บทที่ 2034
“คุณ…คุณซ่ง?!”
ซ่งหวั่นถิงมองไปที่ฮาชิโมโตะ ชินคิจิด้วยความรังเกียจ และถามว่า: “คุณฮาชิโมโตะต้องคิดไม่ถึงว่า ฉันซ่งหวั่นถึงยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย?!”
ฮาชิโมโตะ ซินคิจิวิตกกังวลจนสั่นเทาไปทั้งตัว
เขารู้ว่า เรื่องที่ตัวเองฆาตกรรมซ่งหวั่นถึงช่างชั่วร้าย
ก่อนหน้านี้ซ่งหวั่นถิงสูญหายไร้ร่องรอย และผู้ช่วยสองคนของเธอกับคนขับรถก็ถูกฝังอยู่ในอุบัติเหตุจราจรที่มนุษย์สร้างขึ้น
นอกเหนือจากสิ่งอื่นใด แค่ฆ่าสามคน ก็เป็นโทษร้ายแรงอย่างแน่นอน ในโทษของการฆาตกรรม ก็เป็นเรื่องราวที่ชั่วร้ายอย่างยิ่งและวิธี
การนี้ก็โหดร้ายอย่างยิ่งแบบนั้น
ตอนนี้ ซ่งหวั่นถิงก็ยืนอยู่ตรงหน้าของฮาชิโมโตะ ชินคิจิทั้งเป็นแบบนี้ ดังนั้นเขาก็ตระหนักได้ในทันที นี่เป็นซ่งหวั่นถิงที่มาแก้แค้นตัวเอง!
เขาแทบจะร้องไห้ขอร้องในท้นที: “คุณซ่ง เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่คุณประสบอุบัติหตุนั้น ผมไม่ใช่ผู้บงการที่แท้จริง! ผู้บงการที่แท้จริงคือ
ซ่งหรงวี่พี่ชายของคุณ! ทุกอย่างเขาเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง!”
ซ่งหวั่นถึงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “หา? ซ่งหรงวี่เป็นแพะเหรอ? งั้นฉันถามคุณหน่อย ใครหลอกฉันว่า คุณวาตานาเบะจะเซ็นสัญญา
กับฉันเหรอ? ใครเป็นคนหลอกฉันไปที่พื้นที่ภูเขาเขตนิชิทามะโตเกียวเหรอ? แล้วใครเป็นคนจัดเตรียมการให้คนชนพวกเราสี่คนตกลงไปที่
หน้าผาพร้อมกับรถเหรอ?!”
ฮาชิโมโตะ ชินคิจิถูกซ่งหวั่นถึงบีบคั้นถามอย่างไม่หยุดหย่อน ตกใจมากจนขวัญหนีดีฝ่อ และพูดขอร้องว่า: “คุณซ่ง ทั้งหมดนี่เป็นความ
คิดของพี่ชายคุณ คุณจะโทษก็ไปโทษเขา อย่าโทษมาผมนะ….
ซ่งหวั่นถึงก็ตั้งคำถามว่า: “ตามที่คุณพูดมานี้ ถ้าหากตอนนี้ฉันให้คนโยนคุณลงทะเล งั้นคุณก็จะโทษฉันไม่ได้ ใช่มั้ย?”
เมื่อฮาชิโมโตะ ชินคิจิได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็กลัวจนซีดเซียว และร้องไห้พูดลนลานว่า: “คุณซ่ง ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนี้…ผม…ผม…
ผมก็แค่อยากจะขอให้คุณไว้ชีวิตผมด้วย…ตราบใดที่คุณสามารถที่จะไว้ชีวิตผมได้ ให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทำทุกอย่าง!”
ซ่งหวั่นถิงมองไปทางเย่เฉิน และถามว่า: “อาจารย์เย่ คนคนนี้คุณเตรียมจะจัดการยังไง?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “ไว้ชีวิตสุนัขนี้อย่างเขาก่อน รอกลับไปถึงเมืองจินหลิง ผมก็ย่อมให้โอกาสเขาได้ชดเชยงาน หากเขา
สามารถกาะกุมไว้ได้ งั้นก็จะไว้ชีวิตสุนัขอย่างเขา; หากเกาะกุมไว้ไม่ได้ งั้นก็สับละเอียดให้อาหารสุนัข!”
ฮาชิโมโตะ ชินคิจิรีบพูดขอร้องว่า: “คุณอยากให้ผมทำอะไรก็บอกมาได้เลย! ผมจะทำให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่คุณสามารถไว้
ชีวิตสุนัขนี้อย่างผมได้!”
เย่เฉินพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “รอกลับไปที่เมืองจินหลิง ฉันจะให้แกเผชิญหน้ากับซ่งหรงวี่ตัวต่อตัว ถึงเวลานั้น แกจะต้องพูดเรื่องราว
ทั้งหมดที่แกทำกับซ่งหรง ออกมาให้อย่างละเอียด กล้าตกหล่นหนึ่งคำ ฉันจะฆ่าแก!”
ฮาชิโมโตะ ชินคิจิรีบพยักหน้ารัวๆ และร้องห้พูดว่า: “คุณวางใจเถอะ ผมจะเชื่อฟังคุณและพูดตามความจริง!”
เย่เฉินก็เอาผ้าขนหนูยัดเข้าไปในปากของเขาอีกครั้ง และพูดกับลูกน้องของนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “เฝ้าดูเขาต่อไป”
คนคนนั้นรีบพูดว่า: “ได้ครับคุณเย่!”
เย่เฉินพูดกับซ่งหวั่นถึงว่า: “หวั่นถิง าชิมโตะ ชินคิจิคนนี้ ตอนนี้ก็กักขังอยู่ที่นี่ก่อน รอหลังจากที่เขาถึงเมืองจินหลิงเผชิญหน้ากับซ่งห
รงวี่ ผมก็ย่อมจะให้ทางออกที่น่าพอใจกับคุณ”
ซ่งหวั่นถึงพูดด้วยความเคารพว่า: “ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของอาจารย์เย!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “เอาล่ะ คุณไปพักผ่อนในห้องเถอะ ผมไปยืนบนดาดฟ้าสักพัก”
ซ่งหวั่นถิงถามอย่างรีบเร่ง: “อาจารย์เย่ หวั่นถึงจะไปอยู่บนดาดฟ้ากับคุณสักพักค่อยกลับห้องได้มั้ย?”
เย่เฉินพยักหน้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า : “ได้อยู่แล้ว งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ!”