บทที่ 2180
เธอมองไปที่เย่เฉิน รู้สึกว่ามีคำพูดมากมายแต่กลับพูดไม่ออก
เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเธออยู่ในอากรภวังคั ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป เพียงแค่วางโทรศัพท์ไว้ในมือของเธอ จากนั้นก็กล่าวกับหม่า
จงเหลียงว่า “เสี่ยวหม่า ต่อไปถ้าเพื่อนฝูงของคุณต้องการใช้พริตตี้ อย่าลืมสนับสนุนธุรกิจของบริษัทเวยเวยด้วย เข้าใจไหม?”
หม่าจงเหลียงกล่าวทันทีว่า “อาจารย์ คุณวางใจเถอะ หลังจากคุณวยเวยเข้าไปบริหารบริษัทแล้ว ผมจะช่วยเธอโปรโมตบริษัท! ผม
หม่าจงเหลียงมีหน้มีตาอยู่ในกลุ่มฮิทธิพลมืดของเมืองจินหลิงไม่มากก็อย และเพื่อนฝูงจะต้องเห็นแก่หน้าผมอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นรับรอง
ว่าบริษัทโมเดลลั่งของคุณเวยเวยจะมีงานมากมายแน่นอน!”
จากนั้น เขาก็รีบกล่าวต่อไปอีกว่า “อาจารย์เ พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบการเปิด KTV หลายร้านภายใต้การดูแลของผม ประจวบเหมาะ
ต้องการใช้บริการพริตตี้ ยังไงก็รบกวนคุณเวยเวยช่วยดูแลเรื่องนี้ด้วย!”
เย่เฉินถามเขาด้วยความสนใจว่า “อ้อ ช่างปังเอิญ รุ่งนี้เป็นวันครบรอบเปิดร้านหรือ?”
“ใช่!” หม่าจงเหลียงยิ้ม “อาจารย์เย่คีอผู้สูงส่งในโลกมนุษย์ ไม่ว่าใครที่มีเรื่องหรือไม่ ก็จะห้อมล้อมคุณอย่างลั่บ ๆ และซึมซับอิทธิพลจาก
สภาพแวดล้อมและสิ่งอื่นโดยไม่รู้ตัว!”
เย่เฉินรู้ดีว่า เขาจงใจประจบตนเอง แต่เย่เฉินก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่กล่าวกับเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย พรุ่งนี้คุณต้องวางแผนจัดกิจกรรม
ทั้งหมดของหม่าจงเหลียงให้ดี นี่ถือเป็นออเดอร์แรกของบริษัทใหม่ของคุณ ให้มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี!”
เซียวเวยเวย พยักหน้าอย่างเร่งรีบและกล่าวว่า “พี่เขย คุณวางใจเถอะ ฉันจะจัดการให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน!”
เย่เฉินฮึ่มประโยคหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวกับหม่าจงเหลียงว่า “พวกคุณที่อยู่ในกลุ่มอิทธิพลมืด เป็นคนที่ทำอะไรก็หยาบและไม่ค่อยมี
มารยาท พรุ่งนี้พริตตี้เข้าไปทำงาน คุณต้องดูแลริยาของพวกเขาด้วย และอย่ามาล่วงเกินพริตตี้ เข้าใจไหม?”
หม่าจงเหลียงกล่าวทันทีว่า “อาจารย์เย่ คุณวางใจเถอะ ใครที่กล้าคิดร้ายกับคนของคุณเวยเวย ผมจะเล่นงานมันให้ตาย!”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ และกล่าวกับเซียวเวยเวยว่า “อ้อ เวยเวย ผมมีเรื่องจะกำชับคุณอีกเรื่องหนึ่ง”
เซียวเวยเวยรีบกล่าวว่า “พี่เขย สั่งมาได้เลยค่ะ!”
เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจังว่า “เรื่องในวันนี้อย่าบอกใครเด็ดขาด รวมถึงคุณย่า พ่อแม่ และพี่ชายของคุณ และยังรวมไปถึงชูหรันพี่สาวของ
คุณอีกด้วย เข้าใจไหม?”
“ห๊ะ?” เซียวเวยเวยถามด้วยความประหลาดใจ “พี่เขย ทำไมถึงบอกไม่ได้? คุณช่วยเหลือฉันมากมายขนาดนี้ ถ้าคุณย่า คุณพ่อ และพี่
ชายรู้เรื่องนี้ จะต้องรู้สึกซาบซึ้งคุณอย่างแน่นอน…..”
เย่เฉินกล่าวราบเรียบว่า “ผมไม่ต้องการให้พวกเขาซาบซึ้ง และก็ไม่ต้องการคำเยินยอของพวกเขา อีกอย่างที่ผมช่วยคุณก็ไม่ได้อยากให้
คุณมาขอบคุณผม แต่นั่นป็นเพราะว่าคุณดีกว่าเมื่อก่อนจริง ๆ และคุณสามารถเรียกผมว่าพี่เขยด้วยความจริงใจ คุณให้เกียรติผม ผมก็จะให้
เกียรติคุณเท่านั้นเอง”
หลังจากนั้น เฉินก็กล่วต่อไปอีกว่า “สำหรับคุณา คุณพ่อของคุณ แล้วยังมีเซียวไห่หลง ถ้ำาไม่จำเป็นผมไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับพวก
เขา ส่วนทางชูหรัน มีเรื่องยิ่งน้อยยิ่งดี ดังนั้นเรื่องนี้มีแค่คุณกับผมเท่านั้นที่รู้ ถ้าคุณเปิดผยให้พวกเขารู้ งั้นผมก็ทำได้เพียงแค่สั่งหยุดทุกอย่าง
ของคุณไว้ เข้าใจไหม?”
เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้าและกล่าวว่า “ค่ะ พี่เขย ฉันรู้แล้ว คุณวางใจเถอะ ฉัน
จะไม่บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น…”
เย่เฉินมองไปที่หม่าจงเหลี้ยงอีกครั้ง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณก็ปิดปากเงี้ยบเหมือนกัน ถ้าใครกล้าไปพูดข้างนอกว่าเวยเวยเป็น
น้องสาวของผม และกล้ำไปพูดข้างนอกว่าผมเอาบริษัทนี้มาจากหลิวจงฮุยแล้วยกให้เธอ ผมก็จะส่งคนนั้นไปที่คอกสุนัขเพื่อไปสัมผัส
ประสบการณ์!”
สีหน้าของหม่าจงเหลี้ยงและคนอื่น ๆ ต่างก็ดูเคร่งเครียด จากนั้นก็รีบรับปากทันที
เย่เฉินถึงได้รู้สึกพึ่งพอใจ และกล่าวว่า “เอาล่ะ แค่นี้แหละ ผมจะกลับไปก่อน”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็หมุนคันเร่ง แล้วขับรถจักรยานไฟฟ้าออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเซียวเวยเวยเห็นเย่เฉินจากไป ก็ตะโกนอยู่ข้างหลังว่า “ลาก่อนพี่เขย! ขอบคุณค่ะพี่เขย!”