บทที่ 1818 ไสหัวออกไปจากที่นี่
คำพูดนี้ของไป๋หลี่ฉางคง ยิ่งทำให้ผู้แข็งแกร่งจิ่วโจวต่างต้องยิ่งมึนงงหนัก
อาโอกิ ยามาโตะพอได้ยินจากปากของไป๋หลี่ฉางคงพูดถึงยาเม็ดเลือดเดือด ดวงตาทั้งคู่ทอประกายร้อนฉ่า
เขาถึงแม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งจากประเทศซัน แน่นอนว่าก็รู้จักยาเม็ดเลือดเดือดของจิ่วโจวดี หากได้มาเป็นของคนตระกูลบูโดแห่งประเทศซัน ก็จะเป็นสิ่งวิเศษสุด ๆ
“ไป๋หลี่ฉางคง！”
ตู้จ้งผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดที่ด่าประณามไป๋หลี่ฉางคงก่อนหน้านี้ ด้วยสีหน้าโกรธแค้น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่าไปว่า “เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังจะทำอะไร？”
ไป๋หลี่ฉางคงไม่ใยดีอะไรกับตู้จ้ง สองตาจ้องเขม็งอยู่แต่ที่อาโอกิ ยามาโตะ ขอเพียงอาโอกิ ยามาโตะตกลง เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะมอบยาเม็ดเลือดเดือดให้
อาโอกิ ยามาโตะยิ้มยียวนจ้องไปที่ไป๋หลี่ฉางคงพูดว่า “แค่ยาเม็ดเลือดเดือดเม็ดเดียว ก็จะเอามาแลกชีวิตแก？ชีวิตแก ไร้ค่าถึงขนาดนั้นเลยหรือ？”
หน้าของไป๋หลี่ฉางคงตึงเครียดขึ้นมาทันที ยาเม็ดเลือดเดือด เป็นของวิเศษที่มีค่ามากที่สุดแล้วเท่าที่เขามีอยู่ ไอ้บัดซบคนนี้ กลับจะมาเรียกร้องบีบขออะไรให้มากไปกว่านี้อีก
“ทั้งตัวข้า ก็มีแค่ยาเม็ดเลือดเดือดเม็ดเดียวนี่แหละ”
ไป๋หลี่ฉางคงพูดเสียงเย็นชืด “ถ้าเจ้ายอมไว้ชีวิตข้า ข้าก็จะมอบยาเม็ดเลือดเดือดให้เจ้าเดี๋ยวนี้ ถ้าเจ้าไม่ตกลง ข้าก็มีแต่ต้องกลืนกินยาเม็ดเลือดเดือดเข้าไปเองละ”
“ตอนนี้พลังฝีมือของข้าเทียบเจ้าไม่ได้ แต่ถ้าข้ากินยาเม็ดเลือดเดือดนี้เข้าไป พลังฝีมือข้าก็จะก้าวขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น เวลานั้นเจ้าคิดว่ายังจะสู้ข้าได้หรือ？”
ได้ยินที่ไป๋หลี่ฉางคงพูด ทันทีนั้นอาโอกิ ยามาโตะเลิกคิ้วขึ้น หยีตาจ้องไปที่ไป๋หลี่ฉางคงพูดว่า “นี่แกกำลังข่มขู่ข้าหรือ？”
ไป๋หลี่ฉางคงพูดเสียงหนาวเยือก “ข้าบอกแล้วยาเม็ดเลือดเดือดเป็นของวิเศษที่ล้ำค่าที่ข้ามีอยู่”
อาโอกิ ยามาโตะไม่ต่อคำ จ้องหน้าไป๋หลี่ฉางคงอยู่พักใหญ่ จึงได้พูดว่า “ได้ ข้าตกลงกับเจ้า เพียงแต่เจ้ามอบยาเม็ดเลือดเดือดให้มา ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปเดี๋ยวนี้”
ไป๋หลี่ฉางคงไม่มีการลังเล ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อชั้นใน หยิบเอากระปุกเคลือบสีขาวออกมาใบหนึ่ง สะบัดมือโยนส่งไปกระปุกเคลือบสีขาวพุ่งลอยเข้าหาอาโอกิ ยามาโตะ
“ผลุบ！”
แต่ในขณะนั้นเอง เงาร่างกระแสหนึ่งโฉบผ่านมาในฉับพลัน ชิงรับเอากระปุกเคลือบสีขาวที่พุ่งลอยไปหาอาโอกิ ยามาโตะนั้นไป
“ใครวะ？”
ไป๋หลี่ฉางคงสีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน ตวาดไปด้วยเสียงอันดัง
อาโอกิ ยามาโตะก็โกรธกร้าวขึ้นเต็มหน้า สองตาจ้องเขม็งไป ที่ปรากฏอยู่ห่างไปไม่ไกลนั้นเป็นร่างของชายหนุ่มน้อยคนหนึ่ง
ในขณะนั้นไป๋หลี่ฉางคงก็มองเห็นตัวเงาร่างนั้นแล้ว สีหน้าตื่นผวาขึ้นมาในพลัน “นี่แก หยางเฉิน！”
สายตาทุกคนต่างก็มองตามกันเข้าไป ภาพที่เห็นในมือของหยางเฉิน ที่ถืออยู่ก็คือขวดเคลือบสีขาวใบนั้น ทุกคนรู้ดีอยู่แก่ใจ ในขวดเคลือบขาวใบนั้น ใส่ยาเม็ดที่สามารถกระตุ้นพลังผู้แข็งแกร่งบูโดให้ก้าวกระโดดไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า
หยางเฉินพูดเสียงเหยียด “คนในราชวงศ์ไป๋หลี่ไม่มีคนดีอยู่เลยจริง ๆ”
กับคนในราชวงศ์ไป๋หลี่เขาไม่เคยมีความรู้สึกที่ดีให้เลย เริ่มต้นที่ราชวงศ์เฝิง พ่อบังเกิดเกล้าของหม่าชาว ก็ถูกบีบบังคับจากไป๋หลี่เยี่ยนในราชวงศ์ไป๋หลี่จนถึงกับระเบิดตัวเอง
ด้วยสาเหตุนี้ทำให้หม่าชาวกระตุ้นเอาพลังจากลูกแก้วดูดเลือดขึ้นมา ทำให้ต้องเกือบเสียชีวิตไป นอนสลบอยู่ถึงครึ่งปีเต็ม ๆ กว่าจะฟื้นกลับขึ้นมา
ไป๋หลี่ฉางคงมีสีหน้าอึมครึมลงไปถึงสุด ๆ ตาทั้งคู่จ้องเขม็งใส่หยางเฉินพูดว่า “ไอ้หนู เอายาเม็ดเลือดเดือดของข้าคืนมา แล้วข้าจะถือว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
หยางเฉินแค่นหัวเราะเสียงเย้ยไปครั้งหนึ่ง โยนขวดเคลือบสีขาวนั้นขึ้นไปด้านบน แล้วให้ขวดนั้นย้อนตกลงมาที่มือตัวเอง
หยางเฉินโยนขึ้นลงเล่นไปพลาง พลางพูดไปว่า “ยาเม็ดเลือดเดือดอยู่ในมือข้านี่ ใครอยากได้ ก็เข้ามาเอาไปเอง”
เดิมทีเขาได้ออกจากพื้นที่นี้ไปแล้ว แต่เกิดฉุกคิดขึ้นมาว่า พวกที่ผู้แข็งแกร่งจิ่วโจวเผชิญอยู่นั้นเป็นพวกผู้แข็งแกร่งจากประเทศซัน ถึงแม้พวกผู้แข็งแกร่งจิ่วโจวเหล่านี้คอยจ้องจะเล่นงานเขา ถึงยังไงก็เป็นคนของจิ่วโจว
คนในชาติตระกูลกองยุทธการอย่างเขา มีความรู้สึกเคียดแค้นพวกคนประเทศซันอย่างสุดขั้วในจิตใจอยู่แล้ว พวกผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในโถงงานเลี้ยงพวกนั้น อย่างเก่งก็มีพลังฝีมือแค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุดยอด
แต่เจ้าตัวผู้แข็งแกร่งจากอาโอกิแชโบลคนนั้น เป็นถึงผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น หยางเฉินเองสามารถรับมือได้ จึงแน่นอนว่าจะปล่อยให้คนประเทศซันมาเข่นฆ่าผู้แข็งแกร่งของจิ่วโจวไม่ได้
ตอนแรก ที่เขาก็ได้เห็นไป๋หลี่ฉางคงก้าวยืนออกมา ก็ยังมองเห็นว่าพอหวังได้อยู่บ้าง แต่แล้วสุดท้ายทำให้เขาต้องผิดหวังก็คือ ไป๋หลี่ฉางคงกลับเอายาเม็ดเลือดเดือดเม็ดหนึ่ง เพื่อใช้แลกให้ตัวเองมีชีวิตรอดไป
เมื่อครู่ที่ผ่านมานั้นไป๋หลี่ฉางคงถ้ากล้าทุ่มฝีมือสู้ตายกับอาโอกิ ยามาโตะ เขาเองก็จะปล่อยวางความแค้นส่วนตัวที่มีกับราชวงศ์ไป๋หลี่ช่วยไป๋หลี่ฉางคง แต่ว่า ไป๋หลี่ฉางคงไม่ทำ
“ที่แท้ เจ้าก็คือหยางเฉิน ไอ้คนที่ทำให้คนของสามกลุ่มแชโบลใหญ่แห่งประเทศซันของพวกเรา ต้องเสียหายไปอย่างหนักที่เยี่ยนตู”
อาโอกิ ยามาโตะก็ได้พูดขึ้นมาในขณะนั้น เมื่อสักครู่ที่ไป๋หลี่ฉางคงเรียกหยางเฉิน เขาถึงได้รู้จักตัวจริงหยางเฉิน
หยางเฉินมองไปที่อาโอกิ ยามาโตะ พูดเสียงเหยียด ๆ “พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันเวลานัดดวลของพวกเรา มีอะไรเป็นเรื่องแค้นเคืองกันเก็บกันไว้พรุ่งนี้ ตอนนี้เจ้าพาคนของเจ้าออกไปก่อน ข้าก็จะไม่ถือว่าที่นี่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้”
เขาไม่อยากจะให้มีการลงมือกันก่อนในตอนนี้ เดี๋ยวคนประเทศซันจะรู้เห็นถึงพลังฝีมือแท้จริงของเขา
ถ้าไม่ต้องมีการลงมือ ดีที่สุดก็คืออย่าให้มีการลงมือ
แน่นอน ถ้าหากอาโอกิ ยามาโตะไม่รู้จักกาลเทศะ ยืนยันจะลงมือ เขาก็ไม่มีการหวาดกลัว ก็ต้องลงมือสั่งสอนไอ้บัดซบพวกนี้ให้รู้จักหัดเป็นคน
อาโอกิ ยามาโตะไม่พูดอะไร หยีตาทั้งสองข้างขึ้นมา เป็นถึงคนตระกูลผู้กล้าบูโดประเทศซัน แน่นอนว่าเห็นชัดถึงพลังฝีมือของหยางเฉิน
ครั้งนี้ ตระกูลผู้กล้าบูโดประเทศซัน ที่ได้ป่าวประกาศออกไป เรื่องการขอท้าประลองยุทธกับผู้แข็งแกร่งบูโดจิ่วโจว เป้าหมายแท้จริงนั้นพุ่งมาที่หยางเฉิน
แน่นอนว่าอาโอกิ ยามาโตะนั้นไม่เชื่อว่า หยางเฉินจะง่าย ๆ แค่เพียงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุด
ไป๋หลี่ฉางคงเวลานี้ก็ตั้งสติได้ ได้ยินที่หยางเฉินพูด จู่ ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือก ๆ “หยางเฉิน ข้าต้องขอยอมรับ เจ้าอายุยังไม่ถึงสามสิบ ก็มีพลังฝีมือที่สูงส่งขนาดนี้ ก็ถือว่าเป็นบูโดพรสวรรค์ระดับพรสวรรค์จริง”
“หรือว่า เจ้าคิดว่าเจ้านั้นเหนือชั้นมาก แม้กระทั่งผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น ก็ยังไม่อยู่ในสายตางั้นเลยเชียวหรือ？”
“ยาเม็ดเลือดเดือดเป็นของที่ข้าจะให้คุณอาโอกิเอง ถ้าเจ้ารู้จักที่ต่ำที่สูง ก็ควรจะรีบมอบยาเม็ดเลือดเดือดให้กับคุณอาโอกิแต่โดยดี พวกเราก็จะมองว่าเจ้านั้นยังอ่อนวัย ปล่อยชีวิตเจ้าไปสักครั้ง”
“มิฉะนั้น….”
เขาไม่ได้พูดสิ่งที่จะพูดต่อไปออกมา แต่ทุกคนก็ฟังออกถึงการบีบบังคับที่อยู่ในคำพูด
หยางเฉินหันไปมองไป๋หลี่ฉางคงในฉับพลัน หัวเราะเสียงเหยียด “ถ้าหากข้าไม่มอบยาเม็ดเลือดเดือดออกมา แล้วจะเป็นอย่างไร？”
ไป๋หลี่ฉางคงถึงกับสะอึกในทันที ขณะมองไปที่หยางเฉิน ใจคิดฆ่าเข้มข้นให้เห็นได้ในแววตา
“มิฉะนั้น ข้าจะฆ่าแกด้วยน้ำมือของข้า！”
ไป๋หลี่ฉางคงพูดคำต่อคำชัดเจนในทันทีนั้น
เขาเพิ่งจะถูกอาโอกิ ยามาโตะสบประมาทเอา สุดท้ายอยู่ตรงนี้ เจ้าเด็กหนุ่มที่ยังไม่รู้จักสังคมโลกคนนี้ กลับบังอาจมาท้าทายเขา ไฟโกรธของเขาลุกขึ้นเต็มที่
หยางเฉินหัวเราะคิ๊ก เอ่ยปากพูดว่า “ก้าเป็นเช่นนั้น บุญคุณความแค้นระหว่างเรา รอหน่อยเดี๋ยวค่อยว่ากัน！”
พูดจบ เขาก็หันไปมองอาโอกิ ยามาโตะ หยีตาจ้องไปที่ฝ่ายตรงข้ามถามไปว่า “ตกลงคุณคิดว่าจะพาคนของคุณออกไปไหม？หรือจะรอให้ข้าจัดการกับไป๋หลี่ฉางคงแล้ว จึงค่อยมาจัดการกับคุณ？”