เหออิงซิ่วพูดว่า “พ่อของคุณบอกว่า คุณสามารถเลือกชื่อได้ตามใจชอบ และข้อมูลทางทะเบียนบ้านที่เกี่ยวข้อง เขาจะเป็นคนจัดการให้กับคุณเอง”
ซูรั่วหลีเปล่งแสงแห่งความสุขออกมาเล็กน้ย ในขณะที่เธอกำลังจะพูด เหออิงซิ่วก็กล่าวเสริมไปว่า “รั่วหลี พ่อของคุณบอกแล้วว่า คุณยังคงสามารถใช้นามสกุลซูต่อไปได้ และก็สามารถใช้ชื่ออื่นอะไรก็ได้นอกจากซูรั่วหลี แต่คุณจะใช้ลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลซูไม่ได้เพียงอย่างเดียว”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ เหออิงซิ่วก็ถอนหายใจ และยังคงกล่าวต่อไปว่า “หมายความว่า ในชื่อของคุณ ไม่สามารถมีคำว่า ‘จือ’ เหมือนในชื่อของจือเฟย จือหยู……”
การแสดงออกที่มีความสุขเล็กน้อยของซูรั่วหลีในตอนเมื่อกี้นี้ กลายเป็นความขมขื่นขึ้นมาอย่างมากทันที เธอมองไปที่เหออิงซิ่ว และเอ่ยปากถามว่า “แม่ คุณพ่อยังคงไม่อยากจะให้คนอื่นรู้จักสถานะของฉันใช่ไหม?”
เหออิงซิ่วพูดด้วยความละอายใจเล็กน้อยว่า “รั่วหลี ไม่ว่าจะยังไงคุณก็เป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสของพ่อคุณ และน้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ นอกจากพ่อของคุณแล้ว ก็มีเพียงคุณปู่คุณเท่านั้นที่รู้เรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างคุณพ่อกับภรรยาเขาดีมาก ถ้าเธอรู้ว่าพ่อคุณยังมีลูกสาวนอกสมรสอีกคนหนึ่งที่เป็นคุณ เธอก็จะต้องเลิกกับพ่อคุณอย่างแน่นอน…..”
ซูรั่วหลีสำลักและพูดว่า “แม่ หรือว่าฉันจะไม่สามารถบอกกับคนอื่นอย่างเปิดเผยเลยเหรอ ว่าซูโสว่เต้าเป็นพ่อของฉันตลอดทั้งชีวิตเลยเหรอ? ฉันจะต้องเป็นผู้หญิงที่ไม่มีพ่อตั้งแต่ยังเด็ก อยู่ต่อหน้าคนนอกไปตลอดชีวิตเลยงั้นเหรอ? ”
ดวงตาของเหออิงซิ่วเป็นสีแดงก่ำ และเธอก็ถอนหายใจด้วยความเศร้าใจ “รั่วหลี เหตุผลที่พ่อของคุณมีอดีตแบบนั้นกับฉันในตอนนั้น มันเป็นเพราะคำขอของฉันเองทั้งหมด ตลอดหลายปีก่อนหน้านี้เขาไม่รู้เรื่องที่คุณดำรงอยู่เลยด้วยซ้ำ ดังนั้นคุณจึงโทษเขาไม่ได้ที่เขาไม่ยอมที่จะเปิดเผยตัวตนของคุณ!”
“ยิ่งไปกว่านั้น พ่อของคุณใช้กำลังไปจำนวนมาก ในการช่วยคุณออกไปในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้ว่าคุณคือลูกสาวของเขา แต่ลึกๆ ในใจของเขา ก็ยังรักคุณมากเช่นกัน! ไม่ว่าจะยังไง คุณก็จะโทษเขาไม่ได้ เข้าใจไหม? ”
ซูรั่วหลีถอนหายใจเบาๆ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ พยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจังว่า “แม่ ฉันรู้แล้ว คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกในอนาคต และก็จะไม่ถือโทษโกรธคุณพ่ออยู่ในใจเลย!”
เหออิงซิ่วบีบมือของซูรั่วหลีอย่างแรงๆ และก็พูดอย่างจริงจังว่า “ในอีกไม่กี่วัน คุณก็จะถูกพาตัวไปที่โตเกียว เมื่อถึงเวลานั้นจะมีคนติดต่อกับคุณ และเปลี่ยนตัวคุณออกมา แล้วก็ส่งคุณไปที่ท่าเรือ แม่จะรอคุณอยู่ในประเทศ!”
ซูรั่วหลีรีบถามขึ้นมาว่า “แม่ แม่ไม่ไปรอหนูอยู่ที่โตเกียวเหรอ? ”
เหออิงซิ่วส่ายหัว แล้วพูดว่า “พ่อของคุณบอกว่า เมื่อคุณหนีไปได้อย่างสำเร็จ ฝ่ายญี่ปุ่นก็จะตรวจสอบทุกคนที่เพิ่งเข้าประเทศในช่วงนี้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้น ถ้าพบว่าฉันมาจากประเทศจีน และเคยมาที่โอซาก้าด้วย และไปที่โตเกียวก่อนเหตุการณ์จะเกิดขึ้นอีกครั้ง มันก็เท่ากับว่าฉันให้เบาะแสกับสำนักงานความมั่นคงแห่งมาตุภูมิของญี่ปุ่นอย่างฟรีๆ ดังนั้นเขาจึงให้ฉันกลับประเทศทันทีจากโอซาก้าหลังจากที่พบกับคุณแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการทิ้งร่องรอยไว้ สำหรับฝั่งทางด้านโตเกียว เขาจะจัดให้คนอื่นไปรับคุณเอง”
ซูรั่วหลีพยักหน้า และพูดว่า “โอเคคะคุณแม่ ฉันเข้าใจแล้ว! คุณก็ไปรอฉันกลับบ้านอยู่ที่ประเทศด้วยความวางใจได้เลย!”
ในเวลานี้ มีคนเปิดประตูออก และเอ่ยปากพูดว่า “ใกล้จะถึงเวลาแล้ว!”
เหออิงซิ่วมองไปที่ซูรั่วหลีอย่างไม่อยากจะจากไป และกล่าวเตือนว่า “รั่วหลี หลายวันนี้ดูแลตัวเองให้ดี แม่จะไปก่อนแล้ว!”
ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ ด้วยน้ำตา “แม่ ดูแลตัวเองด้วย และช่วยกล่าวขอบคุณกับคุณพ่อแทนฉันสักคำด้วย…..”
เหออิงซิ่วตบแขนเธอเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “รั่วหลี ไม่มีเรื่องใดที่จะสามารถสำเร็จได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่คุณต้องสัญญากับแม่ และกลับมาอย่างมีชีวิตอยู่!”