ต่งรั่วหลินอยากจะสืบหาความจริงมาก กับความสัมพันธ์ระหว่างเย่เฉินและหวังตงเสวี่ยนเป็นอย่างไรกันแน่
อย่างไรก็ตาม เวลาที่เหลืออยู่ในวันนี้คงไม่เพียงพอแล้วอย่างเห็นได้ชัด
เธอยังจะต้องรีบกลับไปเย่นจิง ไปฉลองปีใหม่กับคนในครอบครัวของตัวเอง ดังนั้นหลังจากที่นั่งเล่นไปได้แค่สิบกว่านาที เธอก็เอ่ยปากพูดกับเซียวชูหรันและเย่เฉินว่า “ชูหรัน เย่เฉิน ฉันต้องไปแล้ว ยังจะต้องรีบเดินทางไปที่สนามบิน ทุกเที่ยวบินที่จะไปเย่นจิงในวันนี้เต็มไปหมดแล้ว หากว่าพลาดเที่ยวบินนี้ไป ฉันก็จะต้องฉลองปีใหม่อยู่ในเมืองเย่นจิงแล้ว”
เซียวชูหรันเอ่ยปากถามว่า “รั่วหลิน ให้พวกเราไปส่งคุณที่สนามบินหรือไม่?”
ต่งรั่วหลินรีบพูดทันทีว่า “ไม่ต้อง พวกคุณก็อยู่บ้านไปเถอะ”
หลังจากพูดจบ เธอก็ทักทายกับหวังตงเสวี่ยนอีกครั้ง “ประธานหวัง ฉันไปก่อนนะคะ”
หวังตงเสวี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย และกล่าวว่า “เดินทางโดยสวัสดิภาพ และขอให้คุณมีความสุขในช่วงปีใหม่ล่วงหน้า!”
“ขอบคุณ!” ต่งรั่วหลินพยักหน้า และหลังจากบอกลาพ่อแม่ของเซียวชูหรันแล้ว เธอถึงจากไปพร้อมกับขงเต๋อหลงที่กำลังทำหน้าเศร้าอยู่
ทันทีที่ออกจากประตู ขงเต๋อหลงก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ที่หดหู่ของเขาได้อีกต่อไป เขาร้องไห้ออกมาในทันที และพูดว่า “รั่วหลิน เย่เฉินคนนี้ทำมากเกินไปแล้ว! คุณก็เห็นแล้ว ตั้งแต่เดินเข้าไปจากประตูผมก็ไม่ได้หาเรื่องเขา และก็ไม่ได้ยั่วโมโหเขาเลย ไม่กล้าต่อเถียงกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว แต่เขากลับขอให้กู้เหว่ยเลี่ยงเพิ่มเวลาให้ผมอีกหนึ่งปี! และยังบอกว่าผมทำให้เขารู้สึกไม่พึงพอใจ คุณช่วยให้ความเห็นพี่หน่อย ทำไมถึงมีคนแบบนี้!”
ต่งรั่วหลินถอนหายใจ และกล่าวว่า “พี่ ฉันสงสัยว่าเหตุผลที่เย่เฉินไม่พอใจต่อคุณ อาจเป็นเพราะทัศนคติของคุณที่มีต่อหวังตงเสี่ยนนั้นค่อนข้างคลุมเครือเกินไป!”
ขงเต๋อหลงพยักหน้า และพูดด้วยอารมณ์ว่า “บอกคุณตรงๆ เลย ผมก็พอเดาออกแล้ว ผมเดาว่ามีความเป็นไปได้สองทางสำหรับเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเย่เฉินไม่พอใจมากกับพฤติกรรมของผมในการจีบผู้หญิงอยู่ต่อหน้าเขา ก็เป็นเพราะว่าเย่เฉินไม่พอใจมากกับพฤติกรรมของผมที่จีบหวังตงเสวี่ยน ต้องเป็นหนึ่งในสองข้อนี้เท่านั้น”
ต่งรั่วหลินพยักหน้า “ฉันมีความคิดเห็นแบบเดียวกับคุณ มีแนวโน้มว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับประธานต่ง แต่ฉันก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย หากว่าตามเหตุผล เย่เฉินและต่งรั่วหลินไม่น่าจะมีความสัมพันธ์อะไรเลยถึงจะถูก”
ขงเต๋อหลงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ผมสงสัยว่าพวกเขาอาจมีความสัมพันธ์บางประการ!”
โดยธรรมชาติแล้วต่งรั่วหลินไม่สามารถยอมรับความจริงดังกล่าวอยู่ในใจของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “มันน่าจะเป็นไปไม่ได้หรอกสำหรับพวกเขาทั้งสองคน เย่เฉินยังคงจริงใจกับภรรยาของเขามาก”
ขงเต๋อหลงกล่าวว่า “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ และคุณก็ไม่รู้ว่าตอนที่เย่เฉินไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้คน จะมีหน้าตาแบบไหนกันแน่…….”
ขณะที่พูด เขาก็พลางถอนหายใจอย่างหดหู่และพูดว่า “ถ้ารู้แต่แรกผมก็ไม่มากับคุณล่ะ! ผมบอกว่าผมจะไม่มา แต่คุณก็จะให้ผมมาให้ได้ ทีนี้ดีแล้ว ผมต้องอยู่ในที่เสื่อมโทรมของในเมืองจินหลิงแห่งนี้เป็นเวลานานสองปี นี่มันเท่ากับการฆ่าผมทั้งเป็นเลยทีเดียว?”
ต่งรั่วหลินก็พูดอย่างช่วยไม่ได้และละอายใจเล็กน้อยว่า “ฉันขอโทษพี่ ในเรื่องนี้ต้องโทษฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรลากคุณมาที่นี่ด้วยเลย……”
ขงเต๋อหลงเช็ดน้ำตา และพูดว่า “แทนที่คุณจะกล่าวขอโทษกับผม ช่วยคิดหาวิธีให้ผมจะดีกว่า ว่าจะเกลี้ยกล่อมเย่เฉินยังไงให้ปล่อยผมไปโดยเร็วที่สุด…..”
ต่งรั่วหลินรีบพยักหน้า และกล่าวว่า “พี่ เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วง รอให้ฉันกลับมาจากเย่นจิงแล้ว ฉันจะหาโอกาสที่ช่วยคุณขอร้องกับเย่เฉินอย่างแน่นอน”
ขณะที่เธอพูด เธอก็พูดอย่างหนักแน่นอีกว่า “หลังจากที่ฉันกลับมา ฉันจะต้องตรวจสอบเรื่องของเย่เฉินและหวังตงเสวี่ยนอย่างละเอียดแน่นอน และดูว่าพวกเขาสองคนมีความลับอะไรที่ซ่อนอยู่หรือไม่”
……
ต่งรั่วหลินก็ได้บินกลับไปที่เย่นจิงโดยเครื่องบิน ด้วยความสงสัยอย่างรุนแรง
ขงเต๋อหลงไม่มีเงินอยู่ในกระเป๋า และก็ไม่กล้าที่จะสร้างปัญหาอยู่ในเมืองจินหลิง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงต้องกลับไปที่หมู่บ้านชุมชนด้วยความเศร้าโศก
ในเวลาเดียวกันยังมีคุณป้าผู้หยิ่งจองหองและครอบงำของเย่เฉินเย่ฉางหมิ่นที่ถูกจับตาเฝ้าดู พักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชุมชนด้วย
วันส่งท้ายปีเก่าในปีนี้ จะเป็นวันส่งท้ายปีเก่าที่แย่ที่สุดที่ทั้งสองคนเคยมีมาตลอดชีวิตที่ผ่านมา
คนที่มีความโศกนาฏกรรมเช่นเดียวกัน ยังมีทั้งครอบครัวของเซียวฉางเฉียนอีกด้วย