ตอนที่ 2667 ไม่มีทายาทก็ปล่อยให้สายเลือดมันจบไปเถอะ
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนใบหน้าซีดเผือด คำพูดของฮุ่ยเซียงจี้ใจดำหล่อนอย่างแรงและเป็นเหมือนตะกอนที่เกาะอยู่ในใจมาหลายปี เธอรู้สึกใจฝ่อขึ้นมาทำให้โต้ฮุ่ยเซียงกลับไปไม่ทัน
ในดวงตาฮุ่ยเซียงฉายแววลิงโลด ผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้ถือว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่สมบูรณ์ด้วยซ้ำไป แล้วจะคู่ควรกับพี่กังของเธอได้อย่างไร!
อิงจวี้กังมองเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีอย่างปวดใจพาลเกลียดฮุ่ยเซียงมากกว่าเดิม แค่นเสียงพูด “คนนอกอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของฉัน? คลอดลูกไม่ได้แล้วจะทำไม ฉันชอบเชี่ยนเชี่ยน ต่อให้คลอดลูกไม่ได้ฉันก็ชอบเธอ!”
“คลอดลูกไม่ได้แล้วก็จะปล่อยให้แซ่อิงจบลงที่รุ่นพี่งั้นเหรอ!” ฮุ่ยเซียงพูดเสียงตื่นตระหนก
อิงจวี้กังยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “คนแซ่อิงอาจจะมีไม่ถึงหลักล้าน แต่อย่างน้อย ๆก็น่าจะมีหลักแสนแหละ แล้วจะสิ้นคนสืบสกุลได้อย่างไร? เธอนี่โง่เขลาเบาปัญญาจริง ๆ!”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนสูดจมูกอย่างรุนแรง น้ำตาคลอเบ้า ทำไมหมอนี่ถึงได้พูดจาซึ้งแบบนี้นะ ทำเอาหล่อนอยากร้องไห้อีกรอบเลย!
แต่กลับเป็นพ่อแม่ของอิงจวี้กังที่นั่งไม่ติดกล่าวกับลูกชายอย่างไม่พอใจว่า “ถึงคนพวกนั้นจะแซ่อิงแต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเราสักหน่อย สายเลือดของเราสืบทอดกันมาหลายช่วงอายุคนจะให้มาจบที่ลูกไม่ได้มั้ง!”
“จบก็จบสิ ใครจะไปรู้อนาคต พ่อแม่อย่าพูดจาเหลวไหลนักเลยค่ะ!” น้องสาวอิงจวี้กังคัดค้านพร้อมสั่งสอนพ่อแม่ไปยกหนึ่ง
พ่อและแม่ของอิงจวี้กังปิดปากสนิทอีกครั้งแล้วมองลูกชายด้วยแววตาพัดพ้อ แต่อิงจวี้กังไม่แม้แต่จะชายตามองพวกเขา คราวนี้่ก่อเรื่องใหญ่โตเขาต้องเย็นชากับพวกเขาสักระยะหนึ่ง ถ้าไม่อย่างนั้นเกรงว่าพ่อแม่ที่แสนเลอะเลือนของเขาคงจะโดนหลอกอีก!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมองน้องสามีด้วยแววตาซึ้งใจ ตอนนี้เธอยิ่งประทับใจในตัวน้องสาวยิ่งกว่าเดิม จะเข้ากันได้ดีเกินไปแล้วมั้ง!
อิงจวี้กังหันมองพ่อแม่แล้วพูดเสียงกร้าว “เด็กกำพร้าไม่มีครอบครัวตั้งเยอะ ถ้าพ่อกับแม่อยากอุ้มหลานนัก เดี๋ยวผมจะไปรับเด็กมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสักแปดคนสิบคนเอาให้พ่อกับแม่เล่นจนหนำใจเลย!”
พวกเขาถลึงตามองลูกชายด้วยแววตาคาดโทษ เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะถือเป็นคนในครอบครัวได้อย่างไรกัน?
พวกเขาก็แค่อยากได้หลานสายเลือดเดียวกัน เด็กที่รับมาเลี้ยงไม่ใช่สายเลือดเดียวกันสักหน่อย และต่อให้รับมาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเลี้ยง ถ้าว่างเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานคนอื่นไม่สู้ให้ลูกชายแต่งงานกับฮุ่ยเซียงและมีหลานให้ยังจะดีเสียกว่า!
ครั้นบรรยากาศค่อย ๆผ่อนคลายลง จู่ ๆเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็ชี้หน้าฮุ่ยเซียงแล้วเอ่ย “ให้หล่อนกลับบ้านนอกไปเดี๋ยวนี้ ที่บ้านฉันไม่ต้อนรับคนชอบแย่งผู้ชายของคนอื่น รีบไล่หล่อนไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปเอง!”
ฮุ่ยเซียงหน้าไร้สีเลือดมองพ่อแม่ฝ่ายชายด้วยแววตาเว้าวอน เธอไม่อยากกลับบ้านนอกหรอก กว่าจะได้มาเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เธอไม่อยากกลับไปคนเดียวแต่ถ้าอิงจวี้กังกลับไปด้วยกันเธอถึงจะยอม
อิงจวี้กังโพล่งออกมาโดยไม่คิด “เจ้าของบ้านหลังนี้ก็คือเธอ เชี่ยนเชี่ยน ฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินเที่ยวบ่ายนี้เลย!”
เขาเองก็ไม่อยากจะให้หญิงสาวที่อยากจะปีนขึ้นเตียงเขาอยู่ตลอดอยู่บ้านเขานานนักหรอก รีบไปให้พ้นหูพ้นตายิ่งไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เขายอมจ่ายเงินเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินให้เลย!
ไม่ว่าจะพูดอย่างไรพ่อแม่ของอิงจวี้กังก็ไม่เห็นด้วย แต่คราวนี้อิงจวี้กังกลับไม่ยอมโอนอ่อนเหมือนที่ผ่านมา โทรหาเลขาฯแล้วบอกให้ซื้อตั๋วเครื่องบินของวันพรุ่งนี้ทันทีเพราะตั๋ววันนี้หมดแล้ว
แล้วเรื่องนี้ก็จบลงเช่นนี้ ฮุ่ยเซียงทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก ลนลานทำอะไรไม่ถูกและนั่งร้องห่มร้องไห้
เหมยเหมยไม่อยากคุยในบ้านอิงจวี้กังเลยจงใจโน้มน้าวเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแล้วพาเพื่อนไปร้านน้ำชาเปิดห้องที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“เรื่องเธอมีลูกไม่ได้นี่มันอะไรกัน? นี่เธอเห็นพวกเราเป็นเพื่อนหรือเปล่า เรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมไม่พูด?” เหมยเหมยสั่งสอนเสียงเครียด ชาวดิ๊งส์บ้าอะไรกัน!
เธอรู้อยู่แล้วว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่!
……………………………………………………
ตอนที่ 2668 โรคที่เกิดจากการกินยาลดความอ้วน
หน้าฉีฉีเก๋อกล่าวคาดโทษเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอย่างไม่ปิดบัง “ฉันมีอะไรก็บอกเธอกับเหมยเหมยไม่เคยปิดบังอะไรเลย แต่ดูเธอสิเรื่องใหญ่อย่างเรื่องมีลูกกลับปิดปากเงียบ นี่เธอเห็นพวกเราเป็นคนนอกหรือไง?”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนใช้มือปิดหน้าไม่กล้าสบตาเพื่อน ละอายใจอย่างยิ่ง…
“เธออย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบบอกมาเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น!” เหมยเหมยดูท่าทางกลัวจนหัวหดของเพื่อนก็หัวเสียเลยตวัดตบศีรษะเธอไปทีหนึ่ง
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเจ็บจนกัดฟันกรอดแหงนหน้ามองอีกฝ่าอย่างน้อยใจว่า “เบาหน่อยสิ…ตบแล้วโง่จะทำยังไง!”
“ตบแล้วโง่ก็ช่างปะไร!” เหมยเหมยโพล่งออกมาอย่างหัวเสียแล้วเร่งเร้า “รีบพูดมาเลย…สุขภาพเธอไม่ดีตรงไหน ไปหาหมอแล้วหรือยัง?”
หน้าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถอดสี ถอนหายใจอยู่นานก่อนจะพยักหน้า “หมอดัง ๆในเมืองหลวงมีกี่คนก็ไปหามาหมดแล้ว เมื่อปีที่แล้วยังไปอเมริกาด้วย เอาเป็นว่าพวกเขาบอกว่ายากกันหมด!”
“งั้นเป็นโรคอะไร?”
“ฉันเองก็ไม่รู้แน่ชัดนักหรอกแต่บอกว่าระบบต่อมไร้ท่อของฉันมีปัญหา ที่ฉันไม่ผอมเพราะต่อมไร้ท่อมีปัญหานี่แหละ หลายปีมานี้กินยาไปก็มาก แถมฉีดยาไปนับไม่ถ้วน… ตอนนี้ฉันเห็นอะไรแหลม ๆก็อยากเข้าห้องน้ำหมดเลย…”
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดพลางร้องไห้ไป เธอรู้สึกเสียใจมากเลยหาที่ระบายออกมา ดึงกระดาษทิชชู่ติดต่อกันหลายแผ่นแล้วเอามือกุมหน้าร้องไห้อย่างทุกข์ทรมานใจ
เธอไม่รู้ว่าตนเองชอบเด็กมากขนาดไหน ก่อนแต่งงานเธอคิดเอาไว้แล้วว่าอย่างน้อยต้องมีลูกสักสองคน จะให้ดีควรชายคนหญิงคน ถ้าไม่ได้ก็จะคลอดอีก อย่างมากก็แค่ไปคลอดที่เมืองนอก ยังไงเธอก็ไม่ถือเรื่องที่มีลูกเยอะ และก็ไม่กลัวว่าจะไม่มีคนเลี้ยงด้วย!
พ่อแม่ของเธอชอบเด็กมากกว่าเธอเสียอีก วัน ๆเอาแต่จ้องท้องคะยั้นคะยอให้มีลูกสักที แต่ไหนเลยจะรู้ว่าเธอต้องมาป่วยเป็นโรคนี้!
ทั้ง ๆที่เธอกินได้ดื่มได้นอนได้แถมยังอาละวาดได้ด้วย นอกจากอ้วนและร่างกายบอบบางไปสักหน่อย…อย่าให้พูดเลยว่าเธอบึกบึนขนาดไหน แล้วทำไมถึงคลอดลูกไม่ได้ล่ะ?
ตอนที่ตรวจเจอโรคนี้เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อยจนเกือบจะทะเลาะกับหมอ เธอยังไม่ถอดใจแล้ววิ่งโร่ไปตรวจอีกโรงพยาบาลหนึ่ง แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม….โรคต่อมไร้ท่อผิดปกติ
จนสุดท้ายเธอก็ไปโรงพยาบาลเอกชนที่เปิดโดยคนฮ่องกงซึ่งถือว่ามีอุปกรณ์เครื่องมือครบครันที่สุดในเมืองหลวง ว่ากันว่าเก่งพอ ๆกับโรงพยาบาลที่ฮ่องกง แล้วเธอก็ตรวจร่างกายทุกอย่างที่นั่น ผลตรวจสุขภาพที่ได้จากโรงพยาบาลเอกชนนั้นละเอียดมากทีเดียว อีกอย่างยังเจอสาเหตุที่ทำให้ต่อมไร้ท่อของเธอมีปัญหาด้วย
ให้ตายยังไงเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็คาดไม่ถึงว่าที่เธอมีลูกไม่ได้นั่นเป็นเพราะตอนเด็ก ๆกินยาลดความอ้วนอยู่ช่วงหนึ่ง!
“เพราะกินยาดลความอ้วนเหรอ? เธอกินยาลดความอ้วนตอนไหน? ไม่ใช่ว่าเลิกลดวามอ้วนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” เหมยเหมยตกใจอย่างยิ่ง
มีช่วงหนึ่งที่เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนลดน้ำหนักอย่างบ้าคลั่งแต่ก็ไม่ได้กินยา สิ่งที่ทำก็คือกินแต่ผักทุกวัน แต่ก็ทำ ๆเลิก ๆ ไม่ได้จริงจังอะไร ทำได้ไม่กี่วันก็กินเนื้อเหมือนเดิม!
แล้วตั้งแต่ตกร่องปล่องชิ้นกับอิงจวี้กังแม่คนนี้ก็ไม่เคยพูดเรื่องลดน้ำหนักอีกเลย วัน ๆกินดื่มอยู่ตลอด…จนตัวกลมขึ้นเรื่อย ๆ แต่จนถึงระดับหนึ่งก็ไม่อ้วนขึ้นอีกแต่ก็เคยไม่ผอมลงเช่นกัน!
เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก้มหน้าอย่างกะดากแล้วพูดเสียงแผ่ว “กินตอนเรียนมัธยมปลาย กินไปเทอมหนึ่ง ตอนแรกก็ผอมลงไป 5-6 กิโล แต่หลังจากนั้นประจำเดือนก็ไม่มา ผมก็เริ่มร่วง ฉันก็เลยไม่กล้ากินอีกแล้วหยุดกินไป!”
ตอนนั้นเธอยังเด็กไม่รู้ประสามักรู้สึกว่าตนเองอ้วนเกินไป แต่ตอนนั้นมันก็แค่เบบี้แฟตเท่านั้นซึ่งยังผอมกว่าเธอตอนนี้มาก แต่พอเห็นเพื่อนนักเรียนผู้หญิงที่หุ่นดี ๆกันยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอิจฉาแค่ไหน ด้วยอารมณ์ชั่ววูบเลยกินยาลดความอ้วนไป…
………………………