“อีกไม่นานก็มีแล้ว?!”
Walterที่อยู่ด้านข้าง พร่ำรำพันเสียงค่อยอย่างตกตะลึงพรึงเพริดออกมาประโยคหนึ่ง…
ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ลอบพิจารณาด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง “อะไรที่เรียกว่าอีกไม่นานก็มีแล้วกัน? คนแซ่เย่ผู้นี้ พูดจาได้พิลึกพิลั่นเหลือเกิน…ฉันเกลียดสิ่งนี้ของคนหัวเซี่ยที่สุด ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ชอบพูดจาสับสนมึนงง คลุมเครือไม่ชัดเจน…”
ขณะที่เขายังไม่เข้าใจว่าเย่เฉินต้องการจะสื่ออะไรกันแน่อยู่นั้น
เย่เฉินก็พูดกับเฉินจื๋อข่ายอีกว่า “แล้วก็ เหล่าเฉินคิดวิธีทำสองเมอร์คิวริกคลอไรด์มาให้ฉันหน่อย ฉันต้องการใช้”
พอเย่เฉินพูดคำนี้ออกมา Walterพลันราวกับถูกสายฟ้าฟาด!
“หา?” ! คนแซ่เย่ต้องการสองเมอร์คิวริกคลอไรด์ไปทำอะไร?!”
“แล้วก็ เขาให้คนเตรียมเครื่องฟอกไตไปทำอะไร?!”
“แล้วก็! เมื่อกี้เขาให้คนเตรียมเครื่องฟอกไต ยังพูดอะไรนะว่าอีกไม่นานก็มีแล้ว อีกไม่นานก็มีแล้วอะไรกัน? มีอะไร?”
“ตอนนี้เขายังให้คนเตรียมสองเมอร์คิวริกคลอไรด์อีก นี่…นี่คงไม่ใช่คิดจะให้ฉันกินหรอกนะ?!”
คิดมาถึงตรงนี้ Walterก็รู้สึกว่าทั่วทั้งตัวจวนจะพังทลายลง
เขาคลานเข่ากับพื้นไปหยุดตรงหน้าเย่เฉิน ร้องไห้พูดว่า “อาจารย์เย่ ขอร้องคุณล่ะ อย่าล้อฉันเล่นเลย ร้อยล้านดอลลาร์หากคุณไม่พอใจล่ะก็ ผมสามารถเพิ่มให้คุณได้อีกร้อยล้าน ขอร้องได้โปรดเมตตา ปล่อยผมไปเถอะ…”
เย่เฉินโบกมือ พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “Walter หัวเซี่ยของเรามีคำโบราณประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่า หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง!”
“แกเป็นคนอเมริกันคนหนึ่ง อาจรู้จักวัฒนธรรมของหัวเซี่ยน้อยมาก นี่จึงเป็นโอกาสให้แกได้ปฏิบัติจริงกับตัวเองพอดีไม่ใช่เหรอ?”
Walterเสียสติไปแล้ว ร้องห่มร้องไห้พูดว่า “ฉันไม่ต้องการการปฏิบัติจริง! ฉันไม่ต้องการการปฏิบัติจริง! อาจารย์เย่ ขอร้องคุณให้ทางรอดผมสักทางเถอะ ไม่ว่าต้องการเงินมาเท่าไหร่ คุณบอกมาได้เลย เงินมากแค่ไหนผมก็ยินดีจ่าย ขอแค่คุณอย่าลงโทษผมเลย ผมอายุยังน้อย…”
เย้เฉินยิ้มกล่าวว่า “งั้นฉันก็ต้องขอแสดงความยินดีกับแกด้วยจริงๆ อายุแค่นี้ก็ต้องประสบกับไตล้มเหลวเสียแล้ว แต่แกวางใจ ฉันจะเหลือชีวิตสุนัขของแกไว้ พอถึงเวลา24ชั่วโมงก็จะใช้เครื่องฟอกไตกับแก รับรองแกไม่มีทางตาย”
พูดเสร็จ เย่เฉินก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “เทียบกับการกระทำของแกแล้ว ฉันช่างมีจิตใจเมตตามากจริงๆ”
Walterตกใจจนร้องไห้โฮ “อาจารย์เย่ ผมขอร้องล่ะคุณปล่อยผมไปเถอะ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณให้ผมโทรหาพ่อผม ผมจะถามเขาว่าสามารถมอบเงินให้คุณได้มากเท่าไหร่ มอบให้ได้มากเท่าไหร่ก็จะให้คุณเท่านั้น!”
เย่เฉินยิ้มพลางส่ายหน้า กล่าวขึ้นอย่างไม่แยแสว่า “แกอย่ามาฝันกลางวัน นับตั้งแต่วันนี้ไป ในโลกของเขาแกได้หายสาบสูญไปแล้วโดยสิ้นเชิง เขาไม่มีทางหาเบาะแสใดๆ ที่เกี่ยวกับแกเจออีก ต่อไปแกจงนอนอยู่ในกรงสุนัขที่สถานฝึกสุนัขแต่โดยดีเถอะ ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่ม ควรฟอกไตก็ควรฟอก!”
กล่าวจบ เย่เฉินก็เสริมอีกประโยคว่า “ยิ่งไปกว่านั้นแกวางใจ เทียบกับอุบายต่ำช้าของแกแล้ว ฉันยังอ่อนโยนกว่าแกมาก แกรู้จักแต่วางยาพิษคน ไม่สนใจที่จะรักษา และไม่สนใจว่าคนที่ถูกแกวางยาจะสามารถมีชีวิตรอดอยู่ได้นานแค่ไหน การกระทำของแกนับเป็นโจรที่สนใจแต่การเข่นฆ่าไม่สนใจที่จะปกปิด!”
“แต่ฉันน่ะ อย่างไรก็ยังคงเป็นปัญญาชน วิธีทำเรื่องต่างๆ ของปัญญาชนอย่างเรา ก็คือในเมื่อสนใจที่จะเข่นฆ่า ก็ต้องสนใจที่จะปกปิดด้วย ฉันไม่เพียงรักษาให้แกฟรี ยังให้ที่อยู่ที่กินกับแก ที่สำคัญที่สุดคืออย่างน้อยฉันก็รับรองได้ว่าสิบปีแกก็ยังไม่ตาย!”
Walterฟังจบ ความรู้สึกและสติปัญญาของเจ้าตัวก็พังทลายลงโดยสมบูรณ์!
เขาเป็นลูกคุณหนูมายี่สิบกว่าปี แม้จะเคยทำร้ายคนมาไม่น้อย แต่ตัวเขาเองกลับไม่เคยได้ลิ้มรสชาติความลำบากใดๆ มาก่อน
เวลานี้เย่เฉินตัดสินอนาคตของเขาแล้ว อนาคตของเขาก็คือต้องนอนอยู่ในกรงสุนัขที่มืดมิดไร้แสงตะวัน อาศัยการฟอกไตในการเอาชีวิตรอด
การลงโทษแบบนี้ สำหรับเขาแล้ว ช่างน่ากลัวกว่าคุกเสียอีก…
เขาฝันก็ยังคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะถึงกับมีมุมที่โหดเหี้ยมเช่นนี้อยู่