ตอนที่ 2927 ข้าวสวยเป็นข้าวสุก
เล่อเล่อไม่ยอมเชื่อฟังคำพูดของเสี่ยวเป่าเลือกลงจากเตียงเดินตรงดิ่งมาข้างหน้าเสี่ยวเป่าย่อตัวลงจนเสี่ยวเป่าได้แต่รีบก้มหน้างุดพูดรัว ๆ “รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย!”
“ไม่ใส่ ร้อนจะตายอยู่แล้ว ถอดแล้วเย็นดี” เล่อเล่อจงใจกล่าว
“นี่มันอยู่ในวัด เธอทำแบบนี้ไม่เคารพพระเลยนะ!” เสี่ยวเป่าร้อนใจ
“เหล้าเนื้อผ่านลำไส้ พระพุทธเจ้าสถิตอยู่ในใจ ถ้าใจฉันมีพระพุทธเจ้าสถิตอยู่ จะใส่เสื้อผ้าหรือไม่ใส่เสื้อผ้ามันเกี่ยวอะไรกัน พี่เสี่ยวเป่า ทำไมพี่ไม่กล้ามองฉันล่ะ?” เล่อเล่อกลั่นแกล้งโดยการโน้มหน้าเข้าไปใกล้ เสี่ยวเป่าตัวหดเป็นก้อนรีบหลับตาแน่นพร้อมทั้งสวดมนต์ในใจ
เล่อเล่อกลอกลูกตาอย่างรวดเร็วแล้วโน้มตัวหอมแก้มเสี่ยวเป่าทีหนึ่ง เสี่ยวเป่ากระเด้งตัวถอยกรูดไปด้านหลังเหมือนถูกผึ้งต่อยอย่างไรอย่างนั้น
“เมื่อกี้พี่จูบสะใจมากไม่ใช่เหรอ? หนีทำไมล่ะ!” เล่อเล่อแค่นเสียงทีหนึ่งแล้วไล่ตามไปไม่ยอมลดละ
คนหนึ่งหนีอีกคนตามเหมือนเล่นเกมแมวกับหนู เล่อเล่อคอยติดตามเดินเข้าไปหาช้า ๆอย่างไม่ลดละ ทั้งแอบแต๊ะอั๋งเป็นระยะ ๆด้วย สองมือของเสี่ยวเป่ากำผ้าปูที่นอนแน่น เขาวิ่งไม่ไหวแถมยังต้องคอยป้องกันตัวจากการจู่โจมของเล่อเล่ออีก
“เล่อเล่อ…เธอทำแบบนี้ไม่ได้ พี่เป็นพี่ชายของเธอนะ!” เสี่ยวเป่าหันกลับไปตะคอกใส่
“ไม่ได้เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เดียวกันสักหน่อย ทำไมจะจูบไม่ได้?” เล่อเล่อพ่นลมทางจมูกทีหนึ่ง พี่ชายบ้าบออะไรกัน พี่ชายชู้รักสิยังพอเข้าท่า
เสี่ยวเป่าชะงักไป ทำไมประโยคนี้ฟังดูคุ้น ๆหูจังแฮะ เขาเองก็ไม่ทันคิดอย่างละเอียดเพราะ ‘มือมาร’ ของเล่อเล่อยื่นมาอีกรอบแล้ว เขาต้องรีบวิ่งให้เร็วกว่าเดิม ไม่อย่างนั้นเขาต้องเหลือแค่ตัวเปล่าแน่
“พี่จะปิดทำไม ใช่ว่าฉันจะไม่เคยเห็นมาก่อนสักหน่อย เมื่อกี้ยังลูบไปแล้วด้วย!” เล่อเล่อหัวเราะหยอกเย้า
เสี่ยวเป่าอายเสียจนนึกอยากมุดหน้าแทรกแผ่นดินหนี เมื่อครู่ไม่เพียงแค่น้องเล่อเล่อที่ลูบตัวเขา เขาก็ลูบน้องเล่อเล่อตอบไปเช่นกัน ทั้งยังเป็น…
นึกถึงสัมผัสอ่อนนุ่มลื่นมือตรงสองจุดนั่นเสี่ยวเป่าก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ตัวแดงเถือกราวกับกุ้งลวกสุกขณะที่สองมือยังกำผ้าปูแน่นไม่ปล่อย น้องเล่อเล่อยังเด็กไม่รู้ความ เขาจะทำบ้า ๆไม่ได้นะ!
“เล่อเล่อ…เป็นเด็กดีนะ เราเป็นแบบนั้นกันไม่ได้จริง ๆ!” เสี่ยวเป่าร้องขอ เขาวิ่งหนีเล่อเล่อไม่พ้นแน่นอน จะสู้ก็สู้ไม่ไหวเลยทำได้เพียงเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ทำไมจะเป็นไม่ได้? พี่ชอบฉัน ฉันชอบพี่ เราเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันแถมรักกันมากด้วย”
“ฉันเห็นเธอเป็นแค่น้องต่างหาก!”
“แล้วทำไมพี่ทั้งจูบทั้งลูบตัวฉันล่ะ นี่เป็นสิ่งที่พี่ชายทำกับน้องสาวเหรอ?”
เสี่ยวเป่าสะอึกเกือบสะดุดล้มลงพื้น เอ่ยตอบอย่างระอาใจว่า “ฉันหลับอยู่ นึกว่ากำลังฝัน”
เล่อเล่อปรบมือหัวเราะ “ถ้าพี่เห็นฉันเป็นน้องสาวจริง ๆ ต่อให้อยู่ในฝันก็ต้องรักษาระยะห่างสิ หนิงเสี่ยวเป่า ทั้งที่พี่ชอบฉันทำไมถึงไม่ยอมรับ?”
“เปล่า…ฉันเห็นเธอเป็นแค่น้องสาว” เสี่ยวเป่าปากแข็งไม่เลิกต่อให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับแต่หัวใจกลับเต้นรัว
“พี่มานี่ รอฉันนอนกับพี่ก่อนแล้วดูสิว่าพี่ยังกล้าพูดว่าเป็นแค่พี่น้องอีกหรือเปล่า!”
เล่อเล่อหมดซึ่งความอดทน ขายาวก้าวไปฉุดตัวเสี่ยวเป่ามาแล้วคร่อมอยู่เหนือร่าง สกัดกั้นไม่ให้ดิ้นหลุดพ้นได้
“ตอนนี้เรามาทำให้ข้าวสวยกลายเป็นข้าวสุกกันเถอะ วางใจได้ ฉันรับผิดชอบแน่!” เล่อเล่อว่าแล้วก็จะดึงผ้าปูที่พันตัวเสี่ยวเป่าออก มันช่างเกะกะเสียจริง
เสี่ยวเป่าดึงผ้าปูแน่น คนเรามีศักยภาพที่ไร้ขีดจำกัดจริง ๆ แม้เขากับเล่อเล่อจะเสียเวลายื้อกันไปไม่น้อย ทว่าจอมพลังอย่างเล่อเล่อก็ไม่สามารถดึงผ้าปูออกไปจากตัวได้
“ไม่ได้นะ…เล่อเล่อใจเย็นหน่อยสิ!” เสี่ยวเป่าพยายามโน้มน้าว
“ไม่อยากฟัง แต่ละคนก็เอาแต่บอกว่าไม่ได้ พี่แนะนำผู้ชายให้ฉัน พ่อก็แนะนำผู้ชายให้ฉัน พวกพี่เคยถามความเห็นของฉันบ้างไหม? ฉันจะบอกให้นะ…ฉันอยากนอนกับพี่คนเดียว ผู้ชายคนอื่นฉันไม่สนใจเลยสักนิด!”
เล่อเล่อตะโกนบอกความในใจของเธอให้เสี่ยวเป่ารับฟัง มือก็ไม่อยู่สุขจนในที่สุดก็กระชากดึงผ้าปูพ้นตัวไปได้
………………………..
ตอนที่ 2928 ไม่ยอมแพ้
“เรื่องครั้งก่อนพี่ผิดเองที่ไม่ได้ถามความคิดเห็นของเธอก่อน หลังจากนี้พี่จะบอกเธอก่อนแน่นอน…” เสี่ยวเป่ารีบอธิบายพร้อมพยายามหลีกหนีมือมารของเล่อเล่อไปด้วย
“พี่ไม่ได้ยินใช่ไหม? ฉันบอกแล้วว่า…ฉันแค่อยากนอนกับพี่ ผู้ชายคนอื่นฉันไม่สนใจ!”
เล่อเล่อพูดเน้นทีละคำ ทั้งยังขึ้นคร่อมอยู่เหนือร่างเสี่ยวเป่าเตรียมเริ่มกิจ
แต่—สำหรับคนอ่อนประสบการณ์เรื่องบนเตียงอย่างเล่อเล่อแล้วควรจะเริ่มลงมือจากจุดไหนนั้นเป็นปัญหาสำคัญอย่างมาก เธอทำเป็นแค่จูบ…แล้วหลังจากนี้ต้องทำอะไรบ้างนะ?
เสี่ยวเป่าลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง โชคดีที่เล่อเล่อไม่รู้อะไรเลย ไม่อย่างนั้นคืนนี้เขาคงรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!
“เล่อเล่อ เธอใจเย็นหน่อย…ลุกขึ้นก่อน ได้ไหม?” เสี่ยวเป่าเกลี้ยกล่อมด้วยเสียงอ่อนโยน
“ไม่เอา…ฉันจะหุงข้าวสุก” เล่อเล่อฟุบตัวลงประกบริมฝีปากของเสี่ยวเป่าเหมือนในฝันเหมือนครู่
“ปล่อย…อื้อ…รีบปล่อยมือ…” เสี่ยวเป่าปิดปากแน่นเค้นเสียงลอดช่องปากแคบ ๆ แต่เล่อเล่อทำเป็นหูทวนลมกอดรัดตัวเขาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
เสี่ยวเป่าจำต้องยื่นแขนข้างหนึ่งออกมาทำสัญญาณมือบางอย่างไปทางหน้าต่างอย่างเอือมระอา ไม่นานจากนั้นก็มีงูตัวใหญ่ยาวหลายเมตรหลายตัวเลื้อยผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ดูเย็นยะเยือกน่ากลัวแถมยังแลบลิ้นสองแฉกออกมาอีกต่างหาก
งูตัวใหญ่ฟังคำสั่งของเสี่ยวเป่าเลื้อยมาทางเล่อเล่ออย่างรวดเร็วพร้อมทั้งสะบัดหางรัดแขนขาทั้งสี่ข้างของเธอไว้ ส่วนงูตัวใหญ่อีกตัวชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเข้ามารัดเอวของเล่อเล่อพยายามออกแรงดึงไปด้านหลัง
“หนิงเสี่ยวเป่า…พี่เชื่อไหมว่าฉันฆ่าพวกมันได้จริง ๆ!” เล่อเล่อโมโหสุดขีด แรงของงูต่อให้มากแค่ไหนก็สู้แรงเธอไม่ได้อยู่แล้ว แต่เธอไม่กล้าออกแรงมากเพราะงูพวกนี้มีเส้นประสาทที่เชื่อมต่อกันทั้งตัว ต่อให้ร่างกายถูกกระชากจนขาดก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี
“ไม่หรอก เธอคือน้องเล่อเล่อที่แสนใจดีที่สุด”
ในที่สุดเสี่ยวเป่าก็หลุดพ้นแล้วปีนลุกขึ้นมารีบสวมเสื้อผ้าทันที ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้สึกไม่ปลอดภัยสุด ๆ
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า ฉันจะฆ่าให้พี่ดู!” เล่อเล่อยื่นมือตะครุบงูที่ขนาดตัวยาวเจ็ดนิ้ว ขอเพียงออกแรงบีบสักนิดงูตัวนี้ก็จะตายในทันที
งูตัวนี้เหมือนไม่รู้ว่าอันตรายกำลังคืบคลานมาได้แต่มองเล่อเล่อนิ่งอย่างโง่เขลา แถมยังแลบลิ้นออกมาเอาใจเธอ เล่อเล่อปล่อยมืออย่างเศร้าใจ เจ้าบ้าหนิงเสี่ยวเป่า จับจุดอ่อนเธอได้ทุกครั้งว่าไม่มีทางฆ่าสัตว์ที่มีสัมผัสพิเศษเหล่านี้
ที่แท้ไม่ใช่สัตว์ทุกประเภทที่เสี่ยวเป่าจะสามารถออกคำสั่งกับพวกมันได้ สัตว์ที่ถูกเรียกมาได้นั้นต้องมีจิตสัมผัสพิเศษอยู่ไม่มากก็น้อยและรู้ภาษา ฉะนั้นเล่อเล่อเลยไม่เคยทำร้ายพวกมัน
เสี่ยวเป่าอมยิ้ม เขารู้อยู่แล้วว่าน้องเล่อเล่อเป็นหญิงสาวที่ใจดีที่สุด
“พาน้องเล่อเล่อลงเขาไปเถอะ!” เสี่ยวเป่าบอกงูตัวใหญ่
งูตัวใหญ่ผงกหัวอย่างเชื่อฟังออกแรงกระชากจนเล่อเล่อถูกดึงให้ก้าวตามไปหลายก้าว เล่อเล่อตะโกนเสียงดัง “เสวี่ยเอ๋อร์ รีบไล่พวกมันไป!”
ทว่า—เสี่ยวเป่าปรายตาเย็นชามองไปทางเสวี่ยเอ๋อร์แวบหนึ่ง เสวี่ยเอ๋อร์ที่กำลังจะมาช่วยเล่อเล่อฟุบตัวลงอีกครั้งอย่างเชื่อฟัง อุ้งมือสองข้างถูกยกมาปิดหูแล้วยังกรนออกมาเสียงเบา ๆอีกด้วย
เขาหลับไปแล้ว ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น!
เล่อเล่อโกรธจนอยากด่ากลับเสียเหลือเกิน ชอบตกม้าตายเวลาคับขันแบบนี้ทุกที เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ
“ฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!” เล่อเล่อรู้สึกถึงความเย็นวาบตรงด้านหน้า
เสี่ยวเป่าตะโกนเรียกทีหนึ่งให้งูปล่อยเล่อเล่อ เสี่ยวเป่าโยนเสื้อของเธอไปให้ แม้จะหลับตาอยู่ตลอดแต่ใบหน้าก็ยังแดงเหมือนเดิม
เล่อเล่อสวมเสื้อผ้าเสร็จสรรพด้วยความเดือดดาลตะเบ็งเสียงใส่เสี่ยวเป่าเหมือนให้คำสาบาน “คอยดูนะ สักวันฉันจะทำให้พี่ร้องขอให้ฉันนอนกับพี่ให้ได้!”
หึ!
อย่างไรเสียหนิงเสี่ยวเป่าก็เป็นได้แค่ผู้ชายของเธอ คืนนี้แค่พลาดโอกาสไปไว้เธอค่อยคิดหาวิธีอื่นใหม่ ไม้แข็งใช้ไม่ได้ผลก็ลองใช้ไม้อ่อนดูแล้วกัน!
…………………