“นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไรกัน? คนทั้งสองปะทะกันตรงๆ แต่กลับเป็นฝ่ายหลงฮุ่ยที่เสียเปรียบอย่างสิ้นเชิง?”
“ตลกแล้ว! หลงฮุ่ยนั้นเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ กลับไม่อาจจะปะทะตรงๆ กับมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ได้หรือ?”
“นอกจากนั้นแล้วเย่หยวนยังแค่ต่อยหมัดเปล่าๆ ออกมาด้วย มันเป็นแค่การปล่อยปราณเทวะออกมา!
นี่…มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
“หรือว่านี่คือพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์ ม…มันแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?”
…
คนรอบๆ ที่ได้เห็นนั้นต่างต้องร้องลั่นด้วยความแตกตื่น
ผลลัพธ์นี้มันน่าตกตะลึงจนเกินไป!
มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์อย่างเย่หยวนนั้นกลับไม่ต้องใช้กระบวนท่าวิชาใดๆ จัดการมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์อย่างหลงฮุ่ยลง!
นี่มันคือพลังต่อสู้ที่ทำให้ระดับการแบ่งแยกอาณาจักรบ่มเพาะต้องสั่นสะเทือน
แม้แต่ตัวเย่หยวนเองก็ยังมึนงง
เขานั้นสัมผัสถึงพลังของปราณเทวะโกลาหลมาได้แต่ตั้งแรกแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะทรงพลังขนาดนี้
ระหว่างที่บ่มเพาะกลับขึ้นมานั้นเย่หยวนสัมผัสได้ว่าปราณเทวะโกลาหลนี้มันหนักแน่นและทรงพลังอย่างมาก
มันเหมือนว่าเขานั้นได้พลังต้นกำเนิดของสวรรค์มาไว้ในมือ!
แต่คิดไปมันก็คงไม่ผิดมากนัก
โกลาหลนั้นให้กำเนิดทุกสรรพสิ่ง แม้แต่สวรรค์ระดับสูงอย่างสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนี้พลังฟ้าดินต่างๆ มันก็ยังเบาบางกว่าพลังในคงคานิรันดร์ไปหลายเท่าตัว
หลงไห่นั้นต้องหยุดหัวเราะลงและหันไปมองดูเย่หยวนด้วยตาถลน
“ข…แข็งแกร่งปานนี้?” หลงไห่ร้องขึ้นด้วยเสียงหลง
หลงเจี้ยนนั้นหันไปมองพร้อมกล่าวขึ้น “เขานั้นไม่ได้ดูถูกเผ่ามังกรใดๆ เขานั้นแค่คิดจะทดสอบพลังปราณเทวะโกลาหลเท่านั้น ดูท่าตอนนี้ตัวเขาเองก็คงตกตะลึงไม่ต่างจากเราหรอก”
หลงไห่หันกลับมามองหน้าหลงเจี้ยน “หลงเจี้ยน หากเรา…”
หลงเจี้ยนเข้าใจความหมายในคำพูดนั้นได้ทันทีแต่ก็กล่าวขึ้นมาขัด “เจ้ากล้าทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองไหมล่ะ?”
หลงไห่นั้นผงะไปทันที
ยอดเจ้าโลกทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองแล้วค่อยเริ่มบ่มเพาะขึ้นมาใหม่?
จะบ้าเรอะ!
การทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองนั้นมันอันตรายอย่างมาก!
เย่หยวนนั้นสามารถบ่มเพาะพลังกลับมาผงาดได้
แต่ตัวเขาล่ะ?
หากเขาทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองลงแล้วจิตเต๋าของเขามันก็คงแทบพังทลายลงไปตามด้วย
การบ่มเพาะใดๆ ของเขามันคงไม่อาจจะทำได้อีกแล้ว!
เพราะฉะนั้นมันไม่มีทางทำได้แน่!
แต่หลงไห่ที่ได้เห็นพลังของปราณเทวะโกลาหลนั้นก็ยังอยากจะได้มันมาครอบครองอย่างถึงที่สุด!
หากเขาสามารถเปลี่ยนพลังในร่างเป็นปราณเทวะโกลาหลได้แล้ว
แม้จะต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือล้ำสวรรค์เขาก็คพอจะต่อต้านได้อย่างไม่เสียเปรียบแน่!
ส่วนตัวหลงฮุ่ยนั้นกำลังคับแค้นอับอายอย่างถึงที่สุด!
เขาเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์!
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดการพ่ายแพ้ให้มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ในการประชันกำลังนั้นมันก็มิใช่เรื่องที่เขาจะยอมรับได้
“อ้าก! ไปตายห่าเสีย!”
หลงฮุ่ยร้องลั่นขึ้นมาพร้อมด้วยพลังของมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์พุ่งเข้าปะทะเย่หยวน
ปัง ปัง ปัง…
ทั้งสองฝ่ายนั้นต่างไม่มีใครใช้วรยุทธกระบวนท่าพิเศษใดๆ ออกมาราวกับว่าได้ตกลงกันไว้ก่อนและปะทะกันด้วยพลังสดๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร!
หลงฮุ่ยนั้นอยากจะได้หน้าคืน
แต่เย่หยวนนั้นไม่ใช้วรยุทธวิชาใดๆ ออกมาเช่นนี้เขาจะยังเอาอะไรมาอ้างเรื่องความพ่ายแพ้ครั้งนี้อีก?
แต่ผลลัพธ์นั้นมันน่าสมเพชอย่างมาก
เย่หยวนนั้นต่อยสวนกลับมาหมัดแล้วหมัดเล่าทำให้เครื่องในของเขานั้นแทบจะระเบิดออกจากร่าง!
พริบตาเดียวนี้หลงฮุ่ยก็รู้สึกหลอนขึ้นมา
เขานั้นรู้สึกเหมือนว่าคนตรงหน้านั้นมิใช่มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์แต่เป็นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์!
ไม่ว่าจะปล่อยพลังออกมาสุดแรงเกิดแค่ไหนเขาก็ยังพ่ายแพ้อย่างไม่อาจต้านทาน!
สิบกระบวนท่าแรกนั้นเขายังพอรับมือไหว
แต่หลังจากผ่านสิบไปแล้วเขาก็เริ่มกระอักเลือดขึ้น
แลกหมัดกันไปแต่ละครั้งนั้นเขาจะต้องกระอักเลือดขึ้นทุกครั้งไป
หนึ่งหมัด หนึ่งเลือด
จนถึงหมัดที่สิบเจ็ด หลงฮุ่ยกระอักเลือดออกมาจนแทบหมดตัวเพราะหมัดของเย่หยวนต่อยเข้ากลางอกของเขา
หลงฮุ่ยพ่ายลง!
หลงเหอและพวกที่เหนือนั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา “หลงฮุ่ยเจ้าโง่นี่ หวังจะกู้หน้าแต่สุดท้ายกลับพ่ายแพ้ได้ย่อยยับกว่าเก่า!”
คนทั้งหลายต่างพยักหน้ารับตาม รู้สึกเช่นนั้นไม่ต่างกัน
หน้าไม่อายขนาดนี้แล้วจะยังไม่คิดใช้ท่าไม้ตายเพื่ออะไร?
หากสู้ตรงๆ ไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้ตายวิชาลับเท่านั้นแล้วมิใช่หรือ?
ระหว่างที่สู้กันไปนั้นเย่หยวนก็รู้สึกสดชื่นอย่างมาก เขารู้สึกเลือดลมไหลเวียนอย่างดีและเริ่มอยากจะสู้ต่อ
การปะทะเช่นนี้มันสดชื่นเหมือนได้ออกกำลังกาย
เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็อดอ้าปากค้างไม่ได้
เจ้าบ้านี่มันเครื่องติดแล้ว!
แต่ว่าด้วยการต่อสู้นี้มันจึงไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีก
ปราณเทวะโกลาหลนั้นมันทรงพลังมากนัก!
สภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันสามารถต่อสู้กับมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ได้อย่างไม่เป็นปัญหาใด!
“จริงๆ แล้วข้าก็อยากจะลองพลังปราณเทวะโกลาหลอยู่เช่นกัน พอดีเสียจริงๆ ที่พวกเจ้ามาหาเรื่องถึงที่ ข้าจะได้เอาพวกเจ้านี่แหละเป็นหุ่นลองมือ ใครต่อ?” เย่หยวนถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ข้า!” หลงจู๋แห่งตระกูลเฉาเฟิงก้าวออกมา
“งั้นข้าไปล่ะ!”
พริบตาเดียวกันนั้นเย่หยวนก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่
หลงจู๋นั้นหน้าซีดขาวลงไปทันทีพร้อมปล่อยพลังแห่งกฎออกมาทำให้เกิดพายุหมุนขึ้นรอบกาย
ตอนนี้ตัวเขาเองก็หายไปจากจุดที่เคยยืนเช่นกัน
จากนั้นมันก็เกิดดาบแสงมากมายพุ่งลงมาจากท้องฟ้า
ฝนดาบนี้มันตกทั่วฟ้าทำให้ดินแดนบริเวณนี้ตกอยู่ในการควบคุม
ท่ามกลางฝนดาบนั้นมันก็มีคลื่นพลังปะทุขึ้นมา เกิดเป็นเสียโลหะกระทบกันขึ้นหลายครั้ง
ดูท่าแล้วพลังลมรุนแรงนั้นมันคิดอยากจะหนีจากฝนดาบนี้แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจจะหลบรอดพ้นได้
ค่ายกลดาบเอกภพนั้นมันเป็นเหมือนทรงขังเหล็กกล้า ขังพายุนั้นไว้ภายใน
“แข็งแกร่ง! ปราณเทวะโกลาหลนั้นส่งเสริมพลังของค่ายกลดาบนี้ได้มากล้น!”
“หลงจู๋ทุ่มสุดตัวแล้วแต่ก็ยังไม่อาจจะรอดออกมาได้!”
“ไม่ หลงจู๋นั้นยังมีไม้ตายนั้นอยู่! ดูท่าเขาคงต้องใช้มันแล้ว!”
…
ก่อนที่เสียนั้นจะจางหายไปพลังโกลาหลหนึ่งมันก็ปะทุขึ้นมาภายในค่ายกลดาบ
“ทลายนทีสวรรค์!”
พร้อมๆ กันนั้นมันก็มีเสียงของหลงจู๋ดังขึ้นภายในค่ายกลดาบพร้อมเสียงของค่ายกลดาบที่กระทบกระแทกกันจนแสบแก้วหู
สองคลื่นพลังอันรุนแรงนั้นมันฉีกห้วงมิติรอบๆ ออกเป็นชิ้นๆ
ตระกูลเฉาเฟิงนั้นได้สืบทอดพลังลม
นายน้อยของตระกูลตระกูลเฉาเฟิงอย่างหลงจู๋นั้นย่อมจะมีทักษะเทวะภายในโกลาหล
กระบวนท่านี้มีนามว่าทลายนทีสวรรค์มันเป็นทักษะเทวะภายในโกลาหล!
หากวันหน้าหลงจู๋บรรลุเจ้าโลกแล้วพลังของมันนี้คงสามารถทำลายโลกหล้าฉีกกระชากห้วงมิติได้
แต่ว่าสิ่งที่คนทั้งหลายไม่อยากเชื่อคือกรงขังเหล็กนี้มันกลับไม่แม้แต่จะเกิดรอยร้าวขึ้น!
สีหน้าของนายน้อยทั้งแปดที่เหลือนั้นขาวซีดลงไปอย่างมาก และรู้สึกตกตะลึงสุดหัวใจ!
ก่อนหน้านี้พวกเขานั้นต่างอยากจะรู้ว่าปราณเทวะโกลาหลนั้นทรงพลังแค่ไหน
และตอนนี้พวกเขาก็ได้เห็นมันจริงๆ แล้ว
นี่มันคือพลังที่ไม่มีจุดอ่อนใด!
คนทั้งหลายนั้นอาจจะเก่งกาจกว่าหลงจู๋ไปเล็กน้อยแต่ว่าก็ไม่ได้เกินกว่ากันมาก
พวกเขาลองถามใจตัวเองดูและคิดว่าหากติดอยู่ในค่ายกลดาบนี้แล้วพวกเขาเองก็คงไม่อาจจะหนีรอดออกมาได้!
ทักษะเทวะภายในโกลาหลนั้นมันคือไพ่ตายของพวกเขา
แต่หลังจากใช้ไพ่ตายออกมาแล้ว มันก็ยังไม่อาจจะเอาชนะพลังค่ายกลดาบนี้ได้แม้แต่น้อย
นี่มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
จากนั้นมันก็เกิดเสียฟาดฟันขึ้นมาจากภายในค่ายกลดาบ
ดาบทั้งหลายนั้นกำลังฟันร่างของหลงจู๋
ตุบ!
หลงจู๋ร่วงลงไปนอนกองกับพื้นด้วยลมหายใจรวยรินไม่อาจจะต่อสู้ได้อีก
ไม่มีใครกล้าส่งเสียงพูดใดๆ
เย่หยวนนั้นเก็บค่ายกลดาบเอกภพไปด้วยความพึงพอใจอย่างมาก
หากมิใช่เพราะปราณเทวะโกลาหลแล้ว
ค่ายกลดาบเอกภพของเย่หยวนคงถูกทำลายด้วยกระบวนท่าเดียวแน่นอน
พลังของนายน้อยเผ่ามังกรนั้นมันไม่ได้อ่อนแอ
แต่ด้วยการเสริมพลังจากปราณเทวะโกลาหลนั้น ค่ายกลดาบเอกภพมันกลับมั่นคงดุจขุนเขา!
แม้แต่ทลายนทีสวรรค์ของหลงจู๋เองก็ยังไม่อาจจะทำให้ค่ายกลดาบเอกภพเสียหายใดๆ ได้
หลงไห่ได้แต่ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ห…หลงเจี้ยน เราไม่มีโอกาสจริงๆ หรือ? ข้า…ข้าไม่อยากยอมรับ!” หลงไห่กัดฟันร้องขึ้นมาด้วยเสียงสั่น
หลงเจี้ยนเองก็เบิกตาแดงก่ำกว้างขึ้น เขานั้นคิดอยากจะทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองลงเสียตอนนี้และไปกราบเย่หยวนเป็นอาจารย์
ปราณเทวะโกลาหลมันทรงพลังจนเกินไป!
“ไม่ได้ๆ! จะรีบร้อนไม่ได้! ทำลายพลังบ่มเพาะมันมีแต่ทำให้ตายเปล่าเท่านั้น!” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นห้ามหลงไห่แต่คำพูดครึ่งหนึ่งมันก็กล่าวขึ้นมาห้ามตนเองด้วย