ตอนที่ 3031 ห้ามเปลืองเลือดแม้แต่หยดเดียว
เสี่ยวจูล้วงหยิบวัตถุบางอย่างซึ่งดูคล้ายแป้งออกมาจากกระเป๋า เขาขุดเอาดินขึ้นมาแล้วเอา ‘ผงแป้ง’ นี้ผสมเข้าไปในดินแล้วเทน้ำใส่เข้าไป จากนั้นดินก็กลายเป็นดินโคลน
“เอาของพวกนี้ไปไว้ร่องน้ำชั้นใต้ดิน มันแห้งไวจะช่วยขวางการไหลออกของน้ำได้”
นี่เป็นคอนกรีตชนิดแห้งเร็วที่เขาประดิษฐ์ขึ้นเอง เพราะตอนไปสำรวจนอกสถานที่ บ้านที่ทำจากไม้ไม่ค่อยปลอดภัยเลยทำให้เขาต้องศึกษาการทำคอนกรีตชนิดแห้งเร็วขึ้นมาเพื่อหยิบขึ้นมาใช้ได้ทุกสถานการณ์ซึ่งสะดวกสบายมาก อีกทั้งความทนทานก็ไม่เป็นรองซีเมนต์ตามท้องตลาดด้วย
ดินเหลวถูกเทลงไป ฉับพลันก็แข็งจับตัวกันเป็นก้อนทันตาและกลายเป็นสีอิฐแดงเทาในตอนท้าย จากนั้นก็จับตัวกันเป็นชั้นหนาหนึ่งชั้นและน้ำก็ไม่ซึมออกมาแล้ว
ทุกคนพรูลมหายใจกันอย่างพร้อมเพรียงแต่เสี่ยวจูเอ่ยขึ้นว่า “คงต้านได้นานสุดสองวัน หวังว่าอีกสองวันพวกพ่อ ๆจะมาทันเวลานะ”
“จะเป็นไปได้ไงกัน? พ่ออยู่เมืองหลวงนะ เมืองหลวงห่างจากที่นี่ตั้งหลายพันลี้!” เน่าเน่าร้องออกมาอย่างเกินจริง เขารู้สึกว่าเสี่ยวจูกำลังพูดเรื่องตลกอยู่
“ไม่หรอก พ่อมาถึงที่นี่แล้ว อีกอย่างอยู่ห่างจากเราไม่ถึง 200 กิโลเมตรด้วย”
มือถือของเสี่ยวจูมีฟังก์ชั่นระบุตำแหน่งอัตโนมัติ ทันทีที่ได้รับสายจากเหยียนหมิงซุ่นก็จะรู้ตำแหน่งของอีกฝ่ายทันที อีกทั้งยังคำนวณระยะทางให้อัตโนมัติด้วย
“เยี่ยมไปเลย พ่อฉันต้องมาทันแน่” สือเอ้อร์ดีใจสุดขีด การออกมาผจญภัยครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย ตอนนี้หวังอยากให้พ่ออยู่เคียงข้างกายเธอเหลือเกิน
“แล้วน้ำพวกนี้จะจัดการอย่างไร? ใช้ไฟเผามันเหรอ?” เสี่ยวเป่าชี้น้ำที่ไหลซึมออกมาแล้วเอ่ยถาม
“อุณหภูมิสูงทำอะไรมันไม่ได้หรอก แต่น้ำที่ไร้ประโยชน์พอจะต้มให้ระเหยได้อยู่”
เสี่ยวจูล้วงเอาน้ำยามาจากกระเป๋าแล้วเทใส่น้ำถึงค่อยจุดไฟ ในน้ำปรากฏเปลวไฟสูงปะทุขึ้นมาแล้วลุกลามเป็นทะเลเพลิงในพริบตา น้ำในหลุมเดือดปุด ๆอย่างหนักหน่วงพร้อมไอน้ำสีขาวพวยพุ่งขึ้นมา อุณหภูมิในอากาศก็ค่อย ๆร้อนขึ้นเช่นกัน
และเช่นนี้…น้ำในหลุมก็ระเหยหายไปเกินครึ่ง ส่วนที่เหลือก็แปรสภาพเป็นน้ำสกปรกเหนียวหนืดเห็นแล้วเหมือนขี้มูกน่าสะอิดสะเอียนมากทีเดียว
“ของพวกนี้เป็นไวรัสร้ายแรงมากใช่ไหม? น่าขยะแขยงจริง ๆ!” ทุกคนมอง ‘ขี้มูก’ กองโตที่อยู่ในหลุมอย่างนึกรังเกียจ แม้แต่ข้าวของวันก่อนยังจะขย้อนออกมาด้วยเลย
เสี่ยวจูเหลือบมองมนุษย์โคลนนิ่งแวบหนึ่งจนขนลุกเกรียว ใบหน้าช่างน่าสยดสยองไม่เบา
“แม้ของพวกนี้จะไม่ถือว่าเป็นมนุษย์ปกติทั่วไปแต่ก็ห้ามสิ้นเปลืองเด็ดขาด!” เสี่ยวจูอมยิ้มคว้ามีดสั้นมาแล้วเดินพุ่งไปหามนุษย์โคลนนิ่ง
“นาย…นายจะทำอะไร? เลือดของฉันไม่มีประโยชน์หรอก…ฉันไม่ใช่หนิงเฉินเซวียนนะ…” มนุษย์ฉบับก๊อบปี้ตะโกนร้องเสียงดัง
“ทำให้มันหุบปากที!” เสี่ยวจูมุ่นคิ้ว หนวกหูซะจริง น่ารำคาญ!
เน่าเน่าถีบไปที่คางของมนุษย์โคลนนิ่งทีหนึ่งจนปริเสียงออกมาไม่ได้อีก
เสี่ยวจูคลายปมคิ้วอย่างพอใจ จากนั้นก็กรีดข้อมือของมนุษย์โคลนนิ่งจนเลือดไหลรินหยดเข้าไปในหลุมนั้น
“พอเลือดไหลช้าลงก็ใช้กำลังภายในเค้นเอาเลือดที่เหลือออกมาให้ได้ ห้ามสิ้นเปลืองเด็ดขาด!” เสี่ยวจูเอ่ยกับเน่าเน่าเสียงเย็นชา
มนุษย์โคลนนิ่งสีหน้าซีดขาวพร้อมดิ้นพล่านสุดแรง
เขาคือเทพผู้สูงส่งในใต้หล้า เขายังไม่ได้รวมโลกเป็นปึกเดียวกันเลย…เขาจะตายได้อย่างไร?
อีกทั้งเสี่ยวจูยังเอาเลือดมาจากเสี่ยวเป่าด้วย เขาหยิบขวดแก้วใสขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วรินน้ำใสไร้สีลงไปผสมกับเลือดของเสี่ยวเป่า หลังจากถูกเขาจัดการพอสมควรแล้ว เขาถึงเอาของเหลวที่ผสมกันเสร็จเทเข้าไปในหลุมนั้น
ของเหลวเหล่านี้ผสมกับเลือดของมนุษย์โคลนนิ่งอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นของเหลวเหนียวหนืดราวขี้มูกก็เริ่มเดือดปุด ๆราวกับน้ำเดือด อีกอย่างทุกระลอกการเดือดของเหลวเหนียวหนืดนั้นจะลดลงราวกับถูกของเหลวพวกนั้นเขมือบกลืนกินเข้าไป
มือถือของเสี่ยวจูดังขึ้นซึ่งเป็นเหยียนหมิงซุ่นโทรมา “ทนได้อีกนานแค่ไหน?”
………………………………………………
ตอนที่ 3032 ถอนพิษได้สำเร็จ
เสี่ยวจูเหลือบมองหลุมแล้วมองมนุษย์โคลนนิ่งที่หายใจโรยรินแวบหนึ่ง ความเร็วของเลือดค่อย ๆช้าลงโดยเน่าเน่าได้ใช้กำลังภายในไปแล้ว เขาคำนวณในใจแล้วเอ่ย “ราว ๆ 32 ชั่วโมง 35 นาทีครับ!”
หากเลยเวลานี้ไปน้ำทั่วทั้งสายแห่งนี้จะต้องพุ่งขึ้นสูงจนทำให้การถอนพิษกลายเป็นเรื่องยุ่งยากมากแน่นอน!
“จะถึงภายใน 15 ชั่วโมงนี้แหละ” เหยียนหมิงซุ่นพรูลมหายใจ ดีที่ยังทันเวลา ถ้าไม่ใช่เพราะต้องหาพลาสมากรุ๊ปเลือด O มามากหน่อย ตอนนี้เขาคงออกเดินทางได้แล้ว
เสี่ยวจูยังไม่ทันวางสายสัญญาณก็หายไปแล้ว
“พ่อบอกว่าจะมาถึงภายใน 15 ชั่วโมง” เสี่ยวจูบอกทุกคน
“เย้…ขอให้พ่ออายุยืนยาว!” เน่าเน่าร้องเฮเสียงดังอย่างดีใจ
มนุษย์โคลนนิ่งหมดลมหายใจแล้ว ร่างกายแปรเป็นสีขาวเทาเพราะถูกสูบเลือดจนหมดตัว
ของเหลวสกปรกเหนียวหนืดที่อยู่ในหลุมลดลงไปมากแต่ก็ยังเหลือเยอะพอสมควร ทุกคนเบาใจลงมากและเฝ้ารอการมาถึงของเหยียนหมิงซุ่น
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ค่ำคืนนี้เหมือนช่างยาวนานกว่าทุกที ทุกคนต่างไม่มีความง่วงเลยสักนิดเพราะรอเวลาให้ฟ้าสว่าง
ท้องฟ้าอันมืดมิดก็ค่อย ๆมีแสงอรุณโผล่พ้นออกมาจาง ๆ หลงเฟิงนอนไม่หลับเลยทั้งคืน เขานิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยอย่างดีใจว่า “มีเครื่องบินขับมาทางพวกเรา น่าจะอีกสักครึ่งชั่วโมงคงมาถึงแล้วล่ะ”
ทุกคนได้สติจากอาการง่วงเหงาหาวนอนทันที
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเหนือฟ้าก็มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น สือเอ้อร์เอ่ยอย่างดีใจ “เสียงเครื่องบินพ่อฉันเอง ฉันรู้อยู่แล้วว่าพ่อต้องมาหาฉัน!”
คนขับเครื่องบินคือเหยียนหมิงซุ่นแต่เครื่องบินลำนี้ลี่จิ่วเป็นคนออกแบบเองซึ่งเป็นเทคโนโลยีขั้นสูงมาก เครื่องบินรุ่นนี้มองสถานการณ์บนพื้นดินได้อย่างละเอียดและยังหาจุดที่ดีที่สุดลงจอดได้ด้วย
เหยียนหมิงซุ่นหาจุดลงจอดจุดหนึ่งบนหุบเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลพวกเสี่ยวจูนัก พวกเฮ่อเหลียนเช่อลงจากเครื่องบิน ครั้นเห็นหุบเขาอันเวิ้งว้างแห่งนี้ก็ตกใจไม่น้อย ส่วนลี่จิ่วแค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าต้องมีไวรัสบางอย่างแน่นอน
“พ่อคะ…แม่คะ…” สือเอ้อร์ร้องเสียงแหลมวิ่งพุ่งเข้ามา คุณนายลี่กระชากคอเสื้อเธอเข้ามาหา “ถ้าวันหลังยังเถลไถลอีก ฉันจะจับแกไปขังที่ถ้ำหมื่นพิษสักเดือนหนึ่งเลย!”
สือเอ้อร์อดตัวสั่นสะท้านไม่ได้ ถ้ำหมื่นพิษเป็นแหล่งที่คุณแม่ของเธอสะสมแมลงพิษทุกรูปแบบไว้ มีทั้งงูพิษ ตะขาบ แมงป่องเบียดกันแน่นขนัด…แค่มองแวบเดียวศีรษะก็ชาวาบไปหมดแล้ว
ถ้าให้เธออยู่เป็นเดือน สู้เธอยอมแต่งงานกับเสี่ยวจูจอมขี้เกียจนี่ดีกว่า!
เฮ่อเหลียนเช่อวิ่งเข้าไปพร้อมสำรวจร่างกายเสี่ยวเป่า ครั้นเห็นว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรถึงได้วางใจ ทว่าพอเห็นศพมนุษย์โคลนนิ่งบนพื้นเฮ่อเหลียนเช่อก็ใจเต้นมาถึงคอหอย “ทำไมปู่ลูกถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”
“เขาไม่ใช่ปู่…” เสี่ยวเป่าเล่าเรื่องก๊อบปี้ยีนของหนิงเฉินเซวียนให้ฟังทั้งหมด เฮ่อเหลียนเช่อหน้าเขียวปั๊ดด้วยความโกรธ เขาอยากไปขุดศพหนิงเฉินเซวียนขึ้นมาแล้วฟาดแส้ใส่เหลือเกิน!
วัน ๆเอาแต่คิดจะเป็นฮ่องเต้จนทำเอาเสี่ยวเป่าเกือบตาย โชคดีที่ตายไปตั้งนานแล้ว!
เหยียนหมิงซุ่นขนพลาสมากองโตมา เสี่ยวจูให้พวกเขาเทพลาสมาเลือดลงในหลุม และก็เหมือนก่อนหน้านี้เขาเจาะเอาเลือดของเสี่ยวเป่ามาเป็นตัวตั้งต้นแล้วเติมสิ่งอื่นลงไป จากนั้นก็โยนลงไปเหมือนเดิม
พอใช้พลาสมาเลือดไปได้เกินครึ่ง ของเหลวเหนียวหนืดพวกนั้นถึงหายไปราวกับแปรสภาพเป็นอากาศ ในหลุมนั้นว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งใด
“งั้นไวรัสก้นแม่น้ำจะทำไงต่อดีล่ะ? อีกแค่สิบกว่าชั่วโมงน้ำก็จะสูงขึ้นแล้วนะ” เสี่ยวเป่าเอ่ยถาม
เสี่ยวจูเอ่ยอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร มาหยุดไวรัสไม่ให้กลายพันธุ์ก่อนดีกว่า”
เขาคิดหาวิธีหยุดการกลายพันธุ์ของไวรัสได้แล้ว แม่น้ำใต้บาดาลเชื่อมต่อกับแม่น้ำหลายสายคงขจัดไวรัสจนหมดไม่ได้ ฉะนั้นคงทำได้แค่หาวิธีจัดการคนเอาดีกว่า
รอจัดการทางนี้เรียบร้อยเขาค่อยศึกษาวิจัยวัคซีนต้านไวรัสขึ้นมา หลังจากฉีดยาเข้าไปก็จะดื่มน้ำที่มีเชื้อเหล่านี้ได้โดยไม่เป็นไร อีกอย่างพอไวรัสเจริญเติบโตไม่ได้ ความเร็วในการขยายพันธุ์ของเชื้อก็จะช้าลงจนหายไปในที่สุด
………………………