หลังเจ็ดโมงเช้า ผู้สื่อข่าวก็จะต้องรายงานเรื่องนี้เป็นวงกว้างอย่างแน่นอน
ถึงเวลานั้น ก็จะแพร่หลายไปทั่วญี่ปุ่นอย่างแน่นอน
ถ้าตัวเองช่วยชีวิตของคนออกมาไม่ได้ ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ข่าวนี้ก็จะกระจายไปทั่วทั้งโลกอย่างแน่นอน
ถึงเวลานั้น เรื่องนี้ก็จะไม่ใช่แค่เรื่องอื้อฉาวของกรมตำรวจนครบาลโตเกียวเท่านั้น แม้กระทั่งยังเป็นเรื่องอื้อฉาวของทั้งญี่ปุ่นอีกด้วย!
ถ้าความมั่นคงของญี่ปุ่นย่ำแย่ขนาดนี้ ฆาตกรโหดเหี้ยมขนาดนี้ และแข็งแกร่งขนาดนี้ ต่อไปจะมีผู้ยิ่งใหญ่คนไหนกล้ามาที่โตเกียวอีกไหม?
ไม่ใช่แค่คนรวย และผู้ประกอบการที่ไม่กล้ามา แต่นักการเมืองจากทั่วทุกมุมโลกก็ไม่กล้าที่จะมา
แต่โตเกียวเป็นเมืองหลวงของญี่ปุ่น! หากเรื่องอื้อฉาวนี้ถูกแพร่กระจายไปทั่วโลก จะทำให้ทั้งญี่ปุ่นตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทางการทูตอย่างแน่นอน!
ดังนั้น เขาจึงรีบถามลูกน้องทันทีว่า “ผลชันสูตรอย่างละเอียดออกมาแล้วหรือยัง?”
หัวหน้าแพทย์นิติเวชที่รับผิดชอบการชันสูตรศพ รีบมารายงานต่อผู้กำกับใหญ่ของกรมตำรวจนครบาลโตเกียว และซูโสว่เต้าทันทีว่า “หลังจากผ่านการชันสูตรศพของพวกเรา พบว่าผู้ติดตามของตระกูลซูมากกว่าสิบคนเสียชีวิตจากการถูกวางยาพิษล้วนแต่ได้รับก๊าซพิษซารินโดยไม่มีข้อยกเว้น และเราก็พบอีกว่า พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตจากก๊าซพิษซารินเหลว”
ซูโสว่เต้าขมวดคิ้ว “ก๊าซซารินเหลว คุณหมายความว่าอย่างไร? ”
แพทย์นิติเวชอธิบายอย่างเร่งรีบว่า “ก๊าซซารินเป็นของเหลวน้ำมันชนิดหนึ่งที่ไม่มีกลิ่น ภายใต้อุณหภูมิปกติ เหมือนกับกลีเซอรีนมาก เมื่อใช้ในสงคราม มันจะระเบิดเป็นละอองพื้นที่ขนาดใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นการหายใจหรือทางผิวหนังสัมผัสโดนก็จะทำให้เกิดพิษได้”
“แต่ฆาตกรในครั้งนี้ ไม่ต้องการให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงใช้พาหะที่คล้ายกับเข็มฉีดยาฉีดก๊าซซารินเหลว ประมาณ30 มก. และฉายไปที่เหยื่อในระยะหนึ่ง ทำให้เหยื่อต้องทนทุกข์ตายเพราะพิษ”
ผู้กำกับใหญ่รีบถามกลับว่า “งั้นก็คือว่า ดาวกระจายดอกนั้นไม่ได้ถูกใช้งานจริงๆ งั้นเหรอ? ”
“ใช่!”
ผู้กำกับใหญ่อดไม่ได้ที่จะถามซูโสว่เต้าว่า “คุณซู คุณว่าผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ จะเป็นศัตรูของตระกูลซูได้หรือไม่?”
ซูโสว่เต้าพูดด้วยสีหน้าที่มืดมนว่า “ผมไม่สนใจว่าจะเป็นศัตรูกับใคร ผมรู้แค่ว่า ลูกชายและลูกสาวของผม ถูกลักพาตัวอยู่ในโตเกียว! พวกคุณต้องนำพวกเขาสองคนกลับมาให้ผมอย่างปลอดภัย!”
ผู้กำกับใหญ่หมดหนทาง และรีบจัดการลงไป “อันดับแรก เพิ่มกำลังการค้นหาต่อไป และอย่าปล่อยสถานที่ ยานพาหนะ และผู้คนที่น่าสงสัยไปแม้แต่คนเดียว อย่างที่สอง ปล่อยตัวทั้งนางาฮิโกะ อิโตะและทากาฮาชิ มาจิ จากนั้นก็ติดตามจับตามองพวกเขาอย่างใกล้ชิด ดูว่ายังจะหาเบาะแสอะไรได้บ้าง!”
ทากาฮาชิ มาจิที่อยู่ในห้องสอบสวน เมื่อได้ยินว่าปล่อยให้ตัวเองกลับบ้าน เขาก็รีบถามทันทีว่า “ช่วงนี้ไม่ค่อยสงบ ให้ผมอยู่ในกรมตำรวจนครบาลก่อนได้ไหม?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่จัดการคดีกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “คุณคิดว่ากรมตำรวจนครบาลโตเกียวเป็นโรงแรมใช่หรือไม่? ออกไปเร็วเข้า ไม่เช่นนั้นพวกเราก็จะมาด้วยไม้แข็งแล้ว!”
ทากาฮาชิ มาจิทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องกลับบ้านโดยเร็วจากกรมตำรวจนครบาล ภายใต้การดูแลของบอดี้การ์ดสองสามคน
ระหว่างทาง ทากาฮาชิ มาจิก็รู้สึกหวาดกลัวมากตลอดทาง
เขากลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายตัวเอง และอีกอย่าง ฟูจิบายาชิ มาสะและทั้งสามก็ยังไม่ได้อยู่กับเขา หากมีอะไรเกิดขึ้น กลัวว่าตัวเองจะไม่มีความสามารถต้านทานได้เลยด้วยซ้ำ
ดังนั้น เขาจึงโทรหาฟูจิบายาชิ มาสะทันที
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรับสายหลังจากการโทรศัพท์ไปหลายครั้ง ทำให้เขารู้สึกประหม่ามากขึ้นไปอีก
“เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย? ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว กลับจากโอซาก้ามาโตเกียวก็น่าจะถึงแล้ว? ทำไมโทรศัพท์ไม่ติดเลย?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ และได้โทรหาศิษย์น้องสองคนของฟูจิบายาชิ มาสะอีกหลายสาย แต่ก็ไม่สามารถโทรติดได้เลยสักคน
ในเวลานี้ เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติในใจเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่าพวกฟูจิบายาชิ มาสะทั้งสามคน เหมือนกับศิษย์น้องสี่ของพวกเขา ถูกนินจาลึกลับพวกนั้นฆ่าทิ้งไปแล้ว?
ในเวลานี้ พ่อบ้านที่อยู่ในบ้านก็ได้โทรมา และทันทีที่รับสายขึ้นมาเขาก็รีบพูดขึ้นว่า “ท่านประธาน เมื่อกี้มีคนลึกลับคนหนึ่ง บอกว่าเขาส่งของขวัญชิ้นใหญ่มาให้คุณ!”
ทากาฮาชิ มาจิถามด้วยความตกใจ “ของขวัญชิ้นใหญ่?! ของขวัญอะไรเหรอ?!”
“รถบรรทุกคันหนึ่ง!”