บทที่ 2440
เติมที่เขาคิดว่าคุณปู่จะต้องไม่มีทางยอมให้ตัวเองตามจึบกู้ซิว แต่คาดไม่ถึงว่า เขาจะสนับสนุนตัวเองขนาตนี้
สิ่งนี้ทำให้ความมั่นใจในการตามจีบกู้ชิวของเขาเพิ่มขึ้นอย่างนับครั้งไม่ถ้วนในทันที
ดังนั้น เขาพูดอย่างแสดงท่าที่ว่า: “คุณปู่ ในมื่อเป็นแบบนี้ งั้นตอนนี้ผมก็จะไปเมืองจินหลิง อาศัยเรื่องจัดเตรียมคอนเสิร์ต ดูว่าสามารถที่
จะล่อคนบงการเบื้องหลังออกมาได้หรือเปล่า!”
ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าอย่างฟิงพอใจ และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันให้คนไปเชิญผู้นำตระกูลของตระกูลอันดับหนึ่งในชูหาง อู๋ตงไห่ของตระกูล
ในซูหาง คาดการณ์ว่าน่าจะมาแล้ว แกอย่าเพิ่งรีบไป รอหลังจากที่ทานอาหารค่ำค่อยออกเดินทางก็ไม่สาย”
“ครับ!”
ในเวลานี้ โรงแรมป่ายจินฮานกงในเมืองจินหลิง
ซูจือหยูเบื่อหน่ายอยู่ในโรงแรมไปหนึ่งวัน คนทั้งคนก็กระสับกระส่ายจนทนไม่ไหว
หกโมง ลูกน้องของเฉินจี๋อข่ายเคาะประตูอย่างตรงเวลา บอดี้การ์ดหญิงสองคนเข้นรถเข้นส่งอาหารสองคันเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นพูดด้วย
ความเคารพว่า: “คุณหนูซูคุณผู้หญิงตู้ค่ะ อาหารเย็นพร้อมแล้ว เชิญทั้งสองคนไปทานอาหารที่ห้องอาหารค่ะ”
ซูจือหยุอดไม่ได้ที่จะถามว่า: “เมื่อไหร่คุณชายของพวกคุณจะยอมเจอฉันกันแน่? ฉันรอมาทั้งวันแล้วนะ…
บอดี้การ์ดหญิงคนนั้นพูดอย่างสุภาพมากว่า: “ขอโทษด้วยค่ะคุณหนูชู วันนี้คุณชายของพวกเราไม่ได้มา”
ขจือหยูถามต่อว่า: “งั้นเขาบอกหรือเปล่าว่าเขาจะมาเมื่อไหร?”
มอดี้การ์ดหญิงส่ายหน้า: “คุณชายไม่ได้บอกเลยค่ะ”
ซูจือหยูยังไม่ยอมแพ้ แล้วถามว่า: “งั้นรบกวนคุณโทรหาคุณชายของคุณได้หรือเปล่า ก็บอกว่าฉันอยากจะคุยกับเขา”
บอดี้การ์ดหญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อย: “พูดอย่างไม่ปิดปังคุณนะ ฉันก็ไม่มีสิทธิ์คุยกับคุณชายโดยตรง ดังนั้นฉันไม่มีข้อมูลติดต่อของ
คุณชายค่ะ”
“นี่…”ซูจือหยูกังวลจนดวงตาแดงก่ำ และพูดด้วยความสะอื้นว่า: “งั้นคุณชายของพวกคุณหมายความว่ายังไงกันแน่? เสียเวลามากขนาดนี้
ช่วยพวกเรา จัดการให้พวกเราอยู่ที่นี่ ปรากฏว่าเขาก็ซ่อนตัวไม่ปรากฏตัโดยตลอด…ถ้าหากเขาตั้งใจไม่ปรากฏตัวจริงๆ งั้นก็ปล่อยให้ฉันและ
แม่ของฉันออกไปจากที่นี่ชะ!”
บอดี้การ์ดหญิงพูดขอโทษว่า: “คุณหนูซูค่ะ ความตั้งใจของคุณชายไม่ใช่ว่าลูกน้องอย่างฉันจะกลัาคาดเดาได้จริงๆค่ะ สำหรับที่คุณบอก
ว่าจะออกจากที่นี่ เรื่องนี้พวกเราตัดสินใจไม่ได้ คุณชายสั่งไว้แล้วว่า พวกเราต้องมั่นใจว่าคุณสองคนอยู่ในห้องชุดนี้และไม่ออกห่างส้กก้าวเดียว
คุณได้โปรดเข้าใจด้วยค่ะ”
ในใจของซูจือหยูรู้สึกน้อยใจอย่างรุนแรงในทันทีทันใด และน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตา
บอดี้การัดหญิงเห็นแบบนี้ พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด: “คุณหนูซูค่ะ อาหารพร้อมแล้ว เชิญคุณและคุณผู้หญิงตู้ตามสบาย
นะคะ พวกเราออกไปก่อนค่ะ”
ตู้ให่ชิงรีบไปข้างหน้า กอดซูจือหยูไว้ในอ้อมกอดแล้วปลอบโยนเบาๆไปด้วย และก็พูดกับบอดี้การ์ดสองคนไปด้วยว่า: “ขอบคุณทั้งสอง
คนจริงๆ!”
ทั้งสองกล่าวอย่างสุภาพ และรีบออกจากห้องไป
ทันทีที่ออกจากห้อง ทั้งสองคนก็มาถึงห้องทำงานของเฉินจื่อข่าย หลังจากเคาะประตู เผชิญหน้ากับเฉินจี๋อข่าย และเย่เฉินที่นั่งบน
โซฟา ก็พูดด้วยความเคารพว่า: “คุณชายผู้จัดการทั่วไปเฉิน อารมณ์ของคุณหนูซูค่อนข้างอ่อนไหว”
เฉินจี๋อข่ายรีบพูดว่า: “พูดๆ อ่อนไหวยังไงกันแน่?”
บอดี้การ์ดหญิงเล่าเรื่องสถานการณ์เมื่อกี้นี้หนึ่งรอบ
หลังจากที่เฉินจี๋อข่ายฟังจบ พยักหน้า และพูดว่า: “เอาล่ะ ลำบากพวกเธอแล้ว ลงไปพักผ่อนเถอะ”
บอดี้การ์ดหญิงโค้งคำนับบอกลา
ในเวลานี้ เฉินจี๋อข่ายมองไปทางเย่เฉิน และอดไม่ได้ที่จะถามว่า: “คุณชาย คุณจะไม่ไปเจอเธอจริงๆเหรอ?”