บทที่ 1649 สู้หุบเขาราชายา
หยางเฉินตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แน่นอนว่าถ้าเทียบกัน เขาเอนเอียงไปทางที่จะเชื่อเจ้าเมืองเหมียวมากกว่า
อย่างที่เหล่าจิ่วพูด เจ้าเมืองเหมียว ส่งเขามาช่วยหยางเฉิน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หยางเฉินควรเชื่อเหล่าจิ่ว
อีกทั้งตอนอยู่ที่จวนเมืองหวยเฉิงเมื่อกี้ ตอนท้ายยังมีคนของหุบเขาราชายา มารายงานว่ามีผู้แข็งแกร่งลึกลับ บุกเข้าไปในหุบเขาราชายา ฆ่าโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
หมายความว่า เหล่าจิ่วไม่ได้โกหกหยางเฉิน แต่ก่อนหน้านี้ เขาไปหาเจียงลั่ว ที่หุบเขาราชายาจริงๆ
หลักสำคัญคือ หยางเฉินรู้จักเจ้าเมืองหวยเฉิงไม่นาน จะคิดว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงดีกับหยางเฉิน เพียงเพราะช่วยปกป้องเขาจากราชายาไม่ได้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยางเฉินตัดสินใจได้
“คุณหยาง ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไร”
เมื่อเห็นหยางเฉินคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เดินกลับมา หวยหลันจึงถามขึ้น
หยางเฉินพูดว่า “ไปสนามบินเมืองหวยเฉิง!”
“หืม”
หวยหลันอึ้งไป “ไปสนามบินเหรอคะ คุณจะฆ่าเจียงลั่วไม่ใช่เหรอ ถ้าออกจากเมืองหวยเฉิง จะฆ่าเจียงลั่วยังไงล่ะ เจียงลั่วไม่ตาย พิษกู่ไร้หัวใจในตัวคุณ จะทำยังไง”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “ถ้าเธอไม่อยากไป ฉันไม่บังคับ!”
พูดจบ เขาหันหลังเดินออกไป
ถึงพาหวยหลัน ไปสนามบินด้วย เขาก็ต้องหาวิธีปลีกตัวออกจากหวยหลัน ถ้าหวยหลันยอมแพ้ ไม่ไปกับเขาตอนนี้ จะเป็นอะไรที่ดีมาก
แต่หวยหลันรับคำสั่งของเจ้าเมืองหวยเฉิง ให้ออกมากับหยางเฉิน เธอจะไปได้อย่างไร
“พี่หยาง อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่กังวลว่าคุณจะยอมแพ้กับเจียงลั่ว จึงพูดแบบนี้ ในเมื่อคุณจะไปสนามบิน งั้นฉันไปด้วย”
หวยหลันรีบพูดออกมา “ฉันจะไปส่งคุณที่สนามบิน!”
หวยหลันขับรถออกมา ในเมื่อปลีกตัวออกจากหวยหลันไม่ได้ หยางเฉินจึงต้องขึ้นรถไป
ระหว่างทางที่รถเคลื่อนตัวไป หยางเฉินหลับตา ไม่พูดอะไรสักคำ
ตอนนี้ในเมืองหวยเฉิง เต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่ง ที่มีพลังแข็งแกร่ง
สีหน้าหวยหลันเคร่งขรึม
พูดออกมาว่า “พี่หยาง ตอนนี้คนหุบเขาราชายา เต็มไปทั่วทุกที่ ราชายาน่าจะออกคำสั่ง แค่พวกเขาเจอคุณ ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา
ต้องพุ่งเข้ามาแน่นอน เมื่อถึงสนามบิน คุณต้องระวัง”
หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ “ถ้าผู้แข็งแกร่งราชายา ไม่กลัวตาย ก็ให้พวกเขารีบมา!”
ปัจจุบัน
หยางเฉินสามารถปล่อยพละกำลัง ที่ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น แม้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ของหุบเขาราชายา มีมากมาย
แต่ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด อย่างแท้จริง มีไม่มากเท่าไร
เหมือนหวยหลัน รู้สึกว่าท่าทีของหยางเฉิน
ที่มีต่อตัวเองเปลี่ยนไป เขาดูเย็นชา จึงแอบกังวลในใจ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรมาก
ขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามบิน
บางทีอาจเป็นเพราะรถที่หวยหลันขับ มีสัญลักษณ์ของจวนหวยเฉิง จึงไร้อุปสรรคตลอดทาง ไม่เจอการขัดขวางอะไรเลย
แต่ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาจำนวนมาก พากันจ้องรถคันนี้ มีรถห้าคัน กำลังตามรถคันนี้อยู่ใกล้ๆ
หยางเฉินสัมผัสได้อยู่แล้ว
สีหน้ายังปกติ แต่ลึกๆ
ในใจ เต็มไปด้วยความอาฆาต อย่างรุนแรง
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง หวยหลันขับรถมาถึงสนามบินเมืองหวยเฉิง
หวยหลันถามว่า “พี่หยาง ถึงสนามบินแล้ว! ตอนนี้เราจะไปไหน”
หยางเฉินที่หลับตามาตลอด ลืมตาขึ้นช้าๆ
มองหวยหลัน แล้วถามว่า
“หวยหลัน ฉันเชื่อเธอได้ไหม”
หวยหลันชะงักไป อย่าบอกนะว่าหยางเฉินดูออกแล้ว
แต่เธอยังแสร้งทำเป็นแน่วแน่ พูดออกมาว่า “พี่หยาง
เพื่อคอยช่วยเหลือ ฉันทำเต็มที่อยู่แล้ว!”
เชื่อฉันได้อยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าเมืองให้ฉันตามพี่
หยางเฉินพูดว่า
เมื่อฉันรับตัวคนมาแล้ว เธอต้องมารับฉันทันที ไม่งั้นถ้าโดนคนหุบเขาราชายาจับได้ ฉันตายแน่นอน”
“ฉันจะไปรับคนคนหนึ่งที่สนามบิน เธอรอฉันบนรถ เตรียมตัวสนับสนุนฉันทุกเมื่อ
หวยหลันอึ้งไป
ฉันจะช่วยง่าย หรืออาจเป็นคนมีอำนาจคนอื่น มีฉันอยู่ ทำให้พี่หลีกเลี่ยงความวุ่นวายไปได้มาก”
แล้วรีบพูดว่า “พี่หยาง ฉันต้องตามพี่ไป ถ้าพี่เจออันตราย
หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น
สีหน้าเคร่งขรึม “ฉันบอกแล้ว ให้เธอคอยสนับสนุนฉันทุกเมื่อ ไม่งั้นถึงฉันรับตัวคนมาได้ แต่ถ้าไม่มีคนคอยช่วยเหลือ คงมีเพียงความตายเท่านั้น! เธอตามฉันไป ถ้าเจอผู้แข็งแกร่งอันดับต้นๆ ของหุบเขาราชายา
เธอไม่เพียงช่วยฉันไม่ได้ หนำซ้ำจะกลายเป็นภาระของฉันด้วย”
“แต่……”
หวยหลันสีหน้าลังเล
หยางเฉินพูดตัดบท
ฉันยิ่งตกอยู่ในอันตราย หวยหลัน เธอก็ไม่อยากให้ฉันเป็นอะไร ใช่ไหม”
“ไม่ต้องแต่แล้ว ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้น ยิ่งเสียเวลา
ได้ยินหยางเฉินพูดแบบนี้ หวยหลันพยักหน้า
“ได้ ฉันรอบนรถ
คอยช่วยเหลือสนับสนุนพี่หยาง!”
“โอเค!”
หยางเฉินพูดจบ เปิดประตูรถ ลงไปทันที
ตอนเขาลงจากรถ โดนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ หลายสิบคน ล้อมเอาไว้ทันที
“พวกนายจะทำอะไร”
หวยหลันลงจากรถ มองผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา
อย่างโมโห พูดเสียงเย็นชาว่า “คุณหยางเป็นแขกคนสำคัญ ของจวนเมืองหวยเฉิง พวกนายกล้าขวางเขา
เท่ากับเป็นปฏิปักษ์กับจวนเมืองหวยเฉิงของเรา!”
“จวนเมืองหวยเฉิงงั้นเหรอ”
ผู้แข็งแกร่งคนที่นำมา
จะทำอะไร เกี่ยวอะไรกับจวนเมืองหวยเฉิงของพวกเธอ ฉันขอเตือนคุณหวยหลัน อย่ายุ่งให้มาก”
ยิ้มเย็นชา พูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “คนหุบเขาราชายาอย่างพวกเรา
พูดจบ อีกฝ่ายสะบัดมือ พูดสั่งว่า “เอาตัวหยางเฉินไป!”
“ครับ!”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์หลายสิบคน พุ่งเข้าไปหาหยางเฉินพร้อมกัน
หวยหลันตวาดอย่างโมโห “พวกนายกล้าเหรอ!”
เธอรีบขวางหน้าหยางเฉินเอาไว้
หยางเฉินดึงหวยหลัน ไปด้านหลังตัวเอง หรี่ตาพูดว่า “ในเมื่อคนหุบเขาราชายาอยากตาย งั้นฉันจะสนองให้!”
เมื่อพูดจบ พลานุภาพบู๊บนตัวเขา ระเบิดออกมาทันที
ขณะเดียวกัน ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ
ตำราเทพสงครามบวกกับสายเลือดคลั่ง เดิมทีหยางเฉินมีพละกำลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง เพียงพริบตาเดียว พุ่งไปทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น
เขาเหยียบลงบนพื้น พลังอันบ้าคลั่ง แผ่ซ่านออกจากตัวเขา
“ปึง!”
พื้นใต้เท้าเขาพังลง ส่วนร่างกายของเขา เหมือนลูกธนูออกจากคันธนู พุ่งไปยังผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา อย่างรวดเร็ว
“พลั่ก!”
เสียงปะทะดังสนั่น ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า กระเด็นออกไป เหมือนว่าวเชือกขาด ลอยออกไปหลายสิบเมตร อีกทั้งยังชนผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชา ที่พุ่งเข้ามาด้านหลังอีกด้วย
“รนหาที่ตาย!”
ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา คนที่นำมา แผดเสียงอย่างโมโห พลานุภาพบู๊ แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด ระเบิดออกจากตัวเขา เขากระแทกหมัดออกมา
“พลั่ก!”
ในช่วงเวลาคับขัน หยางเฉินก็ซัดหมัดออกไปเช่นกัน
หมัดทั้งสองปะทะกัน พลังอันบ้าคลั่ง ระเบิดออกมา
“ตู้ม!”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดคนนี้ กระเด็นลอยอยู่ในอากาศ
ผู้แข็งแกร่งที่เหลือ พละกำลังแข็งแกร่งที่สุด มีเพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นปลายเท่านั้น ส่วนพละกำลังของหยางเฉินในตอนนี้ ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นแล้ว จะมีใครทำอะไรเขาได้
แต่ขณะที่เขาโจมตีผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด จนกระเด็น เตรียมจะจัดการผู้แข็งแกร่งคนอื่น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เกิดขึ้นตรงตำแหน่งหัวใจ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทันที
ครั้งนี้ ความรู้สึกเจ็บปวด รุนแรงกว่าก่อนมาก