ตอนที่ 2859 ความสามารถพิเศษคือความเร็ว
ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นช่วงต้นฤดูร้อนแต่ต้นหวูถงก็แผ่กิ่งก้านใหม่ไม่น้อยจึงไม่ค่อยแข็งแรงนัก เน่าเน่าเกาะอยู่ด้านบนแกว่งตัวเหมือนชิงช้าสั่นคลอนไปมาทั้งด้านบนและด้านล่าง
เจ้าเด็กคนนี้เล็งเป้าหมายที่แม่นยำแล้วใช้แรงผลักร่างอันน้อย ๆไปกิ่งด้านล่างด้วยความเร็วอันว่องไว เหมยเหมยแค่รู้สึกว่าภาพเบื้องหน้าพร่ามัว เน่าเน่าก็ลงมาถึงสองสามเมตรแล้วซึ่งมองไม่ชัดด้วยซ้ำว่าเขาลงมาอย่างไร
ลุงเหลาสีหน้าเคร่งขรึม ในมือมีกล้องวิดีโอหนึ่งเครื่องอัดทุกท่วงท่าที่เน่าเน่าลงมาเอาไว้ทั้งหมด
เน่าเน่าแกว่งตัวไปมาสองสามทีก็อยู่ห่างจากพื้นดินเพียงสองเมตรกว่าอย่างรวดเร็ว ด้านล่างไม่มีกิ่งไม้ใด ๆซึ่งลำต้นโล้นเกรียนหมด ลุงเหลาก็ไม่ได้ขึ้นไปช่วยแต่ยืนดูด้วยความตื่นเต้น อยากรู้นักว่าเจ้าหนูคนนี้จะลงมาอย่างไร
“พลั่ก”
ครั้นเน่าเน่าเห็นเบาะด้านล่างก็ปล่อยมือทั้งสองข้างแล้วทิ้งตัวลงไปทั้งอย่างนั้น แต่วิธีการที่เขาทิ้งตัวลงพื้นน่าสนใจมาก เขางอร่างกายเล็กน้อยแล้วเอียงข้างดิ่งลงพื้น นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการลงจากที่สูงเพราะช่วยให้เลี่ยงการบาดเจ็บได้ คนที่ผ่านการฝึกฝนมาถึงจะรู้แต่เน่าเน่าเพิ่งอายุหนึ่งขวบ อีกอย่างไม่มีใครสอนเขาสักคน นั่นจึงบ่งบอกว่านี่คือความสามารถเฉพาะตัวของเขา
เหมยเหมยร้องด้วยความตกใจแล้ววิ่งไปหา เน่าเน่ากลิ้งหยัดกายลุกขึ้นได้เอง ดวงตากลมโตจ้องแม่ “แม่ครับ…หิวแล้ว!”
“หิวไปเลย!”
พอเหมยเหมยเห็นว่าเจ้าเด็กคนนี้ไม่เป็นไรก็ตีหน้าขรึมคว้าตัวเขามาแล้วตีก้น “ใครให้ลูกขึ้นไปข้างบนนั้น? ถ้าตกลงมาลูกเละเป็นเนื้อสับแน่…ลูกรู้บ้างไหม…”
เน่าเน่าเบี่ยงหลบฝ่ามือของเหมยเหมยอย่างว่องไว ร่างกายบิดไปทางซ้ายทีขวาที ทุกฝ่ามือที่ฟาดลงไปโดนเพียงอากาศเท่านั้น เธอเองก็เหนื่อยจนหายใจหอบถี่ แต่เจ้าเด็กคนนี้ไม่เป็นอะไรเลยสักอย่าง
“คุณแม่ครับ…หิวมากเลย!”
เน่าเน่ารู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง เขาหิวจะตายอยู่แล้ว ไม่เข้าใจเลยจริง ๆว่าทำไมคุณแม่ต้องโกรธด้วย เขาจะตกลงมาได้อย่างไรในเมื่อความสูงแค่นี้เอง
ความโกรธจุกอยู่ในอกของเหมยเหมย เธอเอือมระอาเหลือเกิน…
เธอนึกเสียใจแล้ว เธอน่าจะเชื่อฟังคำพูดของเหยียนหมิงซุ่น จะมีลูกคนที่สองทำไมกัน?
ตอนนี้คืนของกลับไปได้ไหมนะ?
“แม่ขี้เกียจจะสนใจลูกแล้ว ลูกไปคุยกับพ่อเองเถอะ ให้พ่อสอนลูกเองแล้วกัน!” เหมยเหมยโกรธจนปวดตับไปหมด เธอกลับเข้าบ้านเพราะสู้ไม่เห็นหน้าจะดีกว่า ให้เหยียนหมิงซุ่นไปจัดการเองแล้วกัน
แต่พอเห็นลูกอีกคนหลับสนิทอยู่บนเตียง เหมยเหมยก็ยิ่งเหนื่อยใจ เมื่อกี้ก็วุ่นวายจนอลหม่านไปหมด ส่วนเสี่ยวจูก็ยังหลับไม่ตื่น นี่มันขี้เกียจกว่าหมูอีกนะ!
เธอคลอดอะไรออกมากันเนี่ย?
ตกเย็นเหยียนหมิงซุ่นก็กลับมาบ้าน พอได้ฟังเรื่องของเน่าเน่าก็นึกประหลาดใจ ต้นหวูถงต้นนั้นมีความสูงราว 15.5 เมตร ถึงเน่าเน่าจะไม่ได้ขึ้นไปถึงยอดแต่อย่างน้อยก็น่าจะอยู่สัก 10 เมตรได้ ขนาดความสูง 10 เมตรผู้ใหญ่ยังยากจะปีนขึ้นไปได้ ลูกชายของเขาความสามารถไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ!
ลุงเหลาพาเหยียนหมิงซุ่นไปดูวิดีโอที่เขาอัดไว้ ตั้งแต่ลงจากต้นไม้จนถึงพื้นใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ เหยียนหมิงซุ่นให้ลุงเหลาเล่นแบบช้า แบบนี้ถึงจะมองเห็นท่วงท่าของเน่าเน่าอย่างชัดเจน
เจ้าเด็กคนนี้ใช้วิธีการลงต้นไม้ตามลิงโดยใช้ความยืดหยุ่นของกิ่งก้านต้นไม้แล้วเคลื่อนไหวด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่วิธีการนี้อันตรายไม่น้อย แม้แต่เขายังไม่กล้าลองเลย หากเผลอไม่ทันระวังอาจตกลงมาได้
“ความเร็วและปฏิกิริยาตอบสนองของเน่าเน่าไม่ธรรมดา ผมลองทดสอบดูแล้ว ความเร็วของเขาช้ากว่าลิงไม่เท่าไหร่เอง” ลุงเหลากล่าวเสียงหนักแน่น
เหยียนหมิงซุ่นหว่างคิ้วกระตุก ดูท่าความสามารถพิเศษของเน่าเน่ามั่นใจได้แล้วว่าเป็น——ความเร็ว
ความสามารถพิเศษของลูกสาวคือพลังเหนือธรรมชาติ ถ้าลูกชายคนโตคือความเร็ว แล้วลูกชายคนเล็กคืออะไรกันล่ะ?
หรือจะเป็นความสามารถในการนอนหลับ?
เหยียนหมิงซุ่นเองก็รู้สึกว่ามันน่าขบขันแต่ก็ยิ่งตั้งตารอคอย อยากรู้เหลือเกินว่าเสี่ยวจูจะมีความสามารถพิเศษเป็นอะไรนะ
…………………………………………………………
ตอนที่ 2860 เสี่ยวจูจอมขี้เกียจ
“พี่สั่งสอนเน่าเน่าไปหรือยัง?”
เหยียนหมิงซุ่นเพิ่งกลับเข้าห้องเหมยเหมยก็ถามเขาทันที เขาส่ายศีรษะ เหมยเหมยโกรธแทบปรี๊ดแตกแล้วเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ตอนนี้เน่าเน่าแก่นแก้วไร้ขอบเขต พี่ยังไม่สั่งสอนเขาอีกเหรอ? วันนี้กล้าปีนต้นไม้ วันหน้าคงลอยขึ้นฟ้าแล้วล่ะ!”
“เรื่องนี้มีความเป็นไปได้ เธอทำใจเตรียมไว้ล่วงหน้าได้เลย” เหยียนหมิงซุ่นเตือนไว้ก่อน
ด้วยความดื้อของลูกชายคนโต รวมถึงความเร็วและปฏิกิริยาตอบสนองที่บ้าคลั่งอย่างเขา แม้แต้โลกใบนี้ก็เอาเขาไม่อยู่หรอก
เหมยเหมยกะพริบตาปริบ ๆ “หมายความว่าไง?”
“ก็ตามที่บอกนั่นแหละ คือว่า…เธอคลอดลูกชายที่ไม่ธรรมดาออกมา เน่าเน่าเหมือนเล่อเล่อซึ่งไม่ใช่เด็กธรรมดา ฉะนั้นพวกเราจะใช้วิธีการทั่วไปสั่งสอนพวกเขาไม่ได้” เหยียนหมิงซุ่นอธิบาย
เหมยเหมยใจเต้นระส่ำ โพล่งถามขึ้นว่า “ความสามารถพิเศษของเน่าเน่าคืออะไร? ใจกล้างั้นเหรอ?”
เหยียนหมิงซุ่นได้ฟังเช่นนั้นก็หลุดขำ “อันนี้ก็นับว่าใช่ แต่ความสามารถพิเศษที่เด่นชัดที่สุดของเน่าเน่าคือความเร็ว เหมยเหมยลูกของเราเป็นยอดมนุษย์ตัวจิ๋ว เพราะงั้นเขาถึงปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูงขนาดนั้นได้อย่างง่ายดาย”
“ยอดมนุษย์ตัวจิ๋ว? พี่จะบอกว่าเน่าเน่าบินได้งั้นเหรอ?” ในสมองของเหมยเหมยผุดภาพยอดมนุษย์ที่ใส่กางเกงในด้านนอกขึ้นมาแวบหนึ่ง ที่ใดมีคนชั่วร้าย ยอดมนุษย์ก็จะบินไปช่วยผดุงความยุติธรรม
หรือวันหน้าเจ้าเด็กนั่นจะเป็นแบบนั้น?
“บินไม่ได้อยู่แล้ว เน่าเน่าก็แค่มีทักษะความเร็วเท่านั้น ตอนนี้พี่ยังไม่รู้ว่าเขาจะเร็วถึงขั้นไหน บางที…เรื่องบินก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้” เหยียนหมิงซุ่นนัยน์ตาฉายแววตื่นเต้น
ถ้าความเร็วมากพอก็ต้องบินได้อยู่แล้ว ไม่แน่เน่าเน่าอาจจะทำได้จริง ๆก็ได้!
จู่ ๆก็เฝ้ารอวันที่ลูก ๆเติบใหญ่ขึ้นมา
เหมยเหมยเบิกตากว้าง ตกลงเธอคลอดอะไรออกมากันแน่!
“งั้นเสี่ยวจูล่ะ? เขามีความสามารถพิเศษอะไร?” เหมยเหมยมองไปทางลูกชายคนเล็กที่ยังนอนอยู่บนเตียง ระหว่างนั้นเขาตื่นมาครู่หนึ่ง พอทานโจ๊กบำรุงร่างกายชามโตเสร็จก็นอนต่อ เดาว่าคงนอนยาวไปถึงพรุ่งนี้เช้าเลย
เหยียนหมิงซุ่นลูบจมูกปอย ๆแล้วเอ่ยอย่างจนใจ “ตอนนี้ยังมองไม่ออกแต่มั่นใจได้ว่าเด็กคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนกันแน่นอน”
“ขอแค่ไม่ใช่หมูจอมขี้เกียจก็พอ เป็นคนธรรมดาก็ใช่ว่าจะไม่ดีนะ” เหมยเหมยหยิกพวงแก้มยุ้ยของลูกชายตัวน้อยเบา ๆ
เจ้าตัวเล็กแค่นเสียงไม่พอใจแล้วพลิกตัวเอาพวงแก้มฝั่งที่ถูกบีบเมื่อครู่ไว้ด้านล่างสุดปิดซ่อนไว้อย่างสมบูรณ์แบบ ส่วนพวงแก้มอีกฝั่งถูกอุ้งมือของเขาเองกุมปิดไว้
“เจ้าหนูนี่ก็ปลิ้นปล้อนไม่เบา เป็นแบบนี้ทุกที อย่างมากก็ให้บีบแค่ครู่เดียวจากนั้นก็ไม่ให้บีบแล้ว ร้ายกาจจะตาย” เหมยเหมยทั้งนึกขันทั้งหัวเสียเลยตบก้นของเสี่ยวจูไปทีหนึ่ง
ในสมองของเหยียนหมิงซุ่นมีบางอย่างผุดขึ้นมาเหมือนคิดอะไรออก แต่ไม่นานก็แวบหายไปแล้ว
พอรู้ความสามารถของเน่าเน่าแล้วเหมยเหมยก็ไม่ได้ระแวดระวังดั่งเมื่อก่อนอีก ขอแค่ไม่ออกนอกบ้านก็ซนได้ตามใจชอบ วันเวลาผ่านไปอีกหนึ่งปีเน่าเน่าสูงขึ้นไม่น้อย ทุกวันถ้าไม่ซนทำนั่นทำนี่ก็ปีนต้นไม้เก็บไข่นก เล่นซนไม่เบาเลยจริง ๆ
แต่ว่า——
เสี่ยวจูก็ยังเหมือนเดิม กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน เรียกพ่อแม่ไม่ได้ เสียงที่เปล่งออกมาก็ยังคงแค่ร้องอ้อแอ้เหมือนเดิม ยิ่งไปกว่านั้นยังเดินไม่ได้ เท้ายืนทรงตัวบนพื้นยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ส่วนสิ่งที่โปรดปรานที่สุดก็คือนอนหลับอยู่บนเตียง
เหมยเหมยกลุ้มใจแทบแย่ เธอเริ่มสงสัยในคำพูดของเหยียนหมิงซุ่นเข้าแล้ว เน่าเน่ามีความสามารถพิเศษไม่เหมือนคนอื่นจริง ๆ ส่วนเสี่ยวจูอาจจะเป็นเด็กมีปัญหาแทนก็ได้!
“ไม่งั้นพาเสี่ยวจูไปตรวจดูที่โรงพยาบาลหน่อยเถอะ ถ้ามีปัญหาตรงไหนจะได้รักษาได้ทันเวลา”
ขณะทานอาหารมื้อเย็นทุกคนต่างอยู่กันพร้อมหน้า เหมยเหมยจึงเสนอความคิดเห็นออกมา
“ไปตรวจดูหน่อยก็ได้ คลอดออกมาน้ำหนักก็ไม่น้อย แถมทุกวันก็กินเยอะขนาดนั้น แล้วทำไมถึงพูดไม่ได้เดินไม่เป็นอยู่อีกนะ?” คุณย่าหยางก็กลุ้มใจมากเช่นกัน
เมื่อก่อนมีเด็กน้อยอายุสามขวบพูดไม่เป็นเดินไม่เป็นเหมือนกันแต่นั่นเพราะสารอาหารไปหล่อเลี้ยงไม่พอ ทว่าลูกหลานบ้านเธอให้ทานอาหารตามที่นักโภชนาการบอกทุกอย่าง ดังนั้นไม่มีทางขาดสารอาหารแน่นอน
…………………………..