บทที่ 2045
เย่เฉินเพียงแค่คาดเดาออกมา เพื่อดูปฏิกิริยาของซูรั่วหลี
คิดไม่ถึงเลยวว่า ทันทีที่พูดออกไป ร่างกายของซูรั่วหลีจะสั่นเทาจนไม่อาจควบคุมได้
วินาทีนี้ เย่เฉินก็รู้ในหันทีว่าตัวเองเดาถูก
ซูรั่วหลีคนนี้ คือลูกนอกสมรสของซุโส่วเต้า!
มิน่าล่ะ!
ไม่แปลกใจเลยที่ตระกูลซูยอมเสียเลือดเสียเนื้อ เพื่อช่วยเธอให้พ้นจากเงื้อมมือสำนักงานอัยการญี่ปุ่น
ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ ก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของซูโส่วเต้านี่เอง
เริ่มสนุกแล้วสิ
เวลานี้ชูรั่วหลีตระหนกจนมึนเบลอ
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายตรงหน้า จะสามารถเดาตัวตนที่แท้จริงของเธอได้ในระยะเวลาแค่สั้นๆ
ในตระกูลซุคนที่รับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอมีแค่สองคน
หนึ่งคือซูโส่วเต้าพ่อแท้ๆของเธอ สองคือซูเฉิงเฟิง ปู่ของเธอเอง
ขนาดซูจือเฟยกับซูจื่อหยูยังไม่รู้เลย ว่าคนที่คอยเป็นบอดี้การ์ดคุ้มกันให้พวกเขา จริงๆแล้วเป็นน้องสาวของพวกเขา!
แล้วยิ่งเมียหลวงของซูโส่วเต้า ก็ยิ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ตอนนี้ซูรั่หลีกล้วว่าผู้ชายตรงหน้าจะปล่อยเรื่องนี้ออกไปเป็นอย่างมาก ถ้าเป็นอย่างนั้น ชื่อเสียงของพ่อต้องได้รับผลกระทบอย่าง
หนักแน่นอน
คิดมาถึงตรงนี้ เบื้องลึกในใจของเธอก็รู้สึกอยากตาย คิดในใจอย่างเศร้โศกว่า “ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็คือลูกสาวของซูโส่วเต้า ไม่ว่า
ฉันจะปฏิเสธยังไง เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัวของฉัน ก็คือสายเลือดของเขา….
“แต่ถ้าฉันตาย ใครก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันเป็นลูกสาวของซูโส่วเต้า! ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะเปิดเผยตัวตนของฉันออกไป แต่ถ้าฉันตาย
คุณพ่อก็จะปฏิเสธตัวตนของฉันได้…”
“ดูเหมือนว่า ฉันคงต้องตายเท่านั้น ถึงจะสามารถจบเรื่องทุกอย่าง และรักษาความลับเกี่ยวกับตัวตนของฉันต่อไปได้!”
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็รีบเอยพูดกับเย่เฉินด้วยใบหน้าขอร่องว่า “ขอร้องล่ะ ฆ่าฉันเถอะนะ! ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยมือฉัน ฉันจะได้จบชีวิต
ด้วยตัวเอง!”
เย่เฉินพูดยิ้มๆขึ้นมาว่า “ได้ยังไง? ฉันจะไม่ฆ่าเธอ แล้วก็จะไม่ให้เธอฆ่าตัวตายด้วย!”
ซูรั่วหลีเอ่ยถามอย่างตื่นกลัวว่า “นายต้องการทำอะไรกันแน่?! “
เย่เฉินพูดกสั้วยิ้มว่า “สาวน้อย ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาเธอกลับบ้นเอง! เก็บซ่อนตัวตนไว้ตั้งหลายปีขนาดนี้ เธอต้องน้อยใจมากแน่ๆเลย
ใช่ไหม? ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยเธอทวงคืนตำแหน่งคุณหนูตระกูลซุกลับมา เพื่อให้เธอได้ในสิ่งที่สมควรได้!”
“ไม่นะ! ” ซูรั่วหลีน้ำตาไหลพรากออกมาทันที อ้อนวอนด้วยเสียงกลั้สะอื้นว่า “ฉันฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ซ้ำยังบาปหนา นายถือซะว่าฆ่า
ฉันให้ตายเพื่อแก้แค้นแทนทุกคนเถอะนะ…”
ขณะที่พูด เธอก็ออกแรงดิ้นสุดกำลังเพื่อให้หลุดพ้นจากมือของเย่เฉิน
แต่ว่า มือของเย่เฉินเหมือนกับล็อกเอาไว้แล้ว เธอไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่นิด!
เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเธออยากตายมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกนำสนใจ จึงจงใจพูดกวนประสาทขึ้นมาว่ “ผู้หญิงสวยๆอย่างเธอ ถ้าตายไป ก็คง
น่าเสียดายแย่! ฉันจะใจไม่ใส่ระกำ ทำเรื่องร้ายแรงแบบนั้นได้ยังไง?”
ซูรั่วหลีมองมาที่เย่เฉิน สะอื้นออกมาอย่างหวั่นกลัว “นายคิดจะทำอะไรกันแน่….”.
เยเฉินพูดยิ้มๆว่า “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่อยากพาเธอกลับประเทศ แล้วเปิดเผยตัวตนของเธอ ให้พ่อของเธอมอบสถานะที่สง่า
ผ่าเผยให้กับเธอ แบบนี้ดีไหมล่ะ?”
“ฉันไม่ต้องการ…” น้ำตาของชูรั่หลีไหลออกมาป็นเส้นตรง มืออีกข้างพยายามแกะมือของเย่เฉินออกอย่างสุดชีวิต เอ่ยพูดด้วยแววตา
ตัดพ้อว่า “ฉันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ฉันไม่อยากเป็นคุณหนูตระกูลชู ไม่อยากสร้างปัญหาให้เขา ฉันขอร่องล่ะ ฆ่าฉันเถอะนะ ฆ่าฉันให้ตาย
แล้วโยนลงทะเล ให้เรื่องทุกอย่างมันจบ….”
เย่ฉินเอ่ยถาม “ทำไม? พ่อของเธอให้กำเนิดเธอ ให้เขายอมรับตัวตนของเธอก็เป็นสิ่งที่เขาควรจะทำ ทำไมในสายตาของเธอ ถึงมองว่า
มันจะกลายเป็นปัญหาสำหรับเขาล่ะ?”
แม้ว่าน้ำตาของชูรั่วหลีจะกำลังไหล แต่เธอก็ยังเอ่ยพูดออกมาอย่างดื้อดีงว่า “ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้เขา แล้วก็ไม่อยากสร้างปัญหา
ให้แม่ด้วย….”
เย่เฉินเดาะลิ้น “จิ๊ๆ เธอนี่มันแปลกคนจริงๆ เพื่อตระกูลซูแล้ สามารถฆ่าคนได้หลายสิบคนโดยไม่กะพริบตา แต่ว่าตอนนี้กลับบอกว่าไม่
อยากสร้างปัญหาให้ตระกูลซู ทำไมเธอต้องอุทิศชีวิตเพื่อตระกูลซูขนาดนั้น?”