“หลอมให้ข้า!”
หวูเทียนร้องลั่นขึ้นมาพร้อมเร่งเพลิงเที่ยงสุดเต๋าขึ้นอย่างรุนแรงจนพวกหยุนหนีทั้งหลายแทบไม่อาจหายใจได้อีก
คนทั้งหลายนั้นต่างกรีดร้องขึ้นมาพร้อมๆ กัน คลื่นพลังจากร่างของพวกนางนั้นตกฮวบลงอย่างเห็นได้ชัด
พวกนางทั้งหลายนั้นดูท่าคงไม่อาจจะรอดไปแล้ว
ตอนนี้หยางชิงนั้นไม่อาจจะทนพลังของเพลิงเที่ยงสุดเต๋าได้ด้วยตัวเอง หากหยุนหนีไม่แบ่งพลังวิญญาณของนางมาหุ้มร่างของเขาไว้นั้นเขาคงตายลงไปในกองเพลิงแล้ว
ได้เห็นคนทั้งหลายกรีดร้องขึ้นมาเช่นนั้นหวูเทียนก็ต้องหัวเราะลั่นขึ้น “ฮ่าๆๆ! เย่หยวนเด็กเวร บรรพบุรุษผู้นี้ทำอะไรเจ้าไม่ได้แล้วแต่เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยสหายเจ้ากลับไป? บรรพบุรุษผู้นี้จะทำให้เจ้าต้องเสียใจที่มายุ่งกับแผนของข้า!”
การแปลงการเป็นโกลาหลนั้นมันทำให้หวูเทียนต้องสูญเสียความสามารถไปมากมาย
เพราะหากออกจากเขตแดนมิติของโลกใบนี้ไปแล้ว พลังของเขามันไม่อาจจะโจมตีทำร้ายใครได้เลย
เพราะฉะนั้นตอนนี้ตัวเขาจึงไม่อาจทำอันตรายใดๆ เย่หยวนที่อยู่ในคงคานิรันดร์ได้และต้องเอาความคับแค้นใจนั้นมาลงใส่พวกหยุนหนีแทน
หยางชิงนั้นรู้สึกได้ถึงผิวหนังที่ไหม้ลงด้วยเพลิงร้อนแรงจนสภาพของเขาในตอนนี้มันดูไม่เหมือนมนุษย์อีกต่อไป
ร่างกายของเขานั้นมันกลายเป็นสีดำและมีผิวที่ไหม้เกรียมหลุดออกมาเรื่อยๆ จนใกล้ถึงกระดูก
เขากัดฟันร้องขึ้นมาด้วยลิ้นไหม้ๆ นั้น “เหอะ เจ้าเฒ่านี่มันขี้ขลาดดีจริงๆ รอก่อนเถอะ หลังจากข้าบรรลุล้ำสวรรค์แล้วข้าจะเหยียบหน้าเจ้าให้จมดินเอง!”
เฟิ่งชิงซวนนั้นเองก็กล่าวขึ้นมาด้วยลมหายใจสุดท้าย “จะตายกันอยู่แล้วเจ้าจะไปอวดอ้างตัวเพื่ออะไรอีก? แต่รู้ว่าเย่หยวนหนีออกไปได้นั้นข้าก็คงตายตาหลับแล้ว”
ตอนนี้ตัวนางเริ่มจะไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว
เพราะว่าพลังชีวิตในร่างของนางนั้นมันกำลังลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่มันกลับมีปราณเทวะหนักหน่วงพุ่งออกมาห่อร่างนางไว้
พร้อมๆ กับพลังงานห้วงมิติที่แยกร่างของนางออกมาจากเพลิงเที่ยงสุดเต๋าและดึงตัวเฟิ่งชิงซวนออกไป
เมื่อความร้อนหายไปเฟิ่งชิงซวนจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความเย็นของบรรยากาศรอบๆ
เบื้องหน้าของนางนั้นมันเป็นผืนน้ำกว้างใหญ่
ไม่ไกลจากจุดที่นางอยู่นั้นมันมีเงาร่างหนึ่งกำลังลอยคออยู่พร้อมด้วยปราณเทวะที่หนักหน่วงที่ไหลออกมาจากร่างกาย มันจะเป็นใครไปได้นอกจากเย่หยวน?
นอกจากตัวนางแล้วรอบๆ มันก็มีหยุนหนี หยางชิงและคนอีกมากมายที่ถูกดึงออกมาด้วย
คนนับพันๆ ที่เหลือของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นต่างถูกเย่หยวนดึงออกมาจากโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตสิ้น
มันเป็นปาฏิหาริย์ที่คนนับพันๆ นั้นทนเพลิงเที่ยงสุดเต๋าและรอดชีวิตกลับมาได้
นอกจากนั้นแล้วเย่หยวนยังดึงเอาตัวคงถาน ยู่หรานและเจ้าโลกหนุ่มสาวจากสวรรค์ต่างๆ กลับออกมาด้วย
เฟิ่งชิงซวนนั้นยิ้มกว้างขึ้นทันที!
“ข้า…ข้ากลับยังไม่ตาย?”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าสัญญาพวกเจ้าแล้วว่าจะช่วย มีหรือที่ข้าจะกลับคำสัญญาได้?”
หยางชิงมองหน้าเย่หยวนด้วยความตกตะลึง “เจ้า…บรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้ว?”
ความสนใจของเขานั้นมันแตกต่างกันคนอื่นอย่างสิ้นเชิง
การที่เย่หยวนบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ขึ้นมานั้นมันเท่ากับว่าเย่หยวนสามารถเอาชนะหยางชิงได้โดยไม่ต้องพึ่งพลังศักดิ์สิทธิ์หรือดาบเต๋าเลย
รับไม่ได้!
‘ทำไมพริบตาเดียวเจ้าบ้านี่มันก็ตามข้ามาทันอีกแล้ว?’
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “แม้แต่คงถานมันยังบรรลุอาณาจักรใหญ่ได้ มีหรือที่ข้าจะไม่บรรลุเลย?”
“อ๊าก!”
คงถานนั้นต้องกระอักเลือดออกมาทันทีด้วยความคับแค้นสุดใจ
เขานั้นแทบจะสิ้นลมจริงๆ
เพราะสภาพของพวกเขาทั้งหลายในตอนนี้อ่อนแออย่างมาก พวกเขานั้นเหลือแค่ลมหายใจสุดท้ายอันรวยริน
“ใช่แล้ว! พี่เย่หยวนนั้นเป็นยอดอัจฉริยะไร้ที่ติ เขานั้นแตกต่างจากคนธรรมดาอย่างเรามากนัก ก่อนหน้านี้ข้าแค่ยึดติดศักดิ์ศรีและเย่อหยิ่งจนเข้าใจพี่เย่หยวนผิดไป มันเป็นความผิดของน้องสิ้น บุญคุณที่ช่วยชีวิตครั้งนี้ยู่หรานจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิต”
ยู่หรานเองก็มีหน้าซีดขาวเป็นกระดาษเช่นกันแต่ท่าทางของนางนั้นมันแตกต่างจากก่อนหน้าสิ้นเชิง
เพราะนางไม่คิดว่าเย่หยวนจะช่วยนางกลับออกมา
เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาสองกลุ่มนั้นเรียกว่าเป็นศัตรูกันคงไม่ผิด
ไม่ว่าเย่หยวนจะมีเป้าหมายอะไร แต่เรื่องที่เขาช่วยชีวิตไว้นี้มันก็เป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง
เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็พยักหน้ารับอย่างไม่คิดตอบกลับอะไร
เขานั้นย่อมจะมีเป้าหมายอื่นที่ช่วยคงถานและพวกกลับออกมา
เพราะหลังจากกลับไปครั้งนี้แล้วสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดคงกลายเป็นเป้าโจมตีของหลายๆ ค่ายกำลัง
เผ่าเลือด เผ่าวิญญาณตระกูลฉี ค่ายสำนักมากมายบนสวรรค์นั้นคงไม่อาจจะมาช่วยเหลือเป็นมิตรกับสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้อีกเพราะว่าภัยอันตรายนั้นมันก็คืบเข้าไปใกล้พวกเขาเช่นกัน
ศิลาโลหิตโกลาหล เจ้าโลกหลุนฮวย บรรพบุรุษหวูเทียน สามเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นั้นต่างจะมองเขาเป็นภัยร้ายที่ต้องรีบกำจัด
เพราะฉะนั้นพันธมิตรจึงเป็นสิ่งสำคัญ
ในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้มันมีเรื่องขัดแย้งกันก็เพราะผลประโยชน์มิใช่ความคับแค้นที่จะไม่ยอมกันไปจนวันตาย
การช่วยเหลือคนทั้งหลายออกมานั้นต่อให้พวกเขาจะเป็นคนไม่รู้บุญคุณแค่ไหนมันก็คงไม่ถึงขั้นหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่แน่นอน
มีเพียงแค่คงถานที่ต้องทำหน้าแดงก่ำ
ในการเดินทางไปยังวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตครั้งนี้เขาคิดว่าตัวเองคือยอดฝีมือที่บรรลุสวรรค์ได้กลายเป็นเจ้าโลก แต่สุดท้ายเขากลับต้องเสียหน้าอย่างไม่อาจกู้กลับ
เดิมทีเขานั้นคิดว่าตัวเองคือบุตรแห่งโชคชะตา ผู้ปกครองสวรรค์ทั้งหลายในอนาคต
ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายเขานั้นกลับกลายเป็นแค่ตัวตลก!
ตอนนี้ถูกเย่หยวนด่าว่านั้นเขาไม่มีหน้าแม้แต่จะเถียงกลับไป
หากเป็นก่อนหน้าเขาคงเถียงกลับเย่หยวนไปอย่างไม่ลังเล
แต่ตอนนี้เขาสัมผัสได้ถึงปราณเทวะโกลาหลที่หุ้มตัวเองไว้จนไม่กล้าแม้แต่จะเปิดปากพูด
เพราะปราณเทวะโกลาหลนี้มันรุนแรงแข็งแกร่งอย่างมาก!
ยอดอัจฉริยะเผ่าปีศาจอย่างเขานั้นย่อมจะบ่มเพาะปราณปีศาจที่หนักหน่วงและหนาแน่นกว่าเผ่าใดๆ
แต่เทียบกับปราณเทวะโกลาหลของเย่หยวนแล้ว ปราณของเขามันช่างเปราะบางเหมือนแผ่นแก้ว
เปราะบางจนเกินกว่าจะทำอะไร!
ปราณเทวะโกลาหลนี้มันไม่หวั่นไหวแม้ต้องเผชิญแรงกัดแซะของโกลาหลในคงคานิรันดร์
ที่พวกเขายังลอยคออยู่บนคงคานิรันดร์ได้ก็เพราะปราณเทวะโกลาหลนี้ช่วยหุ้มตัวไว้
หากเย่หยวนคิดดึงปราณกลับไปแล้วพวกเขาคงถูกพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์นั้นฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ แน่
เป็นวินาทีนี้เองที่เขาได้เข้าใจว่าทำไมบรรพบุรุษหวูเทียนนั้นถึงได้เกรงกลัวเย่หยวนนัก
“ขอบคุณพี่เย่ที่ช่วยชีวิตไว้ ศาลาสิ้นโลกาของข้าติดค้างท่านแล้ว!”
“ขอบคุณพี่เย่ที่ช่วยข้าออกมา เผ่าภูตเพลิงเราจะไม่มีวันลืมคุณนี้แน่นอน!”
“พี่เย่หากวันหน้าท่านมีเวลาก็ขอให้มาเยี่ยมเผ่าเมฆาเหินเราเถอะ เราจะต้อนรับท่านอย่างดี!”
…
ยอดอัจฉริยะจากต่างสวรรค์นั้นเดินเข้ามาคารวะขอบคุณเย่หยวนกันไม่ขาดสาย
นี่มันเป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่!
แต่ว่าคนที่เย่หยวนช่วยออกมานั้นมันมีแต่คนหนุ่มสาวรุ่นหลัง พวกยอดเจ้าโลกหรือเจ้าโลกระดับสูงนั้นเย่หยวนไม่ได้ช่วยออกมาเลย
เพราะปราณเทวะที่จะใช้ดึงและห่อหุ้มตัวยอดเจ้าโลกนั้นมันหนักหนาเกินไป
ไม่ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจแค่ไหนสุดท้ายเขาก็ยังเป็นแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์
ตอนนี้แค่หยุนหนีคนเดียวก็กินพลังเขาไปกว่าครึ่งแล้ว
คิดพายอดเจ้าโลกออกมาอีกสักคนมันคงถึงชีวิตเขาแน่
เย่หยวนยกมือขึ้นโบกปัดไป “เรื่องง่ายๆ ไม่ต้องคิดให้มากหรอก แต่พวกเจ้าก็อย่าเพิ่งดีใจไป ตอนนี้เมื่อสามเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์ปรากฏตัวขึ้นแล้วจากนี้มันคงกลายเป็นสงครามสามฝ่ายบนสามสิบสามสวรรค์ที่หนักหน่วงแน่นอน จากนี้จะไม่มีใครวางตัวเหนือสงครามได้อีก เพราะฉะนั้นจากนี้ไปพวกเรานั้นคงต้องลงเรือลำเดียวกันแล้ว ดูแลตัวเองด้วย”
พูดจบเย่หยวนก็ดึงร่างของคนทั้งหลายมุ่งหน้าไปยังคงคานิรันดร์สายรองที่ใกล้ที่สุด
ครืน…
ด้านหลังของพวกเขานั้นวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันสั่นสะท้านขึ้นมา
จากนั้นห้วงมิตินั้นก็เปลี่ยนกลายเป็นก้อนเพลิงใหญ่!
เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างต้องอ้าปากค้าง
หากพวกเขายังติดอยู่ภายในตอนนี้พวกเขาคงตายกลายเป็นสมุนไพรที่ถูกหลอมแล้ว?
คิดถึงหน้าเหล่ายอดเจ้าโลกทั้งหลายที่ตายลงไปนั้นพวกเขาต่างต้องยิ้มแห้งๆ ออกมา
“ไอ้เด็กเวรเย่หยวน เจ้าทำลายแผนข้า! บรรพบุรุษผู้นี้ได้ร่างกลับมาเมื่อไหร่ข้าจะทะลวงโลกไปหาเจ้าแน่นอน! ข้าจะไปฉีกสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดของเจ้าออกเป็นชิ้นๆ จนไม่เหลือแม้แต่หมูหมา! ไม่ให้เหลือแม้แต่หมูแม้แต่หมา!”
เสียงร้องของหวูเทียนดังลั่นขึ้นมาจากด้านหลัง
ความคับแค้นของเขานี้มันทำให้ผิวคงคานิรันดร์ต้องสั่นสะเทือน
คนทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นต้องหน้าซีดเผือดลงไปกลัวว่าบรรพบุรุษหวูเทียนจะตามออกมาจริงๆ
เย่หยวนที่เห็นจึงกล่าวขึ้น “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ตอนนี้สภาพของมันคงไม่ต่างจากคนที่บาดเจ็บสาหัสต้องทุ่มกำลังทั้งหมดไปกับการซึมซับพลังโอสถ ไม่มีแรงเหลือมาไล่ตามเราหรอก”
แต่วินาทีเดียวกันนั้นพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังงานรุนแรงอีกสองสายไม่ไกลออกไป
ภาพที่พวกเขาได้เห็นนั้นคือเจ้าโลกหลุนฮวยและศิลาโลหิตโกลาหลกำลังแหวกน้ำพุ่งตัวออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วรุนแรง
ร่างจริงของสองเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นั้นมารับร่างแยกเองแต่แม้จะเป็นร่างจริงพวกเขาก็ยังแทบไม่อาจหายใจได้ในคงคานิรันดร์
แต่ปราณเทวะโกลาหลของเย่หยวนมันเหมือนดั่งเรือที่พาคนทั้งหลายลอยเข้าใกล้ฝังไปอย่างไม่ต้องลำบากใดๆ
คนทั้งหลายนั้นหันมามองหน้ากันอย่างตกตะลึงสุดใจ
…………………………