บทที่ 2480
“งั้นดีเลย!” หานเหม่ยฉิงรีบพูด “งั้นนายออกไปก่อน ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะได้ออกไปกัน!”
“โอเค…” เซียวฉางควนหดหู่มาก เขาทำได้เพียงตอบตกลง และหันหลังเดินออกไป ด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว
ห้องนอนนี้ ในสายตาของเขา เป็นสถานที่อบอุ่นที่เขาจากมาเกือบ 30 ปี
แต่ตอนนี้ เขาทำได้เพียงยืนนอกประตู รอหานเหม่ยฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างใน
สิ่งสำคัญไปกว่านั้น หลังจากหานเหม่ยฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอจะลากเขาออกไปวิ่ง…
เซียวฉ่างควนถอนหายใจอย่างหดหู่ เขายกมือหนึ่งขึ้นมาปิดหน้า ส่วนอีกมือกุมหน้าเอาไว้ และคุกเข่าลงหน้าห้องนอนหานเหม่ยฉิง
ตอนคุกเข่าลง เขายังครุ่นคิด “นี่มันเกิดจากตรงไหนกันแน่ อย่าบอกะว่าโจ๊กข้าวาง ได้ผลอย่างมหัศจรรย์จริงๆ!”
ผ่านไปสามนาทิ ประตูห้องนอนถูกเปิดออก
หานเหม่ยฉิงเดินออกมา ตอนนี้เธออยู่ในชุดวิ่งรัดรูป และรวบผมยาวมัดเป็นหางม้า ดูไม่เหมือนผู้หญิงอายุห้าสิบสักนิด บอกว่าอายุสามสิบ
ยังเชื่อเลย
หานเหม่ยฉิงเห็นเซียวฉางควนคุกเข่าอยู่บนพื้น เธอรีบถามว่า “ฉางควน นายคุกเข่าตรงนี้ทำไม”
เซียวฉางควนรีบลุกขึ้น เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่มีอะไร ฉันแค่พักแป๊บนึง…”
พูดจบ เขามองหานเหม่ยฉิงในชุดรัตรูป เรือนร่างอันสมบูรณ์แบบ แทบจะทำให้ลูกตาเขากระเด็นออกมาข้างนอก
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ หานเหม่ยฉิงอายุขนาดนี้แล้ว แต่ยังดูแลร่างกายได้ดีขนาดนี้
เพราะชุดรัดรูปทำให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ถ้าร่างกายมีซลลูไลท์เพียงเล็กน้อย ก็จะเห็นได้อย่างชัดเจน
แต่รูปร่างของหานเหม่ยฉิง แทบจะหาจุดบกพร่องไม่เจอเลย
หานเหม่ยฉิงเห็นเซียวฉางควนเหม่อลอย เธอรู้สึกเนอาย แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจอะไรมาก จึงรีบพูดว่า “เรารีบออกไปกันเถอะ ฉันร้อน
ไม่ไหวแล้ว!”
เชียวฉางควนทำได้เพียงพยักหน้าอย่างขัดใจ และเดินตามหานเหม่ยฉิงลงมาข้างล่าง
ขตคฤหาสน์ที่หานเหม่ยฉิงอาศัยอยู่ ไม่ห่างจากริมแม่น้ำมากนัก เดินจากเขตคฤหาสน์ ผ่านพื้นที่สีเขียว และข้ามถนนไป ก็จะถึงทางเดิน
ริมแม่น้ำแล้ว
หลายปีมานี้ ประเทศสนับสนุนให้ประซาชนออกกำลังกาย ดังนั้นบริเวณข้างแม่น้ำ ในเมืองจินหลิง ถูกสร้างให้เป็นทางเดินยาวประมาณ
20 กิโลมตร ครึ่งหนึ่งเป็นทางสำหรับวิ่ง ถูปูด้วยยางพราสังเคราะห์ ให้ประชาชนได้วิ่งออกกำลังกายโดยเฉพาะ
ตั้งแต่หานเหม่ยฉิงมาอยู่ที่นี่ ปกติเธอจะมาวิ่งที่นี่วันละรอบ การที่เธอมีรูปร่างดีขนาดนี้ เพราะเธอออกกำลังกายมาตลอดสิบกว่าปี
ส่วนเชียวฉางควน ถึงรูปร่างจะไม่เลว แต่เขาคือซายวัยกลางคนทั่วไป ปกติเขาออกกำลังกายน้อยมาก นอกจากดื่มชา ดูลูกปัตโบราณ ดู
เหอเถอ ของล้ำคำในสมัยก่อนของจิน เขาออกกำลังกายมากที่สุดก็คือ คุยกับคนในสมาคมการเขียนพู่กันนและกาพวาดไปเรื่อยเปื่อย ฝีปาก
คล่องแคล่วกว่าฝีเท้า
ดังนั้น เมื่อมาวิ่งกับหานเหม่ยฉิง ยังไม่ถึงสามนาที เขารู้สึกหอบจนตามไม่ทัน
ส่วนหานเหม่ยฉิง เหมือนเลือดลมสูบฉีด วิ่งแค่นี้อย่าว่าแต่ไม่หอบ สีหน้าของเธอยังเป็นปกติมาก
ไม่นาน เซียวฉางควนไปต่อไม่ไหวแล้ว เขาพูดอย่างเหนื่อยหอบ “เหม่ย…เหม่ยฉิง เอ่อ…นวิ่งไม่ไหวแล้วจริงๆ เรา…เราพักก่อนได้ไหม”
หานเหม่ยฉิงไม่เพียงแต่จะไม่เหนื่อย แต่เธอรู้สึกเหมือนยังไม่ทันได้เริ่มเลย
ดังนั้น เธอจึงรีบพูดว่า “ฉางควน นายเดินช้ๆ ดีไหม ฉันขอวิ่งก่อนสักพัก แล้วค่อยกลับมาหานาย ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้สึกว่าไม่รู้
จะเอากำลังในร่างกายไปใช้ที่ไหน ทำได้เพียงใช้สองขา เอาพละกำลังออกมา ฉันเลยหยุดไม่ได้…”
เซียวฉางควนกัดฟัน เขาพูดอย่างดึงดัน “งั้น…งั้นฉันวิ่งกับเธอดีกว่า…
พูดจม เขาใช้แรงที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิด วิ่งตามไปอย่างสุดชีวิต…