เผชิญหน้ากับการดิ้นรนเฮือกสุดท้ายของWalter เย่เฉินกล่าวอย่างไม่แยแสว่า “Walter แกวางใจ ไม่มีไตของแก พ่อของตงเสวี่ยนก็ไม่มีทางตาย!”
Walterส่ายหน้าแรงๆ ทีหนึ่ง พูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยมว่า “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ไตRH- หาได้ยากมาก ไม่มีไตของฉัน เขาก็ได้แต่รอความตาย!”
กล่าวจบ เขาก็รีบคุกเข่าตรงหน้าหวังตงเสวี่ยน ร้องห่มร้องไห้พูดว่า “ตงเสวี่ยน ฉันขอร้องเธอล่ะ ขอเพียงเธอยอมปล่อยทางรอดให้ฉันสักทางหนึ่ง ไม่เอาฉันไปส่งให้ตำรวจ ฉันมอบเงินให้เธอได้เลยร้อยล้านดอลลาร์! ขอร้องเธอล่ะ อย่าส่งตัวฉันให้ตำรวจเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นชีวิตฉันคงได้จบเห่แล้ว…”
หวังตงเสวี่ยนกำลังจะปฏเสธ เย่เฉินที่อยู่ด้านข้างก็ยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “Walterแกวางใจได้เลย ฉันจะไม่มอบตัวแกให้กับตำรวจเด็ดขาด!”
Walterยังนึกว่าคำสัญญาร้อยล้านดอลลาร์ของตนได้ผล จึงรีบร้อนกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ขอเพียงคุณปล่อยให้ผมไปจากจินหลิง หลังผมไปถึงอเมริกาแล้ว จะรีบโอนเงินร้อยล้านดอลลาร์ให้คุณทันที!”
เย่เฉินโบกมือ “เพื่อนยาก นายอย่าเข้าใจผิดเป็นอันขาด ที่ฉันพูดหมายถึงไม่มอบตัวนายให้ตำรวจ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะปล่อยนายไป นี่เป็นคนละเรื่องกัน”
Walterมองเย่เฉินอย่างหวาดกลัวสุดขีด โพล่งถามออกมาว่า “งั้นนาย…นายจะเอายังไง…”
เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “ไม่ต้องร้อนใจไป ฉันจะเอายังไง อีกเดี๋ยวนายก็จะรู้เอง”
พูดจบ เย่เฉินก็จับคอเสื้อเขาไว้ ซักถามเสียงเฉียบขาด “ฉันขอถามแก หนนี้ที่มาโรงพยาบาลชุมชน พาคนมาด้วยกี่คน? หากพูดขาดไปหนึ่งคนหรือเกินไปหนึ่งคน ฉันจะให้คนตัดแขนแกข้างหนึ่ง!”
Walterตกใจจนตัวสั่น รีบพูดว่า “มีบอดี้การ์ดพ่วงหน้าที่คนขับรถ รวมทั้งหมดห้าคน…”
เย่เฉินเค้นถามต่อ “คนล่ะ อยู่ไหน?”
Walterพูดตามตรง “คน…คนอยู่ในรถหน้าประตูอาคารชั้นล่างทั้งหมด มีรถทั้งหมดสองคัน คันหนึ่งเป็นโรลส์-รอยซ์ อีกคันเป็นบูอิค..”
เย่เฉินพยักหน้า ตั้งกลุ่มในวีแชทขึ้นมากลุ่มหนึ่ง ดึงเฉินจื๋อข่ายกับหงห้าเข้ามา จากนั้นก็ส่งข้อความเสียงไปในกลุ่มนั้น
หลังคนทั้งสองได้รับ ก็รีบออนไลน์เข้ามาทันที พากันส่งข้อความเสียงมาถามว่า “คุณชาย คุณมีสิ่งใดจะสั่งครับ?”
เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง “เหล่าเฉิน หงห้า รีบส่งลูกน้องพร้อมอาวุธของพวกนายออกมา ช่วยจับตัวลูกน้องทั้งหมดของWalter Horowitzให้ฉันที อย่าให้หนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”
พูดจบ เย่เฉินก็กล่าวว่าอีกว่า “อ้อ จริงสิ เขายังมีลูกน้องอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชนของจินหลิงอีก นั่งอยู่ในรถนอกล็อบบี้โรงพยาบาล คันหนึ่งโรลส์-รอยซ์ อีกคันบูอิค มีจำนวนห้าคน นายแอบส่งคนไปที่นั่น เอาตัวพวกเขาทั้งหมดมาให้ฉัน!”
เฉินจื๋อข่ายถามอย่างแปลกใจ “คุณชาย ทำไมคุณถึงขัดแย้งกับWalterได้?”
เย่เฉินถามเขา “นายรู้จักWalterด้วยเหรอ?”
“ไม่รู้จัก แต่ผมรู้จักคนคนนี้” เฉินจื๋อข่ายอธิบาย “ตระกูลHorowitz แม้ในอเมริกาจะไม่นับเป็นตระกูลสูงส่งอะไร แต่ยังคงมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ดังนั้นพอคนอย่างWalterมาที่จินหลิง จึงมีสายมาแจ้งผม”
“สายแจ้ง?” เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ “นายตั้งใจส่งคนมาจับตาเรื่องนี้ไว้แล้ว?”
“ใช่ครับ!” เฉินจื๋อข่ายพูด “ภารกิจที่ตระกูลเย่มอบหมายให้ผม ก็คือการควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดในจินหลิง ไม่เพียงเป็นสถานการณ์เล็กน้อยภายในจินหลิงที่ต้องควบคุมให้หมดจด สถานการณ์ภายนอกก็ต้องรู้ราวกับนิ้วมือตนเอง หากมีคนมีภูมิหลังอยู่บ้างมาที่จินหลิง ผมจะทำการบันทึกไว้ทันที”
เย่เฉินถามเขา “ตระกูลHorowitzนี้ มีที่มาใหญ่มากใหม่?”
เฉินจื๋อข่ายนิ่งคิด แล้วกล่าวขึ้นอย่างจริงจัง “ควรบอกว่าตระกูลHorowitzนี้ ที่มาไม่นับว่าใหญ่โตนัก…”
พูดเสร็จ เขาก็อธิบายต่อว่า “ทรัพย์สินทั้งหมดที่ตระกูลHorowitzมีในครอบครอง รวมแล้วก็ประมาณหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ อยู่ในอเมริกาแม้แต่สองร้อยอันดับแรกก็ยังไม่ติด แต่ตระกูลพวกเขากลับมีภูมิหลังที่พิเศษอยู่บ้าง”
เย่เฉินเค้นถาม “ภูมิหลิงพิเศษยังไง?”
เฉินจื๋อข่ายอธิบายว่า “ตระกูลHorowitzกับตระกูลรอธส์ไชลด์ มากน้อยอย่างไรก็มีความเกี่ยวข้องกันเป็นญาติอยู่บ้าง”
“หา?”
พอได้ยินตระกูลรอธส์ไชลด์ ในใจเย่เฉินอดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้นมา
เขารู้ ช่วงเวลาที่โชติช่วงที่สุดของบิดาก่อนตาย ก็คือการนำพาตระกูลเย่ รวมถึงตระกูลอื่นๆ ในหัวเซี่ย ร่วมกันต่อต้านการรุกรานทางเศรษฐกิจของตระกูลรอธส์ไชลด์
ครั้งนั้น เขาทำให้ตระกูลรอธส์ไชลด์ต้องประสบกับการสูญเสียเงินทองและขายหน้าครั้งใหญ่