บทที่ 2216
เซียวชูหรันไม่ทราบว่าบัดนี้สามีที่อยู่ข้างๆ ตนั้น กำลังครุ่นคิดอันใดอยู่ในใจ เธอรับประทานผลไม้ไป พร้อมเอ่ยสอบถาม ด้วยสีหน้าที่
ตั้งตาคอยความหวังว่า “คุณสามี ถ้าฉันได้โครงการนี้มา ต่อจากนี้ไปคุณก็จะไม่ต้องมีความกดดันเยอะแบบนี้แล้ว”
เย่เฉินเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “ผมไม่มีความกดดันอะไรอยู่แล้วนี่นา ตอนนี้ผมหาเงินมาได้สบายๆ อยู่นะ เพราะงั้นคุณไม่ต้องมีความกดดัน
อะไรเลย ถ้าโครงการนี้มันเหนื่อยเกินไป งั้นก้อย่าไปเข้าร่วมงานประมูลเลย เตรียมการประมูลก็เหนื่อยขนาดนี้แล้ว ถ้าได้โครงการนี้มาจริงๆ
เกรงว่าคงต้องเหนื่อยกว่านี้แน่”
เชียวซูหรั่นยิ้ม เอ่ยว่า “เหนื่อยหน่อยช่างมันเถอะ คนเราจะปฏิเสธการพัฒนาเพียงเพราะเหนื่อยไม่ได้หรอก ถ้าริษัทยิ่งใหญ่แข็งแกร่ง
ขึ้นมาได้ ต่อจากนี้ไปฉันก็จะได้แบ่งงานหลายอย่างอกไป มุ่งมั่นอยู่กับการบริหารอย่างเดียว ถ้าเป็นแบบนี้ความจริงก็ไม่เหนื่อยขนาดนั้น ที่
เหนื่อยที่สุดก้คือโหมดการทำงานที่ทำร่วมกันหลายคน ตัวเองเป็นบอสใหญ่ ทั้งยังเป็นพนักงานด้วย อะไรก็ต้องลงแรงทำเองกับมือ”
เย่เฉินพยักหน้าเห็นด้วย “ก็เป็นแบบนี้จริงๆ นั่นแหละ ที่กลัวที่สุดก็คือสถานะสองอย่างผสมปนเปกัน”
เซียวชูหรันอมยิ้ม เอ่ยว่า “เอาละ คุณไม่ต้องเห็นใจฉันหรอกนะ ฉันยังต้องทำภาพร่างต่อ คุณกลับห้องนอนไปพักผ่อนก่อนเกอะนะ”
เย่เฉินเอ่ย “งั้นก็ได้ ภรรยาคุณทำงานไปก่อนนะ ผมไม่รบกวนคุณละ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกผมได้เลยนะ”
ในขณะเดี่ยวกันนี้ ฉินกางที่ตื่นเต้นดีใจอย่างถึงที่สุด กำลังจะโทรหาผู้ที่เย่เฉินต้องการที่จะเชื้อเชิญมา
ในคนเหล่านี้ ส่วนมากล้วนเป็นคนสนิทเก่าแก่ของเขา เพื่อนเก่ากันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเมื่อต้องการติดต่อจึงสบายๆ มากๆ โทรไปเพียง
สายเดียว บอกกล่าวเรื่องราวให้ทุกคนฟัง ทุกคนก๊ลั่วนตอบรับอย่างตื่นเต้นทันที
การมอบยาครั้งยิ่งใหญ่ของเย่เฉินเคยมีเพียงครั้งเดียว
ครั้งนั้น ทุกคนลั่วนได้รับความกรุณาจากบุญคุณเขา และได้รับยาวิเศษในสายตาของพวกเขาไปหนึ่งเม็ด
ครั้งนี้ เย่เฉินต้องการมอบยาให้อีกครั้ง แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องยินดีปรีดาอย่างมากอยู่แล้ว
หลี่ไท่หลายที่เจ้าตัวอยู่ไโจว เมื่อได้ยินว่าเยเฉินมีความประสงค์เชื้อเชิญไปเป็นแขก ถึงขั้นให้จ้าวเห้าสหายเมื่อเย่เฉินอยู่สถานเลี้ยงเด็ก
กำพร้าขับรถพาเขามายังจินหลิงก่อนกายในคืนนั้นเลย
หลี่ไข่หลายเองก็มีอสังหริมทรัพย์อยู่ไม่น้อยในจินหลิง ดังนั้นเขาจึงวางแผนว่ามาพักที่จินหลิงในคืนนั้นเลย เพื่อป้องกันวันพรุ่งเกิดเรื่อง
ฉุกเฉินขึ้นโดยไม่คาดคิด ส่งผลให้การเดินทางตนนั้นล่าซ้า
ที่ให้ความสำคัญเยงนี้ หลักๆ เป็นเพราะ ในความคิดของเขา โอกาสในครั้งนี้เป็นสิ่งที่ได้มายากอย่างยิ่ง
ผู้ที่ยังไม่ได้รับการแจ้งจากฉินกาง ก็คือหวังตงเสวี่ยนแห่งตี๋เหากรุ๊ป
มิใช่เพราะฉินกางลืมเธอไปเสียแล้ว ทว่าหลักๆ คือฉินกางไม่มีช่องทางการติดต่อกับหวังตงเสวี่ยนเลย
ก่อนที่เย่เฉินยังไม่ได้รับช่วงจากตี้หากรุ๊ป หวงตงเสวี่ยนก็เป็นรองประธานของตี้เหากรุ๊ปมาโดยตลอด
เธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลใด และไม่ใช่ทายาทเศรษฐีผู้ร่ำรวยเงินทองอะไร เป็นผู้หญิงทำงานรับจ้างผู้หนึ่งที่ความสามารถโดด
เด่น พึ่งพาตนเองในการไต่เต้าขึ้นมาทิละขั้นโดยสิ้นเชิง
ดังนั้น โดยทั่วไปแล้วเธอก็ไม่ได้คลุกคลีอยู่กับสังคมชนชั้นสูงที่ว่าในจินหลิงเลย
คนอย่างเช่นเฉินจื่อข่าย หวังจิ้งกาง ฉินกาง เว่ยเลี่ยงรมถึงซ่งหวั่นถึง แม้ว่าเธอจะรู้จักหมด ทว่าก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อมาโดยตลอด
อีกทั้งคนอย่างเฉินจี๋อข่าย หวังจิ้งกาง ได้อยู่ข้างกายเย่เฉิน วนอยู่รอบเย่เฉินจนรวมตัวกันกลายเป็นสังคมขนาดเล็กแล้ว
คนในสังคมเล็กๆ นี้ ล้วนเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่เฉิเป็นอย่างมาก อิกทั้งยังชัดเจนความสามารถขอเย่เฉินดี ดังนั้นจึงนำเย่
เฉินเปรียบเสมือนต้นแบบของตน เคารพนับถือเขาอย่างยิ่ง
ดังนั้น ฉินกางจึงโทรหาเเฉิน เอ่ยด้วยความสุภาพ “อาจารย์เ ผมได้แจ้งไปเกือบทุกคนแล้ว ทุกคนโอเคกับเวลากันหมด แต่มีแค่หวังตง
เสวี่ยนเท่านั้น คนผู้นี้ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อภายนอกตลอด ผมไม่เคยมีช่องทางการติดต่อของเธอ คุณสะดวกที่จะให้เบอร์โทรเธอกับผมไหม?”
เย่เฉินเอ่ยตอบกลับ “ช่างเถอะ ฉันโทรหาเธอเองก็แล้วกัน”
เย่เฉินวางสายจากฉินกาง จากนั้นก็โทรหาหวังตงเสวี่ยน
เมื่อต่อสายติด ปลายสายหวังตงเสวี่ยนก๊เอ่ยขึ้นด้วยความนอบน้อม “ห่านประธาน ท่านมีอะไรรับสั่งหรือเปล่า?”
เย่เฉินขมวดคิ้วขึ้นตามสัญชาตญาณ ปกติแล้ว เมื่อคุยกันในเวลาส่วนตัว หวังตงเสวี่ยนจะเรียกตนว่าคุณชาย ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว
หตุใดเธอจึงยังเรียกตนว่าท่านประธานอยู่อีก? หรือว่าตอนนี้เธอไม่สะดวกที่จะคุย?
เมื่อนึกได้ดังนี้ เยเฉินเองจึงได้เอ่ยขึ้นอย่างเป็นทางการ “รองประธานหวัง ผมอยากจะมาถามว่าคืนวันพรุ่งนี้คุณว่างหรือเปล่า? ผมจัดงาน
เลี้ยงมื้อค่า อยากจะเชิญคุณมาร่วมงานหน่อย”
หวังตงเสีวี่ยนลังเลไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “านประธาน ต้องขอโทษจริงๆ ตอนนี้ฉันยังยืนยันเวลาไม่ได้ พรุ่งนี้ค่อย
ตอบท่านได้ไหม?”
เย่เฉินฉงนใจยิ่ง จึงเอ่ยถามว่า “รองประธานหวัง คุณไม่ได้มีเรื่องอะไรไช่ไหม?”
หวังตงเสวี่ยนเอ่ยด้วยความไม่เป็นธรรมชาติ “ไม่มีอะไรท่านประธาน ก็แค่มีแขกมาบ้านเลยต้องต้อนรับดูแลน่ะ เพราะงั้น…”
เย่เฉินยิ้ม เอ่ยตอบกลับ “ได้ งั้นก็ไว้ติดต่อกันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไรหรอก พวกเราค่อยนัดกันเป็นการส่วนตัววัน
หลังก็ได้”