ตอนที่ 2921 ไม่แพ้แต่ก็ไม่ชนะ
“เล่อเล่อ ลูกผ่อนแรงลงหน่อย!” เหมยเหมยเป็นห่วงจับใจกลัวเล่อเล่อพลั้งมือทำเหยียนหมิงซุ่นเจ็บตัว นั่นเป็นสามีของเธอเชียวนะ เธอไม่ห่วงแล้วใครจะเป็นห่วง!
“หนูสวมที่ถ่วงน้ำหนักอยู่!” เล่อเล่อเองก็กังวลใจอยู่บ้าง แม้จะเกลียดพ่อที่ไม่ให้เกียรติตัวเองแต่อีกฝ่ายก็เป็นพ่อแท้ ๆของเธอ เธอจะเป็นเหตุให้แม่ต้องเป็นหม้ายไม่ได้!
เธอยกแขนขึ้นซึ่งแขนทั้งสองข้างสวมแม่เหล็กถ่วงน้ำหนักไว้ แม่เหล็กตัวหนึ่งหนักถึงสิบสองจุดห้ากิโลกรัม สองตัวก็หนักยี่สิบห้ากิโลกรัม บวกสี่ตัวก็เป็นน้ำหนักห้าสิบกิโลกรัม ทว่าเล่อเล่อสวมมันแล้วกลับดูสบาย ๆ
เหมยเหมยถอนหายใจโล่งอก หากมีตัวถ่วงน้ำหนักผูกอยู่พลังทำลายล้างของเล่อเล่ออาจจะอ่อนลงบ้าง
เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่พอใจอย่างมาก นี่กำลังดูถูกเขาชัด ๆ เขายังไม่แก่ถึงขั้นต้องให้ลูกสาวยอมอ่อนข้อให้สักหน่อย!
“มาสู้กันอย่างเท่าเทียม ถอดแม่เหล็กถ่วงน้ำหนักออกซะ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงเย็นเฉียบ
“พ่อต้องนึกถึงความสุขของแม่ด้วย หนูไม่อยากพลั้งมือจนพ่อพิการหรอกนะ!” เล่อเล่อไม่ได้ถอดออก
พลังของเธอไม่ได้มากธรรมดา ต่อให้เป็นเหยียนหมิงซุ่นอยู่ในช่วงเก่งกาจที่สุดก็รับหมัดเดียวของเธอไม่ไหว
“ไม่ถอดก็ไม่ต้องสู้กันแล้ว หลังจากนี้ฉันจะจัดคู่ดูตัวให้เรื่อย ๆ”
เล่อเล่อกัดฟันปลดแม่เหล็กถ่วงน้ำหนักออกแล้วโยนลงโซฟาอย่างไม่ใส่ใจจนทำเอาโซฟายุบลงไปเป็นสองหลุมทันที เหล่าพี่ชายทหารข้าง ๆมองจนตาค้างพลางกระซิบกระซาบกันไปมา
“ดูจากน้ำหนักนี้คาดว่าอย่างน้อยตัวหนึ่งต้องหนักสิบกิโลกรัม บวกกันก็เป็นสี่สิบกิโลกรัมหรืออาจจะมากกว่านั้น!”
“ของหนักสี่สิบกิโลกรัมอยู่บนตัวแต่ดันเหมือนคนไม่เป็นอะไร…”
ทหารทั้งสิบคนสีหน้าเปลี่ยนไปและต่างก็ถอดใจกันระนาว พวกเขามีความสามารถขีดจำกัดคงรับมือกับภรรยาสุดโหดขนาดนี้ไม่ไหวหรอก!
โชคดีที่คุณหนูใหญ่ไม่ถูกใจพวกเขา…โชคดีจริง ๆ!
“เริ่มแล้วนะ…” เล่อเล่อตะโกนทีหนึ่งแล้วพุ่งไปตรงหน้าเหยียนหมิงซุ่นอย่างรวดเร็ว เสียงลมจากแรงที่ปล่อยหมัดออกไปรู้สึกได้แม้จะอยู่ไกลก็ตาม
เหยียนหมิงซุ่นไม่กล้าตั้งรับอย่างซึ่ง ๆหน้า ไม่อย่างนั้นกระดูกคงแหลกหมด เขาไหวตัวหลบหมัดได้ทันควัน
สองพ่อลูกสลับกันต่อยสลับกันเตะอย่างเมามัน สองร่างตะลุมใส่กันเป็นก้อนแทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ได้ยินเสียงแต่ลมฟิ้ว ๆผ่านหู
เหมยเหมยร้อนใจเหมือนมดบนกระทะ ไม่ว่าใครเป็นฝ่ายบาดเจ็บเธอก็ปวดใจเหมือนกัน เฮ้อ!
“หนูชนะแล้ว!” เล่อเล่อตะโกนอย่างดีใจ กำปั้นของเธออยู่ห่างจากหน้าอกของเหยียนหมิงซุ่นไม่ถึงระยะครึ่งนิ้ว ถ้าปล่อยหมัดนี้ไปรับรองว่าหัวใจต้องแหลกสลาย ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ช่วยชีวิตไว้ไม่ได้
“ดูให้ดี!”
เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเตือนเสียงเย็นแล้วหอบน้อย ๆ
เล่อเล่อก้มหน้ามอง มือของเหยียนหมิงซุ่นจ่ออยู่ตรงบริเวณลำคอเธอในระยะไม่ถึงครึ่งนิ้วเช่นกัน พ่อของเธอไม่ได้ช้าไปกว่าเธอเลย ถ้าเธอปล่อยหมัดเหยียนหมิงซุ่นก็ต้องรัดคอตอบ ใครก็ไม่อาจจะหนีพ้นได้
“เสมอกัน…ไม่มีใครชนะ ไม่มีใครแพ้ แยกย้ายกันได้ ป้าฟาง เตรียมจัดโต๊ะอาหาร!”
เหมยเหมยพรูหายใจโล่งอกไปเฮือกหนึ่งแล้วเดินเข้าไปแยกสองพ่อลูกออกจากกัน คุณย่าหยางก็เดินเข้ามาด่า “ผู้ใหญ่ก็ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ เด็กเล็กก็ไม่มีความเป็นเด็กเล็ก ไปทานข้าว!”
เล่อเล่อเศร้าใจสุดฤทธิ์ ไม่ชนะก็เท่ากับว่าเธอไม่มีอิสระในการเลือกความรักแล้ว
เหมยเหมยเตะเท้าใส่เธอทีหนึ่งอย่างนึกโมโห ก่นด่าเสียงเบา “เจ้าโง่ พ่อของลูกก็ไม่ได้ชนะนี่!”
เล่อเล่อดวงตาเป็นประกาย นั่นสิ พ่อก็ไม่ได้ชนะนี่นา การแข่งขันเท่ากับโมฆะ!
“สักวันหนูจะเอาชนะพ่อให้ได้!” เล่อเล่อสาบานว่าเธอจะทำให้พ่อยอมให้เธอคบกับพี่เสี่ยวเป่าเองกับปากให้ได้
แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องรีบหาทางรวบหัวรวบหางเสี่ยวเป่าคนนิสัยไม่ดีนั่นก่อน!
เหมยเหมยฟาดใส่เธอทีหนึ่งอย่างขุ่นเคือง “พ่อของลูกคือสามีของแม่ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเลย!”
เธอเดินไปยิ้มหวานใส่เหยียนหมิงซุ่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ต้น “พี่ ไปทานข้าวกัน อย่าไปสนลูกทรพีนี่เลย!”
เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่ขยับตัว รอสักพักพอทุกคนเดินออกไปกันหมดเขาถึงทรุดนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแอ พร้อมถอนหายใจยาว
ขาอ่อนตั้งนานแล้วแต่ฝืนเกร็งไว้ไม่ให้ทรุดตัวลงไปตั้งแต่แรกต่างหาก ไม่อย่างนั้นลูกทรพีนั่นต้องหัวเราะเยาะเขาแหง!
……………………………..
ตอนที่ 2922 รออยู่และรีบมาก
ทานข้าวเสร็จเล่อเล่อก็ออกจากบ้านไป เหยียนหมิงซุ่นก็คร้านจะสนใจเธออีก อย่างไรเสียแม้แต่เขายังตามสืบที่อยู่ของเจ้าเสี่ยวเป่าไม่ได้ เล่อเล่อก็ไม่มีทางหาเจอหรอก
อีกทั้งเมื่อครู่เขาเผลอทำเอวเคล็ดเพราะหวังจะได้สู้อย่างเท่าเทียมกัน ต่อให้อยากจะยุ่งก็ไม่มีแรงเหลือไปยุ่งแล้ว
“พี่ว่าพี่จะลำบากตัวเองทำไม ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเล่อเล่อแรงเยอะแล้วยังดึงดันจะฝืนอยู่นั่น ตอนนี้สบายตัวละสิ…”
เหมยเหมยช่วยนวดให้เขา ตรงบริเวณหลังเอวขึ้นรอยช้ำดวงใหญ่ทำเอาเธอปวดใจแทบแย่
ยานวดที่ทาลงไปร้อนผ่าว เหยียนหมิงซุ่นครางเสียงรับอย่างสบายตัวแต่กลับรู้สึกไม่สบอารมณ์แปลก ๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยยอมจำนนต่อความแก่เลย แต่ตอนนี้…เขาต้องยอมจำนนต่อความแก่เสียแล้ว
“เสี่ยวเป่าไม่ดีตรงไหน? ต่อให้เลือดของเขาไม่สะอาด อย่างมากก็ไม่ต้องมีลูกก็ได้ ขอแค่พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ส่วนจะมีลูกหรือไม่มีมันไม่สำคัญสักนิด ทำไมพี่ถึงหัวรั้นขนาดนี้นะ!”
เหมยเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งมีน้ำโห ถ้าเหยียนหมิงซุ่นอนุญาตตั้งแต่แรกก็เป็นเรื่องน่ายินดีแล้ว เรื่องวุ่นวายอย่างวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
“เธอพูดง่ายซะจริง บอกจะไม่มีลูกก็ไม่มีงั้นสิ” เหยียนหมิงซุ่นแย้ง
“ทำไมจะไม่ได้ เฮ่อเหลียนเช่อกับเหมยหานไม่มีลูกก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ” เหมยเหมยโกรธจนเพิ่มแรงหนักกว่าเดิมอีกนิดจนทำเอาเหยียนหมิงซุ่นสูดปากหลายที
“ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากมีแต่เฮ่อเหลียนเช่อมีไม่ได้ ระบบสืบพันธุ์ของเขามีปัญหาแล้วจะมีลูกได้อย่างไร?” เหยียนหมิงซุ่นเปิดโปงความลับที่เก็บมาตลอดสิบกว่าปี
เฮ่อเหลียนเช่อมีชีวิตรอดจากเหตุระเบิดของอาวุธนิวเคลียร์ แม้ในความโชคร้ายจะยังมีความโชคดีแต่ร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ทำให้เขาสูญเสียความสามารถในการสืบพันธุ์ที่ไม่อาจจะมีลูกเป็นของตัวเองได้ตลอดชีวิต
ภายหลังหมอนี่ใช้ชีวิตร่วมกับเหมยหานก็ใจคันยุบยิบอยากมีลูกของตัวเอง ตัดสินใจใช้เทคโนโลยีใหม่ล่าสุดที่ช่วยชำระล้างสิ่งสกปรกออกจากเลือด แต่ผลลัพธ์จากการตรวจร่างกายดันทำให้เฮ่อเหลียนเช่อต้องสิ้นหวัง
จากนั้นเขาก็เข้ารับการตรวจที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุดก็ไม่ได้ผลดังใจหวัง สุดท้ายเขากับเหมยหานเลยได้แต่พับความคิดที่จะมีลูกเก็บไปแล้วช่วยกันเลี้ยงดูเสี่ยวเป่าแทน
เหมยเหมยตกใจยกใหญ่ ไม่คิดว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะมีลูกไม่ได้
“เฮ่อเหลียนเช่อคิดหาวิธีที่จะมีลูกมานับไม่ถ้วนเพราะเหมยหานอยากมีลูกอย่างบ้าคลั่ง จนตอนนี้ก็ยังไม่หยุดความคิดนี้ เหมยเหมย เธอรับรองได้หรือว่าเล่อเล่อจะไม่อยากมีลูกไปตลอดชีวิต?” เหยียนหมิงซุ่นถาม
เหมยเหมยเงียบ…
เพราะเธอไม่อาจรับรองได้
มีคนบอกว่าผู้หญิงที่ไม่เคยมีลูก ชีวิตของเธอก็นับว่าไม่สมบูรณ์แบบเท่าไหร่
ประโยคนี้ออกจะดูไม่เข้าท่าไปสักหน่อยแต่ก็มีเหตุผลของมัน หากผู้หญิงคนหนึ่งหลงรักผู้ชายคนหนึ่งก็ย่อมต้องอยากมีลูกกับผู้ชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง เช่นเดียวกับเธอในอดีตหรือเหมยหานในปัจจุบัน
ถ้าเล่อเล่อใช้ชีวิตกับเสี่ยวเป่าจริง ๆ เธอต้องอยากมีลูกเหมือนกันแน่ ๆ ระบบสืบพันธุ์ไม่มีปัญหาแต่กลับมีลูกกับคนที่รักไม่ได้มันเจ็บปวดมากจริง ๆ เธอไม่รู้ว่าเล่อเล่อจะทนรับความทรมานนี้ได้หรือเปล่า
“เฮ้อ…ทำไมถึงไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบนะ?” เหมยเหมยถอนหายใจยาว
ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ ให้เล่อเล่อเลือกชีวิตในอนาคตของตัวเอง
เธอกับเหยียนหมิงซุ่นต่างไม่มีสิทธิ์เลือกชีวิตให้ลูกสาวได้
เล่อเล่อพาเสวี่ยเอ๋อร์ขับรถไปตามหาเสี่ยวเป่า แต่หาทั่วทั้งเมืองทุกซอกทุกมุมที่น่าจะเป็นไปได้ก็ไม่เจอตัว ชั่วพริบตาเดียวฟ้าก็มืดลง ไฟตามถนนตรอกซอยถูกเปิดให้แสงสว่าง
“เจ้าบ้าหนิงเสี่ยวเป่า จะตามจับตัวออกมาให้ได้เลย!” เล่อเล่อกัดฟันอย่างแค้นใจ
เธอรอจนถึงวิชาเรียนครั้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจะตามหาหมอนี่ให้เจอภายในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้แหละ
เล่อเล่อกลอกลูกตาแล้วโทรหาเสี่ยวจูที่อยู่อีกฟากของโลก เสียงเสี่ยวจูงึมงำที่ฟังก็รู้ว่ากำลังนอนอยู่
“เหยียนเสี่ยวจู นายรีบหาตัวหนิงเสี่ยวเป่ามาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันรออยู่และรีบมากด้วย!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือของเล่อเล่อปลุกให้เสี่ยวจูตื่นจากความง่วง
……………………