บทที่ 2084
ซ่งเทียนหมิงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย และแกล้งพูดด้วยความกระกกระอ่วนว่า: “เอ่อ อาจารย์เย่…หวั่นถึงจะเรียกประชุมคณะกรรมการ นี่
อาจจะเกี่ยวข้องกับความลับทางการค้าของซ่งชื่อกรุ๊ป ดังนั้นเชิญคุณออกไปก่อน….”
เย่เฉินยิ้มอย่างสงบ: “วางใจเถอะคุณซ่ง ประชุมคณะกรรมการของวันนี้ไม่มีความลับทางการค้อะไร ”
“นี่….”ในใจซ่งเทียนหมิงก็รู้สึกประหม่ามากขึ้นราวกับกำลังตึกลอง
เขาแอบคิดในใจว่า: “เย่เฉินหมายความว่ายังไงกันแน่? ทำไมทำเหมือนกับว่าเขารู้ทุกอย่าง?”
ในเวลานี้ ประตูห้องโถงแถลงข่าวถูกคนผลักเปิดออก และชายชุดดำสามสิบเกือบสี่สิบคนเดินเข้าในงานเป็นแถวยาวเหยียด
คณะกรรมการของซ่งชื่อกรุ๊ปเหล่านี้ ต่างก็ตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหนำา
ซ่งเทียนหมิงตะโกนอย่างประหม่าว่า: “พวกแกป็นใคร? ใครให้พวกแกเข้ามา? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ไหน? รีบไล่คนเหล่านี้
ออกไปให้หมด!”
ซ่งหรงรี่ก็ตวาดเสียงดังอย่างรีบร้อนว่า: “พวกแกรีบออกไปเองดีกว่า ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะโทรแจ้งตำรวจแล้ว!”
เย่เฉินที่ไม่ได้พูดอะไรมาดยตลอด ในเวลานี้เอ่ยปากพูดอย่างเฉยเมยว่า: “ซ่งเทียนหมิง พวกเขาเป็นคนที่ฉันจัดเตรียมการมาเอง คุณมี
ความคิดเห็นเหรอ?”
ใบหน้าของซ่งเที่ยนหมิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และอ้าปากพูดว่า: “อา…อาจารย์เย่ คนพวกนี้ คุณจัดเตรียมมาเองเหรอ?! คุณ…
คุณตั้งใจจะทำอะไรนะ?”
เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า: “ฉันจัดเตรียมการคนพวกนี้มาเอง เพื่อสนับสนุนหวั่นถึง เธอเพิ่งกลับมาที่ซ่งซื่อกรุ๊ป ถ้าไม่มีคนสนับสนุน ฉัน
กล้วว่าเธอจะโดนร้งแก”
ซ่งเทียนหมิงบหันหน้า มองไปทางซ่งหวั่นถึง และพูดอย่างจริงจังว่า: “หวั่นถิง มริษัทเป็นที่ทำงาน เธอจะลำบากให้อาจารย์เย่พาคนชุต
ดำมากมายขนาดนี้ทำไม? ไม่รู้ยังคิดว่าพวกเขาลั่วนเป็นคนชายขอบสังคม! ถ้าหากเผยแพร่ออกไป ส่งผลกระทบต่อมริษัทที่เลวร้ายเกินไป! ให้
พวกเขาออกไปโดยเร็วเถอะ!”
ซ่งหวั่นถิงไม่ได้สนใจเขา สีหน้าท่าทางเย็นชาเล็กน้อย และก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “ฉันยังเป็นประธานของซ่งชื่อกรุ๊ป งานทุกอย่างของ
ที่นี่ ฉันเป็นใหญ่!”
ซ่งเทียนหมิงคาดไม่ถึงว่าทำของซ่งหวั่นถึงก็จะเลวร้ายนทันที และพูดอย่างรำคาญในทันทีว่า: “ต่อให้เธอจะเป็นประธาน เธอก็เพียง
แค่ถูกคณะกรรมการแต่งตั้งเลือกออกมา ถ้าหากเธอไม่ปฏิบัติตามกฎ คณะกรรมการก็มีสิทธิ์ที่จะถอดถอนแกได้ทุกเวลา!”
ซ่งหวั่นถึงแสยะยิ้มแล้วพูดว่า: “ถอดถอนฉันหรอ? ตอนนั้นที่คุณปู่แต่งตั้งฉันเป็นประธาน ก็ได้ยกสิทธิ์ในการออกเสียงของคณะ
กรรมการทุกคนให้ฉันแล้ว ตราบใดที่ฉันอยู่ที่คณะกรรมการ พวกคุณก็ไม่มีสิทธิ์ออกเสียงอะไรทั้งนั้น แล้วจะเอาสิทธิ์ที่ไหนมาถอดถอนฉันเห
รอ? กลับเป็นฉันที่มีสิทธิ์ในการออกเสียงลงคะแนนทั้งหมดของคณะกรรมการ ฉันสามารถที่จะถอดถอนพวกคุณคนไหนก็ได้ตลอดเวลา!”
“แก…แก…”ซ่งเทียนหมิงโกรธจนหน้าอกขึ้นลงอย่างไม่หยุดหย่อน และกัดฟันพูดว่า: “ซ่งหวั่นถึง! แกอย่าได้มากเกินไปนะ! แกคิดว่าฉัน
ไม่รู้ว่าแกหลอกล่อไอ้แก่ยังไง?”
“ตอนที่ปู่ของแกยกตำแหน่งประธานให้กับแก ก็มีสัญญาณของโรคอัลไซเมอร์อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะมอบซ่งซื่อกรุ๊ปให้กับผู้หญิงรุ่น
หลานอย่างแกได้ยังไง?”
“โรคอัลไซเมอร์อย่างนี้ไม่สามารถกิดขึ้นได้ในระยะเวลาอันสั้น ตอนนี้อาการป่วยของปู่แกกำเริบ จะต้องมิอาการนานมาแล้ว!”
“ในเมื่อเขาก็มีโรคอัลไซเมอร์มานานแล้ว งั้นตอนที่เขาให้อำนาจกับแก ก็เป็นคนที่ไม่มีความสามารถเยบพร้อมที่จะทำการตัดสิน การ
ตัดสินใจทั้งหมดที่เขาทำลงไปนั้น ก็ยังต้องรอปรึกษาหารือกัน!”
“แกวางใจได้ ฉันจะยื่นรื่องร้องเรียนต่อศาลอย่างแน่นอน เพื่อปฏิเสธการตัดสินใจทั้งหมดที่เขาได้ทำลงไปในตอนนั้น! คืนสิทธิ์ในการ
ออกเสียงทั้งหมดให้กับคณะกรรมการ!”
ซ่งหวั่นถึงแสยะยิ้ม: “ลุงจะยื่นเรื่องร้องเรียนต่อศาลงั้นเหรอ? งั้นก็ดีเลย ฉันก็มีเรื่องบางอย่างที่อยากจะแจ้งรายงานต่อฝ่ายตุลาการสัก
หน่อย ก่อนอื่นเลย ฉันขอแนะนำเพื่อนเก่าคนหนึ่งให้ลุงรู้จัก”
พูดแล้ว เธอก็หันหลังกลับมา และพูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพว่า: “อาจารย์เ ยังต้องรบกวนคุณออกคำสั่งด้วย”
เย่เฉินหยักหน้า และพูดกับชายชุดคำหลายคนว่า: “นำตัวคนขึ้นมา!”
“ครับ!”
คนชุดดำหลายคนตอบพร้อมกัน และเดินออกไปในทันที จับตัวคนคนหนึ่งที่ที่ใส่กุญแจมือและกุญแจเท้าเดินเข้ามา
เมื่อซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวิ่เห็นคนคนนี้ ก็ตกใจมากจนขวัญหนีดีฝอในทันที!
คนคนนี้…เป็นรองประธานของบริษัทนิปปอนสตีในประเทศญี่ปุ่น ฮาชิโมโตะ ชินคิจิ!