The king of War บทที่ 2030 ความตายของทาคาโอะ
ความแข็งแกร่งของลี่เฉิน ทำให้ทาคาโอะสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง
เขารู้ว่าลี่เฉินแข็งแกร่งอย่างมาก แต่ว่าสำหรับพลังของตัวเอง เขามั่นใจมากกว่า
เดิมทีคิดว่าหลังจากที่ตัวเองทะลุทะลวงเข้าสู่แดนนภา ก็สามารถต่อสู้กับลี่เฉินได้แล้ว กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ความแตกต่างของตัวเองกับลี่เฉินจะมากเพียงนี้
ไม่พอใจ!
ภายในใจของทาคาโอะไม่พอใจอย่างมาก มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น พูดด้วยความดุร้าย : “ลี่เฉิน ฉันไม่พอใจ! ฉันในตอนนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแกจริงๆ แต่ว่านี่สามารถบ่งบอกอะไรได้?”
“ถ้าหากให้โอกาสฉันอีกสิบปี ไม่! เพียงแค่หนึ่งปี ฉันสามารถแซงแกได้อย่างแน่นอน!”
ลี่เฉินจ้องทาคาโอะแน่น ในดวงตาราวกับว่าไม่มีความรู้สึก
เดิมทีทาคาโอะเป็นหนึ่งในสี่ยอดขุนพลมารของเขา ถ้าหากมีความภักดีต่อสำนักมารมาโดยตลอด ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น
เงียบเป็นเวลานาน ลี่เฉินเปิดปากพูดทันที : “ทาคาโอะ แกต้องรู้ว่า ทำไมฉันจะไม่เคยพิจารณาถึงการส่งมอบตำแหน่งทายาทมารให้แก?”
ทาคาโอะตะลึงสักพัก พร้อมกับพูดด้วยความโกรธ : “เพราะว่าแกเอาแต่ดูถูกฉันตลอดเวลา แกคิดว่าฉันไม่มีคุณสมบัติ! ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันแข็งแกร่งด้วยตัวเอง แกก็ไม่มีทางให้ฉันกลายเป็นสี่ยอดขุนพลมารของสำนักมาร”
ลี่เฉินเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ในเวลานี้มารแดงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ : “ทาคาโอะ แกไร้สาระ! ท่านเจ้าสำนักจะดูถูกแกได้ยังไง? ในสายตาของเขา พวกเราล้วนแล้วเหมือนกัน เพียงแต่แกทรยศสำนักมาร”
ทาคาโอะพูดด้วยความโกรธ : “ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าดูถูกฉัน ทำไมตอนที่ฉันมีพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดก็เป็นผู้แข็งแกร่งที่ติดอันดับหนึ่งในสิบของภูเขามาร เขาล้วนแล้วไม่เคยพิจารณาให้ฉันกลายเป็นทายาทมารของสำนักมาร? กลับยอมให้มดแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นห้ากลายเป็นทายาทมาร?”
ดวงตาทั้งคู่ของมารแดงแดงก่ำ พูดด้วยความโกรธอย่างมาก : “แกแม่งเป็นคนโง่จริงๆ! ความแข็งแกร่งของแกมาถึงจุดสูงสุดใต้แดนนภาแล้ว ต่อให้แกกลายเป็นทายาทมารของสำนักมารจริงๆ แกสามารถอยู่ในสำนักมารได้นานแค่ไหน?”
“สำหรับนักบูโดคนใดคนหนึ่งในโลกมนุษย์แล้ว คนไหนบ้างที่ไม่อยากทะลุทะลวงถึงแดนนภา? ฉันขอถามแกคำถามเดียว ภายใต้ทายาทมารกับทะลุสู่แดนนภาสองตัวเลือก แกเลือกอันไหน?”
ได้ยินคำพูดของมารแดง การแสดงออกบนใบหน้าของทาคาโอะแข็งทื่อทันที
มารแดงพูดด้วยความโกรธต่อ : “ถ้าหากแกกลายเป็นทายาทมารแล้ว สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักมารต่อ แล้วจะยังไง? ในสายตาของโลกบู๊โบราณ เพียงแค่เจ้าสำนักของสำนักมาร ไม่ใช่อะไรเลย! ท่านเจ้าสำนักไม่อยากทำให้การฝึกฝนของพวกเราล่าช้า เขายอมประหยัดทรัพยากรการฝึกฝนของตัวเอง มาให้พวกเราฝึกฝน ก็เพื่อต้องการให้พวกเราทะลุทะลวงสู่แดนนภาเร็วๆไม่ใช่เหรอ?”
“คาดไม่ถึงว่าแกเพื่อตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักมารในโลกมนุษย์ ต้องการทรยศต่อสำนักมาร แกรู้สึกผิดต่อท่านเจ้าสำนักที่ปลูกฝังแกบ้างไหม?”
“ทาคาโอะ แกเป็นคนล้มเหลวคนหนึ่งอย่างสมบูรณ์ วันนี้ฉันพ่ายแพ้อยู่ในมือของแก ถูกแกทำลายลิขิตสวรรค์ ทำลายชีวิตวิถีบู๊ แต่ว่า แกเทียบกับฉันไม่ได้!”
อารมณ์ของมารแดงตื่นเต้นอย่างมาก ราวกับว่าคำรามออกมา
มู่ชิงและเหมิงคุนทั้งสองคน ดวงตาทั้งคู่ก็แดงก่ำเช่นกัน แต่ละคนจ้องมองทาคาโอะด้วยความโกรธ
ทาคาโอะมีรูปลักษณ์ที่ราวกับวิญญาณที่หลงทาง มองลี่เฉินและถาม : “สิ่งที่มารแดงพูด ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงเหรอ?”
ลี่เฉินไม่พูดอะไร ช่วงเวลาที่มองทาคาโอะ เต็มไปด้วยความสับสน
ไม่ว่ายังไง เขาล้วนแล้วเฝ้าดูการเติบโตของทาคาโอะ ตอนนี้ทรยศสำนักมาร ทำเรื่องผิดต่อสำนักมารมากขนาดนี้ ต่อให้ลี่เฉินไม่อยากจะฆ่าเขา ก็ต้องฆ่าสถานเดียว
ไม่อย่างนั้น เขาไม่มีวิธีที่จะอธิบายให้กับลูกศิษย์ของสำนักมารที่ถูกทาคาโอะฆ่าและได้รับบาดเจ็บ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..”
จู่ๆทาคาโอะก็มองขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะ หัวเราะไปเรื่อยๆ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา
“กบในกะลา! กบในกะลา! ฉันก็คือกบในกะลาตัวหนึ่ง!”
ทาคาโอะพูดเสียงดัง : “วิสัยทัศน์ของฉันเล็กอย่างมาก เพียงเพื่อตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักมารในโลกมนุษย์ คาดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องที่ผิดต่อสำนักมารที่มอบให้ฉันทุกสิ่ง ฉันก็คือเดรัชฉานคนหนึ่ง!”
ในที่สุดเขาก็ตื่นแล้ว
ภายในสี่ยอดขุนพลมารของสำนักมาร พรสวรรค์ด้านบูโดของเขาแย่ที่สุด กระทั่งแม้แต่ผู้แข็งแกร่งมากมายในสำนักมาร ล้วนแล้วเทียบไม่ได้
เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น เขาฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง ก็เพื่อจะมีสักวันหนึ่ง สามารถกลายเป็นทายาทมารของสำนักมาร กลายเป็นเจ้าสำนักของสำนักมารที่มีแต่คนเคารพนับถือ
แต่กลับลืมความตั้งใจเดิมของการฝึกวิถีบู๊
หลังจากหัวเราะพอแล้ว จู่ๆเขาก็จ้องมองไปรอบๆหนึ่งรอบ มองไปทางลูกศิษย์ของสำนักมารที่ได้รับบาดเจ็บจากเขาทั้งหมด กระทั่งยังมีลูกศิษย์ที่ถูกเขาฆ่าทั้งหมด เขาเต็มไปด้วยความผิด
โดยเฉพาะมารแดง เคยเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายของตัวเอง ตอนนี้กลับถูกตัวเองทำลายลิขิตสวรรค์และชีวิตวิถีบู๊ด้วยตัวเอง
ภายในใจของเขารู้สึกผิดมากกว่าเดิม
สุดท้ายแล้ว สายตาของเขาหยุดอยู่บนตัวของลี่เฉิน ในสายตาของทุกคน “ปัง”หนึ่งที ขาทั้งสองข้างของเขาคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างแรง
“ท่านเจ้าสำนัก ทาคาโอะทำผิดต่อท่าน ทำผิดต่อคนทั้งหมดของสำนักมาร!”
ในดวงตาของทาคาโอะมีน้ำตาของความรู้สึกผิดไหลออกมา
ดวงตาของลี่เฉินเต็มไปด้วยความเหลือทน จ้องทาคาโอะด้วยดวงตาแดง ไม่พูดแม้แต่คำเดียว
ให้เขาฆ่าทาคาโอะด้วยมือของตัวเอง มันยากจริงๆ
แต่ว่า ความผิดที่ทาคาโอะทำมันร้ายแรงอย่างมาก มีเพียงความตาย ถึงจะสามารถทำให้คนมากมายของสำนักมารสงบลงได้
“ลาก่อน!”
ทาคาโอะมองลี่เฉิน เปิดปากพูดอย่างกะทันหัน
“พุฟ!”
ทันทีที่สิ้นสุดเสียงของเขา มือของเขาถือดาบ แทงเข้าไปในหัวใจของตัวเองอย่างรุนแรง
“ทาคาโอะ!”
มารแดงตะโกนด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมา
แม้ว่าทาคาโอะจะทำลายชีวิตวิถีบู๊ของเขา แต่ว่าทั้งสองคนก็เคยเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตาย ฝึกฝนด้วยกัน ต่อสู้ด้วยกัน ปกป้องสำนักมารด้วยกัน
ตอนนี้ ทาคาโอะกลับหลงทาง
มู่ชิงและเหมิงคุนทั้งสองคน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจเช่นกัน
มีเลือดไหลออกจากปากทาคาโอะเป็นจำนวนมาก ชีวิตบนตัวของเขา ก็จางหายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ก่อนที่จะตาย มุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน
ลี่เฉินมองดูรอยยิ้มที่มุมปากของทาคาโอะ เหมือนย้อนเวลากลับไปในอดีต ชายหนุ่มที่เคยฝึกฝนใต้เก้าอี้ของเขา
ในที่สุด ชีวิตบนตัวของทาคาโอะก็หายไป หลับตาทั้งคู่อย่างช้าๆ
เขาตายแล้ว คนของสำนักมาร กลับไม่มีใครดีใจแม้แต่คนเดียว อารมณ์ของทุกคล้วนแล้วตึงเครียดอย่างมาก
หยางเฉินมองดูทั้งหมดอย่างสงบ เดิมทีเขาคิดว่าสามารถขัดขวางทาคาโอะได้ แต่ว่ากลับไม่ใช่เลย ถ้าหากทาคาโอะไม่ได้ทำลายลิขิตสวรรค์ของมารแดงด้วยตัวเอง ไม่มีการฆ่าลูกศิษย์ของสำนักมาร ทั้งหมดล้วนแล้วไม่มีทางให้หันกลับแล้ว
แต่ว่าไม่มีถ้าหาก
ทำผิด ก็จำเป็นต้องจ่ายด้วยราคา!
“หึ! คนไร้ค่าคนหนึ่ง สูญเสียยาทะลุทะลวงแดนนภาของตระกูลไป๋หลี่ของพวกเราฟรีๆหนึ่งเม็ด”
และในเวลานี้ เสียงที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น จู่ๆก็ดังขึ้น
วินาทีต่อมา ชายชราผมขาวคนหนึ่ง ปรากฏตัวในสำนักมาร
ทันทีที่ชายชราปรากฏตัว ทั่วทั้งสำนักมาร กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู
ลี่เฉินก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมากเช่นกัน บนตัวของอีกฝ่ายมีออร่าบู๊ที่แข็งแกร่งแผ่ออกมา อยู่เหนือเขาอย่างมาก
เห็นได้ชัดว่า อีกฝ่ายแอบดูอยู่ในความมืดตลอดเวลา เพียงแต่ เขาไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำ
“ถ้าหากไม่อยากตาย ก็มาจากทางไหน ไสหัวกลับไปทางนั้น!”
หยางเฉินก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน จ้องอีกฝ่ายอย่างเย็นชาและพูด