บทที่ 2470
แต่ซ่งหวั่นถิงไม่ได้พูดออกมา เย่เฉินก็ไม่อยากแสดงออกไปตรงๆ ว่ารู้เรื่องแล้ว ดังนั้นเขาจึงแสร้งถามอย่างสงสัย “ทำไมจู่ๆ ถึงชวนผม
ทานข้าวล่ะ”
ซ่งหวั่นถึงพูดว่า “คืออย่างนี้ค่ะ ปู่บอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีโอกาสชวนคุณมานั่งคุยที่บ้น เลยบอกให้ฉันถามคุณว่าคืนนี้มีเวลาว่าง มาทาน
ข้าวกันสักมื้อไหม”
เย่เฉินคิดไม่ถึงว่ซ่งหวั่นถึงจะบอกว่ คุณท่านซ่งชวนเขาทานข้าว เธอปิดปากเงียบ ไม่พูดเรื่องอิโตะ นานาโกะ เดาว่าอิโตะ นานาโกะ นำา
จะอยากเซอร์ไพรส์เขา
เมื่อคิดถึงยามโตนาเดชิโกะ ที่สวย ใจกว้าง แถยังอ่อนโยนและนิ่งสงบ เเเฉินก็อดคิดถึงไม่ได้ จ่ๆ ภาพที่เดินเล่นกันในคืนที่มีหิมะที่
เกี่ยวโต ลอยเข้ามาในห้วของเขา
เขาเงียบอยู่คหนึ่ง เย่เฉินพูดกับซ่งหวั่นถึง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว “ในมื่อคุณท่านซ่งเชิญ ผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว รบกวนคุณบอกเขาด้วย คืนนี้
ผมจะไปครับ”
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินเย่เฉินตอบตกลง เธอพูดอย่างดีใจ “ดีจังเลยค่ะ ให้ฉันขับรถไปรับคุณไหมคะ”
เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องลำบากหรอก พ่อตาผมอยู่บ้านพอดี เดี๋ยวผมขับรถเขาไป”
“ค่ะ” ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างดีใจ “งั้นฉันรอต้อนรับอาจารย์เย่ที่บ้านนะคะ!”
เมื่อคุยกับเย่เฉินเสร็จเรียบร้อย ซ่งหวั่นถึงจึงบอกลา และวางสาย
อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้เธอดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธอกอดเอวซ่งหวั่นถึง และพูดอย่างมีความสุข “พี่หวั่นถึง เป็นคนดิจริงๆ!”
ซ่งหวั่นถึงยิ้มแล้วพูดว่า “อย่ามัวแต่ขอบคุณฉัน ตั้งแต่ฉันรู้จักอาจารย์เย่ จนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันโกหกเขา อีกเดี๋ยวเจออาจาร
ย์เย่ เธอต้องอธิบายกับเขาเอง ว่าทำไมถึงให้ฉันหลอกเขา”
อิโตะ นานาโกะหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “พี่หวั่นถิงวางใจได้เลย ฉันจะอธิบายเยเฉินซังอย่างชัดเจน พี่ช่วยฉันครั้งใหญ่ ฉันจะให้พี่เป็น
แพะรับบาปได้ยังไงกันล่ะ”
อิโตะ นานโกะพูดต่อ “ใช่สิ พี่หวั่นถิง พี่นัฉินเอ้าเวี่ยนให้ฉันหน่อยสิ ฉันเลือกสุนัขซิบะอินุจากบ้าน มาให้เธอตัวนึง อยู่กับบอดี้การ์ดที่
ตามมาด้วย”
ซ่งหวั่นถึงยิ้มแล้วพูดว่า “ดีเลย ไม่รู้เอ้าเสวี่ยนชอบชิบะอินุที่เธอให้ฉันมากขนาดไหน พอฉันโพสต์รูปมันลงไปบนอินเทอร์เน็ต เธอจะมา
กดไลก์แล้วก็คอมม้นต์ด้วย ซอบสุตๆ ไปเลยล่ะ เดี่ยวฉันโทรหาเธอเลย!”
อิโตะ นานโกะพูดเตือนว่า “ก่อนเธอจะมา พี่บอกให้เธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกเย่เฉินซัง อยาให้เรื่องที่ฉันมาเมืองจินหลิงหลุด
ออกไปเด็ดขาดนะคะ”
ซ่งหวั่นถึงพยักหน้า “วางใจเกอะ ฉันจะกำชับเธอให้”
ตอนนี้ เย่เฉินเห็นว่าใกล้ถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว เซิ่ยวชูหร้นบอกไว้ก่อนแล้วว่าคืนนี้จะไม่กลับมาทานข้าว ดังนั้นเขาจึงสะสางงาน และกลับ
ไปในคฤหาสน์
ตอนนี้หม่าหลันทำเมนูอาหารเสร็จแล้ว เมื่อเห็นเย่เฉินเข้ามา จึงรีบพูดว่า “โอ๊ะ ลูกเขย ทำงานในสวนเสร็จแล้วเหรอ”
เย่เฉินพยักหน้า “เสร็จแล้วครับ”
หม่าหลันรีบพูดว่า “เหนื่อยแย่เลย! แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว นายรีบไปล้างมือ แล้วมาทานข้าวสิ”
เย่เฉินพูดว่า “แม่ คืนนี้ผมมีนัดทานอาหาร คงไม่ได้ทานข้าวที่บ้าน”
“หา?” หม่าหลันถามอย่างแปลกใจ “ทำไมจู่ๆ ถึงออกไปทานข้าวนอกบ้นล่ะ แม่เตรียมอาหารไว้เกือบเสร็จแล้ว แถมยังตั้งใจตุ๋นกระดูก
แพะทุ่งหญ้าด้วย!”
ขณะที่พูดเซียวฉางควนเดินลงมาจากชั้นบน เขารีบพูดทันทีว่า “คืนนี้ผมก็ไม่ทานข้าวที่บ้านนะ เย่เฉินต้องไปกับผมด้วย ไปทานข้าวกับ
คนของสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด!”