บทที่ 2017
ตอนนี้ฮิโตะ นานโกะยังเรียนอยู่ปีสี่ อายุยี่สิบสองปี ซึ่งอายุใกล้เคียงกับฉินเอ้าเสวี่ยน
แต่ซ่งหวั่นถึง อายุใกล้เคียงกันกับเย่เฉิน
ดังนั้น ซ่งหวั่นถึงอายมากกว่าอิโตะ นานาโกะสี่ปี
อิโตะ นานาโกะเรียกเธอว่าพี่สาว แต่กลับเหมาะสม
แต่ซ่งหวั่นถึงกลับถูกท่ที่ของอิโตะ นานโกะ ทำให้ค่อนข้างปลาบปลื้มใจอย่างไม่คาดฝันจนแปลกใจ
ตอนนี้อิโตะ นานโกะเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลอิโตะตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในประเทศญี่ปุ่น อำนาจของตระกูลมากกว่าตระกูลซ่งสิบเท่า
อำนาจยิ่งใหญ่มากถึงขนาดนี้ ยังสามารถเกรงใจต่อซ่งหวั่นถึงขนาดนี้ เป็นคนที่เรียกเธอว่าพี่สาวก่อน (ย่อมทำให้ซ่งหวั่นถึงหวั่นไหว
และรู้สึกสนิทสนม กับอิโตะ นานาโกะมากขึ้นเล็กน้อย
เนื่องจากว่าเป็นผู้หญิง มีหัวข้อสนทนาที่เหมือนกันมากมาย ดังนั้นสองคนทั้งสองคนจึงคุยกันต้วยบรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยความ
กระตือรือร้น
ในเวลานี้ นางาฮิโกะ อิโตะก็กลับมาแล้ว เขาหักทายซ่งหวั่นถึงอย่างสุภาพก่อน ต่อจากนั้นก็เอ่ยปากพูดว่า: “คุณเย่ จัดเตรียมเรือ
เรียบร้อยแล้ว คินนี้ขึ้นเรือที่พอร์ตตู้ตอนเทนเนอร์ของโตเกียวได้ คุณโชคดีมากจริงๆ แหล่งข้อมูลภายในบอกว่า คืนนี้ยามชายฝั่งของหน่วยลาด
ตระเวนกำลังจะซ่อมแซมอุปกรณ์ ดังนั้นการควบคุมการเดินเรือจะสบายๆ คืนนี้ออกทะเลได้ง่ายที่สุด”
จากนั้น นางฮิโกะ อิโตะก็พูดว่า: “แต่ผมได้บอกกล่าวกับยามชายฝั่งแล้ว ถ้หากพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงอะไรก็ตาม ก็ไม่มีทางทำการ
ตรวจสอบอะไรก็ตามกับเรือที่คุณโดยสารอยู่”
“โอเค”เยเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และพูดว่า: “เรื่องนี้รบกวนคุณอิโตะแล้ว”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยความเคารพว่า: “คุณเย่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจผมขนาดนี้!”
ซ่งหวั่นถึงที่กำลังกระซิบกระซาบกับนานโกะ ทันใดนั้นได้ยินเรื่องนี้ ก็รีบถามเยเฉินว่า: “คืนนี้พวกเราก็จะไปแล้วเหรอ?”
เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า: “คืนนี้พวกเรานั่งเรือจากไป”
หัวใจของซ่งหวั่นถึงตึงเครียด และรีบถามว่า: “อาจารย์เย่ ที่เมืองจินหลิงเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
เย่เฉินไม่ได้บอกเธอ เรื่องเกี่ยวกับที่ซ่งเยนหมิงและซ่หรงวี่วางยาคุณท่านซ่ง ดังนั้นจึงยิ้มเล็กน้อย และพูตว่า: “อย่าคิดมาก ไม่ได้เกิด
เรื่องร้ายอะไร เพียงแต่ว่าผมอยากจะพาคุณกลับไปที่ประเทศอย่างเงียบๆก่อน โดยภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ได้รบกวนใครคนใด”
ซ่งหวั่นถึงพยักหน้าเบาๆ และพูดด้วยความซาบซึ้งใจว่า: “ลำบากคุณแล้วอาจารย์เย”
หลังจากพูดจบ ก้มองไปที่นางาฮิโกะ อิโตะและอิโตะ นนโกะ และโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “คุณอิโตะกับคุณนานาโกะ ขอบคุณ
สำหรับความช่วยเหลือและการดูแลของพวกคุณ!”
อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “พี่หวั่นถิง พี่อย่าได้เกรงใจนานาโกะขนาดนี้ อย่าลืมว่พี่เป็นพี่สาวของฉัน พวกเราก็ถือได้ว่าเป็นพี่น้องที่ดี จาก
นี้ไปที่นี่ก็เป็นบ้านของฟี ถ้าพี่มาประเทศญี่ปุ่นเมื่อไหร เชิญมาพักที่บ้านได้!”
จากนั้น ฮิโตะ นนโกะก็มองไปทางเย่เฉิน พูดด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างมาก: “เย่เฉินซังก็เหมือนกัน ขอให้เย่เฉินซังจำไว้ว่า ที่นี่
เป็นบ้านในประเทศญี่ปุ่นของเย่เฉินซังตลอดไป!”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม: “วางใจเถอะ ผมจะจำไว้”
นางาฮิโกะ ฮิโตะรีบพูดว่า: “ใช่แล้ คุณซ่งต้องการร่วมลงทุนกับบริษัทปปอนสตีไม่ใช่เหรอ? จะให้ผมเรียกวาตานาเบะ ซินอิจิมามั้ย ให้
เขาเซ็นข้อตกลงการร่วมลงทุนกับคุณก่อนมั้ย?”
ซ่งหวั่นถึงประหลาดใจจนพูดไม่ออก ในเวลานี้เย่เฉินชิงนำหน้าไปก่อน และถามว่า: “คนคนนี้น่เชื่อถือมากได้มั้ย? จะเปิดเผยสถานกา
รณ์ของซ่งหวั่นถึงต่อโลกภายนอกหรือเปล่า?”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดรับประกันว่า: “คุณเย่วางใจไปได้เลย วาตานาเบะ ซินอิจิเชื่อถือได้อย่างนอน ผมจะกำชับเขาให้เก็บความลับอย่าง
เคร่งครัด เขาไม่มีทางพูดจาส่งเดชอย่างแน่นอน”
เย่เฉินพยักหน้าหน้า: “ดี ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็รบกวนคุณอิโตะช่วยผมนัดเขามาให้หน่อย คืนนี้ก็เซ็นสัญญา”
ซ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า: “อาจารย์เข่ แบบนี้เหมาะสมเหรอ?”
แม้ว่าเธอก็อยากที่จะได้ข้อตกลงการร่วมมือของบริษัทนิปปอนสตีเป็นอย่างมาก แต่ว่าการดำเนินการแบบนี้ ไม่ใช่การเจรจาการร่วม
ลงทุนทางธุรกิจปกติ แต่ทั้งหมดเป็นการใช้หนี้บุญคุณของนางโกะ อิโตะ เธอเป็นห่วงว่าเย่เฉินเพื่อตัวเองแล้ว จะติดค้างหนี้บุญคุณของนางาฮิ
โกะ อิโตะมากเกินไป
ในเวลานี้เย่เฉินกลับยิ้มอย่างเฉยเมย และพูดว่า: “เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล กอย่างมอบให้ผมมาตัดสินใจ”
ซ่งหวั่นถึงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คิดไปสักครู่ก็ปล่อยวาง
เธอรู้ว่า ตัวเองติดค้างเย่เฉินมากเนไป ถึงไงยังชีวิตก็เป็นของเขา ใจก็เป็นของเขา ตรามใดที่เขาพยักหน้า ร่างกายของตัวเองและแม้แต่
ทั้งตระกูลซ่งก็สามรถเป็นของเขาได้ ด้งนั้นตัวเองก็ไม่ค่อยสนใจว่าติดค้างเขามากเาไหร่