เจ้าเมืองมู่ไม่ได้พูด แต่มองไปที่หยางเฉินด้วยใบหน้าที่จริงจัง แววตาของเขาไม่มีความก้าวร้าว มีแต่ความเมตตาเท่านั้น
เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน มันเหมือนกับว่าเขากำลังดูรุ่นน้องที่เขาชอบมาก
หยางเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจได้ และหยิบมีดพกอาถรรพ์ออกมา
ทันทีที่เขาหยิบมีดออกมา ก็มีออร่าที่รุนแรงในอากาศ
หยางเฉินส่งมีดพกอาถรรพ์ให้เจ้าเมืองมู่โดยตรง และพูด “นี่คือมีดพกอาถรรพ์ครับ”
เมื่อเห็นว่าหยางเฉินส่งมีดให้เขาโดยตรง เจ้าเมืองมู่ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มอันอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขามองไปที่หยางเฉินและพูด “หยางเฉิน ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของนาย!”
หลังจากพูดจบประโยคนี้ เจ้าเมืองมู่ก็หยิบมีดจากหยางเฉิน
ในขณะที่มีดอยู่บนมือของเจ้าเมืองมู่ รัศมีที่น่าอัศจรรย์ก็เล็ดลอดออกมาจากมีด
สีหน้าของเจ้าเมืองมู่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก แรงกระตุ้นต่อสู้บนร่างกายของเขาก็ปะทุขึ้นอย่างกะทันหัน และเขาก็โยนมีดออกไป
“ดิง!”
ด้วยเสียงที่คมชัด มีดก็แทงเข้ากำแพงตรงหน้าของหลังจากอย่างดุเดือด
ส่วนแขนของเจ้าเมืองมู่ มีคราบเลือดปรากฏขึ้น และเลือดสดก็ไหลออกมา
หยางเฉินตกตะลึงและรีบถามทันที “ท่านเป็นไรมากไหมครับ?”
เจ้าเมืองมู่ส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา และเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่คิดเลยว่ามีดนี้ได้รับการขัดเกลาจากนายไปแล้ว แม้ว่าคนอื่นจะได้รับมีดนี้ ก็ไม่สามารถใช้มันได้”
“ไม่เพียงแต่ใช้ไม่ได้ และยังสามารถถูกฆ่าได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเฉินก็ตกตะลึง และพูดด้วยความอึ้ง “ท่านหมายความว่า ถ้าผู้อื่นได้รับมีดนี้ มันจะทำร้ายผู้อื่น?”
เจ้าเมืองมู่พยักหน้าและพูด “ด้วยความแข็งแกร่งของฉัน ฉันไม่สามารถควบคุมมีดนี้ได้ นับประสาอะไรว่าคนอื่นจะใช้มันได้?”
เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินก็มองไปที่มีดพกอาถรรพ์ที่แทงทะลุเข้าไปในผนัง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้มครึม
เขาเดินไปดึงมีดออกมาจากกำแพง
เจ้าเมืองมู่พูด “เก็บมีดไว้เลย!”
หลังจากที่หยางเฉินเก็บมีดเสร็จ เขาถาม “ท่านหมายความว่ามีดนี้ได้รับการขัดเกลาโดยผม นี่หมายความว่าไงครับ?”
เจ้าเมืองมู่พูดด้วยรอยยิ้ม “และอธิบายอย่างง่ายๆ มีดนี้คิดนายเป็นเจ้าของมันไปแล้ว ถ้าคนอื่นอยากได้มัน มันก็จะไม่เชื่อฟัง ดังนั้นถึงคนอื่นจะมันมา แต่ก็ไม่สามารถใช้มันได้”
หยางเฉินพูดด้วยความอึ้ง: “ตามที่ท่านพูด มีดนี้มีชีวิตเหรอครับ?”
รอยยิ้มของเจ้าเมืองมู่จางลง และเขาพูดอย่างเคร่งขรึม: “เหตุผลที่ของอาถรรพ์เรียกว่าของอาถรรพ์ก็เพราะอาวุธนี้มีชี่ทิพย์ แม้ว่ามันจะไม่มีชีวิต แต่ก็สามารถเข้ากับกับศิลปะการต่อสู้ของนายขอของอาถรรพ์ได้”
“นั้นก็หมายความว่า มีดมีดพกอาถรรพ์ของนายกับศิลปะการต่อสู้หรือแม้แต่สายเลือดของนายได้สอดคล้องกันเป็นหนึ่งเดียวแล้ว หลังจากนี้ไปก็มีแต่นายเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้”
“เว้นแต่ว่าวันหนึ่ง นายถูกฆ่า ความเชื่อมโยงระหว่างมีดนี้กับนายจะถูกทำลาย จากนั้นผู้มีอำนาจอื่น ๆ ถึงจะได้รับมัน แน่นอนว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม อีกฝ่ายจะสามารถฝึกฝนมีดนี้ได้เป็นของตนได้หรือไม่ก็ยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัดเหมือนกัน”
หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินรู้สึกเหมือนได้เข้าสู่โลกใหม่ของศิลปะการต่อสู้
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าทำไมมีดพกอาถรรพ์ในมือของเขาจึงสามารถระเบิดอันทรงพลังออกมาได้ และไม่รู้ว่าทำไมมีดธรรมดาที่ดูเหมือนธรรมดานี้จึงเป็นของอาถรรพ์
แต่หลังจากฟังที่เจ้าเมืองมู่พูด เขาก็พอที่จะเข้าใจแล้ว
เจ้าเมืองมู่พูดเสริม: “เดิมที ฉันคิดไว้แล้วว่าจะให้นายยืมมีด ด้วยความแข็งแกร่งของฉัน หากฉันมีของอาถรรพ์ แม้ว่าราชายาจะมาก็ตาม มันก็สู้ฉันไม่ได้”
“สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือมีดเล่มนี้ถูกนายควบคุมได้แล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ ฉันเองก็ไม่สามารถใช้มีดนี้ได้”
หยางเฉินถาม: “ผมได้ยินมาว่า รุ่นพี่นักดาบเงาเพชฌฆาตที่อยู่ข้างๆ ท่าน ดาบในมือของเขาก็เป็นของอาถรรพ์เหรอครับ?”
เจ้าเมืองมู่พยักหน้าและพูดด้วยท่าทางขมขื่น: “เช่นกัน เหมือนกับนายเลย ดาบของเขาได้รับการขัดเกลาโดยเขา ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถควบคุมดาบนั้นได้นอกจากเขา”
หลังจากฟังคำพูดของเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย
ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียวคือให้เสียวหว่านใช้การฝังเข็มเพื่อบังคับเสริมความแข็งแกร่งของนักดาบเงาเพชฌฆาต มิฉะนั้น จวนมู่จะตกอยู่ในอันตราย และหากเกิดเรื่องอะไรไม่ดีต่อจวนมู่ พวกเขาเองก็จะตกอยู่อันตราย
“แต่ไม่ต้องกังวลไป แม้ว่าฉันจะไม่มีของอาถรรพ์ แต่ถ้าราชายากล้ามา ฉันก็จะปล่อยให้เขามาและกลับไปไม่!”
เจ้าเมืองมู่ฉายแววคมในดวงตาของเขา และพูดอย่างเย็นชา “ถ้าเจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ได้แอบหลบอยู่ แต่ถ้าเขาหลบก็ตาม เพื่อที่จะลักโจมตีฉัน ฉันเองก็จะทำให้เขารู้สึกเสียใจทีหลัง!”
ในเวลานี้เจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยออร่าแห่งการสังหาร และใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวเช่นกัน
หยางเฉินตกใจมาก ดูเหมือนว่าเจ้าเมืองมู่จะไม่สามารถจัดการกับราชายาได้
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หยางเฉินก็พูด “เจ้าเมืองมู่ครับ หลังจากรู้เทคนิคการฝังเข็มซึ่งสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ได้ในเวลาอันสั้น แม้ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าก็ตาม เมื่อได้ยอมรับเทคนิคการฝังเข็มนี้ ความแข็งแกร่งก็จะพัฒนาอีกแดนหนึ่งครับ”
“โอ้?”
เจ้าเมืองมู่ดูประหลาดใจเล็กน้อยและถาม “เสียวหว่านยังคงมีเทคนิคการฝังเข็มที่ทรงพลังเช่นนี้ด้วยหรือ?”
หยางเฉินพยักหน้า: “แต่ว่าท่านคือผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดอยู่แล้ว แม้ว่าเสียวหว่านจะฝึกเข็มแก่ท่าน ก็ไม่สามารถเพิ่มพลังอันแข็งแกร่งของท่านได้”
เจ้าเมืองมู่เงียบไปครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูด “อย่ากังวลเลย จวนเมืองหวยเฉิงไม่สามารถทำอะไรจวนมู่ของเราได้ พวกนายอยู่ในจวนมู่ได้อย่างสบายใจ หากมีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะทำแบกรับไว้ทั้งหมดเอง”
หยางเฉินตกตะลึงชั่วขณะ เดิมที เขาวางแผนที่จะให้ นักดาบเงาเพชฌฆาตยอมรับเทคนิคการฝังเข็มของเสียวหว่าน เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา แต่ตามความหมายของ เจ้าเมืองมู่ เขาไม่ต้องการมันเหรอ?
เนื่องจากเจ้าเมืองมู่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ เขาจึงไม่สามารถพูดอะไรมากได้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าเล็กน้อย ลุกขึ้นแล้วพูด “ถ้าเป็นเช่นนี้ ผมกลับก่อนนะครับ ถ้าท่านต้องการผมก็สามารถสั่งการได้เลยนะครับ
เจ้าเมืองมู่พยักหน้าเล็กน้อย: “โอเค ไปได้เลย!”
ด้านนอก หยางเฉินเห็นเฝิงเสียวหว่าน
เฝิงเสียวหว่านถามด้วยความสงสัย “พี่หยาง ไม่ต้องให้ฉันใช้การฝังเข็มเพื่อช่วยให้พวกเขาพัฒนาความแข็งแกร่งเหรอคะ?”
หยางเฉินส่ายหัว: “กลับไปค่อยคุยกัน!”
ขณะที่หยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านจากไป ชายผู้แข็งแกร่งในชุดคลุมสีดำก็เข้ามาในห้องของเจ้าเมืองมู่
“เจ้าเมือง!”
ชุดคลุมสีดำคือนักดาบเงาเพชฌฆาต เขามองไปที่ เจ้าเมืองมู่และพูด “ท่านไม่สนใจมีดพกอาถรรพ์นั้นจริงๆ หรือครับ? ด้วยความแข็งแกร่งของท่าน ถ้าท่านได้มีดนี้ ความแข็งแกร่งของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่นอนครับ ”
เจ้าเมืองมู่ยิ้มและส่ายหัว: “ถึงแม้ฉันจะได้มีดนั้นมา ฉันก็ไม่สามารถขัดเกลามันได้”
นักดาบเงาเพชฌฆาตอึ้ง: “นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?”
เจ้าเมืองมู่พูด “หยางเฉินมีสายเลือดที่น่าขนลุก เขาสามารถขัดเกลามีดนี้ได้อย่างราบรื่น น่าจะเป็นเพราะสายเลือดพิเศษนี้ มีดนี้ต้องการนายของโดยมีสายเลือดที่น่าคลั่งเท่านั้น คนอื่นๆ ไม่สามารถขัดเกลาได้”
“นอกจากนี้ แม้ว่าฉันจะขัดเกลามีดนี้ได้ ฉันเองก็ไม่มีความคิดที่อยากได้มีดนี้มาเป็นของตน ถ้าเป็นของของฉันไม่มีใครสามารถเอามันไปจากฉันได้ ถ้านั้นไม่ใช่ของของฉัน ฉันก็ไม่สามารถรั้งมันไว้ได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็จ้องไปที่ นักดาบเงาเพชฌฆาตและถาม “นายพร้อมหรือยัง?”
นักดาบเงาเพชฌฆาตพยักหน้าเล็กน้อย แววตาแหลมคมฉายออกจากดวงตาของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ “ตราบใดที่มันกล้ามา ผมก็จะใช้เลือดของมันมาถวายดาบ!”