เย่เฉินไม่คาดคิดเลยว่า การคาดเดาที่หม่าหลันมีต่อต่งรั่วหลินจะแม่นยำได้ขนาดนี้
ในความเป็นจริงเมื่อต่งรั่วหลินมาถึงตี้เหากรุ๊ปเป็นครั้งแรก เย่เฉินก็พอคาดเดาแรงจูงใจของเธอออกแล้ว
ตระกูลต่งจะต้องได้ยินมาว่าตระกูลเย่ได้จัดทายาทคนหนึ่งอยู่ในเมืองจินหลิง และยังซื้อตี้เหากรุ๊ปเป็นของขวัญให้กับอีกฝ่ายด้วย ดังนั้นตระกูลต่งจึงรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะก้าวเข้ามาเป็นคนแรก ดังนั้นถึงจัดต่งรั่วหลินเข้ามา
เดิมทีเย่เฉินกะว่า จะไม่ปล่อยให้ต่งรั่วหลินติดต่อตัวเองได้อยู่ในตี้เหากรุ๊ป หากเป็นเช่นนี้ เธอก็จะไม่ได้พบร่างที่แท้จริงของตัวเองเป็นเวลานาน และเชื่อว่าเธอคงจะจากไปจากเมืองจินหลิงในไม่ช้า
แต่ใครจะไปคิดว่า ต่งรั่วหลินจะตกหลุมรักตัวเองโดยบังเอิญ
จากช่วงเวลาที่เธอสารภาพรักกับเย่เฉิน เย่เฉินก็รู้อยู่ในใจว่า เป็นไปไม่ได้ที่สลัดผู้หญิงคนนี้ออกไป ในช่วงเวลาสั้นๆ
ทางนี้ เซียวชูหรันได้ยินแม่ของเธอพูดว่าต่งรั่วหลินมาที่เมืองจินหลิง อันที่จริงเพราะเธอมีแผนการอื่นๆ ดังนั้นเธอจึงหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “คุณแม่ คุณคิดอะไรของคุณเนี่ย เธอก็แค่มาทำงานเท่านั้นเอง จะมีแผนการอื่นๆ อะไรเหรอ”
หม่าหลันยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามคุณหน่อยว่า ถ้าครอบครัวของคุณมีเงินถึงแสนล้านหยวน คุณจะไปทำงานด้วยเงินเดือนปีละหลายล้านหยวนหรือไม่?”
เซียวชูหรันคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เธออาจอยากจะเป็นผู้หญิงที่เป็นอิสระคนหนึ่ง หรืออยากจะต่อสู้อยู่กับหน้าที่การงานด้วยตัวเอง หรือเพียงเพราะตามหาความรู้สึกอย่างเดียวก็อาจเป็นไปได้”
“ความรู้สึกงั้นเหรอ?!” หม่าหลันโบกมือของเธอ และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “โอ๊ยลูกสาวของฉันเอ๊ย คุณไม่เข้าใจหรอก! ในโลกใบนี้ คนที่ยากจนอาจจะมีความรู้สึกที่เรียกว่าอยู่เล็กน้อย แต่คนที่ร่ำรวยไม่มีอย่างแน่นอน!”
ในขณะที่พูด หม่าหลันก็พูดด้วยสีหน้าเข้มขรึมว่า “คนรวยพวกนี้ ล้วนเป็นแต่ไอ้พวกที่ไม่มีทางตื่นแต่เช้าเพราะเรื่องที่ไม่มีประโยชน์เข้าตัวหรอก พลังงานทั้งหมดของพวกเขามุ่งเน้นไปที่การทำเงินเพื่อหาเงิน แม้กระทั่งผายลมก็ยังอยากจะนำมาใช้เป็นประโยชน์ให้ได้ และสร้างคุณค่าเล็กน้อย ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมาเสียเวลาอยู่ในที่เล็กๆ แบบนี้!”
“สิ่งเดียวที่อธิบายได้ ก็คือพวกเขาเห็นชอบกับบางสิ่งที่อยู่ในสถานที่เล็กๆ แห่งนี้ ดีไม่ดี ในเมืองจินหลิงของเราอาจมีสมบัติล้ำค่าอะไรที่ซ่อนอยู่!”
เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “คุณแม่ เดิมทีมันก็เป็นเรื่องง่ายมากนะ มันจะลึกลับเหมือนกับที่คุณพูดสักที่ไหน…….”
หม่าหลันพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณอย่าคิดว่าไม่เชื่อเลย! ฉันได้ยินมาจากคุณยายของฉันตั้งแต่ยังเป็นเด็กบอกว่า บ้านเกิดของพวกเขาอยู่ในกลางภูเขา ไม่ค่อยได้เจอคนนอกตลอดทั้งปี และยิ่งคนรวยจะไม่ไปถึงที่พวกเขาอยู่เลย แต่เริ่มจากปีใดปีหนึ่ง ก็จะมีเศรษฐีหลายคน ไปบริจาคเงินเพื่อสร้างวัดในทุกๆ ปี บางคนบริจาคสร้างวัดเจ้าที่ และบางคนก็บริจาคสร้างวัดเจ้าแม่กวนอิม โดยบอกว่าเทพเจ้าในที่ของพวกเขานั้นศักดิ์สิทธิ์มาก…….”
“ผู้คนในภูเขาต่างงงงวยมาก โดยคิดอยู่ในใจว่า ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าในที่แห่งนี้ของพวกเราจะมีเทพเจ้าที่ศักดิ์สิทธิ์อะไรเลย หากมีเทพเจ้าจริงๆ พวกเราจะยากจนได้ขนาดนี้ และแทบไม่มีอันจะกินเลยได้อย่างไรกัน? นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยใช่ไหม? ”
เซียวชูหรันพยักหน้า “มันน่าแปลกจริงๆ แล้วยังไงต่อล่ะ? ”
หม่าหลันกล่าวว่า “จากนั้นก็เป็นแบบนี้มานานหลายปี มีวัดขนาดใหญ่และขนาดเล็กหลายสิบแห่ง แต่ทุกคนก็ยังยากจนจะตาย จนกระทั่งมีนักสืบคนหนึ่งที่มาจากเย่นจิงสืบคดีมาถึงในภูเขาจากตลอดทาง ทุกคนถึงเข้าใจได้ว่า อันที่จริงคนรวยพวกนั้น มาบริจาคเงินสร้างวัดอยู่ในภูเขา ก็เพื่อที่จะแอบขุดขโมยสมบัติในสุสานจากราชวงศ์ฮั่นแห่งหนึ่ง!”
“อ๊ะ? แอบขุดขโมยสุสานงั้นเหรอ?” เซียวชูหรันพูดอย่างอักอ่วนว่า “แม่ คุณอ่านนิยายมากเกินไปหรือเปล่า? มันจะมีนักขโมยสุสานมากมายเหมือนในนิยายมาจากไหนกัน!”
หม่าหลันพูดอย่างจริงจังว่า “คุณคิดว่าโจรขโมยสุสานในนวนิยายลึกลับงั้นเหรอ? ฉันจะบอกคุณนะว่า ในความเป็นจริงมีโจรขโมยสุสานมากกว่าที่ในนวนิยายเขียนไว้อีก!”
หลังจากพูดจบ หม่าหลันก็พับแขนเสื้อ และโบกมือทำท่าทางอย่างตื่นเต้น “ฉันจะบอกคุณนะ สุสานใหญ่แห่งนั้น ก็อยู่ใต้ภูเขาหลังบ้านคุณยายของฉัน เพียงแต่ชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านไม่เคยรู้เลย! ในช่วงหลายปีนั้น โจรขโมยสุสานก็ใช้ข้ออ้างทุกประเภทจากการบริจาคสร้างวัด และเจาะรูหลายสิบรูอยู่ภายใต้วัด แทบจะขุดจนภูเขาทั้งลูกทะลุไปเลย!”