เมื่อได้ยินซูจือหยูตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวอยู่ข้างหลัง เย่เฉินก็ดูหมิ่น แม้แต่หัวก็ไม่หันกลับไป
ซูจือหยูเติบโตมาขนาดนี้ ไม่เคยถูกดูหมิ่นขนาดนี้มาก่อน ในใจก็ย่อมโกรธเป็นธรรมดา
ลูกสาวของเย่นจิงตระกูลยักษ์ใหญ่ แทบจะไม่มีไม่คิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลา ก็แค่แยกหนักเบา
ซูจือหยูถือว่าเป็นเย่นจิง ถึงกับเป็นตัวตนชั้นสูงสุดในบรรดาคุณหนูที่มั่นคงทั้งประเทศ ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นระดับภาคภูมิใจในตนเอง หรือคิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลา จึงสูงกว่าคนทั่วไปบ้าง
ดังนั้น การที่เย่เฉินดูหมิ่นโดยไม่หันกลับมา ทำให้ลมปราณของเธอพุ่งกระฉูด
แต่ทว่า ในใจของเธอรู้ดีว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉิน ที่สำคัญอยู่ที่โตเกียวไม่คุ้นที่คุ้นทาง นอกจากโกรธแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นด้วยซ้ำ
ตอนที่ซูจือหยูกำลังโกรธมาก ทากาฮาชิ เอคิจิลากแขนทั้งสองข้างที่หัก มาถึงตรงหน้าของซูจือหยูและผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงคนนั้น สีหน้าของเขาชั่วร้ายมาก จ้องมองเด็กผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลง และถามอย่างชั่วร้ายว่า: “บอกมา! ไอ้หมอนั่นเป็นใคร!? ชื่ออะไรอยู่ที่ไหนและมีพื้นเพอย่างไร?!”
หญิงสาวพูดด้วยความตกใจว่า:“ฉันไม่รู้จักคุณผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ…”
“พูดจาเหลวไหล!”ทากาฮาชิ เอคิจิด่าด้วยความโกรธว่า: “แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบเหรอ? แกบอกว่าไม่รู้จักก็ไม่รู้จักเหรอ? ถ้าไม่พูดตรงไปตรงมาอย่างเปิดเผยชัดเจนกับฉัน ฉันแมร่งจะฆ่าแกให้ตาย!”
ซูจือหยูเบิกตากว้างจ้องมาเขาแวบหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “คุณทากาฮาชิ ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่เหมาะสมนะ?”
ทากาฮาชิ เอคิจิถึงได้ดึงสติกลับมาเล็กน้อย ระงับความโกรธไว้ภายในใจ และกัดฟันพูด: “คุณหนูซูเมื่อกี้นี้คุณก็เห็นแล้ว ไอ้สารเลวนั่นหักแขนทั้งสองของผม!”
ซูจือหยูพูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกว่า: “ใช่ ฉันเห็นแล้ว? คนที่หักแขนของคุณคือผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ เกี่ยวอะไรกับเด็กผู้หญิงคนนี้? คุณไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่ากรรมเกิดจากเหตุมีเหตุจึงมีผลตามมาเหรอ? อีกอย่าง อาการบาดเจ็บที่แขนของคุณนั้น เข้าเฝือกพักรักษาตัวสามถึงห้าเดือนก็ฟื้นตัวได้แล้ว ถึงกับต้องไม่มีความสุภาพขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่มีความสุภาพเหรอ!”ทากาฮาชิ เอคิจิยากที่จะปิดบังความแค้น: “เด็กผู้หญิงคนนี้เห็นได้ชัดว่าเกี่ยวข้องกับชายคนนั้น ตราบใดที่เธอบอกข้อมูลของผู้ชายคนนั้นกับผมอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา ผมก็ย่อมไม่ทำให้เธอลำบากใจ!”
ซูจือหยูจ้องเขม็งไปที่เขา และพูดด้วยความโกรธ: “ผู้หญิงคนนี้ก็พูดมาพอแล้ว ไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น คุณฟังไม่เข้าใจเหรอ?”
ทากาฮาชิ เอคิจิพูดอย่างโกรธจัด:“ใครจะไปรู้เธอโกหกหรือเปล่า!”
ซูจือหยูพูดอย่างเย็นชาว่า: “เธอพูดโกหกหรือเปล่า ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับคุณ คุณอยากจะถามรายละเอียดให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น สามารถสอบถามคนอื่นดีๆก็ได้ คนอื่นบอกกับคุณคือความมีน้ำใจ ไม่บอกคุณคือหน้าที่ควรทำ อะไรหน่อยก็ข่มขู่ความภัยปลอดส่วนตัวของคนอื่น เรื่องของเมื่อกี้นี้ยังไม่จำอีกเหรอ?”
สีหน้าของทากาฮาชิ เอคิจิดูไม่ดีขึ้นมา เขารู้ว่า ซูจือหยูกำลังเตือนตัวเองว่าอย่าอวดดีเกินไปอย่างอ้อมๆ เหตุผลที่ทำให้ผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ขุ่นเคืองใจ ทั้งหมดก็เป็นเพราะอวดดีเกินไป ไม่เพียงเอ่ยปากด่าคน ยังให้บอดี้การ์ดลงมือด้วย ผลปรากฏว่ามีจุดจบแบบนี้
คำพูดของซูจือหยู ทำให้เขารู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมาก
แต่ทว่า ด้านหนึ่งเพราะตระกูลซูที่อยู่เบื้องหลังของซูจือหยูนั้น แข็งแกร่งกว่าตระกูลทากาฮาชิมาก อีกด้านหนึ่งก็เพราะเขามีความรู้สึกที่ดีต่อซูจือหยู ดังนั้นในเวลานี้ก็ทำได้เพียงระงับความโกรธไว้ในใจได้เท่านั้น
ซูจือหยูเอ่ยปากถามเด็กผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงคนนั้น: “สาวน้อย เมื่อกี้นี้เธอบอกว่าไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น งั้นทำไมเขาต้องออกหน้าช่วยเธอด้วย? ฉันเห็นเขาเหมือนจะเอาเงิน มาจากบนตัวของผู้ชายที่ถูกรถชนคนนั้นให้เธอ?”
หญิงสาวพูดอย่างจริงจังว่า: “ฉันสามารถบอกพวกคุณได้อย่างชัดเจน คุณผู้ชายคนนั้นเป็นคนดี!”
“ฉันแสดงดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่ริมถนน ไม่มีใครสนใจโดยตลอด คุณผู้ชายคนนั้นให้ฉันหนึ่งแสนเยน ต่อมาสมาคมไฮกิงก็พาพวกใช้ความรุนแรงหลายคนมาล้อมไว้ แย่งเงินของฉันและกีตาร์ไปด้วย และยังให้ฉันไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนพวกเขา คุณผู้ชายท่านนั้นช่วยฉันไว้!”
ซูจือหยูขมวดคิ้ว: “คนที่ถูกรถชนคนนั้น เป็นแก๊งซิ่งจักรยานเหรอ?”