ตอนที่ 2939 ลี่สือเอ้อร์
แม้ว่าเล่อเล่ออยากจะสืบเรื่องคนที่สะกดรอยตามเสี่ยวเป่ามากแต่เสี่ยวเป่าไม่ให้เธอยุ่งเลยทำได้แค่อดกลั้นไว้แต่ก็ไม่ได้เป็นกังวลนัก ถึงแม้ศิลปะการต่อสู้ของเสี่ยวเป่าจะไม่ได้เก่งกาจอะไรมากแต่เขามีพวกพ้องสัตว์มากมาย กล่าวได้ว่าใครสักคนบนโลกนี้ที่จับเขาได้คงยังไม่เกิดละมั้ง
ไม่สิ อาจจะมีอยู่สองคน
คนหนึ่งคือเสี่ยวจู ส่วนอีกคนคือลี่เมิ่งเฉิน
เล่อเล่อคิดมาตลอดว่าถ้าเสี่ยวเป่าสู้กับเสี่ยวจู ใครจะเป็นฝ่ายชนะกันนะ?
รวมถึงคุณอาลี่ที่แสนลึกลับนั่นด้วย เล่อเล่ออยากรู้เหลือเกิน เพียงแต่น่าเสียดายที่ลี่เมิ่งเฉินเชิญเสี่ยวจูไปบ้านแค่คนเดียว เธอกับเน่าเน่าไม่เคยถูกเชิญเลยสักครั้ง แม้แต่เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่รู้ว่าบ้านของลี่เมิ่งเฉินอยู่ที่ไหนราวกับอาศัยอยู่ในช่องปริภูมิสามมิติอย่างนั้นแหละ
ทว่าลูกสาวของลี่เมิ่งเฉินมีความสัมพันธ์กับพวกเล่อเล่อดีไม่หยอก ลี่เมิ่งเฉินมีลูกสาวเพียงคนเดียวซึ่งมีชื่อเต็มว่าลี่หมิงจูมีความหมายว่าลูกสาวอันผู้เป็นที่รักของพ่อแม่และมีชื่อเล่นว่าลี่สือเอ้อร์
ไม่ใช่เพราะเก่งอยู่ในสิบสองคนแรกแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะหล่อนเกิดวันที่ 12 เดือนธันวาคม เวลา 12 นาฬิกา 12 นาที 12 วินาทีต่างหาก เลข 12 ยาวเป็นพรวนขนาดนี้ ถ้าไม่ให้เรียกว่าสือเอ้อร์จะให้เรียกว่าอะไรล่ะ?
ครั้นเล่อเล่อนึกถึงเด็กสาวตัวแสบคนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ไม่รู้ว่าสือเอ้อร์จะรู้หรือเปล่าว่าเน่าเน่าไปเรียนที่อเมริกาแล้ว เดาว่าคงอาละวาดที่บ้านยกใหญ่เลยมั้ง!
ลี่เมิ่งเฉินอยากได้เสี่ยวจูมาเป็นลูกเขยแต่สือเอ้อร์ชอบเล่นกับเน่าเน่ามาตั้งแต่เด็กแล้ว ทั้งยังเล่นกับเสี่ยวจูไม่ค่อยถูกคอกันเท่าไหร่ อันที่จริงเป็นเพราะตั้งแต่เสี่ยวจูเกิดมาจนถึงอายุ 15 ปี เวลาส่วนใหญ่ในหนึ่งวันจะหมดไปกับการนอน ฉะนั้นเวลาตื่นจึงเป็นช่วงระยะสั้น ๆสองหรือสามชั่วโมงเท่านั้นจึงแทบไม่ได้เล่นเป็นเพื่อนสือเอ้อร์เลย
อีกทั้งเสี่ยวจูกับสือเอ้อร์เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นคู่กัดกัน พอเจอหน้ากันก็กัดกันกระทบกระทั่งเย็นชาใส่กัน เล่อเล่อคิดว่าความปรารถนาของลี่เมิ่งเฉินต้องไม่ได้ดั่งใจแน่นอน บางทีสือเอ้อร์อาจจะเป็นน้องสะใภ้อีกคนของเธอแทน
แต่ไม่ใช่กับเสี่ยวจูแน่นอน ทว่าเน่าเน่ายังพอมีความเป็นไปได้บ้าง
แต่ลี่เมิ่งเฉินมองข้ามเน่าเน่าไปอย่างสิ้นเชิง คาดว่าวันข้างหน้าเจ้าเด็กสองคนนี้ต้องทุกข์ทรมานแน่นอน ครั้นพอนึกถึงอนาคตอันริบหรี่ของตนกับเสี่ยวเป่าเธอก็ถอนหายใจพลางปวดใจยิ่งกว่าเดิม
พวกผู้ใหญ่น่ารำคาญจริง ๆเพราะมักจะเอาความหวังของตัวเองมาไว้บนตัวเด็ก ทั้งยังมักบอกว่า “ฉันกินเกลือมามากกว่าแกกินข้าวเสียอีก!”
หึ…ในเมื่อกินเกลือมาเยอะทำไมถึงไม่กลายเป็นเนื้อหมักไปเลยล่ะ!
เล่อเล่อถอนหายใจอีกครั้งเตรียมไปหาทานปิ้งย่างกับเป่ารื่อน่า อารมณ์ไม่ดีก็ต้องทานของอร่อย ๆสิ
ยามทุกข์ใจต้องให้ปิ้งย่างและเบียร์เย็น ๆมาบำบัดหน่อยแล้ว
เล่อเล่อคร้านจะขี่จักรยานไปเลยเลือกไถสเก็ตบอร์ดไปแทน เพิ่งออกจากประตูมหาวิทยาลัยมาไม่นาน เล่อเล่อก็สังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งทำตัวลับ ๆล่อ ๆอยู่หลังเธอ พอเห็นก็รู้สึกคุ้นหน้าเพราะเขาเป็นเพื่อนของชายมีรอยสักคนนั้น
เธอแค่นเสียงเย็นชาจงใจทำเป็นมองไม่เห็นแล้วค่อย ๆไถสเก็ตบอร์ดไป จากนั้นก็ล่อเขาเข้าไปในซอยเล็ก ๆซอยหนึ่ง…
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงเล่อเล่อก็ออกมาจากซอยนั้นด้วยท่าทีเรียบนิ่ง แผ่นหลังแบกชายที่หายใจโรยรินมองท้องฟ้าอย่างสิ้นหวัง
ยุคสมัยที่ผู้หญิงเก่งกาจเท่าเทียมผู้ชาย ทำไมเขาต้องได้รับภารกิจนี้คนเดียวด้วย?
เล่อเล่อเค้นเอาจุดประสงค์ที่พวกเขาตามหาเสี่ยวเป่าได้แล้วซึ่งก็คือหยกแขวนที่เสี่ยวเป่าพกติดตัวมาตั้งแต่เด็ก แต่สำหรับเธอมันก็แค่หยกแขวนธรรมดา ๆชิ้นหนึ่งเท่านั้นแล้วจะมีแผนที่ขุมสมบัติได้อย่างไรกัน?
อีกอย่างคุณปู่ของพี่เสี่ยวเป่าจะมีเงินได้อย่างไรในเมื่อใช้ทำฐานขีปนาวุธหมดแล้ว จากที่แม่เขาเล่ามาตอนเสียชีวิตไม่มีเงินแม้แต่แดงเดียวด้วยซ้ำ เรื่องหลังจากนั้นเฮ่อเหลียนเช่อก็เป็นคนจัดการไป ไม่รู้ว่าคนพวกนี้ไปเอาข่าวมาจากไหน?
เล่อเล่อตัดสินใจจะกลับไปถามเหยียนหมิงซุ่น จู่ ๆโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นแต่เป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา เพิ่งกดรับสายเสียงใสกังวานก็ดังแว่วลอยมา “พี่เล่อเล่อคะ เหยียนเน่าเน่าไปไหนเหรอ? ทำไมไม่มาเรียนนานแล้วล่ะ?”
……………………………………………..
ตอนที่ 2940 แลกเปลี่ยน
เล่อเล่ออดขำไม่ได้ เพิ่งบ่นถึงลี่สือเอ้อร์ไปยัยเด็กนี่ก็โทรมาเลย
“ข่าวสารของเธอช้าไปมั้ง เน่าเน่าไม่ได้ไปเรียนเป็นเดือนแล้วทำไมเธอถึงเพิ่งสังเกตเห็นล่ะ?” เล่อเล่อยียวน
“ฉันก็เพิ่งกลับมาจากทะเลใต้ไม่ใช่หรือไง พี่เล่อเล่อ เหยียนเน่าเน่าไปไหน?”
เล่อเล่อนึกสนใจขึ้นมา “ทะเลทางใต้เที่ยวสนุกไหม?”
“พอได้ พี่รีบบอกฉันมาเลยว่าเหยียนเล่อเล่อไปไหน พ่อของฉันก็ไม่ยอมบอก เดี๋ยวจะวางยาใส่ชาให้เขาไม่มีแรงสักสามเดือนสักหน่อย!” ลี่สือเอ้อร์กัดฟันแน่น
เล่อเล่อมุมปากกระตุกแล้วไว้อาลัยให้ลี่เมิ่งเฉินสามวินาที
ยัยสือเอ้อร์ทำเรื่องไร้ศีลธรรมแบบนี้ได้เพราะความสามารถพิเศษของยัยเด็กคนนี้ก็คือน้ำ หล่อนสามารถสื่อสารกับน้ำได้ การวางยาจึงเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเธอมาก
“เน่าเน่าไม่ให้ฉันบอกเธอ เธอค่อย ๆสืบหาเองไปแล้วกัน” เล่อเล่อไม่อยากขายน้องชาย ก่อนเน่าเน่าไปเขากำชับนักหนาว่าต้องเก็บงำห้ามบอกสือเอ้อร์เด็ดขาด
สือเอ้อร์ก่นด่าเน่าเน่าในใจไปยกหนึ่ง หมุนตากลอกไปมาก็ยิ้มหวานกล่าว “พี่เล่อเล่อคะ ถ้าพี่บอกว่าเหยียนเล่อเล่ออยู่ที่ไหน ฉันก็จะบอกความลับยิ่งใหญ่ของเสี่ยวเป่าให้พี่ฟัง เป็นไงล่ะ?”
เล่อเล่อใจเต้นเอ่ยถามว่า “ความลับอะไร?”
“ความลับใหญ่แน่นอน จะแลกไม่แลก?”
“แลก เธอว่ามาก่อนสิ!” เล่อเล่อไม่ลังเลใจเลยสักนิด
สือเอ้อร์เอ่ยพลางหัวเราะชอบใจ “พี่น่าจะสังเกตเห็นว่าช่วงนี้หนิงเสี่ยวเป่าถูกกลุ่มมีอิทธิพลคอยไล่ตามตัวอยู่ กลุ่มที่วุ่นวายที่สุดคือทีมมังกรซึ่งก็คือฝ่ายของพ่อฉัน แต่อย่ากังวลใจไปเลยเพราะทีมมังกรไม่ทำอะไรหนิงเสี่ยวเป่าหรอก เพียงแค่อยากได้ของบางอย่างจากเขาทั้งนั้น แต่กลุ่มอิทธิพลอื่นฉันไม่รับประกันนะว่าจะทำอะไรเสี่ยวเป่าไหม”
เล่อเล่อมุ่นคิ้วแน่น แม้แต่ทีมมังกรยังเข้ามายุ่มย่ามด้วย หรือว่าในหยกชิ้นนั้นจะมีแผนที่ขุมสมบัติอยู่จริง ๆ?
“แผนที่ขุมสมบัติเหรอ?” เล่อเล่อถาม
สือเอ้อร์หัวเราะเสียงเบา “จะพูดว่าเป็นแผนที่ขุมสมบัติก็ได้ แต่สมบัติทั่วไปคงดึงดูดความสนใจพวกทีมมังกรไม่ได้อยู่แล้ว ฉันเดาว่าต้องเป็นข้อมูลอาวุธรุ่นใหม่และสุดยอดมาก ๆด้วย แถมมีประเทศมากมายอยากได้มันอีกต่างหาก หนิงเสี่ยวเป่าเดือดร้อนแล้วล่ะ”
เล่อเล่อตกใจยกใหญ่ อาวุธรุ่นใหม่งั้นเหรอ?
แบบนี้ก็สามารถอธิบายได้แล้ว แม้แต่ฐานขีปนาวุธที่แสนน่ากลัวหนิงเฉินเซวียนยังทำออกมาได้ งั้นการทำอาวุธรุ่นใหม่ขึ้นมาย่อมเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว มิน่าแม้แต่ทีมมังกรยังเอากับเขาด้วย
“เน่าเน่าอยู่ที่ GSb เธอไปหาเขาเองแล้วกัน!”
เล่อเล่อไม่มีกะจิตกะใจสนทนาด้วยอีกต่อไปจึงวางสาย คิ้วอันดกดำย่นเข้าหากัน คำพูดของสือเอ้อร์ทำเอาตกใจมากไม่น้อย ตอนนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ?
ต่อให้เสี่ยวเป่าจะเก่งมากแค่ไหนแต่ก็แค่ตัวคนเดียว แล้วจะต้านประเทศที่แข็งแกร่งแบบนั้นได้อย่างไรกัน?
เล่อเล่อดวงตาเป็นประกาย เธอคิดจะโน้มน้าวให้เสี่ยวเป่ายอมมอบหยกแขวนนี้ให้ทีมมังกรไปเสีย ถึงอย่างไรเขาได้อาวุธนั้นไปก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรอยู่ดีสู้ให้ทางรัฐบาลไปทุกอย่างก็จบ แล้วให้ประเทศอื่นไปหาทีมมังกรเอาเอง อีกอย่างพี่เสี่ยวเป่าก็จะไม่เป็นอะไรด้วย
เล่อเล่อตัดสินใจไปหาเสี่ยวเป่าที่ภูเขาฝูหนิว วันหลังเธอต้องโน้มน้าวให้เสี่ยวเป่าใช้มือถือหน่อยแล้ว ตอนนี้มันยุคสมัยไหนกัน ถ้าไม่ใช้มือถือจะถูกยุคสมัยทิ้งเอานะ!
“คุณเหยียน สวัสดี!” เสียงนุ่มทุ้มของผู้ชายดังขึ้น เล่อเล่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอชายหนุ่มที่คุ้นหน้าลาง ๆ
ผู้ชายตัวสูงใหญ่หล่อเหลาใส่เสื้อผ้าดูมีรสนิยมขี่รถจักรยานราคาแพงกำลังมองเธอพลางอมยิ้ม
“คุณเหยียนจำผมได้ไหม? ผมกู้เฟยหรันเพื่อนของหนิงเสี่ยวเป่าที่ร้านอาหารฝรั่งเศส…” ชายหนุ่มแนะนำตัว
เล่อเล่อถึงนึกขึ้นได้ นี่คือคู่ดูตัวที่เสี่ยวเป่าเป็นคนจัดการหามาให้นี่เอง
“นายมีธุระอะไรเหรอ? ตอนนี้ฉันมีธุระด่วน…” เล่อเล่อไม่มีอารมณ์สนทนาด้วย เธอต้องรีบไปหาเสี่ยวเป่าที่ภูเขาฝูหนิว
“คุณเหยียนรีบมากเหรอ ผมยังอยากขอเลี้ยงข้าวคุณกับเสี่ยวเป่าสักหน่อย!” กู้เฟยหรันผิดหวังอยู่บ้าง เขาชอบผู้หญิงแบบเล่อเล่อมากจริง ๆเพราะร่าเริงสดใสมากทีเดียว
เล่อเล่อดวงตาลุกวาว “คุณติดต่อเสี่ยวเป่าได้ด้วยเหรอ?”
………………..