บทที่ 2004
อิโตะ นานาโกะก็ถามว่า: “เย่เฉินซัง งั้นคุณเตรียมจะทำยังไง?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ผมอยากจะทำแผนซ้อนแผนให้กับพวกเขา”
“แผนซ้อนแผนเหรอ?!”อิโตะ นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ: “เย่เฉินซัง รายละเอียดเป็นแผนซ้อนแผนแบบไหนเหรอ?”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ซ่งหรงและพ่อของเขาคิดว่าซ่งหวั่นถิงมีโอกาสรอดชีวิตน้อยมากไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง พวกเขาคิดว่าสามารถ
ที่จะทำให้คุณท่านซ่งกลายป็นโรคอัลไซเมอร์ได้อย่างแน่นอนไม่ใช่? ถ้าหากทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จ และผมก็จะประกาศว่าการค้นหา
ต่อตระกูลซ่งในโตเกียวไม่มีอะไรสักอย่าง ซ่งหรงวี่พวกเขาสองคนพ่อลูกก็จะโล่งอกไม่ใช่เหรอ?”
อิโตะ นานโกะพยักหน้าพูดว่า: “นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว สองพอลูกนี้ถึงเวลานั้นไม่แน่ก็อาจจะมีความสุขจนที่จะเฉลิมฉลองด้วยดอกไม้
ไฟ”
เย่เฉินยิ้มแล้วถามว่า: “งั้นถ้าหากตอนที่พวกเขาได้ใจมากที่สุด ให้พวกเขารู้ว่าอันที่จริงแล้วคุณท่านซ่งไม่ได้เป็นโรคอัลไซเมอร์และซ่ง
หวั่นถิงก็ไม่ได้เสียชีวิต พวกเขาจะเป็นยังไง?”
อิโตะ นานโกะเม้มปากแล้วยิ้ม: “ถ้าเรื่องรักสนุกทุกข์ถนัดแบบนี้เกิดขึ้น พวกเขาคงจะอกแตกตายอย่างแน่นอน…”
เย่เฉินพยักหน้า: “ถูกต้อง! ผมก็ต้องการให้พวกเขารักสนุกทุกข์ถนัด!”
พูดแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาคุณท่านซ่ง
หลังจากที่รับสาย คุณท่านซ่งรีบถามว่า: “อาจารย์เย่ คุณตามหาเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับซ่งหวั่นถึงพบหรือยัง?”
เย่เฉินพูดว่า: “คุณท่าน ผมโทรหาคุณ มีข้อตกลงบางอย่างที่จะปรึกษาหารือกับคุณ”
คุณท่านซ่งรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “อาจารย์เย่คุณมีเรื่องอะไรสั่งการมาได้เลย!”
เย่เฉินถามเขาว่า: “ตอนนี้คุณสะดวกที่จะคุยมั้ย?”
“สะดวก!”คุณท่านซ่งรีบพูดว่า:”ตอนนี้ผมอยู่ในห้องของตัวเอง ที่นี่เก็บเสี่ยง ปลอดภัยเป็นอย่างมาก”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า: “ดี สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ สำหรับคุณแล้วคุณอาจจะทำให้ค่อนข้างตกใจถึงขนาดไม่เชื่อ แต่ว่าคุณอย่าได้สงสัย
เด็ดขาด ทำตามที่ผมบอก ตราบใดที่คุณทำตามที่ผมบอก ไม่เพียงแต่ซ่งหวั่นถึงจะรอดชีวิตเท่านั้น ตระกูลซ่งของคุณก็จะได้ไม่เกิดหายนะขึ้น
ในภายหลัง!”
เมื่อคุณท่านซ่งได้ยินคำพูดนี้ ก็ถามด้วยความตื่นเต้นว่า: “อาจารย์เย่ คุณสั่งการมาเถอะ ผมไม่กล้าไม่เชื่อฟัง!”
เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า: “ผมต้องการให้คุณเอายาอายุวัฒนะที่ผมมอบให้หวั่นถึงเม็ดนั้นออกมา ใช่มีดขูดเศษหนึ่งส่วนห้าของปริมาณ
แช่ลงในน้ำแล้วกินลงไป”
คุณท่านซ่งตกใจในทันที และอ้าปากพูดว่า : “อาจารย์เย่ ทำไมต้องให้ผมทานยาอายุวัฒนะด้วย? ที่สำคัญยังเป็นเศษหนึ่งส่วนห้าด้วย คุณ
มีความตั้งใจอะไรเป็นพิเศษเหรอ?”
เย่เฉินอือคำหนึ่ง และพูดว่า: “เศษหนึ่งส่วนห้าของยาอายุวัฒนะ อย่างน้อยสามารถที่จะรับประกันได้ว่าคุณจะไม่ถูกพิษรุกรานภายในอีก
สองวันข้างหน้า”
คุณท่านซ่งก็ยิ่งตกใจมากขึ้น: “อาจารย์เ คุณหมายความว่ายังไง? หรือว่า…หรือว่ามีคนจะวางยาพิษผมเหรอ?”
เย่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก: “คุณท่าน ตั้งแต่ว้นนี้เป็นต้นไป คุณจะต้องระมัดระวังซ่งเทียนหมิงลูกชายคนโตของคุณ
ตลอดเวลา เท่าที่ผมรู้ เขามีแนวโน้มที่จะใช้ยาทำลายประสาทบางอย่างมาทำลายสมองของคุณ!”
“ดังนั้น คุณเอายาอายุวัฒนะเศษหนึ่งส่วนห้าของหนึ่งเม็ดแช่น้ำแล้วกินลงไปล่วงหน้า รอหลังจากที่เจอเขา ไม่ว่าเขาจะให้คุณกินอะไร
คุณก็ต้องกิน; ไม่ว่าเขาจะให้คุณดื่มอะไร คุณก็ต้องดื่ม ต่อจากนั้นต้องอยู่ในเวลาที่เหมาะสม แกล้งทำเป็นจำอะไรไม่ได้และท่าทางที่ไม่รู้อะไร”
พูดถึงตรงนี้ เย่เฉิก็พูดว่า: “หรือว่าฉันจะพูดให้ตรงกว่านี้ คุณอยู่ตรงหน้าของซ่งเทียนหมิง เล่นละครเป็นผู้ป่วยโรคอัลไซเมอร์คนหนึ่ง!”
คุณท่านซ่งตกตะลึงอย่างสุดขีด: “อา…อาจารย์เย่…คุณหมายความว่า…เทียนหมิงเขา…จะทำร้ายผมเหรอ?!”
เย่เฉินก็ไม่ได้ปิดบัง และพูดอย่างจริงจังว่า: “จากข้อมูลที่ผมได้รับมาตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ดังนั้นคุณต้องแผนซ้อนแผน
ดูว่าพวกเขาจะมาไม่ไหนอีก!”