บทที่ 1641 สองสาวทะเลาะกัน
หวยหลันจัดการที่พักให้หยางเฉินก่อน จากนั้นพาหยางเฉิน เดินไปรอบๆ จวนเมืองหวยเฉิง ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหยาง ฉันพาคุณเดินดูสถานที่สำคัญของจวนเมืองหวยเฉิงแล้ว ถ้าคุณมีที่ไหนอยากไปอีก รีบบอกได้เลย ฉันพาคุณไปเอง”
หยางเฉินถามออกมาว่า “เธอรู้จักหลงเยว่ไหม”
หวยหลันยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้า “หลงเยว่ เป็นลูกเขยที่แต่งเข้ามาในจวนเมืองหวยเฉิง 30 ปีก่อน แต่งเข้ามาในจวนเมืองหวยเฉิง ภรรยาของเขา เป็นป้าของฉัน ชื่อหวยฉิงอวี่ พวกเขายังมีลูกสาวหนึ่งคน ใช้แซ่ของแม่ ชื่อหวยเฟิ่ง นับว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันก็ได้”
หยางเฉินขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้ เจ้าเมืองเหมียว คาดเดาเอาไว้แล้ว เจียงลั่วไม่ได้ฆ่าเขา แค่วางพิษกู่ไร้หัวใจใส่เขา เป็นไปได้ว่าคนของจวนเมืองหวยเฉิง คงไม่อยากให้เขาตายก่อน จงใจล่อเขามาที่จวนเมืองหวยเฉิง
ดูเหมือนว่าตอนนี้ คนที่ล่อเขามา มีความเป็นไปได้สูง ว่าจะเป็นคนใกล้ชิดของหลงเยว่ ในจวนเมืองหวยเฉิง คนที่เป็นไปได้มากที่สุด มีเพียงสองแม่ลูก หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยางเฉินถามอีกว่า “ในจวนเมืองหวยเฉิง นอกจากภรรยากับลูกตัวเอง หลงเยว่สนิทกับใครบ้าง”
หวยหลันส่ายหน้าเบาๆ “บางทีอาจเป็นเพราะเขาเป็นลูกเขย ที่แต่งเข้ามา ในจวนเมืองหวยเฉิง นอกจากภรรยากับลูกของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครเห็นความสำคัญของเขา ดังนั้นในจวนเมืองหวยเฉิง จึงไม่มีคนที่มีความสัมพันธ์ดีกับเขา”
หยางเฉินรู้สึกเข้าอกเข้าใจ พูดว่า “พูดแบบนี้ แม้แต่เจ้าเมืองหวยเฉิง ก็ไม่ชื่นชอบหลงเยว่เหรอ”
หวยหลันหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันไม่กล้าพูดเรื่องปู่ลับหลัง คุณหยางโปรดเข้าใจด้วย!”
หยางเฉินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ผมแค่ถามเท่านั้น”
แม้หวยหลันไม่ได้บอกคำตอบเขา แต่เขาพอเดาได้แล้ว หลงเยว่อยู่ที่จวนเมืองหวยเฉิง ไม่เป็นที่ชื่นชอบ บางทีแม้แต่หวยฉิงอวี่ ก็ไม่น่าจะชื่นชอบเขา
แน่นอนว่านี่คือการคาดเดาของตัวเอง
หวยหลันกับหยางเฉิน ยืนอยู่ตรงลำห้วย ที่สร้างโดยคน เธอหยิบอาหารปลา ที่อยู่บนเสาหิน โปรยลงไปในลำห้วย มีปลาคาร์ฟหลายร้อยตัว ว่ายเข้ามาทันที ดิ้นไปมาในลำห้วย
หยางเฉินมองใบหน้าด้านข้าง อันงดงามของหวยหลัน รู้สึกตะลึงในความงาม
เขามองหวยหลัน แค่ด้านการชื่นชมเท่านั้น
หวยหลันเป็นคนยังไง รู้จักกันแค่ระยะเวลาสั้นๆ
ยังไม่ชัดเจน
จู่ๆ หวยหลันหันมายิ้ม แล้วถามหยางเฉิน “คุณหยางคิดอะไรอยู่”
หยางเฉินหลุดออกจากภวังค์
ของหุบเขาราชายา อยู่ในระดับไหนเหรอ”
ถามขึ้นมาว่า “หุบเขาราชายาในเมืองหวยเฉิง มีอำนาจระดับไหน ผู้แข็งแกร่งที่สุด
เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดถึงหุบเขาราชายา
รอยยิ้มบนหน้าหวยหลันหายไป พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ในเมืองหวยเฉิง มีประโยคหนึ่งที่ว่า
ยอมหาเรื่องเจ้าเมืองหวยเฉิง ดีกว่าหาเรื่องราชายาของหุบเขาราชายา”
“ในเมืองหวยเฉิง พละกำลังของหุบเขาราชายาโดดเด่น
แม้อยู่ในพื้นที่เมืองหวยเฉิง แต่ความเป็นจริง หุบเขาราชายา ไม่ได้ถูกจวนเมืองหวยเฉิงควบคุม ว่ากันว่า พละกำลังของราชายา เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว
แต่อยู่ชั้นไหนในขั้นเก้า ไม่มีใครรู้”
หยางเฉินก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ในเมืองหวยเฉิง ฐานะของหุบเขาราชายา จะสูงขนาดนี้
เขากับเหล่าจิ่ว
ยังโดนเหล่าจิ่ว ใช้วิชาพิษกู่ควบคุม กลัวว่าจะเจอปัญหาใหญ่แล้วน่ะสิ
ฆ่าคนของหุบเขาราชายา คนของหุบเขาราชายา
เห็นหยางเฉินสีหน้าเคร่งขรึม หวยหลันถามว่า “คุณหยาง คุณรู้จักกับคนของหุบเขาราชายาเหรอ”
หยางเฉินไม่ได้ตอบคำถามนี้ พูดเสียงทุ้มว่า
ที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ยังมีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ขั้นแปดอีกไหม มีกี่คน”
“ในหุบเขาราชายา นอกจากพละกำลังของราชายา
หวยหลันส่ายหน้า “หุบเขาราชายา
เป็นอำนาจลึกลับ ในเมืองหวยเฉิง ฉันเคยได้ยินมาเท่านั้น พละกำลังของราชายา อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว
ส่วนสถานการณ์อื่นในหุบเขาราชายา ฉันไม่รู้”
เมื่อฟังหวยหลันพูด ในใจหยางเฉิน เต็มไปด้วยความกังวล
จนกระทั่งตอนนี้ เขาเพิ่งรู้ว่า เหมือนตัวเองจะเจอปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว
เดิมทีคิดว่าจวนเมืองหวยเฉิง เป็นสถานที่อันตราย
ไม่ได้อันตรายเท่าไรนัก แต่กลับเป็นหุบเขาราชายา ที่ทำให้เขากดดันมากกว่า
แต่คิดไม่ถึงว่า จวนเมืองหวยเฉิง
ตอนเขากับเหล่าจิ่ว
เพิ่งมาเมืองหวยเฉิง ได้สู้กับคนของหุบเขาราชายาแล้ว อีกทั้งหุบเขาราชายารู้แล้วว่าเขาฆ่าผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาสองคน
ที่ไล่ฆ่าสองพี่น้องตระกูลซ่ง
และตอนเหล่าจิ่วใช้วิชาพิษกู่ข่มขู่ พวกผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา แถมยังให้พวกเขากลับไปบอกราชายา ว่าหยางเฉินฆ่าฉื้อถู้
เมื่อเป็นเช่นนี้ ความแค้นระหว่างหยางเฉิน กับหุบเขาราชายา ยิ่งฝังลึกขึ้น
หวยหลันพูดว่า
ไม่ว่าอย่างไร คุณปู่ก็เป็นเจ้าเมืองหวยเฉิง ราชายาต้องไว้หน้าคุณปู่บ้าง”
“คุณหยาง ถ้าคุณขัดแย้งอะไรกับหุบเขาราชายา อาจขอความช่วยเหลือจากคุณปู่ได้
หยางเฉินส่ายหน้า “เรื่องนี้ค่อยว่ากันเถอะ!”
เขาไม่คิดว่า ตัวเองฆ่าหลงเยว่
เพิ่งมาถึงจวนเมืองหวยเฉิง เจ้าเมืองหวยเฉิง
จะไปล่วงเกินราชายาเพื่อเขา
ขณะนั้น
ภายใต้การคุ้มครองของผู้คุ้มกันหกคน ของจวนเมืองหวยเฉิง
กลิ่นหอมลอยเข้ามา เห็นหญิงสาวรูปร่างเหมือนหวยหลันเดินเข้ามา
ตอนหยางเฉินเห็นอีกฝ่าย ขมวดคิ้วขึ้นทันที
เพราะเขาเห็นในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น เต็มไปด้วยความอาฆาต ที่มีต่อเขาอย่างรุนแรง อีกทั้งหยางเฉินยังเห็นเงาของหลงเยว่ บนใบหน้าของอีกฝ่าย
เห็นตัวตนของอีกฝ่าย ได้อย่างชัดเจน!
หวยเฟิ่งลูกสาวของหลงเยว่
“หวยเฟิ่ง เธอมาได้ยังไง”
เหมือนหวยหลัน มีเจตนาเตือนหยางเฉิน จึงเป็นฝ่ายทักทายหวยเฟิ่ง
หวยเฟิ่งไม่สนใจหวยหลัน แต่จ้องหยางเฉิน อย่างเคียดแค้น กัดฟันพูดว่า “นายคือหยางเฉินเหรอ ไอ้เลวที่ฆ่าพ่อฉันงั้นเหรอ”
หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น มองหวยเฟิ่ง แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “พ่อเธอจะฆ่าฉัน แต่ฝีมือเขาสู้ฉันไม่ได้ เลยโดนฉันฆ่า”
ความแค้นในแววตาหวยเฟิ่ง รุนแรงขึ้นอีก พูดด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม “ฉันจะฆ่านาย!”
พูดจบ เธอสั่งผู้คุ้มกันหกคนด้านหลัง “พวกนายเข้าไปฆ่าไอ้เดรัจฉานนี่!”
“หวยเฟิ่ง หยางเฉินเป็นแขกคนสำคัญของปู่ อย่าไร้มารยาท!”
หวยหลันรีบขวางหน้าหยางเฉินเอาไว้ ดวงตาคู่สวย จ้องไปยังผู้คุ้มกันทั้งหกคน ที่หวยเฟิ่งพามา พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่อยากตาย ทางที่ดีอย่ามายุ่ง!”
“เพียะ!”
ใครจะไปรู้ว่าเมื่อหวยหลันพูดจบ หวยเฟิ่งจะพุ่งเข้ามาตบหน้าหวยหลัน พูดอย่างโมโหว่า “ผู้หญิงต่ำตม ที่ปู่รับมาเลี้ยง กล้าเหิมเกริมต่อหน้าฉันงั้นเหรอ ถ้ากล้ายุ่งอีก ฉันจะฆ่าเธอด้วย!”
บนหน้าหวยหลัน มีรอยฝ่ามือปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน แต่ไม่มีความโกรธบนใบหน้าสักนิด เธอมองหวยเฟิ่ง แล้วพูดว่า “หวยเฟิ่ง เธอดูถูกฉันได้ แต่คุณหยาง เป็นแขกคนสำคัญของปู่ ฉันหวังว่าก่อนเธอจะทำอะไร ให้ไปถามป้าฉิงอวี่ก่อน”