บทที่ 1760 หุ่นเชิดตัวหนึ่ง

บทที่ 1760 หุ่นเชิดตัวหนึ่ง
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์กลุ่มหนึ่ง หลังจากรับรู้ถึงความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเจ้าเมืองมู่กับนักดาบเงาเพชฌฆาตแล้ว ในที่สุดก็รู้ว่าควรเลือกอย่างไร
“เจ้าเมืองมู่ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย พวกเราสำนึกผิดแล้วครับ จะออกไปแล้วครับ”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายคนหนึ่งพูดอ้อนวอนแบบหน้าหวาดกลัวเต็มที่
พูดจบ จึงหมุนตัวหนีไป
มีคนเริ่มแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็หมุนตัวหนีกันหมด
นักดาบเงาเพชฌฆาตกำลังอยากจะตามไปฆ่า ดันถูกเจ้าเมืองมู่พูดห้ามไว้ “รักษาความสามารถไว้ ยังต้องจัดการเจ้าเมืองหวยอีก”
นักดาบเงาเพชฌฆาตรีบตอบรับว่า “ครับ!”
เมื่อไม่มีการขัดขวาง เจ้าเมืองมู่กับนักดาบเงาเพชฌฆาตจึงราบรื่นมาตลอดทาง ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงภูเขาด้านหลังของจวนเมืองหวยเฉิง
เจ้าเมืองมู่พูดแบบสีหน้าอึมครึม “ฉันใช้พลังจิตค้นหาทั่วทั้งจวนเมืองหวยเฉิงแล้ว ก็หาเจ้าเมืองหวยไม่เจอเลย ถ้าที่นี่ไม่มี วันนี้กลัวว่าคงฆ่าเขาไม่ได้”
สีหน้านักดาบเงาเพชฌฆาตดูแย่เอามากๆ เจ้าเมืองมู่ใช้งานวิชาลับหวนถงไปแล้ว เพิ่มความสามารถขึ้นมากมาย ถ้ายังไม่สามารถหาตัวเจ้าเมืองหวยเจอ ต่อให้เจ้าเมืองมู่ยังมีชีวิตอยู่ ต่อไปคงกลายเป็นคนพิการคนหนึ่ง
อาศัยแค่ตัวเขาคนเดียว เดิมทีไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้าเมืองหวยได้ แล้วจวนมู่จะตกอยู่ในอันตรายด้วย
เจ้าเมืองมู่ยื่นมือชี้ไปทิศทางภูเขาด้านหลัง เอ่ยปากบอก “ที่นั่นมีถ้ำอยู่ พวกเขาเข้าไปดูหน่อย!”
ทั้งสองรีบพุ่งเข้าไปทิศทางของถ้ำทันที
ไม่นาน ทั้งสองคนเข้าไปในถ้ำที่ภูเขาด้านหลัง
“ระวัง!”
เพิ่งเข้าสู่ภายในถ้ำ เจ้าเมืองมู่รีบถอยหลังทันใด ขณะเดียวกันพูดเตือนสติเสียงดัง
ชั่วขณะที่นักดาบเงาเพชฌฆาตได้ยินเจ้าเมืองมู่เตือนสตินั้น ก็สำนึกถึงอันตรายเข้าแล้ว รีบกวัดแกว่งดาบอาถรรพ์ในมือทันที
“ฉิ้งๆๆ!”
เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นระลอกหนึ่ง ลูกธนูเหล็กกองหนึ่ง ร่วงลงอยู่บนพื้น
นักดาบเงาเพชฌฆาตพูดแบบสีหน้าขึงขังอย่างยิ่ง “ในถ้ำนี้มีอาวุธลับอยู่ด้วย เจ้าเมืองหวยจะต้องซ่อนอยู่ด้านในแน่นอนครับ เขาคิดจะใช้อาวุธลับมาตัดกำลังของพวกเรา จากนั้นค่อยลงมือกับพวกเราทีหลัง”
เจ้าเมืองมู่ย่อมสำนึกถึงจุดนี้ได้เป็นธรรมดา จึงพุ่งเข้าไปส่วนลึกของถ้ำ พูดขึ้นเสียงดัง “เจ้าเมืองหวย ดีเลวอย่างไรแกก็เป็นผู้นำของเมืองหวยเฉิง นึกไม่ถึงจะต่ำทรามไร้ยางอายขนาดนี้ ถ้าเรื่องในวันนี้ลือออกไป แกไม่กลัวว่าจะกลายเป็นตัวตลกของคนอื่นเหรอ?”
และไม่มีการตอบกลับใดๆ
เจ้าเมืองมู่ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้ว หลังจากเงียบงันสักครู่ จึงพูดด้วยเสียงทุ้ม “ฉันเข้าไปเอง นายรออยู่ข้างนอก!”
พอได้ยิน สีหน้านักดาบเงาเพชฌฆาตเปลี่ยนไป รีบพูดว่า “เจ้าเมืองครับ ผมจะเข้าไปด้วยกันกับท่านครับ!”
“มีนายอยู่ จวนมู่ยังพอมีความหวังหลงเหลืออยู่ ถ้านายตายอยู่ที่นี่ด้วยกันกับฉัน ไม่นานจวนมู่คงกลายเป็นแค่เรื่องราวในอดีต”
เจ้าเมืองมู่จ้องนักดาบเงาเพชฌฆาตด้วยท่าทางจริงจัง พูดกำชับว่า “ถ้าฉันประสบอุบัติเหตุเข้าแล้ว ไม่ต้องสนใจฉัน คิดหาวิธีกลับไปจวนมู่ จากนั้นนำทีมผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ออกไป”
“รอเมื่อไรพวกนายมีความสามารถแก้แค้นได้ ค่อยแย่งทุกอย่างที่สูญเสียไปกลับคืนมาก็ได้”
ชั่วขณะหนึ่งนักดาบเงาเพชฌฆาตดวงตาแดงก่ำ จ้องเจ้าเมืองมู่แบบตาไม่กะพริบแล้วพูดว่า “ขอแค่มีชีวิตรอด ก็มีความหวังครับ!”
เจ้าเมืองมู่พยักหน้า ตบไหล่ของนักดาบเงาเพชฌฆาตแล้ว จากนั้นก้าวเท้าไปทางด้านหน้า เดินไปยังส่วนลึกของถ้ำ
นักดาบเงาเพชฌฆาตไม่ได้เข้าไป เขารู้ว่า ต่อให้ตนเองเข้าไปแล้ว ถ้าเจ้าเมืองมู่จะตาย เขาก็ไม่รอดเหมือนกัน
เหมือนที่เจ้าเมืองมู่เพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่ ขอเพียงนักดาบเงาเพชฌฆาตยังมีชีวิตรอด จวนมู่ก็มีความหวัง
หลังจากเจ้าเมืองมู่เข้าไปในถ้ำ ก็ไม่มีอาวุธลับมาโจมตีอีก ครั้งนี้หลังจากเดินไปสิบกว่าเมตร ทันใดนั้นมีจิตอาฆาตอันดุเดือด โจมตีมาทางเขา
เจ้าเมืองมู่รีบควงมีดอาถรรพ์ในมือทันที
“ฉิ้ง!”
เสียงดังสนั่นทีหนึ่ง มีดอาถรรพ์ในมือของเจ้าเมืองมู่ ฟันบนหอกด้ามหนึ่งไปโดยตรง
เจ้าเมืองมู่ถึงพบเข้าแบบตกใจ ที่แท้เป็นผู้แข็งแกร่งที่สวมชุดเกราะคนหนึ่ง
เพียงแต่ จากบนตัวของอีกฝ่าย เขาสัมผัสถึงพลังชีวิตไม่ได้เลยสักนิด อีกฝ่ายเหมือนเป็นศพร่างหนึ่ง
เขาไม่ทันสนใจคิดมาก รีบควงมีดในมือออกมา
“ฉิ้งๆๆ!”
ผู้แข็งแกร่งชุดเกราะควงหอกในมือไม่หยุด แต่ละการโจมตีเข้ามา ล้วนมีลักษณะพลังอันน่าตกใจ
เดิมเจ้าเมืองมู่เป็นผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนนภาขั้นหนึ่ง หลังจากใช้งานวิชาลับหวนถงแล้ว ความสามารถของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะไปถึงระดับของแดนนภาขั้นหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
แต่ว่าตอนนี้ อยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งชุดเกราะนี้ คาดไม่ถึงเจ้าเมืองมู่ไม่มีทางเอาชนะอีกฝ่ายได้เลย หรือว่า อีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งคนหนึ่งงั้นเหรอ?
นึกถึงตรงนี้ ความตื่นตกใจภายในของเจ้าเมืองมู่ยิ่งเข้มข้นกว่าเดิม กวัดแกว่งมีดในมือไม่หยุด
การโจมตีลงไปแต่ละครั้ง ล้วนระเบิดเสียงโลหะกระทบกันจนแสบแก้วหูออกมา
ทันใดนั้นเจ้าเมืองมู่มีภาพลวงตาบางอย่าง การโจมตีแต่ละครั้งของตนเอง เหมือนโดนอีกฝ่ายคาดเดาได้ล่วงหน้าเลย โจมตีลงไปแต่ละครั้ง อีกฝ่ายก็สามารถต้านไว้อย่างแม่นยำมาก
ฟันมีดลงไปหลายสิบรอบติดต่อกัน เจ้าเมืองมู่รู้สึกว่าสูญเสียพละกำลังมหาศาล
หากสู้แบบนี้ต่อไป กลัวว่าใช้เวลาอีกไม่นานนัก กำลังของตนเองคงถูกใช้จนหมดเกลี้ยง
เขากัดฟันไว้แน่น จ้องผู้แข็งแกร่งชุดเกราะตาไม่กะพริบ จนถึงตอนนี้ แม้แต่อีกฝ่ายเป็นคนมีลมหายใจหรือไม่ เขายังไม่มีทางแน่ใจ
ตอนที่เขากำลังจ้องผู้แข็งแกร่งชุดเกราะ อีกฝ่ายขยับตัวกะทันหัน แทงหอกในมือเข้ามายังเจ้าเมืองมู่โดยตรง
เจ้าเมืองมู่โบกมีดในมือไปในชั่วพริบตา เสียงดัง“ฉิ้ง” มีดสั่นสะเทือนหอก
ทั้งสองคนสู้อย่างดุเดือดอีกครั้ง
เจ้าเมืองมู่ได้เพียงปะทะฝีมือสุดชีวิต เขาสามารถสัมผัสได้ว่า จากการต่อสู้ของตนเอง กำลังของตนเองยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ตามองเห็นว่ากำลังจะใช้จนหมดสิ้นแล้ว
ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นเขาพบว่า ตอนที่ผู้แข็งแกร่งชุดเกราะโจมตีมาแต่ละรอบ ด้านล่างรักแร้ของมือข้างนั้นที่ถือหอกไว้ ไม่มีเกราะกำบังแล้ว
พอเห็นแบบนี้เข้า ยิ่งทำให้เขาดีใจยกใหญ่
เหตุผลที่ถึงตอนนี้ยังไม่สามารถฆ่าผู้แข็งแกร่งชุดเกราะได้ ก็เป็นเพราะทั่วทั้งตัวของผู้แข็งแกร่งชุดเกราะล้วนติดตั้งของอาถรรพ์ มีดอาถรรพ์ของเขา เดิมทีไม่มีทางทำร้ายอีกฝ่ายได้
“ฆ่า!”
เจ้าเมืองมู่ควงมีดขึ้นมาอีกครั้ง ชั่วขณะที่ผู้แข็งแกร่งชุดเกราะเพิ่งยกหอกในมือขึ้นนั้น เจ้าเมืองมู่ก็หายตัวไปจากที่เดิมในชั่วพริบตา
“เฮือก!”
จากนั้นเขาฟันลงไปทีหนึ่ง ฟันมีดลงมาที่แขนของผู้แข็งแกร่งชุดเกราะโดยตรง
แขนพร้อมทั้งหอก ทุกอย่างร่วงลงบนพื้นหมด
ในสายตาเจ้าเมืองมู่มีความอาฆาตอันน่ากลัวแวบผ่าน พอขยับเท้า ก็พุ่งเข้าไปยังแขนอีกข้างของผู้แข็งแกร่ง
“เฮือก!”
และยกมือฟันมีดลง แขนอีกข้างของผู้แข็งแกร่ง ร่วงลงบนพื้นเหมือนกัน
“ปึง!”
เจ้าเมืองมู่ถือโอกาสเตะหน้าอกของผู้แข็งแกร่งชุดเกราะทีหนึ่ง ผู้แข็งแกร่งชุดเกราะลอยออกไปไกลสิบกว่าเมตร ล้มลงบนพื้น ไม่ได้ขยับเขยื้อน
เจ้าเมืองมู่หายใจหอบ การต่อสู้เมื่อสักครู่นี้ สิ้นเปลืองพลังอย่างมากมาย
ตอนที่เจ้าเมืองมู่เพิ่งเตรียมหยุดพักสักครู่ ปณิธานดาบอันยิ่งใหญ่โจมตีมายังเขาโดยตรง
เขารีบเลิกหยุดพักทันที กวัดแกว่งแขนในชั่วพริบตา เอามีดมาบังอยู่แถวหน้าอกของตนเองไว้
“ฉิ้ง!”
ดาบคมเล่มหนึ่ง ตกกระทบด้านบนมีดอย่างแรง กำลังสะเทือนย้อนกลับอันยิ่งใหญ่ ทำให้เจ้าเมืองมู่ถอยหลังไปไกลสิบกว่าเมตร
“ในที่สุดแกก็กล้าสู้กับฉันซึ่งหน้าแล้วสินะ!”
เจ้าเมืองมู่เช็ดรอยเลือดตรงมุมปากทิ้ง จ้องเจ้าเมืองหวยที่อยู่ด้านหน้า และกำลังถือดาบคมไว้ในมือแบบตาไม่กะพริบ
เพียงแต่ ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกว่าเจ้าเมืองหวยไม่ปกติเท่าไรดวงตาไร้วิญญาณ เหมือนเป็นหุ่นเชิดที่ปล่อยให้คนอื่นควบคุมตัวหนึ่ง