บทที่ 2220
ในเวลานี้ ประตูห้องข้างในมีคนผลักเปิดออกเบาๆ
หญิงวัยกลางคนเดินออกมา จากนั้นก็ถามเธอว่า “ตงเสวี่ยน Walter กลับแล้วเหรอ?”
ผู้หญิงคนนี้ ก็คือคุณแม่ของหวังตงเสวี่ยน ซุนยู่ฟาง
หวังตงเสวี่ยนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง จากนั้นก็หันหลังมองไปยังผู้หญิงคนนั้น พยักหน้าและเอ่ยว่า “ใช่ค่ะคุณแม่ เขากลับไปแล้ว”
พูดจบ เธอก็รีบเอ่ยถามทันที “แม่คะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง?”
ซุนยู่ฟางถอนหายใจ “เป็นเหมือนเดิม ยังไม่ฟื้น”
ขณะที่พูดอยู่ เธอเห็นว่หวังตงเวี่ยนเพิ่งจะร้องให้ไป จึงรีบเดินมาข้างหน้า สอบถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ตงเสวี่ยน ทำไมถึงร้องไห้?
เจ้าคนซื่อ Walter พูดอะไรกับลูกบ้ง? เขาบอกว่าหาตบริจาคให้พ่อลูกแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาบอกว่าอะไรอีก?”
หวังตงเสวี่ยนถอนหายใจเฮือก เอ่ยเสียงเบา “ไตบริจาคหาเจอแล้วค่ะ แต่ความต้องกรของเขาคือให้หนูไปทำงานให้เขา ขณะเดี่ยวกันก็
เป็นคนรักของเขาด้วย…”
“อะไรนะ?!” ซุนยู่ฟางเบิกตากว้างขึ้นทันที เอ่ยว่า “คน…คนนี้ไม่ใช่เพื่อนเก่าลูกหรอกเหรอ? ทำไมเขาถึงหน้าไมอายได้ขนาดนี้?!”
หวังตงเสวี่ยนเอ่ย ด้วยความเฮือมระอาสุดซึ้ง “หนูก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ หลังจากเรียนจบมาหลายปี เขาก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปแล้ว”
ซุนยู่ฟางริบเอ่ยขึ้น “เราให้เงินเขามากขึ้นไม่ได้หรอ? ถ้ำไตบริจาคสองล้น เราก็ให้เขาสี่ล้นหรือหกล้านก็ได้ ขอแค่เขาสามารถช่วยหา
ตบริจาคให้ได้ รับประกันว่าพ่อของลูกจะได้รับการปลูกถ่ายทันท่วงที่ ต่อให้เราต้องทุ่มด้วยทุกอย่างที่เรามี ก็เต็มใจ!”
หวังตงเสวี่ยนส่ายหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พ่อของ Walter คือผู้นำอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัย์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในอเมริกา
ความสามารถของตระกูลแข็งแกร่งมาก ทรัพย์สมบัติไม่ว่าจะคำนวณยังไงก็ต้องมีถึงหมื่นกว่าล้าน เขาจะเห็นแก่เงินแค่นี้ของเราได้ยังไง…
ซุนยู่ฟางร่ำห้ขึ้นมาทันที และเอ่ยขึ้นอย่างอับจนหนทาง “แล้วจะยังไงดี…ฟอลูกมีหมูเลือดอาร์อชลบ เดิม ก็เป็นหมู่เลือดที่พบได้
เพียงหนึ่งในแสนกว่าคนเท่านั้น ถ้าอยากหาคนที่มีกรุ๊ปเลือดเดียวกันกับเขาด้ก็ยากมากจะตายอยู่แล้ว แล้วนับประสาอะไรกับต้องหาคนที่กรุ๊ป
เลือด และอวัยวะเข้ากันได้สำเร็จ ทั้งฝ่ายนั้นก็ต้องยินยอมที่จะบริจาคด้วย มันยากกว่าปืนขึ้นสวรรค์อีก….
ขณะที่พูดไป เธอก็ถอนหายใจออกยาว ร่ำห้เอ่ยต่อว่า “คุณหมอบอกว่า…คุณหมอบอกว่าสถานการณ์ตอนนี้ของพ่อลูก อย่างมากก็ฝืน
ทนอยู่ได้แค่สามเดือน ถ้ายังหาไตบริจาคไมเจออีกละกั งั้นเทพเซียนก๊ช่วยเหลือเขาไมได้!”
หวังตงเสวี่ยนพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด เอ่ยว่า “แม่ แม่ไม่ต้องร้อง ให้เวลาหนูสักหน่อยในการไปหาไตบริจาคนะคะ….
ซุนยู่ฟางเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสะอิกสะอิ้น และร้อนรนใจ “คุณหมอบอกแล้ว ว่าสภาพร่างกายของพ่อลูก รอได้อีกอย่างมาก 30 วัน ถ้า 30 วัน
หาไตบริจาคมาไม่ได้ ถึงเวลานั้นต่อให้จะหาไตบริจาคเจอ ตามสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ ก็ไม่สามารถรับการผ่าตัดได้อีกแล้ว….
หวังตงเสีวี่ยนพยักหน้า เอ่ยอย่างจริงจัง “คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะคิดหาวิธีอย่างสุตความสามารถแน่นอน….”
ซุนยู่ฟางพยักหน้าเบาๆ เธอร่ำไห้จนไร้เสียงร้อง
หวังตงเสวี่ยนเอ่ยเสียงเบาขึ้น “แม่คะ คุณแม่เฝ้าคุณพ่ออยู่ที่นี่ก่อนสักครู่นะคะ เดียวหนูออกไปสูดอากาศสักหน่อย”
“อิ่ม ลูกไปเถอะ….”
หวังตงเสวี่ยนเดินออกจากห้องผู้ป่วย มุ่งไปยังสวนด้านล่างตึกของแผนกผู้ป่วยในทันที
บัดนิ้เป็นเวลากลางคืนแล้ว อากาศค่อนข้างหนาวเหน็บ กายในสวนก็ไร้ซึ่งผู้คน