บทที่ 1962
เธอคิดอยู่ในใจ:”ลังของฉันน่าจะมาจากยาวิเศษที่อาจารย์เย่มอบให้ฉัน…ตอนนั้นที่อาจารย์เยมอบยาเม็ดนี้ให้ฉัน บอกให้ฉันพกยาตัวนี้
ติดตัวไว้ตลอด เผื่อเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น คิดไม่ถึงจริงๆว่าในช่วงวิกฤติแบบนี้ ยาเม็ดนี้จะช่วยชีวิตของฉันไว้!”
เมื่อคิดถึงเย่เฉิน ซ่งหวั่นถึงรู้สึกว่าจิตใจของตัวเองได้รับการกระตุ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
เธอให้กำลังใจตัวเองอยู่ในใจ:”ในเมื่ออาจารย์เให้โอกาสฉันมีชีวิตรอด งั้นฉันจะต้องมีชีวิตรอดกลับไปเมืองจินหลิงให้ได้!”
เมืองจินหลิง
เป็นเมืองโบราณของหกราชวงศ์
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้จริญรุ่งเรื่องเท่ากับเมืองเนจิงและเมืองจงไห่ และไม่ได้ร่ำรวยเท่าเมืองหลั่กใหม่ในภาคใต้ แต่มันก็เป็นเมืองที่มีเสน่ห์
และเอกลักษณ์ของตัวเอง
คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้ รักเมืองนี้และแม่น้ำแยงซีมากๆ
ในขณะที่ซ่งหวั่นถึงสาบานว่าจะกลับเมืองจินหลิงให้ได้ ในสนามบินเมืองจินหลิงมีเครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่ง กำลังวิ่งไปถึงปลายรันเวย์
นี่คือเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลซ่ง ในเครื่องบินสามารถรองรับได้ยี่สิบกว่าคน และมีห้องนอนส่วนตัวบนเครื่องบินด้วย
ซ่งหรงวิในเวลานี้ กำลังนอนอยู่บนห้องนอนส่วนตัวในเครื่องบิน ในมือมีแก้วไวน์แดงอยู่และมีรอยยิ้มที่มุมปาก
เมื่อสักครู่ฮาชิโมโตะชินคิจิพึ่งโทรศัพท์มาหาและบอกเขาว่า:”คุณซ่ง รถตู้ที่น้องสาวของคุณนั่งอยู่ ตกลงไปด้านล่างของหุบเขาที่มีความ
ลึกหลายรอยเมตรในเขตนิชิทามะโตเกียว หลังจากนั้นรถตู้ก็เกิดเพลิงลุกไหม้ น้องสาวของคุณโดนเผาจนไหม้เป็นจุณแล้ว!”
ซ่งหรงวี่หัวเราะอย่างโหดเหี้ยม:”ดี! ดีมากๆ! ฉันรอวันนี้ รอมานานมากแล้ว วันนี้ฉันได้รับในสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว ต้องขอขอบคุณความ
ช่วยเหลือจากคุณฮาชิโมโตะจริงๆ”
ฮาชิโมโตะชินคิจิหัวเราะออกมา:”คุณซ่ง ในอนาคตพวกเราทั้งสองฝ่ายควรร่วมมือกันมาก1 สิ่งสำคัญที่สุดคือหาเงินได้เยอะๆ!”
ซ่งหรงรี่พูดด้วยรอยยิ้ม:”เรื่องนี้คุณฮาชิโมโตะโปรดวางใจ พวกเราจะร่วมมือกันอย่างแน่นอน เงินที่ต้องให้คุณ ฉันจะให้คุณทุกบาททุก
สตางค์อยู่แล้ว”
ฮาชิโมโตะชินคิจิพูด”ถ้าคุณซ่งมาญี่ปุ่นเมื่อไหร่ พวกเราค่อยดื่มเหล้าฉลองด้วยกัน!”
ซ่งหรงวี่ถอนหายใจและพูด:”เห้อ! ครั้งนี้ที่ฉันไปญี่ปุ่น เหตุผลหลักเพื่อเสแสร้งให้คุณท่านเห็นเฉยๆ ถึงแม้ว่าไอ้แก่จะมีอายุมากแล้ว แต่
สมองของเขายังดีอยู่ ถ้าฉันประพฤติอะไรผิดเล็กน้อย เขาคงจะสั่งเกตเห็นอย่างแน่นอน ดังนั้นครั้งนี้ที่ฉันไปญี่ปุ่น เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย
พวกเราสองคนอย่าเจอกันดีกว่า”
ฮาชิโมโตะชินคิจิถาม:”คุณซ่ง งั้นพวกเราจะเซ็นสัญญาเมื่อไหร่?”
ซ่งหรงพูด”หลังจากที่ฉันเอาศพหรือเถ้ากระดูกของน้องสาวฉันกลับไปที่เมืองจินหลิง และจัดงนศพให้เธอเสร็จก่อน ค่อยหาโอกาสมา
เซ็นสัญญากับคุณฮาชิโมโตะ!”
ฮาชิโมโตะชินคิจิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูด:” ฮ่ๆๆ เรื่องนี้ไม่มีปัญหา คุณซ่งต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียญาติสนิท และคุณคงเสียใจมากๆ
เรื่องดื่มเหล้าเลี้ยงฉลอง ก็รอไปก่อน!”
ซ่งหรงวี่ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า:” ใช่ น้องสาวที่ฉลาดและเก่งของฉันตายอย่างอนาถ ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากๆ ฮ่าๆๆๆๆ!”
เมื่อพูดจบ เขารู้สึกเสียดายและถอนหายใจ:”ถ้าไอ้แก่นั้นไม่ยกตำแหน่งผู้นำตระกูลให้น้องสาวของฉัน ถ้าให้เธอค่อยช่วยงานฉันอยู่ข้างๆ
วันนี้ฉันคงจะไม่ฆ่าเธออย่างแน่นอน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สายตาของซ่งหรงวี่ฉายแววโหดหี้ยมและพูดอย่างเย็นชา”ถ้าจะโทษ ก็โทษไอ้แก่นั้นยกตำแหน่งผู้นำตระกูลให้เธอและ
ทำให้เธอมาขวางทางของฉัน! คนที่กล้าขวางทางของฉัน มันจะต้องตายทั้งหมด!”
ฮาชิโมโตะชินคิจิเอ่ยปากพูด:”คุณซ่ง ถ้าไอ้แก่นั้นยืดตำแหน่งผู้นำตระกูลกลับไปจะทำยังไงดี? หรือตอนที่พวกเราเซ็นสัญญา เขาไม่เห็น
ชอบการร่วมมือของพวกเราจะทำยังไงดี?”
ซ่งหรงวี่หัวเราะอย่างเหี้ยมหดและพูดเบาๆ:”คุณฮาชิโมโตะ โปรดวางใจ สิ่งที่คุณกังวลจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ฉันจะหาโอกาสทำให้
เขาไปอยู่กับหลานสาวสุดที่รักของเขา ฉันจะเป็นผู้นำตระกูลซ่งและไม่มีใครสามารถขัดขวางฉันได้อย่างแน่นอน!”