ตอนที่ 3027 แหล่งต้นน้ำเกิดมลพิษทางน้ำ
มุมปากของเสี่ยวจูกระตุก เจ้าโง่เป็นตัวนำโชคตามคาดจริง ๆ บนโลกนี้มีมนุษย์ตั้งมากมายแต่ดันทำให้เขามาเจอคู่อริเอาเสียได้ถึงเป็นเหตุช่วยกระตุ้นชั้นสมองของเจนนิเฟอร์ให้เธอฟื้นคืนชีพได้ชั่วคราว
“หัวหน้าของพวกเธอไปไหนแล้ว? ขอแค่เธอพาเราไปฉันจะทำให้เธอกลับมาเป็นคนปกติ!” เสี่ยวจูกล่าว
เจนนิเฟอร์ตาลุกวาวแล้วพยักหน้าแรง ๆ ขอแค่ได้กลับไปเป็นคนปกติเธอยอมแลกทุกอย่าง
เธอเดินไปตรงหน้าภาพวาดรูปหนึ่งแล้วฉีกทึ้งภาพวาดทีเดียว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผลงานของนักวาดผู้โด่งดังในสมัยราชวงศ์ถังท่านหนึ่ง ทว่าตอนนี้กลับถูกเธอฉีกทึ้งขาดเป็นชิ้น ๆทำเอาเน่าเน่าใจสลาย
สมองของเจนนิเฟอร์ไม่ได้กลับสู่สภาวะปกติเต็มร้อยจึงมีปฏิกิริยาที่ค่อนข้างงก ๆเงิ่น ๆอยู่บ้าง เธอครุ่นคิดอยู่นานกว่าจะนึกได้ว่าปุ่มควบคุมอยู่หลังภาพวาด แต่เธอกลับนึกไม่ออกว่าต้องเปิดปิดสวิตช์เช่นไร
เสี่ยวจูเดินไปศึกษาอยู่ครู่หนึ่งก็เปิดออกได้อย่างรวดเร็ว เสียงกำแพงหินเคลื่อนไหวดังครืนสนั่นหวั่นไหว จากนั้นก็เผยให้เห็นภาพที่แท้จริงด้านใน
ยังคงเป็นถ้ำเหมือนเดิมแต่ขนาดแคบลงไปหน่อย มีเตียงมีโทรทัศน์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ที่นี่น่าจะเป็นห้องนอนของมนุษย์โคลนนิ่งผู้นั้นซึ่งตกแต่งดูสะดวกสบายอย่างมาก
เพียงแต่ในห้องนอนนี้ไม่มีเจ้าหมอนั่นอยู่
“ที่นั่นยังมีอีกหนึ่งทางออก แย่แล้ว…เขากำลังเร่งกลายพันธุ์เชื้อไวรัสแน่ ๆ รีบไปห้ามเขาเร็ว!” เสี่ยวจูสีหน้าเปลี่ยนไป
ทุกคนใจกระตุกวูบ ทางออกอยู่ด้านหลังโทรทัศน์ พอเปิดออกกลับมีเสียงสายน้ำแว่วมาพร้อมอากาศที่แสนจะอับชื้นและกลิ่นที่คุ้นเคยอย่างมาก
“นี่คือร่องน้ำชั้นใต้ดินที่เราผ่านก่อนหน้านี้ และน่าจะเป็นแหล่งต้นน้ำ” เสี่ยวจูบอก
ทุกคนทำหน้าเคร่งเครียดพลางมุดเข้าไปในถ้ำอย่างไม่ลังเล สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือข้างในนี้ไม่ใช่ร่องน้ำในที่มืดทั้งหมด มีครึ่งส่วนที่เลยออกไปข้างนอกพอจะเห็นแสงสว่างอยู่รำไร
“ไปทางนั้นกัน!”
พวกเขานั่งแพยางพายไปถึงจุดสว่างอย่างรวดเร็ว คาดไม่ถึงว่านั่นจะเป็นหุบเขาเล็ก ๆที่เงียบสงัด ไม่มีสิ่งมีชีวิต วัชพืชดอกไม้ใบหญ้าเหี่ยวเฉา ทุกอย่างที่สะท้อนในสายตาไร้ชีวิตชีวาและเงียบสงบ
“เขาอยู่นั่น!” เล่อเล่อชี้ไปตรงหน้าแล้วเอ่ย
หนิงเฉินเซวียนฉบับโคลนนิ่งอยู่ห่างจากพวกเขาไม่ไกลนัก ที่นั่นเป็นธารน้ำสายเล็ก ๆที่ไหลมารวมกับร่องน้ำชั้นใต้ดินไม่ขาดสาย น่าจะเป็นแหล่งต้นน้ำที่เสี่ยวจูเอ่ยถึง แต่มนุษย์โคลนนิ่งนั่นกลับกำลังเทบางอย่างลงในน้ำ
“รีบขัดขวางเขาเร็ว!” เสี่ยวจูตะโกนเสียงดัง
ทุกคนพุ่งเข้าไป พอมนุษย์โคลนนิ่งเห็นพวกเขาก็สะดุ้งเฮือกทีหนึ่ง ยังไม่ทันวิ่งหนีก็ถูกจับกุมตัวได้อย่างง่ายดาย แต่เขากลับไม่มีท่าทีลนลานเลยสักนิด
“พวกแกหนีไม่พ้นหรอก ฉันเป็นกษัตริย์ผู้สูงศักดิ์ พวกแกล้วนเป็นบ่าวไพร่ของฉัน!” มนุษย์โคลนนิ่งพูดเสียงดังพลางทำหน้าโอหัง
“สูงศักดิ์บ้าบออะไรของแก วัน ๆเอาแต่ฝันกลางวัน ฉันจะฆ่าแก่!” เน่าเน่ายกขาถีบไปทีหนึ่ง
“บังอาจ ทหาร…มาลากคอเจ้าไพร่ทรพีนี่ไปตัดคอซะ!” มนุษย์โคลนนิ่งคำรามออกคำสั่ง
ทุกคนชะงักงัน พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังแสดงละครโบราณอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยคงหัวเราะจนท้องแข็งไปแล้ว
“มนุษย์โคลนนิ่งก็อบปี้ระบบความคิดมาด้วยไม่ได้ ความคิดของเจ้าหมอนี่น่าจะเพิ่งได้รับข้อมูลภายหลัง หนิงเฉินเซวียนฝันอยากเป็นจักรพรรดิถึงได้ถ่ายทอดความคิดเหลวไหลแบบนี้ให้เขา แต่หนิงเฉินเซวียนกลับคิดไม่ถึงว่ามนุษย์โคลนนิ่งจะโง่ได้ขนาดนี้” เสี่ยวจูกล่าว
“นี่หรือที่เรียกว่าแผนทุ่มสุดตัว” เล่อเล่อเย้ยหยัน
“รีบหาวิธีถอนพิษเถอะ เมื่อกี้เจ้าบ้านี่เทอะไรก็ไม่รู้ลงไปในน้ำ” เสี่ยวเป่ากำลังคิดหาวิธีกักน้ำไว้แต่คิดว่าคงกักได้ไม่นานเท่าไร
“อย่างมากคงอยู่ได้หนึ่งชั่วโมง น้ำก็จะไหลกระจายตัวไปทั่วแล้ว”
“ฉันขอวิเคราะห์ก่อน” เสี่ยวจูตักน้ำขึ้นมาหนึ่งแก้ว
…………………………….
ตอนที่ 3028 หมดหนทางแก้
เสี่ยวจูหยดน้ำลงบนเลนส์และเก็บเลือดของมนุษย์โคลนนิ่งมาด้วยก่อนจะใช้กล้องจุลทรรศน์ความคมชัดสูงตรวจสอบดู
“น้ำกระจายตัวเร็วกว่าเดิมแล้ว เกรงว่าคงอยู่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง” เสี่ยวเป่าเห็นระดับพื้นผิวน้ำที่กำลังค่อย ๆสูงขึ้นก็ร้อนรุ่มในอกดั่งไฟเผา
ไม่นานเขาก็หาวิธีได้ “รีบขุดหลุมข้าง ๆเร็ว เปิดทางให้น้ำไหลลงหลุมจะได้ช่วยถ่วงเวลาได้”
“ฉันขุดเอง!”
เน่าเน่ากับคนอื่น ๆหยิบอุปกรณ์มาช่วยกันขุดหลุม คนมากพลังก็มากและไม่นานก็มีหลุมขนาดใหญ่เกิดขึ้นไม่น้อย แถมหลุมยังอยู่ในระหว่างขุดให้ลึกกว่าเดิม จากนั้นค่อยขุดร่องน้ำ เมื่อน้ำไหลลงหลุมระดับพื้นผิวน้ำก็จะลดลง ทุกคนเห็นดังนั้นก็โล่งอกไปเฮือกหนึ่ง
“ไม่พอก็ขุดอีก ถ่วงเวลาได้ยิ่งนานเท่าไหร่ยิ่งดี!” เล่อเล่อปาดเหงื่อออกคำสั่ง
มนุษย์โคลนนิ่งมองเหยียดพวกเขาพลางทำหน้าอวดเก่ง “ถ่วงนานแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์ เชื้อไวรัสพวกนี้ไม่มีวิธีรักษามันให้หายขาดได้ ฉันต้องได้ครองโลกใบนี้แล้วสร้างราชวงศ์หนิงของฉันขึ้นมา!”
“สร้างบ้าสร้างพออะไร ฉันจะฆ่าแก แกไปสร้างเอาในนรกเถอะ!”
เน่าเน่าโกรธจนฟับดาบลงตรงส่วนลำคอของมนุษย์โคลนนิ่ง ขอเพียงกดปลายดาบลงเจ้าหมอนี่ก็จะคอขาดสิ้นชีพทันที
“แกไม่กล้าฆ่าฉันหรอก!” มนุษย์โคลนนิ่งสีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความกลัว
แม้เขาไม่ได้ชาญฉลาดปราดเปรื่องเท่าหนิงเฉินเซวียนแต่ก็ไม่ได้โง่เขลาอย่างแท้จริง คนพวกนี้ต้องไว้ชีวิตเขาเพื่อเค้นถามวิธีการถอนพิษแน่นอน
หึ…เชื้อไวรัสอันสุดยอดของเขาแข็งแกร่งไม่มีอะไรเทียบเทียมได้ คิดจะถอนพิษ นอกเสียจากหนิงเฉินเซวียนตัวจริงฟื้นคืนชีพจริง ๆ ไม่อย่างนั้นก็หมดหนทางแก้ไข!
สิ่งมีชีวิตบนโลกนี้หนีไม่พ้นการรุกรานของเชื้อไวรัสและจะต้องกลายเป็นบ่าวไพร่ของเขา ถึงเมื่อนั้นเขาจะเป็นใหญ่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง!
“อย่ามั่นใจไป!” เสี่ยวเป่ามองเขาอย่างเย็นชา ความเย็นยะเยือกในแววตาทำเอามนุษย์โคลนนิ่งตัวสะท้านเฮือกหลายที
มนุษย์โคลนนิ่งเดือดดาล “ฉันเป็นปู่ของแก แกกล้าขัดขืนคำสั่งอกตัญญูต่อฉันเหรอ?”
เสี่ยวเป่าแค่นหัวเราะ “คุณไม่นับว่าเป็นมนุษย์ปกติด้วยซ้ำ ยังคิดจะเป็นปู่ของฉันอีกเหรอ? อีกอย่างต่อให้เป็นหนิงเฉินเซวียนตัวจริง เขาทำสิ่งเลวร้ายไม่น่าให้อภัยลงไปขนาดนี้ ฉันก็ฆ่าเขาอยู่ดี!”
คนที่เขาให้ความสนใจมีเพียงไม่กี่คน หนิงเฉินเซวียนไม่เคยเป็นหนึ่งในนั้น
เพื่อคนที่เขาให้ความสำคัญ เขาสามารถฆ่าใครก็ได้รวมถึงคุณปู่อย่างหนิงเฉินเซวียนผู้นี้ด้วย!
มนุษย์โคลนนิ่งเห็นแววตาอาฆาตของเสี่ยวเป่าที่เห็นชัดว่าไม่ได้ล้อเล่นก็นึกลนลานใจขึ้นมา เขาเพิ่งพบว่าที่แท้เสี่ยวเป่าต่างหากที่เป็นคนที่โหดเหี้ยมเย็นชาที่สุดในบรรดาคนเหล่านี้ ไม่แน่อาจจะฆ่าเขาจริง ๆก็ได้!
เสี่ยวเป่าเห็นความหวาดกลัวของมนุษย์โคลนนิ่งก็แสยะยิ้มอย่างเหยียดหยาม โบกมือเบา ๆพลันก็ปรากฏมีดผ่าตัดอันแหลมคมอยู่ตรงระหว่างนิ้วเล่มหนึ่ง ใบมีดบางเฉียบประกายแสงเย็นยะเยือกเรียกให้มนุษย์โคลนนิ่งใจสะท้านยิ่งกว่าเดิม
“แกจะฆ่าฉันไม่ได้…ไม่ได้!” มนุษย์โคลนนิ่งมองมีดผ่าตัดที่เลื่อนมาใกล้เส้นเอ็นคอของเขามากขึ้นเรื่อย ๆอย่างหวาดผวา ใบหน้าซีดขาวลงทีละนิด
“ทำไมจะไม่ได้? คุณอยากให้ฉันเริ่มกรีดตรงไหนก่อนดี? ตรงคอหรือหัวใจ? หรือว่าสมองดีล่ะ?” เสี่ยวเป่าเอ่ยเสียงแผ่ว ทาบมีดลงตรงลำตัวมนุษย์โคลนนิ่งก็ยิ่งสร้างความหวาดกลัวแก่เขามากขึ้นเท่าตัว เมื่อสติกระเจิงก็ไร้ซึ่งมาดจองหองราวกับไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้ในก่อนหน้านี้อีก
“อย่าฆ่าฉัน ฉันจะบอกวิธีถอนพิษให้พวกแกเอง!” มนุษย์โคลนนิ่งขอร้อง แต่แววตาของเขาวูบไหวอย่างได้ใจซึ่งไม่ได้หลุดรอดสายตาของเสี่ยวเป่าไปได้เลย
เสี่ยวเป่าเริ่มสังหรณ์ใจ มนุษย์เทียมคนนี้เหิมเกริมย่ามใจไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด หรือว่าหมดทางถอนพิษได้จริง ๆอย่างนั้นหรือ?
“ถอนพิษยังไง?” เสี่ยวเป่ายังคงถามไปอยู่ดี
มนุษย์โคลนนิ่งยิ้มอย่างลึกลับเอ่ยเสียงแหบพร่าว่า “ยาถอนพิษคือเซรุ่มเลือดของหนิงเฉินเซวียน แต่เขาตัวสลายกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว!”
เล่อเล่อโมโหจนฟาดใส่เขาไปทีหนึ่ง “งั้นก็ใช้เลือดของแกแล้วกัน!”
มนุษย์โคลนนิ่งนี่มีดีเอ็นเอของหนิงเฉินเซวียน ถ้าอย่างนั้นเลือดก็คงใช้ได้เหมือนกันสินะ!
……………