บทที่ 1651 ล้วนเป็นแผนร้าย
หวยหลันไม่รู้จะล่อหยางเฉิน ไปหุบเขาราชายาอย่างไร จึงทำได้เพียงใช้เจียงลั่วมาล่อ
ดวงตาสองข้าง ที่แดงก่ำของหยางเฉิน จ้องมาที่หวยหลัน เขากัดฟันพูดว่า “ฉันให้เธอไสหัวไป! รีบไสหัวไปจากสายตาฉัน! ไม่งั้น ตาย!”
ความอาฆาตอันรุนแรง ระเบิดออกจากตัวเขา ล็อกหวยหลันเอาไว้
หวยหลันรู้สึกว่าหัวใจตัวเอง โดยพลังความเยือกเย็น แช่แข็งเอาไว้ ตัวสั่นเล็กน้อย
หวยหลันสะกดกลั้นความกลัวในใจ รีบพูดว่า “พี่หยาง ฉันคือหวยหลัน! ตอนนี้อาการพี่แย่มาก ถ้าเจียงลั่วไม่ตาย พิษกู่ไร้หัวใจในตัวพี่ จะทำให้พี่ยิ่งเจ็บปวด ฉันรู้ว่าหุบเขาราชายาอยู่ที่ไหน จะพาพี่ไปเดี๋ยวนี้”
“พรึ่บ!”
หยางเฉินปรากฏตัวตรงหน้าหวยหลัน ใช้มือจับคอหวยหลันเอาไว้ คอขาวของหวยหลัน เป็นรอยนิ้วมือแดงขึ้นมาทันที
ตัวของหวยหลัน ลอยขึ้นมา
ตอนนี้ เธอตกใจจนสับสนไปหมด รู้สึกเพียงว่าตัวเองใกล้จะตาย
พลานุภาพบนตัวหยางเฉิน รุนแรงมาก เหมือนสัตว์ร้าย ที่มาจากดึกดำบรรพ์ ทำให้คนไม่มีความกล้า แม้แต่จะสบตากับเขา
“ในเมื่อเธอไม่ไสหัวไป งั้นฉันจะฆ่าเธอเอง!”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม
เขาเพิ่มแรงบนมือ หวยหลันไม่สามารถพูดออกมาได้ รู้สึกว่าหยางเฉินบีบคอตัวเอง แรงขึ้นเรื่อยๆ เธอหายใจติดขัด
เดิมทีเธอมีสีหน้าหวาดกลัว หลังจากเผชิญกับความตายจริงๆ กลับใจเย็นลง
เธอไม่ได้ขัดขืน ให้หยางเฉินใช้แรงบนคอตัวเอง อย่างตามใจชอบ
ตอนเธอมองหยางเฉิน แววตาไม่มีความเคียดแค้น กลับราบเรียบ สงบ และแฝงไปด้วยความซาบซึ้ง
ช่วงเวลาระหว่างความเป็นตาย
ที่มีความงดงาม แต่เป็นเพียงเด็กทารกที่โดนพ่อแม่ทอดทิ้ง
มีภาพมากมาย ผุดขึ้นมาในหัวเธอ ครั้งหนึ่ง เธอไม่ใช่กระบอกเสียงของเจ้าเมืองหวยเฉิง
จนกระทั่งเจ้าเมืองหวยเฉิง ปรากฏตัวขึ้น พาเธอออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
อีกทั้งยังบอกเธอว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอชื่อหวยหลัน
เป็นหลานสาวของเจ้าเมืองหวยเฉิง
และเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น โชคชะตาของเธอ ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก
แต่เธอไม่ชอบชีวิตแบบนี้
เพื่อที่จะเป็นกระบอกเสียง ของเจ้าเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครรู้ว่า เธอต้องแลกด้วยอะไรบ้าง คนอื่นเห็นเพียงความโดดเด่นบนตัวเธอ
ที่ได้เป็นกระบอกเสียงของเจ้าเมือง
แม้เป็นเช่นนี้ ในจวนเมืองหวยเฉิง
ก็ยังไม่มีใครให้เกียรติเธอ คิดว่าเธอเป็นขยะ
ที่เจ้าเมืองเก็บกลับมาเท่านั้น
ความโดดเด่นของเธอทั้งหมด เพราะคนนอกหวาดกลัวเจ้าเมืองหวยเฉิงเท่านั้น จึงให้ความเคารพเธอด้วย
เธอรู้ดี อันที่จริงลับหลัง คนจำนวนมากดูถูกเธอ ดูถูกเธอจากใจ
จนถึงตอนนี้ ต้องตายแล้วใช่ไหม
หลังจากตายไป จะได้หลุดพ้นใช่ไหม
ผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
จะกลายเป็นนางฟ้าอีกครั้ง
เคยพูดว่า เด็กที่โดนทิ้งอย่างพวกเธอ เป็นนางฟ้าปีกหัก รอให้พวกเธอตายไป
เธอรู้สึกสติตัวเองหายไปเรื่อยๆ เธอมองไปยังแสงอาทิตย์ ราวกับเห็นนางฟ้าปีกยาวนับไม่ถ้วน ปรากฏอยู่บนท้องฟ้า
เธอยิ้มมุมปาก “ฉันจะกลายเป็นนางฟ้าเหมือนกันใช่ไหม”
แต่ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกอาลัยอาวรณ์โลกนี้ แม้โหดร้าย แต่เธอยังไม่อยากจากโลกนี้ไป
จู่ๆ มีน้ำตาไหลออกจากหางตาของเธอ
หยางเฉินที่กำลังบีบคอเธอ
ขาดสติไปแล้ว แต่ขณะนั้น
เขารู้สึกถึงความเย็น ขึ้นมาบนใบหน้าตัวเอง
ตัวเขาชะงักไป ดวงตาแดงก่ำที่มองหวยหลัน
สีแดงก่ำค่อยๆ หายไป
เห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าหวยหลันชัดเจน
“หวยหลัน!”
เขาพูดอย่างตกใจ แล้วปล่อยมือ
ตัวหวยหลัน ร่วงลงมาเบาๆ โดนเขารวบเข้ามาในอก
“หวยหลัน เธอเป็นไงบ้าง”
หยางเฉินรีบพูดออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ในแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
นานแล้ว
ที่เขาไม่ได้รับผลกระทบจากสายเลือดคลั่ง จนขาดสติ
แต่เมื่อกี้ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เขาถึงขาดสติ
หวยหลันโดนหยางเฉินกอดไว้
ฉันบอกว่าจะพาพี่ไปหุบเขาราชายา ไม่ได้ต้องการช่วยพี่หาเจียงลั่วจริงๆ หรอก”
ยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน “ขอโทษนะพี่หยาง
เมื่อพูดจบ เธอหลับตาลงช้าๆ เหมือนเด็กทารกหลับไป
หวยหลันไม่ได้ตาย แค่ขาดออกซิเจน เป็นเวลานาน จึงสลบไปชั่วคราว
หยางเฉินมองผู้หญิงที่สลบอยู่ในอก ความโกรธฉายขึ้นในแววตา
คำพูดก่อนที่หวยหลันจะสลบไป
ไม่ใช่เพราะเธออยากพาหยางเฉินไป
อันที่จริง ได้เผยข้อมูลสำคัญออกมาหนึ่งอย่าง เธอล่อหยางเฉินไปหุบเขาราชายา
ไม่งั้น เธอคงไม่ขอโทษหยางเฉิน
“คำสั่งของเจ้าเมืองหวยเฉิงงั้นเหรอ”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เขาเข้าใจหลายๆ เรื่องแล้ว เมื่อกี้เหมือนเขาสูญเสียการควบคุม ถ้าบอกว่า เป็นคำสั่งของเจ้าเมืองหวยเฉิง ให้หวยหลัน ล่อเขาไปที่หุบเขาราชายา นั่นหมายความว่า เจ้าเมืองหวยเฉิง อยากยืมมือเขา เข่นฆ่าในหุบเขาราชายา
เขาระเบิดพละกำลังที่ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นออกมา ตอนที่ตัวเองยังสามารถควบคุมสติได้ ถ้าขาดสติไปจริงๆ เขาจะสามารถปลดปล่อยพละกำลัง ที่แข็งแกร่งกว่านี้ออกมาได้
สีหน้าหยางเฉินไม่สู้ดี พูดพึมพำว่า “อย่าบอกนะว่า เจ้าเมืองหวยเฉิง อยากยืมมือฉัน เพื่อจัดการหุบเขาราชายา”
“แต่ถ้าเป็นเช่นนี้จริง ก่อนหน้านี้ ตอนอยู่จวนเมืองหวยเฉิง ทำไมเจ้าเมืองหวยเฉิง ต้องเป็นปฏิปักษ์กับราชายา เพื่อฉันด้วยล่ะ”
มีบางคำถาม ที่หยางเฉินไม่เข้าใจ
ขณะนั้น เหล่าจิ่วปรากฏตัวออกมา เขาเดินเข้ามาหาหยางเฉิน ในมือหิ้วผู้ชายบาดเจ็บสาหัสมาด้วย
สิ่งที่ทำให้หยางเฉินตกใจคือ ผู้ชายบาดเจ็บ ที่โดนเหล่าจิ่วหิ้วมาเหมือนลูกไก่ ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเจียงลั่วที่วางพิษกู่ไร้หัวใจใส่เขา
ขณะนี้ ตัวเจียงลั่วเต็มไปด้วยเลือด หายใจรวยริน ทำให้คนเชื่อมโยงเขา กับปรมาจารย์แห่งพิษกู่เจียงลั่ว ออกมาไม่ได้เลย
เหล่าจิ่วพูดว่า “นายเดาถูก เจ้าเมืองหวยเฉิง ต้องการยืมมือนาย เพื่อจัดการหุบเขาราชายา”
“แม้กระทั่งผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ของหุบเขาราชายา อันที่จริง อาจไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา แต่เป็นผู้แข็งแกร่งจวนเมืองหวยเฉิง ที่เจ้าเมืองหวยเฉิงส่งไปกระตุ้นนาย”
“อะไรนะ”
ได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว สีหน้าหยางเฉินเปลี่ยนไป
เขาไม่เคยสงสัยเลยว่า ผู้แข็งแกร่งที่โดนเขาฆ่าตายเมื่อกี้ จะเป็นผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง
เหล่าจิ่วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าเมืองหวยเฉิง รู้สถานการณ์ของนายดีมาก เขารู้ว่าควรกระตุ้นนายอย่างไร ยั่วโมโหนายอย่างไร ถ้าทำให้นายเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์แบบได้”
“สามารถปลดปล่อยพละกำลัง ที่ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น ออกมาได้ ภายใต้สภาวะที่ยังมีสติ ถ้าเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่ง จะสามารถปลดปล่อยพละกำลัง แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลาง ออกมาได้ ถึงกระทั่งพละกำลังขั้นแปดชั้นปลาย และขั้นแปดชั้นยอด”
“ภายใต้สถานการณ์นี้ แค่เขาออกมาขวางราชายา ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา จะโดนนายฆ่าจนหมด”