บทที่ 1676 ใช่ของอาถรรพ์ไหม
เหล่าจิ่วในขณะนี้ ได้ระเบิดอาพลังทั้งหมดที่มีในตัวออกมา เขารู้ดีว่า อาศัยเพียงพลังฝีมือที่ใช้อยู่เดิม ไม่มีทางที่จะสังหารเงาเพชฌฆาตได้
การต่อสู้ของสองผู้แข็งแกร่งเทียบแดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้น ระเบิดขึ้นแล้ว
หยางเฉินหลังจากถูกเงาเพชฌฆาตถล่มใส่แล้ว แม้จะกระเสือกกระสนลุกขึ้นยังไม่มีแรง
และในชั่วครู่ที่ผ่านมา ฝ่ามือของเงาเพชฌฆาตที่ฟาดใส่กลางอกของเขา ตรงบริเวณหน้าอกเกิดเป็นรอยแผลฉีกขาด มีเลือดไหลไม่หยุด
เลือดที่ไหลไม่หยุด ทำให้เขาต้องคิด ถ้าไม่รีบสกัดระงับการไหลของเลือด เขาคงต้องตายจากการเสียเลือดมากเกินไป
แต่ในขณะนั้นเอง มีดพกสีดำที่เขาพกติดตัวอยู่ พอได้สัมผัสกับเลือดสด ๆ เข้า ทันใดนั้นก็ดูเหมือนมีชีวิต จัดการดูดเลือดสด ๆ ที่ไหลออกมาจากตัวหยางเฉินอย่างเต็มที่
“อ๊ะ？”
ในฉับพลันนั้นหยางเฉินถึงกับตะลึงงง เขาหยิบเอามีดพกเล่มนั้นขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
มีดพกเล่มนี้ เจ้าเมืองเหมียวเป็นผู้ให้เขามาเอง
เจ้าเมืองเหมียวเคยบอกเขาว่า มีดพกเล่มนี้ เป็นของวิเศษที่เขาได้มาโดยบังเอิญ เดิมนั้นเป็นของวิเศษสุดยอดประจำตระกูลสายเลือดคลั่ง และในตัวของหยางเฉินเองก็มีสายเลือดคลั่งอยู่ด้วย ฉะนั้นจึงมอบมีดพกเล่มนี้ให้กับหยางเฉิน
แม้แต่เจ้าเมืองเหมียวเองก็ไม่รู้ในละเอียด ไม่รู้ว่ามีดพกเล่มนี้มีคุณสมบัติพิเศษยังไง รู้แต่เพียงว่าเนื้อวัสดุของมีดพกเล่มนี้พิเศษมากอย่างที่สุด แม้แต่เขาซึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ยังไม่มีปัญญาจะทุบทำลายได้
แต่ทว่าในขณะนี้ มีดพกเล่มนี้ กลับเป็นเหมือนกับสัตว์ร้าย ดูดกินเลือดสด ๆ ของเขาอย่างตะกรุมตะกราม
หยางเฉินกำมีดพกไว้แน่น สีหน้าเคร่งเครียดอย่างที่สุด เขารู้ดีอยู่ โลกนี้กว้างไพศาลเรื่องประหลาดมหัศจรรย์นั้นหลากหลาย แต่ก็ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเลย มีดพกเล่มหนึ่ง จะสามารถดูดเลือดของมนุษย์ได้
เขาคิดที่จะโยนมีดพกนั้นทิ้งไป แต่น่าตกใจที่ปรากฏว่า มีดพกนั้นตอนนี้เหมือนเป็นส่วนหนึ่งที่งอกออกมาจากมือของเขา ทำยังไงก็สลัดทิ้งไม่ได้
ไม่เพียงเท่านั้น มีดพกเล่มนั้นยังกำลังดูดเอาเลือดในตัวของเขา
ที่เห็นในตำแหน่งที่เป็นแผลบาดเจ็บเมื่อสักครู่นั้น มีเลือดสด ๆ ไหลออกมา ต่อเนื่องออกมาจากในตัว ไหลไปบรรจบรวมกันที่มีดสั้นในมือนั้น
หยางเฉินได้รู้สึกมึนเวียนในสมอง เขารู้ได้เลยว่า นี่เป็นอาการของการเสียเลือดไปมาก
มีดสั้นนั้นก็สลัดไม่ไป เขารู้สึกตื่นตระหนกแล้ว ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป น่ากลัวคงอีกไม่นาน เขาก็จะถูกมีดพกเล่มนี้ดูดเอาเลือดในตัวจนแห้งเป็นแน่
ดูท่าเขากำลังจะเป็นลมสลบไปเพราะการเสียเลือดมาก ทันใดนั้น มีดสั้นหยุดการดูดเลือดออกจากตัวเขา
ในฉับพลันนั้นเอง พลังระห่ำที่บ้าคลั่งกระแสหนึ่ง ระเบิดออกมาจากข้างในตัวเขา
ร่างกายในสภาพเดิมที่บาดเจ็บอย่างสาหัส กลับฟื้นคืนมาเป็นลำดับในความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า
มีดพกที่ถูกหยางเฉินกำแน่นในมือ ทันใดนั้นเหมือนเป็นมโนจิต เกิดเหมือนว่ามีดพกในมือเล่มนั้น ตัวมันเองนั้นก็คืออวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายของเขาเอง มีความสำคัญเฉกเดียวกัน
มองเห็นเส้นเลือดแดงทั่วในนัยน์ตาทั้งคู่ ตรงหว่างคิ้วก็เห็นสัญลักษณ์ลายตระกูลอย่างเด่นชัด
อานุภาพพลังบูโดในตัวหยางเฉิน แผ่ระเบิดออกมาเป็นระลอก
แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นปลาย！
แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นสุดยอด！
…………..
แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นปลาย！
ระยะเวลาสั้น ๆ ไม่กี่สิบวินาที เดิมที่เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลางของหยางเฉิน การรุดข้ามขั้นเป็นไปอย่างต่อเนื่อง มุ่งระเบิดขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุดยอด สุดท้ายก็หยุดลง
โดยส่วนตัวของหยางเฉินเอง ก็มีความสามารถพิเศษในการรับศึกข้ามขั้นอยู่แล้ว เวลานี้แค่เพียงสถานะภาพบูโดเท่านั้น ที่ระเบิดไปถึงขั้นแปดชั้นสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ แล้วพลังจริงที่เขาใช้ทำการต่อสู้จริง จะแกร่งกล้าไปถึงขนาดไหน？
เหล่าจิ่วกับเงาเพชฌฆาตกำลังพันตูอยู่ในการต่อสู้กันอย่างดุเดือด ไม่มีทางรู้ได้กับการเปลี่ยนแปลงในตัวของหยางเฉินเลย
“ปึง！”
ในที่สุดเหล่าจิ่วก็ต้านรับต่อไปไม่ไหว ถูกเงาเพชฌฆาตซัดใส่เข้าเต็มเหนี่ยว เขากระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ตัวร่างกระเด็นลอยออกไป สุดท้ายตกลงที่พื้นแทบเท้าหยางเฉินพอดี
สีหน้าเหล่าจิ่วซีดเผือด มองไปที่หยางเฉิน กัดฟันพูดออกไปว่า “รีบหนีไป！”
ทว่า หยางเฉินในตอนนี้ เหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น คงยืนอยู่กับที่เดิม ตัวนิ่งไม่ขยับ
เงาเพชฌฆาตค่อย ๆ เดินก้าวเข้ามาทีละก้าว ก้มมองเหล่าจิ่วที่นอนอยู่กับพื้น “แกก็แพ้หมดทางแล้ว แกยังคิดว่า มันจะหนีไปได้พ้นหรือ？”
เหล่าจิ่วไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ในฉับพลันนั้นก็กอดเอาตัวเงาเพชฌฆาตไว้แน่น ตะโกนเสียงลั่น “หยางเฉิน รีบหนีไป！”
นี้เป็นกำลังเหลือเฮือกสุดท้ายของเหล่าจิ่ว เงาเพชฌฆาตที่โดนกอดขาเข้ามาในทันใดนั้น สีหน้าเครียดลงทันที
“ช่างเป็นแมลงสาบที่ตายยากจริง ๆ มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมาขวางข้าอีก？”
เงาเพชฌฆาตยิ้มเหี้ยมเกรียม ถูกเหล่าจิ่วกอดขาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนขาอีกข้างหนึ่ง ตอนนี้ยกขึ้นสูง เล็งไปที่หัวของเหล่าจิ่ว กระทืบลงไปอย่างเต็มแรง “ตายซะ！”
เห็นอยู่แล้วว่าขาของเขาที่กระทืบลงไปกำลังจะใส่หัวของเหล่าจิ่ว ในขณะนั้นเอง พลังอันบ้าคลั่งกระแสหนึ่ง แผ่กระจายมาจากตัวหยางเฉิน เห็นหมัดของเขาพุ่งออกไป อัดลงใส่กลางอกของเงาเพชฌฆาต
“ปึง！”
เสียงดังสนั่นลั่น ภาพที่เห็นเป็นเงาเพชฌฆาต เหมือนว่าวสายป่านขาด ลอยละลิ่วไปกว่าสิบเมตร กระแทกใส่ผนังกำแพงโรงแรมฮิลตันอย่างแรง
วินาทีนั้น ทั่วทั้งบริเวณเงียบเป็นตาย！
เหล่าจิ่วงงเซ่อเต็มหน้า มองไปที่เงาร่างชายหนุ่มน้อยที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
เงาเพชฌฆาตมีพลังฝีมือขนาดไหน เขาย่อมรู้ดีกว่าใคร ๆ ขนาดตัวเขาเองใช้กระบวนวิชาลับฝืนดันเพิ่มพลังขึ้นไปถึงกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นแล้ว ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเงาเพชฌฆาต เกือบถูกเงาเพชฌฆาตฆ่าแล้ว
ทว่าหยางเฉิน แค่เพียงอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลางเท่านั้นนี่！
ถึงแม้หยางเฉินมีความสามารถพิเศษในการข้ามขั้นสังหารศัตรูได้ แต่จะถึงขนาดข้ามไปหลายขั้นขนาดนี้เลยหรือ ก้าวข้ามไปถึงถล่มผู้แข็งแกร่งที่ก้าวเข้าไปครึ่งก้าวในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้วนั่น？
ไม่แค่เพียงแต่เหล่าจิ่ว เงาเพชฌฆาตที่ถูกหยางเฉินซัดกระเด็นลอยออกไปนั้น ตอนนี้ก็หน้างงเซ่อ เขาล้มอยู่กับกองซากอิฐทลาย ใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือด ดูเหมือนลืมคิดที่จะลุกขึ้น สีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อมองหยางเฉินที่ยืนอยู่ห่างออกไปไกลนั่น
ในขณะนั้น ทั้งตัวของหยางเฉินเปล่งประกายฆ่าที่น่าสะพรึงกลัว ในดวงตาของเขา แดงก่ำด้วยสีเลือด ใบหน้าที่ไร้ซึ่งน้ำใจ ให้แม้แต่เงาเพชฌฆาต ยังรู้สึกประหม่ากลัว
ส่วนในมือหยางเฉินนั้น ยังคงกำมีดพกสีดำอยู่ ตัวมีดพกนั้น ก็ยังแผ่กระแสกดดันที่น่ากลัวสุด ๆ ของบูโด
ทันทีที่เงาเพชฌฆาตมองไปเห็นมีดพกนั้นเข้า ตาผลุบหยีลงในฉับพลัน “ของอาถรรพ์”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ฝึกวิชามาถึงระดับนี้แล้ว แน่นอนว่าต้องรู้เรื่องรอบตัวอยู่หลากหลายมากมายกว่าผู้แข็งแกร่งทั่ว ๆ ไป
เขามองปราดเดียวก็รู้ว่ามีดพกที่อยู่ในมือหยางเฉินนั้นไม่ธรรมดา
มีแต่ของอาถรรพ์ จึงจะปล่อยอานุภาพกระแสกดดันของพลังบูโดได้ขนาดนี้
เหล่าจิ่วก็มึนงงเต็มหน้า “ของอาถรรพ์？”
มึนงงกันพักหนึ่งผ่านไป เหล่าจิ่วเกิดความห่วงกังวลขึ้นในแววตาอย่างเคร่งเครียด
แน่นอนว่าเขาก็ต้องเคยได้ยินเรื่องของอาถรรพ์ ในตำนานเล่าขานกันมา จะมีก็ผู้แข็งแกร่งชั้นสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเท่านั้น จึงจะสามารถควบคุมอาวุธประเภทนี้ได้
ให้แม้แต่เจ้าเมืองเหมียวและเจ้าเมืองหวยเฉิงที่อยู่ระดับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดแล้ว ก็ยังไม่สามารถควบคุมของอาถรรพ์ได้
แต่ที่เห็นกันขณะนี้ กลับให้ผู้แข็งแกร่งแค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลางควบคุม
และสภาวะบุคลิกภาพหยางเฉินในเวลานี้ ก็ดูน่าเกรงขาม เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ฆ่ามัน！”
หยางเฉินตะโกนลั่นขึ้นมาในทันใด วินาทีเดียวกันนั้น ตัวของเขาก็หายไปจากที่เดิม พุงตรงไปยังเงาเพชฌฆาต
เงาเพชฌฆาตไม่กล้ารอช้า รีบลุกขึ้นต้านรับ
“บรึม！”
แต่ว่า เงาเพชฌฆาตยังไม่ทันได้ต้านรับ ก็ถูกหยางเฉินเตะกระเด็นลอยออกไป
สีหน้าเหล่าจิ่วขาวซีด พึมพำกับตัวเองว่า “ในตามระดับขั้นของหยางเฉิน ถ้าขืนฝืนควบบังคับของอาถรรพ์” น่ากลัวว่าจะถูกแว้งกัดได้！