ตอนที่ 2979 หุบเขาที่สวยงาม
หลังจากถูกเสี่ยวเป่าเอ่ยเตือนทุกคนต่างก็นึกถึงฐานระเบิดน่ากลัวเมื่อสิบแปดปีก่อนได้ ถึงแม้เฮ่อเหลียนจะโชคดีในความโชคร้ายได้รับร่างกายมาอย่างน่าพิศวง แต่นั่นก็ทำให้เขามีลูกไม่ได้จนกลายเป็นความเสียใจของคู่สามีภรรยาเฮ่อเหลียนเช่อไปชั่วชีวิต
เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แต่ในช่วงเวลานั้นเหมยเหมยกลับขวัญเสียไม่น้อย ตอนนั้นเล่อเล่อยังอยู่ในท้องของเหมยเหมยอยู่เลย!
แต่จากระเบิดครั้งนั้นผู้ที่ได้ประโยชน์มากที่สุดก็คือฉาฉา มันผ่านพ้นภัยวิบากกรรมมาได้สำเร็จจนอายุขัยเพิ่มขึ้นเกือบหมื่นปี แน่นอนว่าความสามารถก็เพิ่มขึ้นไม่เบาเช่นกัน
“พวกเรารีบเดินกันเถอะ ระหว่างทางกินพวกอาหารแห้งไปแล้วกัน ไม่ตั้งค่ายแล้ว!” เล่อเล่อนึกกังวลขึ้นมาแล้วก้าวเท้ายาวเดินไปข้างหน้า
คนอื่น ๆก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดแล้วเดินตามหลังไปติด ๆ ชั่วพริบตาเดียวความเร็วก็เพิ่มขึ้นจนทิ้งระยะห่างกับทั้งสี่คนค่อนข้างมาก
“พวกเขาถูกกระตุ้นอะไรขึ้นมา? หลายวันก่อนยังเที่ยวชมนกชมไม้อยู่เลยไม่ใช่เหรอ? อยู่ดี ๆตอนนี้กลับเร่งเดินทางซะได้?“ เจสันไม่เข้าใจ
ปิแอร์ทำหน้าครุ่นคิดแล้วเอ่ยเสียงขรึม “พวกเราก็ต้องเร่งเหมือนกัน”
ต้องเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นแน่นอน ไม่อย่างนั้นพวกเด็ก ๆคงไม่เร่งความเร็วอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุผลหรอก โชคดีที่เขายังเหลืออาหารแห้งสำรองไว้ไม่น้อยคงพอได้อีกหลายวัน
อีกสองคนก็ตามมาเช่นกันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
พวกหลงเฟิงยังคงตามหลังมาอย่างไม่เร่งรีบ พวกเขาไม่กลัวหลงทางเพราะพื้นดินจะรายงานพิกัดของเด็กพวกนั้นแก่หลงถู
“ทำไมพวกเขาถึงเร่งความเร็วแล้วล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?” หลงถูถามด้วยความสงสัย
“น่าจะใกล้ถึงชีพจรมังกรแล้ว พวกเรารีบตามไปให้ทันเถอะ!” หลงเฟิงคาดเดาและซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้
“พี่เฟิง ชีพจรมังกรมีจริงไหม? ฉันรู้สึกว่าหนิงเฉินเซวียนเจตนาสร้างเรื่องหลอกลวงมากกว่า” หลงถูไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น ภูเขาที่อยู่ชานเมืองรกร้างเช่นนี้จะมีชีพจรมังกรอะไรได้
หลงเฟิงส่ายศีรษะ “ไม่แน่ หนิงเฉินเซวียนต้องการเป็นจักรพรรดิ เขาอาจจะหาจุดสร้างชีพจรมังกรก็ได้ พวกเรารีบตามไปกันเร็ว!”
“ถ้าหากเป็นชีพจรมังกรจริง ๆ พวกเราควรจะทำอย่างไรต่อดี?” หลงถูถาม
หลงเฟิงสีหน้าเคร่งขรึมพูดเสียงจริงจังว่า “ต้องปิดล้อมชีพจรมังกรแล้วปกปิดห้ามใครเข้าใกล้เป็นสถานที่ลับ ชีพจรมังกรมีเพียงประเทศเท่านั้นที่ครอบครองได้ จะเป็นของส่วนบุคคลไม่ได้”
“พวกหนิงเสี่ยวเป่าล่ะ?”
“ขอแค่พวกเขาไม่แย่งไป แน่นอนว่าต้องปล่อยพวกเขาไปอยู่แล้ว” หลงถูจนปัญญา อันที่จริงถ้าคิดจะแก่งแย่งจริง ๆเขาและหลงถูก็ใช่ว่าจะแย่งมาได้ ความสามารถของเด็กพวกนี้ยากจะคาดเดาได้ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังสืบหารายละเอียดได้ไม่ชัดเจนเลย
แต่เขาเชื่อว่าเหยียนหมิงซุ่นและลี่จิ่วไม่มีทางปล่อยให้ลูกหลานเป็นปฏิปักษ์กับประเทศแน่นอน
พวกเสี่ยวเป่าย่นระยะเวลาการเดินทางได้เป็นเท่าตัว ทั้งตอนเช้าและเที่ยงทานแต่อาหารแห้ง ตกเย็นก็ทำแค่ซุปดื่มเท่านั้น กระทั่งวันต่อมาก็มาถึงสถานีสุดท้าย
“ที่นี่แหละ เห็นหุบเขาที่อยู่ไกล ๆนั้นไหม มองจากระยะไกลดูเหมือนสาวงามที่นอนหลับใหล ส่วนขุมสมบัติก็อยู่ตรงสะดือของสาวงามนั่นแหละ พวกเราไปกันเถอะ!” เสี่ยวจูชี้ไปยังทิศทางที่ถูกต้อง ทั้งยังใช้เครื่องมือมาวัดพิกัดอย่างแม่นยำ
“ตรงนั้นมองเหมือนใกล้แต่ที่จริงไกลมาก อีกอย่างถนนหนทางขรุขระด้วย ไม่งั้นพักกันก่อนเถอะ หาอะไรกินก่อนค่อยออกเดินทาง” เน่าเน่าเสนอ
“ไม่จำเป็นหรอก เดินไปถึงที่นั้นก็น่าจะฟ้ามืดแล้ว พวกเราไปตั้งค่ายที่ปลายทางเถอะ” เสี่ยวเป่าไม่เห็นด้วยพร้อมก้าวขายาวไปข้างหน้า เสวี่ยเอ๋อร์ก็หางกระดิกไล่ตามไป
เล่อเล่อตบศีรษะเน่าเน่าไปทีหนึ่ง “รีบ ๆเข้าเถอะ หยุดพักบ้าบออะไรกัน!”
เธอวิ่งเหยาะ ๆไปอยู่ข้างเสี่ยวเป่า คนหนึ่งอยู่หน้าอีกคนตามหลังเหมือนคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันเหลือเกิน
ตอนฟ้าใกล้มืดในที่สุดทุกคนก็มาถึงปลายทาง ที่นี่เป็นหุบเขาสวยงาม ดอกลิลลี่ป่าหลากสีบานสะพรั่ง มีทั้งสีเหลือง สีขาว สีแดง สีดำ…เบ่งบานงดงามมาก
…………………………………………..
ตอนที่ 2980 ดอกไม้ต้องคำสาป
“พระเจ้า…นี่คือสวนของพระเจ้าใช่ไหม? ช่างงดงามเหลือเกิน…ที่รัก พวกเราลงหลักปักฐานที่นี่กันเถอะ…“เจสันเห็นดอกลิลลี่ป่าเต็มหุบเขาก็ตื่นเต้นเหมือนเด็กที่แอบขโมยกินช็อกโกแลตพลางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
ปิแอร์มองเขาอย่างระอาแวบหนึ่ง สมองมักไร้รอยหยักเสมอสินะ
ภูเขาที่รกร้างกันดารเช่นนี้ ยังไม่ต้องพูดถึงแมลงและสัตว์มีพิษ ขนาดจะไปเมืองที่ใกล้ที่สุดยังต้องใช้เวลาเดินทางกว่าครึ่งเดือน หากคิดจะซื้อข้าวคงเดินเหนื่อยจนขาแทบหัก เขาไม่ได้อารมณ์สุนทรีย์ขนาดนั้น
อีกสองคนที่เหลือก็ตกตะลึงกับความงามที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขาเช่นกัน โดยเฉพาะสายลับสาวคนนั้นแววตาเต็มไปด้วยความหลงใหล ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบดอกไม้หรอก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงดอกลิลลี่ที่งดงามขนาดนี้เลย
“สวยมากจริง ๆ เป็นแดนสวรรค์บนดินเลย…” สายลับสาวพึมพำกับตัวเอง
ทว่าสีหน้าท่าทางของเสี่ยวเป่ากลับดูดุดันแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “ดอกลิลลี่เหล่านี้เป็นฝีมือคนปลูก ประเทศของเราไม่มีดอกลิลลี่ป่าสีดำเพราะมีเฉพาะในแถบประเทศญี่ปุ่น คาบสมุทรรัสเซียและไซบีเรียตะวันออกเท่านั้น ที่นี่มีดอกลิลลี่สีดำมากมายขนาดนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือคนปลูก
“ใครปลูกกัน? หนิงเฉินเซวียน?” เล่อเล่อถาม
เสี่ยวเป่าพยักหน้า “น่าจะใช่ พ่อของพี่บอกว่าดอกไม้โปรดของคุณย่าคือดอกลิลลี่ ดอกไม้เหล่านี้น่าจะปลูกให้แก่คุณย่าซึ่งก็คือหนิงเสี่ยวซี!”
เล่อเล่อเงียบไป เธอเคยได้ยินเรื่องราวชีวิตของเฮ่อเหลียนเช่อเหมือนว่าจะเป็นลูกที่เกิดจากหนิงเฉินเซวียนและน้องสาวแท้ ๆของเขา ส่วนเสี่ยวเป่าเป็นลูกของเฮ่อเหลียนเช่อ
“ทำกับข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว” เล่อเล่อลูบท้องพลางตะโกนขึ้นด้วยท่าทีเกินจริง
เสี่ยวเป่าอมยิ้ม “งั้นพี่เผาหัวดอกลิลลี่ให้เธอกินแล้วกัน อร่อยมากเลยนะ”
เล่อเล่อดวงตาเป็นประกายแล้วพยักหน้าแรง ๆ ขอแค่เป็นสิ่งที่พี่เสี่ยวเป่าทำเธอชอบทานทั้งนั้นแหละ
ในหุบเขามีดอกลิลลี่มากมายจนละลานตาไปหมดซึ่งคาดว่าคงมีประมาณหลายสิบไร่นับไม่ถ้วน เสี่ยวเป่ากระชากออกมาอยู่หลายต้นอย่างไร้ซึ่งการทะนุถนอม
หัวดอกลิลลี่ป่าอวบอิ่มมากและแต่ละหัวขนาดเท่ากำปั้น เสี่ยวเป่าขุดออกมาหลายสิบต้นซึ่งส่วนใหญ่เป็นสีขาวเพราะในหุบเขามีดอกลิลลี่สีขาวมากที่สุด สือเอ้อร์กวาดตามองไปรอบ ๆแล้ววิ่งไปขุดดอกลิลลี่สีดำกลับมาหลายต้น
“ลองกินสีดำดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง ฉันเห็นว่าหัวสีดำดูอวบกว่าหน่อย!”
เสี่ยวเป่ารับหัวดอกลิลลี่สีดำมาแล้วขจัดสิ่งสกปรกด้านนอกออก แต่จัดการไปได้ครู่หนึ่งเสี่ยวเป่าก็ขมวดคิ้วแล้วโยนรากของดอกลิลลี่สีดำทิ้งไป “อันนี้กินไม่ได้ มีพิษ”
สือเอ้อร์หยิบขึ้นมาหนึ่งหัวแล้วดมดู เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า “มีพิษจริง ๆด้วย แต่ว่าพิษไม่นับว่าร้ายแรง หากกินแค่หัวสองหัวไม่ทำให้ถึงตาย”
“ทำไมดอกลิลลี่สีดำถึงมีพิษแต่ดอกสีอื่น ๆกลับไม่มีพิษล่ะ?” เล่อเล่อไม่เข้าใจ
เน่าเน่าเอ่ยเยาะเย้ย “เรื่องนี้ง่ายจะตาย นี่ต้องเป็นฝีมือของหนิงเฉินเซวียนแน่นอน!”
เสี่ยวเป่าหยิบดอกลิลลี่สีดำขึ้นมาดม จากนั้นเขาก็ปิดจมูกด้วยความรังเกียจแล้วโยนดอกลิลลี่สีดำลงพื้นและปัดมือ
“ทั่วทั้งดอกมีพิษหมดแต่ตรงหัวของมันมีมากที่สุด นี่เป็นพิษที่ทำให้คนประสาทหลอนได้เลยนะ ยามดอกไม้บานสะพรั่งกลิ่นดอกไม้จะทำให้คนประสาทหลอนได้ ถ้ากินหัวเข้าไปก็จะทำลายประสาทจนคลุ้มคลั่งเป็นบ้าได้เลย!” เสี่ยวจูกล่าว
ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างพร้อมเพรียงแล้วจับจ้องดอกลิลลี่สีดำเบื้องหน้าด้วยความสยดสยอง ดอกลิลลี่สีดำทุกต้นบานสะพรั่งนับพันนับหมื่นดอก อีกทั้งในอากาศก็มีกลิ่นจาง ๆลอยอยู่ด้วย
เสี่ยวเป่าอมยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ดอกลิลลี่สีดำพวกนี้ยังไม่เพียงพอที่จะสร้างภาพหลอน ขอแค่ไม่ได้กินหัวของมันก็ไม่เป็นไรแล้ว”
ทุกคนเลยวางใจอีกครั้งและเริ่มเตรียมอาหารมื้อเย็น เดิมทีเน่าเน่าจะไปจับสัตว์ตัวเล็กมาทานแต่เดินวนครบรอบหนึ่งแล้วก็ยังไม่พบแม้กระทั่งกระต่ายป่า เขาเลยเดินกลับมาด้วยความเศร้าใจ
“ฉันนึกออกแล้วดอกลิลลี่สีดำถูกขนานนามว่าดอกไม้ต้องคำสาป แบบนี้จะเกี่ยวข้องกันไหมนะ?” อยู่ดี ๆสือเอ้อร์ก็ตะโกนขึ้นมา
…………………………………………..