ทากาฮาชิ เอคิจิในเวลานี้ ภายในใจก็โกรธมากแล้ว
เดิมทีเขาอยากจะหาเบาะแสของผู้ชายคนนั้น จากบนตัวของเด็กผู้หญิงจีน กลับคาดไม่ถึงว่า เด็กผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้จักอีกฝ่ายด้วยซ้ำ!
ในใจของทากาฮาชิ เอคิจิก็รู้ว่า สิ่งที่เด็กผู้หญิงคนนี้พูดคงจะไม่ใช่เรื่องโกหก ดังนั้น ต้องการจะคิดบัญชีกับผู้ชายคนนั้น เกรงว่าจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแล้ว
แต่ทว่า สิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้ คือรีบให้ทางบ้านส่งคนมา ส่งซูจือหยูและซูจือเฟยทั้งสองคนกลับไปที่โรงแรม และส่งตัวเองกับลูกน้องคนอื่นไปที่โรงพยาบาล
ซูจือเฟยไม่สนใจทากาฮาชิ เอคิจิที่ถูกหักแขนทั้งสอง แต่ช่วยเด็กผู้หญิงจีนเก็บกีตาร์ ต่อจากนั้นให้นามบัตรกับฝ่ายตรงข้ามหนึ่งใบ และพูดอย่างจริงจังว่า: “สาวน้อย ถ้าจากวันนี้เป็นต้นไป มีใครคนไหนกล้ามาหาเรื่องเธอเพราะเรื่องของวันนี้ โทรหาฉันได้ทันที นอกจากนี้ ก็เอาเบอร์โทรของฉันให้กับคนที่เธอไว้ใจที่สุด ถ้าหากเธอประสบกับปัญหาโทรหาฉันไม่ทัน ก็ให้คนที่เธอไว้ใจที่สุดโทรหาฉัน”
คำพูดนี้ของซูจือหยู มากกว่านั้นก็คือพูดให้ทากาฮาชิ เอคิจิฟัง
เธอรู้ว่า ตัวเองอยู่ในประเทศญี่ปุ่นอย่างมากก็แค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น เกิดทากาฮาชิ เอคิจิรอหลังจากที่ตัวเองออกจากประเทศญี่ปุ่นแล้วก็มาแก้แค้นเด็กผู้หญิงคนนี้จะทำอย่างไร?
ดังนั้น ตัวเองจำเป็นต้องทำให้ทากาฮาชิ เอคิจิมีความกังวลใจ
มีคำพูดเมื่อกี้ของตัวเอง ทากาฮาชิ เอคิจิไม่กล้ามาหาเรื่องกับผู้หญิงคนนี้อีก เพราะพลังอำนาจของตระกูลซู ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถที่จะต่อสู้ได้อย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ทากาฮาชิ เอคิจิยังมุ่งมั่นที่จะร่วมลงทุนกับตระกูลซูให้สำเร็จ ตัวเองพูดถึงขนาดนี้แล้ว เขายังกล้าหาเรื่องเด็กผู้หญิงคนนี้ นั่นก็แสดงทากาฮาชิ เอคิจิเป็นคนปัญญาอ่อน
ในใจของทากาฮาชิ เอคิจิก็ย่อมเข้าใจความหมายของซูจือหยูอย่างชัดเจนมาก ความอึดอัดในใจไม่ได้ระบายออกมา ก็อึดอัดเป็นอย่างมาก
แต่ทว่า อึดอัดมากแค่ไหนก็ต้องอดทน
ดังนั้น เขาทำได้เพียงหาลูกน้องคนหนึ่งที่ยังคงสามารถโทรศัพท์ได้ ให้เขารีบโทรหาคนที่บ้าน
สิบนาทีต่อมา ตระกูลทากาฮาชิก็มีรถจำนวนสิบคันมาอย่างเอิกเกริก
ผู้นำ คือผู้นำตระกูลของตระกูลทากาฮาชิ พ่อของทากาฮาชิ เอคิจิ ทากาฮาชิ มาจิ
ทากาฮาชิ มาจิยังไม่ลงรถ ก็เขาก็ตกตะลึงกับภาพอันน่าสลดใจที่อยู่ตรงหน้าจนพูดไม่ออกมา
บอดี้การ์ดสิบกว่าคนนอนหงายอ้าซ่าไปทั่วทุกทิศ การจราจรเกิดการติดขัดเพราะพวกเขา
ลูกชายแท้ๆของตัวเอง ถูกตบจนหน้าบวมครึ่ง ที่แย่ไปกว่านั้นคือ แขนทั้งสองสูญเสียการควบคุมไปอย่างสมบูรณ์ ก็ห้อยอยู่อย่างน่าสงสารแบบนั้น
ใบหน้าของเขามืดหม่น ขอโทษซูจือหยูและซูจือเฟยพวกเขาสองคนก่อน แล้วส่งคนให้ส่งทั้งสองคนและผู้ติดตามทั้งหมดของพวกเขาไปที่โรงแรมทั้งหมด
จัดการคนของตระกูลซูเสร็จแล้ว เขาก็สั่งคน ให้พาลูกชายและคนอื่นๆขึ้นรถ ไปที่โรงพยาบาล
ในระหว่างทาง ทากาฮาชิ มาจิได้ถามทากาฮาชิ เอคิจิถึงเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างละเอียด หลังจากที่ฟังจบ ก็โกรธจนพูดไม่ออกมา
หลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงได้ตบลงไปที่วางแขนตรงกลางของบนรถ ตะโกนด้วยความโกรธ: “ระยำจริงๆ! คนจีนคนหนึ่ง กล้าทำร้ายลูกชายของฉันและบอดี้การ์ดสิบกว่าคนในโตเกียว นี่เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตระกูลทากาฮาชิของฉัน!”
ทากาฮาชิ เอคิจิก็โกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ พูดอย่างสะอื้นว่า: “พ่อ พ่อต้องหาตัวคนจีนคนนั้นให้ได้ ฆ่าเขาแก้แค้นเพื่อผม!”
ทากาฮาชิ มาจิพยักหน้า และพูดอย่างเย็นชาว่า: “แกวางไว้ได้ พ่อจะต้องปล่อยข่าวออกไป ให้ผู้คนค้นหาที่อยู่ของเขา!”
ทากาฮาชิ เอคิจิก็แทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า: “พ่อ หาตัวเขาเจอ ผมจะลงมือฆ่าเขาด้วยตัวเอง!”
“ลงมือฆ่าด้วยตัวเองเหรอ?”ทากาฮาชิ มาจิขมวดคิ้วถามว่า: “ตอนนี้มือของแก ยังสามารถฆ่าคนได้ด้วยเหรอ?”
“เอ่อ…”เมื่อทากาฮาชิ เอคิจิได้ยินเช่นนี้ ร้องไห้พูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นผมก็จะให้คนมัดมีดเล่มหนึ่งไว้ที่ฝ่าเท้าของผม! ยังไงก็ตามผมจะต้องลงมือฆ่าเขาให้ตายด้วยตัวเองอย่างแน่นอน!”