บทที่ 2047
อานุภาพของหน้าไม้ สามารถยิงทะลุหัวกะโหลกได้ในระยะที่ใกล้แบบนี้
ประกอบกับที่คุณสวีเป็นนักฆ่าฝืมือดีที่ชำนาญการใช่หน้าไม้ ดังนั้นเขาจึงแน่ใจ ว่าสามารถยิงเย่เฉินให้ดับได้แน่
ตั้งแต่เดินอยู่บนเส้นทางนักฆ่า เขาใช้หน้าไม้ฆ่าคนที่ไรไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง
ดังนั้น หลังจากที่เขาเล็งเป้าไปที่เย่เฉิน ต่อมาก็ลั่นไกออกไปอย่างไม่ลังเล!
ทันทีที่สายหน้าไม่เกิดเสียงดังฟื้บ ต่อมาลูกศรหน้าไม่ที่ทำมาจากโลหะไทเทเนียมและเส้นใยคาร์บอน ก็พุ่งตรงไปยังขมับของเย่เฉิน
ด้วยความรวดเร็ว
ความเร็วของหน้าไม้เกินกว่าหนึ่งร้อยเมตรต่อวินาที่ ขวกกับหน้าไม้อันนี้เคยใช้เป็นเครื่องมีอฆ่าชีวิตมนุษย์มาก่อน ความเร็วก็แทบจะแตะ
สองร้อยเมตรต่อวินาที
ระยะที่ใกล้ขนาดนี้ โอกาสที่เหลือให้อีกฝ่ายไหวตัวทัน มีไม่ถึง0.5วินาที
หรือจะพูดได้ว่า แม้แต่โอกาสหันหน้ากลับมาเห็นก็ยังไม่มี!
ดั่งนั้น คุณสวีอะไรนั่นจึงรู้ดีอยู่แก่ใจ ซ้ำยังมองว่าเย่เฉินเป็นคนตายไปแล้วด้วยซ้ำ
เขาถึงขนาดเตรียมตัวเห็นหัวกะโหลกที่แตกกระจุยของเย่เฉินเองกับตา
อีกอย่าง เพราะเขารู้ดีว่า ลูกดอกหน้าไม่ที่ยิงอกไปอาบด้วยยาพิษ ต่อให้แค่เฉียดผ่านผิวหนังของอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็ต้องตายอย่างไม่
ต้องสงสัย!
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็คือเย่เฉินยื่นมีอออกมาคว้าจับลูกดอกหน้าไม้ที่พุ่งเข้าไปหาด้วยความเร็วโดยไม่แม้แต่หันไปมอง!
“เป็น…เป็นไปได้ยังไง!”
คุณสวีเบิกตาอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ
กัปตันเรือเองก็นิ่งอึ้งไปแล้วเหมือนกัน หลุดปากพูดขึ้นมาว่า “คุณสวี ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?!ของที่ไอ้นั่นจับอยู่ คือลูกดอกหน้าไม้ที่
คุณเพิ่งยิงออกไปเหรอ?! “
คุณสวีเหงื่อแตกในทันที “ใช่…ไอ้หมอนี่…มันไม่ใช่คนปกติแน่ๆ! ฉันไม่เคยเห็นใครเก่งกาจเท่านี้มาก่อนเลย…”
พูดจบ คุณสวีก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เขาเป็นใครกันแน่?! “
ใบหน้าของกัปตันเรือเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “ผมก็ไม่รู้! ผมก็แค่ได้รับคำสั่งจากคุณท่าน ว่าให้คุณกำจัดเขาทิ้ง….
คุณสวีกัดฟันกรอด “ฉันจะยิงใหม่อีกครั้ง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะยังรับท้น! “
หน้าไม้คั่นนี้มีสายขึงอยู่สองสาย สามารถส่ลูกดอกหน้าไม่ได้สองดอก และลูกดอกหน้าไม้สามารถยิงออกไปติดต่อกันได้สองดอก
หลังจากที่ลูกดอกหน้าไม่ทั้งสองถูกยิงออกไป ก็ต้องขึ้นสายใหม่ ซึ่งหน้าไม้ที่หนักขนาดนี้ การขึ้นสายจึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แม้แต่คุณสวี
เองก็ยังต้องใช้เวลาสิบกว่าวินาทีเป็นอย่างต่ำ
ดังนั้น ลูกดอกที่เหลืออยู่ จึงแทบจะเป็นโอกาสสุดท้ายของเขา
ในตอนนี้เอง จูๆกัปตันเรือก็มาขวางเขาเอาไว้ แล้วเอ่ยพูดว่า “คุณสวี คุณท่านมีคำสั่งว่า ถ้าหากกำจัดเขาไม่ได้ ให้เริ่มใช้แผนฉุกเฉิน
คุณแน่ใจนะว่าจะสามารถฆ่าเขาด้วยลูกดอกหน้าไม้ดอกสุดท้ายนี้ได้?”
คุณสวีนิ่งไปสักพัก เขาลังเลอยู่นาน จากนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เลย….”
กัปตันเรือเอ่ยพูดด้วยสีหน้าดุด้นว่า “คุณสวี ถ้าคุณไม่มั่นใจ งั้น…งั้นใช้แผนฉุกเฉินก้นเถอะ! “
คุณสวีพยักหน้า แล้วพูดว่า “ได้ ใช้แผนฉุกเฉินก็ได้! “
ในขณะเดียวกัน บนเรืออีกลำ
เมื่อซูรั่วหลีเห็นเย่เฉินจับลูกดอกหน้าไม้ที่ทะลุอากาศมาได้เพียงแค่มือเดียว เธอก็นิ่งอึ้งไปในทันที!
เธออุทานขึ้นมาในใจว่า “คนคนนี้…..ใช่มนุษย์หรือเปล่า?! ความแข็งแกร่งของลูกดอกหน้าไม่มีมากกว่าการโจมตีของฉันเมื่อสักครู่ ทั้งยั่ง
เร็วกว่ามากๆด้วย! แต่เขากลับสามารถคว้าจับมันไว้ได้เพียงแค่มือเดียว โดยไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองเนี่ยนะ?! วิชาต่อสู้ของหมอนี่ต้องอยู่ในขั้น
ไหนกัน?! “
เย่เฉินในตอนนี้ เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของชูรั่วหลี ก็ยิ้มออกมานิ่งๆแล้วพูดว่า “เป็นไง? รู้สึกเหมือนโลกที่มีอยู่พังเลยล่ะสิ?”
ซูรั่วหลีพยักหน้าอย่างยากลำบาก