เขาจึงหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า“โคบายา ชิจิโร่ ช่วงนี้จิตสำนึกของแกพัฒนาเร็วดีหนิ”
โคบายา ชิจิโร่รีบวิ่งเหยาะๆไปข้างหน้าของหงห้าทันที แล้วโค้งคำนับ90องศา ตะโกนพูดขึ้นมาว่า“ท่าหงห้าครับ！ขอบคุณสำหรับการยอมรับของชิจิโร่นะครับ ชิจิโร่จะตั้งใจทำงานต่อไปครับ！”
หงห้าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ พลางหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า“ชิจิโร่ ดูช่วงนี้แกทำตัวดีนะ กลับไปฉันจะบอกกับพ่อครัว ว่าหลังจากนี้ให้เพิ่มปีกไก่ให้แกชิ้นหนึ่งทุกวัน！”
เมื่อโคบายา ชิจิโร่ได้ยินดังนั้น จึงรีบยิ้มแล้วพูดอย่างอ้อนวอน“ท่านห้าครับ คะ……คุณบอกให้พ่อครับเพิ่มขาไก่ให้ผมด้วยได้ไหมครับ？ผมทำงานเยอะทุกวันเลยนะครับ ข้าวก็กินน้อยมาก สารไม่ค่อยพอเลย……”
หงห้าเห็นโคบายา ชิจิโร่สภาพผอมแห้ง จึงหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า“ชิจิโร่ แกต่อรองเก่งจริงๆเลยนะ”
โคบายา ชิจิโร่รีบพูดอธิบาย“ท่านห้าครับ ผมแค่รู้สึกว่าในทุกวันอาหารของผมกินไม่อิ่มเลยครับ ผมไม่ได้อยากต่อรองกับคุณนะครับ คุณอย่าเข้าใจผิดไป……”
หงห้าพยักหน้าแล้วหัวเราะ พลางพูดขึ้นมาว่า“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว เอาแบบนี้นะ เห็นแก่ช่วงนี้แกค่อนข้างตั้งใจทำงานขยันขันแข็ง ฉันจะให้พ่อครัวเพิ่มปีกไก่ชิ้นหนึ่งให้นาย ทุกวันจันทร์กับทุกวันพฤหัสบดีจะเพิ่มน่องไก่ให้นายเป็นพิเศษ！”
เมื่อโคบายา ชิจิโร่ได้ยินดังนั้น จึงรีบโค้งคำนับอย่างตื้นตัน“ขอบคุณครับท่านห้า！ขอบคุณครับท่านห้า！ผมขอฝากท่านห้าขอบคุณอาจารย์เย่ด้วยนะครับ บอกว่าชิจิโร่จะตั้งใจทำงานในฟาร์มสุนัขให้ดีที่สุด！”
ท่านห้าหัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า“ได้ ในเมื่อนายรู้งานขนาดนี้ ถ้าฉันมีโอกาสเจออาจารย์เย่ ฉันจะช่วยนายพูดต่อหน้าเขาสักคำสองคำแล้วกันนะ”
โคบายา ชิจิโร่รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก โค้งคำนับอย่างเต็มที่ แล้วก้มคำนับพลางพูดขึ้นมาว่า“ชิจิโร่ขอขอบคุณท่านห้าครับ！”
ในเวลานี้เองหงห้าหันหน้ามา แล้วมองไปยังWalterที่ใบหน้าซีดเผือด พลางหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้นมาว่า“Walter แกก็ได้ยินแล้ว ฟาร์มสุนัขของฉันไม่ต้องสวะอย่างแกมาทำงาน เพราะฉะนั้นแกอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ ในขณะเดียวกันก็เตรียมรับการฟอกไตในทุกวันไปซะ！”
Walterร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “ท่านห้า！ท่านห้า！ขอร้องล่ะคุณโทรศัพท์หาคุณชายเย่หน่อยเถอะ อย่างน้อยผมก็เป็นคุณชายใหญ่ของHorowitz ตระกูลมีทรัพย์สมบัติมากกว่าหมื่นล้านดอลลาร์ บวกกับฉันมีส่วนสูงมากกว่าหนึ่งเมตรแปดสิบ ออกกำลังกายเป็นประจำ คุณเก็บผมไว้ทำงานที่นี่ แย่กว่าไอ้คนญี่ปุ่นที่ทั้งผอมทั้งเตี้ยยังไง？”
หงห้าหัวเราะอย่างเย้ยหยันแล้วพูดขึ้นมาว่า“Walter แกคิดว่าตระกูลHorowitzอะไรนั่นของแก มีทรัพย์สินมากกว่าหมื่นล้านแล้วจะเก๋าหรอวะ？ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ไอ้คนญี่ปุ่นที่แกบอกว่าทั้งผอมทั้งเตี้ยคนนั้นน่ะ ก่อนหน้านี้เป็นประธานของบริษัทผลิตยาโคบายา แกรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้บริษัทผลิตยาโคบายามีทรัพย์สินเท่าไร？”
พูดถึงตรงนี้ หงห้าก็หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า“ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ！ทรัพย์สินก่อนหน้านั้นของตระกูลโคบายา มีมากกว่าสามหมื่นล้านดอลลาร์ เป็นสามเท่าของตระกูลHorowitzของพวกแก！”
เมื่อWalterได้ยินดังนั้น เขาถึงกับอ้าปากตาค้างทันที ปากเอาแต่พูดพึมพำว่า“คะ……คนญี่ปุ่นคนนั้น หรือว่าจะเป็นโคบายา ชิจิโร่ ประธานของบริษัทผลิตยาโคบายา？！”
“ใช่แล้ว！เขาก็คือโคบายา ชิจิโร่！”หงห้าพูด แล้วพูดต่ออย่างเย้ยหยันว่า“แกดูสิ ตระกูลของโคบายา ชิจิโร่ที่มีทรัพย์สินมากกว่าแกถึงสามเท่าอย่างนั้น มันก็เป็นได้แค่คนให้อาหารหมาในทุกวันของที่นี่ของฉันเท่านั้นแหละ เป็นขี้ข้าที่เก็บขี้เก็บเยี่ยวของหมา สวะอย่างแกน่ะ ยังคิดที่จะทำงานที่นี่งั้นหรอ？สองกระจกชะโงกดูเงาของแกหน่อยเถอะ ว่ามึงคู่ควรไหม？”
Walterถึงกับพูดไม่ออกในทันที ภายในใจได้แต่ภาวนาอย่างสิ้นหวัง “ฉะ……ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าในฟาร์มสุนัขของหงห้า จะมีคุณชายรองของบริษัทผลิตยาโคบายาอยู่ด้วย……”
“สถานการณ์ของตระกูลโคบายากับตระกูลHorowitzแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ตระกูลโคบายาเองมีทายาทแค่สองคนเท่านั้น นั่นก็คือลูกชายคนโตโคบายา ชิอิจิโร่ ลูกชายคนที่สองโคบายา ชิจิโร่ แบ่งทรัพย์สามหมื่นล้านเท่าๆกัน โดยที่คนหนึ่งมีหนึ่งหนึ่งจุดห้าหมื่นล้านดอลลาร์……”
“แต่ตระกูลHorowitzของเรา คลอดลูกเก่งจริงๆ เมื่อรวมกับบรรดาพี่น้อง ญาติๆทั้งหลายแล้ว มีเกือบยี่สิบคนได้ เมื่อแบ่งทรัพย์สินหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์กันแล้ว ทุกคนแบ่งกันได้ไม่เท่าไร……”
“ดังนั้น เมื่อเทียบกับโคบายา ชิจิโร่แล้ว ฉันยังห่างแสนแปดหมื่นลี้……”
“ไม่มีแม้แต่โอกาส ที่จะได้อยู่ในฟาร์มสุนัขด้วยซ้ำ？！”