดจบเธอก็เหวี่ยงไม้เบสบอล แววตามีประกายเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง
“ไปตายซะ!”
ทันใดนั้นเธอก็คำรามและเหวี่ยงไม้เบสบอลในมือไปทางศีรษะของนักฆ่าวัยกลางคน
เมื่อกี้โดนแค่ตีที่ตัวของนักฆ่า ไม่ร้ายแรงถึงชีวิต แต่หากท่อนนี้โดนหัวของนักฆ่าเมื่อไร นักฆ่าอาจจะตายตรงนี้ทันที
“ผัวะ!”
หยางเฉินเข้ามายืนขวางตรงหน้านักฆ่า ไม้เบสบอลกระทบร่างกายของเขาอย่างแรง
ทุกคนตกตะลึง เซี่ยเหอก็มองหยางเฉินอย่างว่างเปล่า
หยางเฉินจ้องมองเซี่ยเหอด้วยสีหน้าจริงจังและพูดว่า
กับการตายของคุณน้าลู่ ถ้าผมไม่ได้ไปทำให้ใครขุ่นเคือง อีกฝ่ายคงไม่เอาคุณมาข่มขู่ผม”
“เซี่ยเหอ ผมเสียใจจริงๆ
“แค่นี้ผมก็สู้หน้าคุณน้าลู่ไม่ได้แล้ว หากมองดูคุณฆ่าใครตายตอนนี้เฉยๆ เรื่องนี้จะกลายเป็นฝันร้ายสำหรับคุณไปตลอดชีวิต ผมจะไม่ทำผิดต่อคุณอีกแล้ว!”
หลังจากแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง เซี่ยเหอก็พูดอย่างโกรธเคือง
“หยางเฉิน คุณคิดว่าคุณเป็นอะไรกับฉัน? มีสิทธิ์อะไรเข้ามายุ่งเรื่องของฉันมากมายนัก? ฉันจะแก้แค้นให้แม่ของฉันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?
ไปให้พ้นนะ!”
หยางเฉินไม่ยอมถอย พลางถามเสียงหนักแน่น “คุณจะฆ่าพวกเขาด้วยมือของคุณเองเพื่อล้างแค้นให้คุณน้าลู่จริงๆ เหรอ?”
เซี่ยเหอกัดฟันพูดว่า “ใช่ ฉันจะล้างแค้นให้แม่ของฉันด้วยตัวเอง!”
หยางเฉินเงียบไปในทันที เขารู้ว่าไม่สามารถโน้มน้าวเซี่ยเหอได้ เหมือนที่เซี่ยเหอพูด เขามีสิทธิ์อะไรเข้าไปยุ่งเรื่องของเซี่ยเหอ?
อย่างมากทั้งสองก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่งเรื่องการแก้แค้นให้แม่ของคนอื่นไม่ใช่หรือ?
แต่เขาก็ทนไม่ได้อยู่ดี เซี่ยเหอต้องใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดไปตลอด
ประกายคมกริบปรากฏขึ้นในดวงตาของหยางเฉิน พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ฆ่ามันซะ!”
“ปังๆๆ!”
กลุ่มองครักษ์เงานำโดยเฉียนเปียว ต่างชักปืนออกมาแล้วเล็งไปที่หลัวซื่อหงและนักฆ่าวัยกลางคน เสียงปืนดังขึ้นในทันที
หลัวซื่อหงและนักฆ่าวัยกลางคนล้มลงจมกองเลือดก่อนที่พวกเขาจะได้มีโอกาสร้องขอชีวิต
เซี่ยเหอตกตะลึง ฆาตกรที่เธอกำลังจะฆ่าเพื่อแก้แค้นให้แม่ของเธอ ตายเสียแล้วเหรอ?
หยางเฉินมองไปที่เซี่ยเหอแล้วพูดว่า “เซี่ยเหอ ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ แต่ในฐานะเพื่อน ผมจำเป็นต้องทำ ต่อให้คุณจะเกลียดผม ผมก็ต้องทำ ขอโทษนะ!”
ทันใดนั้นเซี่ยเหอก็เงยหน้าขึ้นมองหยางเฉินอย่างโกรธเคือง พลางกล่าวว่า “ทำไมคุณต้องทำแบบนี้? คุณฆ่าศัตรูที่ฆ่าแม่ของฉัน แล้วต่อไปฉันจะแก้แค้นได้อย่างไร? จะไปแก้แค้นใคร?”
หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ถ้าผมไม่ได้ไปทำให้ใครขุ่นเคือง อีกฝ่ายคงไม่เอาคุณมาข่มขู่ผม ดังนั้นผมจึงเป็นฆาตกรที่ฆ่าคุณน้าลู่ทางอ้อม หากคุณต้องการแก้แค้นก็มาหาผมได้”
จิตใจของเซี่ยเหอพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ เธอพุ่งเข้าไปทุบหน้าอกของหยางเฉินอย่างแรง ทุบไปร้องไห้ไป “คุณไปทำให้คนอื่นขุ่นเคือง แล้วทำไมพวกเขาต้องเอาฉันมาข่มขู่คุณด้วย? แล้วมาฆ่าแม่ฉันทำไม?”
หยางเฉินยืนนิ่งไม่สะทกสะท้าน ปล่อยให้เซี่ยเหอทุบตีร่างกายตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
เขารู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้มาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงมองดูเซี่ยเหอจิตใจแตกสลายไปกับตา
“คุณพูดถูก คุณก็เป็นฆาตกรฆ่าแม่ของฉันคนหนึ่งด้วย ฉันจะฆ่าคุณ! ฉันจะล้างแค้นให้แม่ของฉันเอง!”
ทันใดนั้นเซี่ยเหอก็ก้าวถอยหลังหลายก้าว มองดูหยางเฉินอย่างโกรธเคืองพร้อมกับพูดขึ้น
หยางเฉินขมวดคิ้ว ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกถึงเจตนาฆ่าจากดวงตาของเซี่ยเหอ เซี่ยเหออยากจะฆ่าเขาจริงๆ
เขาถามด้วยความเป็นห่วง “เซี่ยเหอ คุณเป็นอะไรไป?”
“ฉันจะฆ่าคุณ! ฉันจะฆ่าคุณ!”
ดวงตาของเซี่ยเหอแดงก่ำ เธอกัดฟันพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า
ทันใดนั้นเธอก็หยิบมีดสั้นที่อยู่บนโต๊ะข้างๆ ขึ้นมา พุ่งตรงเข้าไปหาหยางเฉิน “ฉันจะฆ่าคุณ! ฉันจะฆ่าคุณ!”
“สวบ!”
ทันใดนั้นมีดสั้นได้แทงทะลุเข้าไปในร่างกายของหยางเฉิน โลกทั้งใบเงียบสงัดลง