“โฮ่ก!”
จ้าวเยว่พุ่งตัวออกมารับลำแสงสีแดงเลือดนั้นไว้ทันที
นี่คือสัญชาตญาณของเขา เพื่อที่จะปกป้องเย่หยวนแล้วเขาไม่คิดรักชีวิตตนเองใดๆ
จ้าวเยว่นั้นมีพลังต่อสู้เทียบเคียงได้กับยอดเจ้าโลกแต่สุดท้ายแล้วพลังของเขาก็ยังไม่ถึงระดับยอดเจ้าโลก
เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมร่างของจ้าวเยว่ที่ปลิวลิ่วออกไป
แต่ว่าเป้าหมายการโจมตีของหวังจั่วนั้นมันก็มิใช่เย่หยวนแต่เป็นจ้าวเยว่มาตั้งแต่แรก
พลังโจมตีสุดตัวของยอดเจ้าโลกนั้นมันต้องหนักหน่วงแค่ไหน?
คลื่นพลังโจมตีนั้นมันย่อมจะไม่หยุดลงหลังจากการปะทะและพุ่งเข้าหาเย่หยวนต่อทันที
และไม่นานมันก็กลืนกินเย่หยวนไปสิ้น!
“เย่หยวน!”
“เย่หยวน!”
…
หลงเจี้ยนและพวกเจ้าโลกทั้งหลายนั้นต้องร้องลั่นขึ้นมา
พวกเขาไม่คิดฝันเช่นกันว่าเผ่าเลือดนั้นจะเกลียดชังเย่หยวนได้ถึงขนาดนี้
เพื่อที่จะสังหารเย่หยวนนั้นมันมีเจ้าโลกเผ่าเลือดตายลงไปเพื่อเปิดทางถึงเจ็ดคน!
นี่มันคือการแลกชีวิตอันทรงคุณค่าหลายชีวิตกับชีวิตมดปลวกตัวเดียว!
เจ็ดเจ้าโลกตายตกลงไปมันย่อมจะเป็นการเสียหายที่ใหญ่หลวง
ทว่าพวกเขานั้นยังเอามันมาแลกกับชีวิตของมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์น้อยคนหนึ่ง!
ไม่ต้องถามเลยว่าพวกเขานั้นเกลียดชังเย่หยวนกันขนาดไหน
หลงเจี้ยนและพวกเองก็ไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน
“ฮ่าๆๆ ไอ้เด็กนรกนี่มันตายลงจนได้! ตายได้เสียที!” หวังจั่วร้องขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะลั่น
เย่หยวนตายลงนี้มันย่อมจะเป็นข่าวดีที่ทำให้เขาสะใจอย่างสุดชีวิต
หากมิใช่เพราะเจ้าเด็กนรกคนนี้แล้วแผนครองสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันคงสำเร็จไปได้อย่างง่ายดาย!
แต่ตอนนั้นเองที่มันมีเงาร่างหนึ่งค่อยๆ แง้มตัวออกมาจากห้วงมิติ
และมันจะเป็นใครไปได้นอกจากเย่หยวน?
เพียงแค่ว่าสภาพของเย่หยวนตอนนี้เหมือนไปตกบ่อเลือดที่ไหนมา เพราะตั้งแต่หัวจรดเท้านั้นมันมีแต่เลือดแดงสดไหลท่วมกาย
เขานั้นใช้วิชาห้วงมิติหลบรอดหายนะมาได้แต่ก็ยังบาดเจ็บสาหัส
เย่หยวนยกนิ้วชี้ขึ้นมาและยิ้มกล่าวขึ้น “ท่านหวังจั่วดีใจมากแล้ว? สู้กับท่านมาก็หลายครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ท่านลงมือได้รุนแรงพอ เสียดายแค่ว่าข้านั้นยังหลบรอดออกมาได้ มาอีกสักทีสิ!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหวังจั่วนั้นแข็งค้างไปทันที
คลื่นพลังรุนแรงขนาดนั้นต่อให้จะเป็นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์เองก็คงไม่รอดไปได้ เจ้าเด็กนี่กลับยังไม่ตาย!
“กฎแห่งห้วงมิติ มันสำเร็จวิถีศักดิ์สิทธิ์แล้ว!” เชี่ยคงกล่าวขึ้น
เขานั้นเป็นเจ้าโลกคลื่นกำเนิดห้วงมิติ เขาย่อมจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในห้วงมิติ
ตอนที่เย่หยวนก้าวกลับออกมานั้นเขาสัมผัสได้ถึงพลังของวิถีศักดิ์สิทธิ์และตกตะลึงไปอย่างมาก
วิถีศักดิ์สิทธิ์นั้นมันเป็นพลังที่มีแต่เหล่ายอดฝีมือคลื่นกำเนิดเท่านั้นที่ใช้ได้
แต่เย่หยวนที่เป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์นั้นกลับสามารถบรรลุวิถีศักดิ์สิทธิ์ได้!
หวังจั่วนั้นต้องเบิกตากว้างร้องขึ้นมา “ว…วิถีศักดิ์สิทธิ์?”
แม้แต่หลงเจี้ยนเองก็ยังต้องอ้าปากค้าง “จ…เจ้าเด็กนี่!”
เจ้าโลกบู๋เมี่ยนั้นกล่าวขึ้นเสริม “เจ้าเด็กนี้มันมีเมล็ดคลื่นกำเนิดในร่างมากมายนับไม่ถ้วน กอปรกับความเข้าใจต่อห้วงมิติของมันนั้นลึกล้ำอยู่แล้ว การจะบรรลุวิถีศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องเหนือคาดไปมากมายนัก!”
หยุนหนีแทรกขึ้นมาทันทีที่บู๋เมี่ยกล่าวจบ “ท่านบู๋เมี่ย ดูเหมือนท่านจะลืมเรื่องเก่าๆ ไปหมดแล้ว”
บู๋เมี่ยหันกลับมาตวาดว่าทันที “ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ!”
ผสานสี่สายเลือดภูตแท้จตุรทิศ ใช้งานพลังศักดิ์สิทธิ์ ควบคุมปราณเทวะโกลาหล สิ่งที่เย่หยวนทำทุกอย่างนั้นมันทำให้เขาเหมือนได้ขึ้นทางด่วนเมื่อคิดฝึกฝนกฎ
ก่อนที่เขาจะกลับมาถึงสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นเขาได้สำเร็จวิถีศักดิ์สิทธิ์ หลบแปดมิติสวรรค์สุดขั้ว!
นี่มันคือสิ่งที่ทำให้เขารอดจากมือหวังจั่วมาได้อย่างเฉียดฉิว
“โฮ่ก!”
จ้าวเยว่ร้องลั่นขึ้นก่อนจะพุ่งตัวกลับมายืนบังหน้าเย่หยวนอีกครั้ง
เขาที่ต้องรับการโจมตีจากหวังจั่วไปตรงๆ นั้นย่อมจะบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน
แต่เขานั้นไม่คิดเกรงกลัวถอยหนีใดๆ
หลงเจี้ยนและพวกเองก็ไม่คิดจะเปิดช่องว่างใดๆ ในแนวป้องกันอีก ไม่เปิดโอกาสให้หวังจั่วได้ลงมืออีกครั้ง
แต่ในตอนนั้นเองที่มันเกิดเรื่องประหลาดขึ้น!
ตอนนี้มันมีลำแสงสีแดงจ้าพุ่งขึ้นฟ้าสูง เจิดจ้าราวกับว่าตรงหน้าคนทั้งหลายนั้นมีดวงตะวันสีแดงปรากฏขึ้น
พร้อมๆ กันนั้นคลื่นพลังรุนแรงล้ำฟ้าดินมันก็เข้าปกคลุมห้วงมิติของวิหารโลหิตเทวาทันที
ทั้งวิหารโลหิตเทวานั้นสั่นไหวขึ้นอย่างไม่อาจห้าม เพราะว่าห้วงมิติที่ใช้สร้างวิหารนั้นมันไม่อาจจะรับแรงการจุติของศิลาโลหิตโกลาหลได้เลยแม้แต่น้อย
ไม่ต้องถามเลยว่าพลังนี้มันรุนแรงแค่ไหน!
หวังจั่ว เชี่ยคงและเจ้าโลกเผ่าเลือดคนอื่นๆ นั้นต่างยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างยินดี
“ฮ่าๆๆ เย่หยวนไอ้เด็กเวร เจ้าพายอดฝีมือมากมายมาแต่สุดท้ายมันก็เปล่าประโยชน์! ศิลามารดาจะตื่นขึ้นแล้ว! ถึงตอนนั้นพวกเจ้ามันจะไม่มีใครรอดกลับไปได้! พวกเจ้าจะได้ตายลงสิ้น!” หวังจั่วนั้นร้องลั่นขึ้นมาอย่างดีใจ
ต่อให้จะเป็นยอดเจ้าโลกอย่างเขานี้เขาก็ยังนับถือศิลามารดาเป็นดั่งเทพในดวงใจ
เชี่ยคงนั้นกล่าวขึ้นตามด้วยรอยยิ้ม “กี่ปีแล้วกัน? ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง! ศิลามารดาตื่นขึ้นแล้ว เวลาที่เผ่าเลือดของเราจะปกครองทุกสวรรค์มันได้มาถึงแล้ว!”
“ขอต้อนรับการจุติของศิลามารดา!”
“ขอต้อนรับการจุติของศิลามารดา!”
“ขอต้อนรับการจุติของศิลามารดา!”
…
ในเวลานี้เองที่เจ้าโลกเผ่าเลือดทั้งหลายนั้นต่างคุกเข่าลงกราบพร้อมๆ กัน
เมื่อหลงเจี้ยนและพวกสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังตรงหน้านี้พวกเขาก็หน้าซีดขาวลงไปทันที
มันเป็นความรู้สึกเหมือนโลกจะถล่มแตกสลายลงตรงหน้า
พวกเขานั้นอดหันมามองหน้าเย่หยวนเป็นตาเดียวไม่ได้
“แข็งแกร่งนัก! นี่มันแรงกดดันระดับบรรพบุรุษหมี่เทียนท่านแล้ว! เย่หยวน มันจะได้ผลจริงๆ หรือ?”
หลงเจี้ยนถามขึ้น
เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องส่ายหัวตอบกลับไป “ข้าเองก็ไม่แน่ใจ!”
คำพูดเดียวนี้มันทำให้เจ้าโลกทั้งหลายทำหน้าเครียดแทบอยากจะตบหัวเจ้าเด็กนี่ให้หลุดออกจากบ่า
มันช่างเป็นคำตอบที่ไร้ความรับผิดชอบนัก!
‘เจ้าเรียกพวกเรามาเองแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับไม่มั่นใจว่าจะรอด?’
เย่หยวนที่ได้เห็นจึงตอบกลับไป “พวกท่านทั้งหลายเองก็อย่าได้หลอกตัวเองไปเลย! ศิลาโลหิตโกลาหลตื่นขึ้นมาเช่นนี้พวกท่านคิดว่าตัวเองจะยังหลบเลี่ยงหายนะของมันได้? มันนั้นแยกร่างไว้ถึงสามสิบสามร่างและแต่ละร่างแยกนั้นก็ล้วนมีพลังถึงระดับล้ำสวรรค์! ร่างแยกในสวรรค์ระดับสูงๆ นั้นมันเกิดขึ้นมานานแสนนานแล้ว กำลังของพวกมันนั้นเหนือล้ำเกินหยั่ง! หลังจากที่ทั้งสามสิบสามร่างนั้นมันร่วมกลับเป็นหนึ่งแล้วพวกท่านลองคิดดูเองเถอะว่ามันจะทรงพลังแค่ไหน! บางทีตัวมันในตอนนั้นอาจจะเปิดประตูแห่งชีวิตนิรันดร์ได้ด้วยมือเดียวก็ได้!”
เจ้าโลกทั้งหลายที่ได้ยินต้องหุบปากเงียบลงทันที เพราะการต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์เช่นนี้มันกลืนกินทุกสวรรค์ทุกแผ่นดิน มันโหดร้ายกว่าศึกกับวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตเสียด้วยซ้ำ
เหมือนอย่างที่เย่หยวนพูดนั้น พวกเขาทุกคนไม่อาจจะหลบเลี่ยงศึกนี้ได้ เพราะฉะนั้นการช่วยเหลือสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนี้มันก็เป็นการช่วยเหลือตัวเองไปด้วย
“ข้าไม่รู้เรื่องสวรรค์อื่นมากมายนักแต่ในสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดตอนนี้มันเป็นโอกาสเดียวที่จะจัดการกับร่างแยกของมัน! ตราบเท่าที่เราทำให้มันบาดเจ็บสาหัสได้แล้วศิลาโลหิตโกลาหลมันก็อาจจะไม่บรรลุขั้นสุด ถึงตอนนั้นมันก็คงไม่อาจจะเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์ได้ง่ายๆ!” เย่หยวนกล่าวขึ้น
“ฮ่าๆๆ เจ้ามารร้ายที่อวดอ้างตัวเองจนเกินความสามารถ! แค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ก็คิดจะทำร้ายศิลามารดา? เย่หยวน เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้านั้นหลอกเอาเลือดต้นของศิลามารดาไป? ท่านนั้นยังคงจำเรื่องนั้นได้ขึ้นใจ! หลังจากท่านจุติขึ้นมาแล้วมันก็จะเป็นวันตายของเจ้าแน่นอน! ต่อให้จะหนีไปสุดสวรรค์มันก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้แน่!” หวังจั่วร้องขึ้นมา
แต่ตอนนี้ไม่มีใครคิดสนใจเขาอีก
หลงเจี้ยนถามขึ้นมา “ไอ้หนู เจ้ามั่นใจแค่ไหน?”
เย่หยวนหยุดคิดไปพักหนึ่งก่อนจะตอบ “สิบเปอร์เซ็นต์!”
หลงเจี้ยนที่ได้ยินต้องทำหน้าเหยเกขึ้นมา
“แค่สิบเปอร์เซ็นต์? มันจะไม่น้อยไปหน่อยหรือ?” หลงเจี้ยนอดว่าขึ้นไม่ได้
“แล้วท่านคิดว่าอีกฝ่ายมันคือตัวอะไร? เจ้านี่มันคือตัวตนที่หาเรื่องทุกสวรรค์นี้! ข้านั้นเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์คนหนึ่งที่ข้ามั่นใจถึงสิบเปอร์เซ็นต์นี่มันก็มากจนเกินกว่าคำว่ามากแล้วมิใช่หรือ? หากท่านเก่งกาจกว่าข้าท่านมั่นใจแค่ไหนกันเล่าว่าจะจัดการมันลงได้?”
หลงเจี้ยนแทบต้องสำลักขึ้นเมื่อขึ้นยืนคำของเย่หยวน
ต้องยอมรับเลยว่าเขาไม่มีความมั่นใจแม้สักเปอร์เซ็นต์
คลื่นพลังที่หนักหน่วงเช่นนี้เขาย่อมจะไม่อาจเข้าใกล้ได้ด้วยซ้ำ
แม้ว่าอาณาจักรล้ำสวรรค์นั้นมันจะยังนับว่าเป็นเจ้าโลกแต่มันก็เป็นตัวตนที่แยกระดับกันชัดเจน เพราะล้ำสวรรค์นั้นมันคือตัวตนที่ไร้คำอธิบายใดๆ
แต่พลังของเจ้าโลกล้ำสวรรค์นั้นมันรุนแรงหนักหน่วงอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน
บนท้องฟ้านั้นโฉปู้ฉุนที่ได้เห็นแสงสีแดงเลือดนั้นก็ต้องยืนนิ่งอย่างเงียบงัน
ก่อนที่จู่ๆ เขาจะนั่งลงปล่อยปราณดาบรุนแรงออกมาจากร่างกาย