บทที่ 1977
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เธอพูดอย่างจริงจังโดยไม่ต้องคิด.”อาจารย์เย่ ฉันจะทำตามที่คุณพูดทุกอย่าง!”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง:”ในญี่ปุ่นฉันมีคนรู้จักไม่น้อย เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปที่คฤหาสน์ของเพื่อนฉัน ในช่วงนี้คุณห้ามติดต่อ
กับใครเด็ดขาด รวมทั้งคุณปู่และคนในครอบครัวของคุณด้วย จนกว่าฉันจะตรวจสอบเรื่องทั้งหมดให้กระจ่างแล้วค่อยว่ากัน”
ซ่งหวั่นถิงถามด้วยความประหลาดใจ:”อาจารย์เย่ ฉันบอกคุณปู่ว่าฉันปลอดภัยไม่ได้เหรอ? ตอนนี้เขาคงเป็นห่วงฉันมากๆ ถ้าฉันหายตัว
ไปและหาไม่เจอ ฉันกลัวว่าเขาจะกังวลและส่งผลกระทบต่อร่างกาย…
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดปลอบใจว่า:”เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณปู่ของคุณเคยทานยาอายุวัฒนะ ดั่งนั้นร่างกายของเขาไม่เป็นอะไร
อยู่แล้ว และคุณอย่าลืมสิ ยาอายุวัฒนะที่ฉันให้คุณในวันเกิดของคุณ ก็อยู่ที่คุณปู่ของคุณด้วย ถ้ามียาอายุวัฒนะอยู่ในมือ เขาไม่เป็นอะไรอย่าง
แน่นอน”
ขณะพูด เย่เฉินก็อธิบายเพิ่มเติม:”ความลับส่วนใหญ่จะรั่วไหลออกจากปากของคนๆนั้น ถ้าเป็นความลับจริงๆต้องให้คนรู้เรื่องนั้นน้อย
ที่สุด ถ้าดีที่สุดคือนอกจากตัวเองแล้วห้ามให้คนอื่นรู้ มิฉะนั้น ถ้ามีคนอื่นรู้ความลับ มันก็ยากที่จะรับประกันว่าคนอื่นๆไม่รู้ความลับนี้อีก”
ถึงแม้ซ่งหวั่นถึงจะแสดงท่าทางลำบากใจเลักน้อย แต่เธอก็เงยหน้าอย่างรวดเร็ว มองเย่เฉินและพูดอย่างจริงจัง:”ได้ค่ะ อาจารย์เย่ ถ้างั้น
ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเลย”
เย่เฉินพยักหน้าและถามเธอ:”เมื่อสักครู่คุณได้ติดต่อคุณปู่หรือคนในครอบครัวของคุณไหม?”
“ไม่ได้ติดต่อ…” ซ่งหวั่นถึงรีบพูดทันที:”เมื่อโทรศัพท์ของฉันมีสัญญาณ ฉันก็ติดต่ออาจารย์เทันที เดิมที่ฉันคิดว่าถ้าติดต่อคุณแล้ว ฉัน
จะติดต่อคุณปู่ แต่ฉันยังไม่ทันได้ติดต่อเลย”
เย่เฉินบพูดทันที:”ถ้างั้นคุณรีบปิดเครื่องโทรศัพท์เลย ไม่เพียงห้ามรับและโทรอกเท่านั้น และห้ามใช้วีแชทและแอปพลิเคชันสื่อสา
รอื่นๆด้วย”
ซ่งหวั่นถิงเชื่อฟังและพูด:”ได้ค่ะ อาจารย์เย่ ฉันจะปิดเครื่องเดี๋ยวนี้เลย”
ขณะพูด เธอก็กดปุ่มปิดเครื่องค้างไว้ทันที เพื่อปิดเครื่องโทรศัพท์ของเธอที่หน้าจอแตก
หลังจากนั้น เธอก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง มองหน้าเย่ฉินและถามด้วยความประหลาดใจ:”อาจารย์เย่ คุณหาฉันเจอในภูเขาส่วนลึกแบบนี้ได้ยัง
ไง?”
เย่เฉินพูดความจริง”คุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะในประเทศญี่ปุ่นเป็นเพื่อนของฉัน เมื่อคุณเกิดเรื่องฉันก็ขอให้เธอช่วยตามหาคุณ เธอ
ส่งยอดฝีมือหลายคนมาตามหาคุณ พวกเขาคือนินจาในตำนานของญี่ปุ่น มาที่เขตนิชิทามะโตเกียวเพื่อค้นหาเบาะแสของคุณ”
“พวกเขาเจอรถตู้คันที่คุณเกิดเหตุ จากนั้นพวกเขาก็ไล่ตามคุณมาจากรอยเท้าที่คุณทิ้งไว้ หลังจากที่ฉันได้ตำแหน่งของคุณก็รีบตามมา
ท้นที”
ซ่งหวั่นถิงอุทาน”อ้า?! นินจา?! อาจารย์เย่ คุณหมายถึง ในโลกนี้ยังนินจาอยู่จริงๆเหรอ?”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดนินจาไม่ได้เป็นคนที่น่ากลัวขนาดนั้น พวกเขาก็เหมือนกับยอดฝีมือด้านศิลปะต่อสู้ของจีน และพวกเขาก็มีอยู่
จริงๆ”
ซ่งหวั่นถิงเข้าใจทันทีและเธอก็พยักหน้า จากนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก และอุทานออกมา:”พวกเขาแอบติดตามฉันอยู่ ถ้าเป็นอย่าง
นั้น ตอนนี้พวกเขาก็กำลังจับตามองพวกเราสองคนอยู่ในที่ลับใช่ไหม?”
“เอ่อ…เรื่องนี้…”
เย่เฉินยิ้มด้วยความเขินอายและพูด:”คุณพูดถูกแล้ว พวกเขาแอบติดตามพวกเราอยู่”
ซ่งหวั่นถิงรู้สึกเขินอายและทนไม่ไหว:”ถ้า…ถ้า…งั้นสิ่งที่พวกเราทำเมื่อสักครู่ พวกเขา…พวกเขาเห็นทั้งหมดใช่ไหม?”
เย่เฉินยักไหล่อย่างจำใจ:”พวกเขาเห็นแน่นอน….
ซ่งหวั่นถิงรู้สึกเขินอายมากๆ เธอก้มศีรษะลงและพูด”อาจารย์เย่….คุณ…ทำไมคุณถึงไม่เตือนฉัน…เรื่องนี้น่าขายหน้ามากๆ…”
เย่เฉินแมือออกและพูดอย่างจำใจ:”หวั่นถิง…เรื่องนี้คุณโทษฉันไม่ได้ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะจูบฉันอย่างกะทันหันแบบนี้…ตอนนั้น
สมองของฉันก็ว่างเปล่าเช่นกัน…”
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดของเขา เธอนึกถึงภาพที่เธอวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเย่เฉินและจูบริมฝีปากของเขา ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ
ขึ้นเรื่อยๆ เธอพูดด้วยน้ำเสี่ยงเขินอายว่า”โอ๊ย…ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว…อาจารย์เย่ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหน?”