เดิมWalterคิดว่าจะจากไปได้อย่างโชคดี ไม่คาดคิดว่าจู่ๆเย่เฉินมีคำถามจะถามตนในตอนนี้
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงชะงักไป รีบหันหลังกลับมา ยิ้มให้พลางถามว่า “อาจารย์เย่…ยังมีอะไรให้รับใช้เหรอครับ?”
เย่เฉินมองเขา แล้วยิ้ม “ก็ไม่ใช่เรื่องเคร่งเครียดอะไร จะถามอะไรหน่อย”
Walterโล่งอกขึ้นมาทันใด รีบกล่าวว่า “เชิญถามได้เลยครับอาจารย์เย่!”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ ยิ้มพลางกล่าว “HgCI2 แกรู้มั้ยว่ามันคืออะไร?”
ใจของWalterเต้นตึกๆขึ้นมา ตอบกลับด้วยใบหน้าเสแสร้งประหลาดใจว่า “ไม่…ไม่ทราบครับ…HgCI2คืออะไรครับ?”
ตอนที่พูดคำพูดนี้ จู่ๆใจของWalterก็ตุบๆขึ้น!
อาศัยสภาพจิตใจที่แข็งพอ เขาจึงทำให้อารมณ์ของตัวเองไม่ได้เปลี่ยนไปมา
แต่ เย่เฉินยังรับรู้ได้ถึงการชะงักและการผวาที่แฝงเร้นไว้บ้างบนใบหน้าของเขา
แทบจะแว็บเดียว เย่เฉินก็แน่ใจ ว่าWalterต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องการวางยาพ่อของหวังตงเสวี่ยน！
ด้วยเหตุนี้เอง อารมณ์ของเย่เฉินบูดบึ้งลงทันใด เขาคว้าคอเสื้อของWalter แล้วตวาดว่า “ถ้าแกพูดความจริงล่ะก็ ฉันจะให้แกตายมีความสุขขึ้นมาหน่อย！”
Walterส่ายหน้าด้วยสีหน้าไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แล้วกล่าว “อาจารย์เย่ครับ…คุณ…คุณเข้าใจผิดหรือเปล่าครับ？ผมไม่รู้เลยว่าHgCI2คืออะไร ทำไมคุณต้องจับผมเพราะเรื่องนี้ด้วยครับ…”
หวังตงเสวี่ยนที่อยู่ข้างๆช็อกสุดๆ
เมื่อกี๊จู่ๆเย่เฉินถามWalterขึ้นมา ว่ารู้มั้ยว่าHgCI2คืออะไร ในใจเธอเต้นตึกๆ
ที่เธอช็อกขนาดนี้ เพราะเมื่อก่อนเธอไม่คิดมาก่อน ว่าพ่อจะถูกWalterทำร้าย
เพราะเธอรู้สึกมีอคติมาโดยตลอด หลังจากที่พ่อป่วยหนัก จู่ๆจึงพบว่า Walterพยายามตีชิงตามไฟ แต่เธอก็ไม่ได้คิด ว่าความจริงแล้วWalterเป็นคนที่เริ่มคิดเป็นคนแรกให้พ่อของเขาป่วยหนัก
ดังนั้นนาทีนั้น เธอมองWalterตาไม่กะพริบ หวังว่าจะสามารถดูว่าเขาโกหกหรือไม่
แต่ การควบคุมอารมณ์ของWalterเก่งมาก จนถึงขั้นหวังตงเสวี่ยนดูความผิดปกติอะไรไม่ออกจากใบหน้าของเขา
ดังนั้น นาทีนี้ เธอถึงขั้นสงสัยบ้างแล้ว ว่าเย่เฉินเข้าใจผิดไปหรือเปล่า
แต่ เย่เฉินไม่ได้หลงในอารมณ์ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่นั่นของWalter
เขาจ้องแววตาของWalter ดูแคลนว่า “ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าแกยังไม่พูดความจริง งั้นต่อไปสิ่งที่รอแกอยู่ อาจจะเป็นนรกสิบแปดชั้นที่แกไม่เคยคิดมาก่อน”
Walterกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ร้องพลางกล่าวว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมไม่เข้าใจที่คุณพูดจริงๆครับ！ผมไม่ได้เรียนเคมีอะไรมาเลยนะครับ ฟังไม่รู้เรื่องว่าอะไรคือHgCI2 แต่ถ้าเป็นคาร์บอนไดออกไซด์ผมพอจะรู้…”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ ดูแคลน “ดี ทุกสิ่งทุกอย่างแกเป็นคนเลือก ต่อไปแกไม่เสียใจก็พอแล้ว”
พูดจบ เขาเอามือถือไอโฟนของเขา ออกมาจากกระเป๋าของWalter ดูแคลนว่า “มา ยื่นหน้าออกมาให้ฉันปลดล็อก ฉันดูหน่อยว่าในมือถือแกมีเรื่องที่ไม่สามารถแพร่งพรายอะไรได้มั้ย！”
Walterตกใจจนอกสั่นขวัญหาย แล้วกล่าว “ถ้าคุณทำแบบนี้คุกคามความเป็นส่วนตัวของคนอื่น！ผมมีอำนาจให้ทนายฟ้องคุณได้นะครับ！”
เย่เฉินกล่าวอย่างแสร้งทำเป็นกลัวว่า “ไอ้หยา เมื่อกี๊ตอนที่ฉันต่อยแก ฉันไม่บอกให้ทนายฟ้องฉัน ทำไมพอฉันจะดูมือถือแก แกกลับจะให้ทนายฟ้องฉันล่ะ？หรือในมือถือแกมีสิ่งที่แพร่งพรายไม่ได้จริงๆเหรอ？”
“ไม่มี…ไม่มีแน่นอน！” Walterกล่าวอย่างตะขิดตะขวงใจ “ในมือถือของผม เป็นความลับทางธุรกิจของตระกูลHorowitzของเรา สำคัญมาก อาจารย์ถ้าเกิดคุณดูแล้ว เกิดแพร่งพรายออกไป สำหรับตระกูลHorowitzของเรา จะต้องเสียหายต่อเศรษฐกิจอย่างมหันต์…”