บทที่ 2163
เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินสิ่งที่เฉินเสี่ยวเฟยพูด เธอถามด้วยความประหลาดใจว่า “พี่เฉินเมื่อสักครู่คุณเป็นคนพูดเองว่า เงินสำหรับออกงาน
คือเงินสำหรับออกงาน ไม่รวมกับเงินเดือนพื้นฐาน!”
เฉินเสี่ยวเฟยเบะปากและกล่าวว่า “คุณช่างคิดได้สวยหรูน่ะ! ฉันจะบอกคุณว่า ประธานหลิวมอกว่าต่อจากไปนี้พริตตี้ทุกคนจะได้รับ
ค่าแรงเป็นรายเดือน ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้ไป คุณจะต้องทำงานให้กับบริษัทด้วยความสงบ ขอแค่คุณทำงานครบ 28 งานต่อเดือน คุณจะได้
รับเงินเดือนพื้นฐานห้าพันในวันที่ 15 ของเดือนถัดไป!”
สีหน้าของเซียวเวยเวยเริ่มอึดอัด และกล่าวว่า “พี่เฉิน รับงานหนึ่งเท่ากับสองร้อยหยวน แล้วถ้ารับงาน 28 งานควรจะเป็นห้าพันหกร้อย
หยวน แต่บริษัทให้แค่ห้าพันหยวนเท่านั้น นั่นก็หมายความว่าฉันต้องทำงานให้บริษัทฟรีเดือนละสามครั้ง……
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงกล่าวอย่างลำบากใจว่า “ช่วงนี้ฉันค่อนข้างร้อนเงิน และฉันไม่สามารถยอมรับวิธีการทำงานแบบรายเดือนเช่นนี้ได้ ฉัน
ไม่เซ็นสัญญาดีกว่า…
“อะไรน่ะ? ไม่เซ็น?” เฉินเสี่ยวเฟยยิ้มเยาะเยัย “เซียวเวยเวย หลังจากทำงานมาไม่กี่วันคุณก็คิดว่าตนเองปีกกล้าขาแข็งหรือ?”
เซียวเวยเวยส่ายศีรษะและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พี่เฉิน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันคิดว่าการทำงานร่วมกันเช่นนี้ไม่เหมาะกับฉัน
จริง ๆ…”
เฉินเสี่ยวเฟยฮึ่มประโยคหนึ่ง และกล่าวอย่างจริงจัง “เซียวเวยเวย ฉันจะบอกคุณว่า คุณได้เซ็นสัญญาไปแล้ว ตอนนี้หากคุณต้องการ
ยกเลิกสัญญา คุณต้องรับผิดชอบต่อการละเมิดสัญญา!”
เซียวเวยเวยรู้แล้วว่าตนเองถูกหลอก ดังนั้นเธอจึงรีบถามว่า “ความรับผิดชอบต่อการละเมิดสัญญาคืออะไร?”
เฉินเสี่ยวเฟยโบกสัญญาในมือและยิ้มเยาะเย้ยว่า “ในสัญญาได้ระบุไว้อย่างซัดเจน คุณเซ็นสัญญากับบริษัทโดยสมัครใจ หากคุณ
ละเมิดสัญญา คุณจะต้องจ่ายเงินห้าแสนหยวนให้บริษัทเป็นค่าเสียหายจากการละเมิดสัญญา มิฉะนั้นบริษัทก็จะทำการฟ้องคุณขึ้นศาล!”
ทันทีที่เชียวเวยเวยได้ยินเรื่องนี้ เธอรู้สึกตะลึงเล็กน้อยและรีบอ้อนวอนว่า “พี่เฉิน ทุกวันนี้ฉันพึ่งพาเงินสองร้อยหยวนเพื่อเลี้ยงดู
ครอบครัว ขอให้คุณเห็นแก๋ว่าบ้านฉันนั้นมีผู้ปวยที่เป็นอัมพาตอยู่บนเตียงสองคน ได้โปรดเข้าใจและเห็นใจด้วย ขอให้สัญญานั้นเป็นโมฆะ…”
“เป็นโมฆะ?” เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวถากถางว่า “คุณฝันไปเถอะ? ถ้าจะทำให้สัญญานี้เป็นโมฆะก็ได้ แต่ก่อนอื่นให้คุณจ่ายค่าปรับห้าแสน
หยวนก่อน!”
เซียวเวยเวยกล่าวว่า “พี่เฉิน ถ้าฉันมีเงินห้าแสนหยวน ฉันก็ไม่มาทำงานนี้หรอก….”
“โฮ้!” เฉินเสี่ยวเฟยยิ้มยาะเยัยและกล่าวว่า “ฟังคำพูดของคุณแล้ว ดูเหมือนคุณรู้สึกว่างานนี้เป็นงานที่น่าอับอายมาก?”
เซียวเวยเวยรีบส่ายศีรษะ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากจะบอกว่า ฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นจริง ….”
เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวอย่างดุดันว่า “เม่งฉิบหาย ถ้าไม่มีเงินค่าละเมิดสัญญาก็อย่ามาคร่ำครวญกับฉันอยู่ที่นี่? หากคุณไม่มีเงินค่าละเมิด
สัญญาก็ต้องทำงานให้ฉันอย่างซื่อสัตย์! ระยะเวลาของสัญญาฉบับนี้คือสามปี หรือสามสิบหกเดือน และคุณจะต้องทำงาน 28 งานต่อเดือน มิ
ฉะนั้น ถ้าทำงานน้อยหนึ่งงานจะถูกหักหนึ่งพันหยวน จนกว่าจะหักเงินไปทั้งหมด!”
“อะไรนะ!” เซียวเวยเวยกล่าวด้วยความกังวลจนเกือบจะร้องห้ออกมา “คุณมันโกงกันนี่? เฉลี่ยแล้วงานหนึ่งยังไม่ถึงสองร้อยหยวนเลย
ถ้าทำงานน้อยหนึ่งงานจะถูกหักหนึ่งพันหยวน ถ้าฉันทำงาน 23 งานต่อเดือน น้อยไป 5 งาน คุณก็หักเงินห้าฟันของฉันไปจนหมดแล้วสิ?”
เฉินเสี่ยวเฟยจ้องไปที่เชียวเวยเวยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณยั่งถือโชคดี ที่ในสัญญาระบุไว้ว่าหักไปจนหมดเท่านั้น และไม่ได้ให้