The king of War บทที่ 2245 พรสวรรค์ที่น่ากลัว
สีหน้าของหลิ่วเฉียงเต็มไปด้วยเหลือเชื่อ เขาจ้องหยางเฉิน และพูดว่า “แกบำเพ็ญกาย”
“บำเพ็ญกาย?”
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินได้ยินคำนี้ แต่เขาพอเดาความหมายของการบำเพ็ญกายได้ ซึ่งน่าจะเป็นวิถีบู๊ที่บำเพ็ญกายเป็นหลัก
หลิ่วเฉียงต่อสู้อย่างหนักแต่ร้ายหยางเฉินไม่ได้เลย ดังนั้น หลิ่วเฉียงจึงสงสัยว่าหยางเฉินบำเพ็ญกาย
“ใช่ เขาต้องบำเพ็ญกายแน่ๆไม่เช่นนั้นเขาจะต้านทานการโจมตีทางกายของหลิ่วเฉียงได้อย่างไร”
“ฉันก็ว่าลิงที่มาจากโลกมนุษย์จะแข็งแกร่งสักแค่ไหน ถึงจะแข็งแกร่งแต่จะถึงระดับไหน? โลกมนุษย์ขาดชี่ทิพย์ แต่การบำเพ็ญกายประสบความสำเร็จได้”
“แค่ผู้บำเพ็ญกายคนหนึ่งเท่านั้นยังกล้าเย่อหยิ่งใน สำนักเทียนไห่กำลังรนหาที่ตาย”
…
คนที่อยู่รอบเหอตงเฉิงพูดกัน
“ศิษย์น้องเซียวนายประมาทเกินไป อีกฝ่ายเป็นผู้บำเพ็ญกายต้องแข็งแกร่งมาก ดังนั้นด้วยความประมาทของนาย จึงถูกเขาทำลายตันเถียน”
เหอตงเฉิงมองช่าวเหยียนและพูด
ช่าวเหยียนพยักหน้าและจ้องไปทางหยางเฉินด้วยความแค้น กัดฟันพูดว่า: “ไอ้สารเลวนี้ แกทำลายตันเถียนของฉัน ศิษย์พี่เหอพี่อย่างปล่อยเขาไปเด็ดขาด!”
เหอตงเฉิงกล่าวว่า: “อย่ากังวล ฉันจะทำให้เขาสัมผัสถึงความรู้สึกตายเสียดีกว่าอยู่”
“ที่แท้ก็บำเพ็ญกายนั่นเอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ต้านการโจมตีของฉันได้ แต่แกคงไม่รู้ว่าเมื่อกี้ฉันใช้พลังไปไม่ถึง80% ต่อไปแกลองพลัง100%ของฉัน”
หลิ่วเฉียงสีหน้าดุดัน เขาขยับเท้าและพุ่งไปหาหยางเฉิน อีกครั้ง
แค่พริบตาเขามาอยู่ตรงหน้าหยางเฉินและเหวี่ยงหมัดออกไปอย่างแรง
“นี่คือท่าไม้ตายขั้นของศิษย์พี่หลิว หมัดชิง!”
“หมัดชิงสามารถรวมพลังร่างกายทั้งหมดไว้บนหมัดและระเบิดออกมา กล่าวได้ว่าเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของ หลิ่วเฉียง เด็กคนนี้ตายแล้ว!”
“พี่หลิวเจ้าเล่ห์จริงๆ ใช้ท่าไม้ตายซ้ำแต่ฉันชอบ ฮ่าฮ่า!”
นักบูโดสำนักเทียนไห่หัวเราะและพูดกัน เหมือนว่าพวกเขาได้เห็นภาพหยางเฉินนอนจมกองเลือดแล้ว
หลิวชิ่งรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เขารู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก แต่หมัดชิงของหลิ่วเฉียงก็ทรงพลังมากเช่นกัน ว่ากันว่าหลิ่วเฉียงเคยใช้ท่านี้เพื่อฆ่าศัตรูข้ามพรมแดน
หากหยางเฉินไม่หลบเขาอาจได้รับบาดเจ็บ
ในชั่วพริบตาหมัดของหลิ่วเฉียงกระแทกเข้าหน้าอกของ หยางเฉินอย่างแรง
“บูม!”
เสียงกระทบดังขึ้น
ทันใดนั้นก็มีพลังที่ดุเดือดปะทุขึ้น กวาดล้างทุกสารทิศ
“อะไร?”
เมื่อหลิ่วเฉียงเห็นหยางเฉินยังยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ถอยหลังไปแม้แต่น้อย ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“เป็นไปได้อย่างไร เด็กคนนี้สามารถต้านหมัดชิงของหลิ่วเฉียง!”
“นี่เป็นท่าไม้ตายในการสังหารศัตรูข้ามพรมแดนเด็กคนนี้ต้านมันได้อย่างไร”
“แม้จะบำเพ็ญกายก็คงไม่สามารถต้านหมัดนี้ได้มั้ง?”
ทุกคนตกใจมาก
เหอตงเฉิงหรี่ตาลงทันทีสีหน้ากังวลเล็กน้อย เขารู้สึกว่ามองหยางเฉินไม่ออกตั้งแต่แรก
เดิมทีคิดว่าหยางเฉินเป็นนักบำเพ็ญกายจากโลกมนุษย์และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นเพียงผิวเผิน
ตอนนี้หยางเฉินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมสีหน้าเขาดูเหม่อเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร
“เขากำลังทำอะไร?”
มีคนถามด้วยความประหลาดใจ
หลิวชิ่งดูประหลาดใจเช่นกัน ทำไมหยางเฉินถึงนิ่งไปกะทันหัน?
ทันใดนั้นมีคนพูดว่า”เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและกัดฟันกลั้นมันไว้”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมาทุกคนก็รู้ทันที
“ฉันก็ว่าเขาจะต้านหมัดชิงของหลิ่วเฉียงได้อย่างไรและยังยืนนิ่ง ที่แท้ได้รับบาดเจ็บภายในและกำลังกลั้นไว้อยู่”
“ตอนนี้เขาไม่กล้าขยับ เพราะทันทีที่เขาขยับอาจจะกระอักเลือด”
ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เมื่อกี้พวกเขาคิดว่าหยางเฉินสามารถต้านหมัดชิงได้จริงๆ
หลิ่วเฉียงยิ้มมุมปากอย่างหยอกเย้ามองหยางเฉินและพูดว่า “ไอ้หนู เลิกเสแสร้งได้แล้ว แกยังรอดจากหมัดนี้ของฉันถือว่าโชคดีมาก”
ในขณะนั้นหยางเฉินก็หัวเราะทันทีหรี่ตามองหลิ่วเฉียงและพูดว่า “แกบอกว่าโชคดีที่ฉันยังมีชีวิตอยู่?”
“หรือว่าไม่ใช่?”
หลิ่วเฉียงถามกลับ แต่หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ตะลึงหยางเฉินไม่กระอักเลือด?
เป็นไปได้อย่างไรไม่?
เหล่านักบูโดสำนักเทียนไห่ต่างตะลึง
เมื่อกี้พวกเขาคิดว่าที่หยางเฉินยืนนิ่งเพราะได้รับบาดเจ็บภายในและกำลังกลั้นอยู่
แต่ตอนนี้หยางเฉินพูดแล้วและสีหน้าของเขาก็เป็นปกติ ซึ่งไม่ซีดเหมือนได้รับบาดเจ็บ
“พลังของแกมันอ่อนเกินไปมันทำให้ฉันคันเท่านั้นเอง”
หยางเฉินยิ้มหรี่ตาจ้องหลิ่วเฉียงและพูดว่า “เมื่อกี้แกเป็นคนโจมตีฉันมาโดยตลอดต่อไปแกรับการโจมตีของฉัน!”
หลังจากพูดจบหยางเฉินก็หายไปกับที่
ทันใดนั้นพลังทำลายล้างก็พุ่งเข้าหาหลิ่วเฉียง
“แย่แล้ว!”
สีหน้าของหลิ่วเฉียงเปลี่ยนไปอย่างมาก ทันทีที่ขยับเท้าเขาเตรียมที่จะหลบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
แต่ว่าความเร็วของหยางเฉินนั้นเร็วมาก ยังไม่ทันที่หลิ่วเฉียงจะหลบ หมัดขนาดใหญ่ของหยางเฉินก็ได้เหวี่ยงเข้ามาอย่างแรง
“บูม!”
หมัดโดนหน้าอกของหลิ่วเฉียง
ในสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน ร่างของหลิ่วเฉียงกระเด็นออกไปกว่าสิบเมตรและล้มลงกับพื้นอย่างแรง
เลือดพุ่งออกมาเต็มปากหลิ่วเฉียงและสลบไปตรงนั้น
“หมัดชิง!”
“นี่คือหมัดชิงของหลิ่วเฉียงเขาทำกระบวนท่านี้ได้อย่างไร”
“หมัดชิงเป็นวิชามวยระดับสูงของตระกูลหลิ่วเฉียงและไม่ถ่ายทอดให้คนนอกเด็กคนนี้รู้ได้อย่างไร”
เหล่านักบูโดของสำนักเทียนไห่ต่างตะลึง
ท่าที่หยางเฉินใช้เมื่อกี้คือหมัดชิงของตระกูลหลิง ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังฝันไป
คนที่มาจากโลกมนุษย์ที่เหมือนมดกลับรู้วิชามวยของตระกูลหลิวโลกบู๊โบราณกลาง
หลิวชิ่งจ้องหยางเฉินสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
เขารู้ดีว่านี่เป็นครั้งแรกของหยางเฉินที่มาโลกบู๊โบราณกลาง นั่นหมายความว่าหยางเฉินเพิ่งเรียนรู้หมัดชิงเมื่อกี้นี้?
หลังจากที่เขาต้านหมัดชิงของหลิ่วเฉียง เขาก็ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน คนอื่นๆ คิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายในและพยายามกลั้นไว้
แต่ตอนนี้หลิวชิ่งเข้าใจแล้ว เมื่อกี้หยางเฉินกำลังทำความเข้าใจและใช้เวลาเพียงหนึ่งถึงสองนาทีในการเรียนรู้หมัดชิง
เหอตงเฉิงเก็บความเหยียดหยามบนใบหน้า เมื่อเขามองหยางเฉินสายตาของเขาเต็มไปด้วยกังวล
เขารู้ว่าเขาประเมินหยางเฉินต่ำไป
เขาสามารถทำลายตันเถียนของช่าวเหยียนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และทำให้หลิ่วเฉียงสลบไปด้วยหมัดเดียว เขาคงไม่ใช่นักบูโดธรรมดาอย่างแน่นอน
จู่ๆ เขาก็คิดว่าถ้าหมัดของหยางเฉินเมื่อกี้นี้โจมตีมาที่เขาจะต้านมันได้ไหม?
“ไอ้หนู แกรู้หมัดชิงได้อย่างไร”
เหอตงเฉิงจ้องหยางเฉินอย่างเย็นชาและถาม
หยางเฉินชำเลืองมองเหอตงเฉิงอย่างเหยียดหยาม “ฉันเพิ่งเรียนเมื่อกี้ มันยากมากหรือ”
“เพิ่งเรียนรู้เมื่อกี้? เป็นไปได้ยังไง?”
เหอตงเฉิงมีสีหน้าดุดันหรี่ตามองหยางเฉินและพูดว่า “ไอ้หนู หมัดชิงเป็นวิชามวยที่ไม่เปิดเผยภายนอกของตระกูลหลิว ทางที่ดีแกควรพูดความจริง ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ !”
หยางเฉินยิ้มเย้ย “ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่าแกจะไม่เกรงใจอย่างไร”
พูดจบพลังที่แข็งแกร่งก็ปะทุออกมาจากตัวของเขา