บทที่ 2578
เฮลิคอปเตอร์นำเครื่องขึ้นทันที จากนั้นจึงบินไปยังจุดหมายปลายทาง ที่เย่เฉินนัดกับหานกวางเย่าเอาไว้
ทางภูเขาสิบกว่ากิโลมตร ถ้าคนทั่วไปใช้เท้าเดิน หนึ่งวันไม่น่าจะเดินถึง แต่เฮลิคอปเตอร์ใช้เวลาแค่สิบกว่านาทีเท่านั้น
ไม่นาน เฮลิคอปเตอร์มาถึงจุดหมายปลายทาง เป็นยอดเขา ที่มีพื้นที่ค่อนข้างราบเรียบ ไม่สูงมาก และไม่ค่อยข้นด้วย แต่บริเวณไม่กี่กิโล
เมตรอบๆ ไม่มีถนนเลย ดังนั้นจึงแทบจะไม่มีคน
หลังจากเฮลิคอปเตอร์ลงจอด เย่เฉินพูดกับคามมิตว่า “พี่ชาย รบกวนรอที่นี่สักครู่ เมื่อเซลิคอปเตอร์มารับฉัน นายก็ไปได้”
คามมิตพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ได้เลยๆ แบบนี้นายจะได้วางใจยิ่งขึ้น!”
พูดจบ เขาหันไปสั่งนักบินว่า “ดับเครื่องและดับไฟ เรารออยู่ที่นี่สักพัก!”
นักบินรีบทำตามคำสั่ง
มื่อดับเครื่องลง รอบๆ เต็มไปด้วยความเงียบ จนได้ยินเสียงสะอื้นของเช่อจือซิว ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน
เย่เฉินยื่นมือไปตังผ้าคลุมศีรษะ ที่ใช้อุตปากเธอ ประโยคแรกที่เช่อจือซิวพูตออกมาคือ “นายพาฉันกลับไป! หรือไม่นายก็กลับไปคนเต้ยว
ให้พวกเขาพาฉันกลับไป!”
เย่เฉินยิ้มประชด “ฟอคุณบอกว่าคุณเป็นคนฉลาดมาก เชี่ยวชาญด้านธุรกิจและการจัดการ แต่ผมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณจะโงขนาดนี้”
เธอจือซิวพูดอ้อนวอน “นายไม่เข้าใจหรอก ถ้าฉันไปแบบนี้ มันจะกลายป็นตราบาปในใจ เป็นฝันร้ายของฉันไปตลอดชีวิต ขอร้องล่ะ
นายให้ฉันกลับไปเถอะ ถ้าเพื่อนฉันตายหมด เหลือฉันรอดเพียงคนเดียว ฉันต้องทรมานและทุกข์ใจไปทั้งชีวิต เมื่อเป็นแบบนี้ สู้ให้ฉันอยู่…”
เย่ฉินรับรู้ว่าจิตใจของเฮ่อจือซิวในตอนนี้ อาจจะไม่ได้โง่ แต่นี่เป็นนิสัยซึ่งเป็นจุดเด่นของเธอ
คนส่วนใหญ่อาจให้อภัยตัวเองง่ายๆ แต่บางคนไม่ใช่ คนประเภทนี้ ไม่เยงแต่จะไม่ให้อภัยตัวเองง่ายๆ หน่าซ้ำชีวิตที่เหลือ ยั่งต้องอยู่กับ
ความทุกข์ใจ
ถ้าเจ็ดคนนั้นตายจริงๆ เช่อจื่อซิวคงไม่มีวันให้อภัยตัวเอง จนนานไป เธออาจต้องจมอยู่กับภาวะซึมเศร้า อดทนจนทนไม่ไหว และจบชีวิต
ตัวเอง
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เย่เฉินย้อนถามเธอว่า “ถ้าเพื่อนทั้งเจ็ดคนของคุณรอด คุณจะผ่านความทุกข์นี้ไปได้ใช่ไหม”
เฮ่อจือซิวพยักหน้าเมาๆ แล้วถามว่า “นายช่วยพวกเขาได้ไหม”
เย่เฉินมองคามมิตแล้วพูดว่า “พี่ชาย ฉันพูดตรงๆ นะ ถึงนายจะฆ่าเจ็ดคนนั้นทั้งหมด อเมริกาก็ไม่มีทางให้เงินนาย”
คามมิตก็รู้ เขาพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ พวกเขาไม่มีท่าทีว่าจะให้เงิน และปิดข่าวนี้ในโลกตะวันตก ถึงฉันฆ่าพวกเขาทั้งหมด สื่อตะวันตก
ก็ไม่มีทางรายงานข่าว ไม่สามารถใช้พวกเขาข่มขู่ได้”
มื่อพุดถึงตรงนี้ เขาถอนหายใจ และกัดฟันพูดว่า “ก็ได้ ถ้าน้องชายต้องการ ฉันจะปล่อยตัพวกเขา หรือจะให้เอาเฮลิคอปเตอร์อีกลำ พา
พวกเขามาส่งที่นี่”
ห้นใดนั้น เฮ่อจือซิวมีสีหน้าดีใจมาก
แต่ทว่า เย่เฉินโบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้อง ฉันแค่ต้องการให้พวกเขามีชีวิตอยู่เท่านั้น ฉันไม่อยากพาพวกเขากลับ”
คามมิตรีบถามว่า “น้องชาย งั้นนายหมายความว่า”
เย่เฉินพูดว่า “เอาอย่างนี้ นายไม่ต้องฆ่าพวกเขา แต่นายใช้แรงงานพวกเขา ให้ทำงาน ทำอาหาร ยุดแนวตั้งรับ ขนของ อะไรพวกนี้ เรื่องนี้
ฉันเชื่อว่าพวกเขาทำได้ ไว้ชีวิตพวกเขา ให้พวกเขาทำงานแทนนายที่ซีเรียไปตลอดชีวิต ถือว่านายไม่ได้จับพวกเขามาแบบเสียเปล่า”
คามมิตเข้าใจความหมายของเย่เฉิน
เขารู้ เย่เฉินก็ไม่อยากช่วยคนพวกนั้น แต่เห็นแก่หน้าเฮ่อจื่อซิว เลยไว้ชีวิตพวกเขา
ดังนั้นเขาจึงตอบตกลง “ในเมื่อน้องชายพูดขนาดนี้ งั้นนายวางใจได้เลย ฉันจะใช้งานพวกเขาอย่างดี ให้ข้าวให้น้ำพวกเขา ได้มีชีวิตอยู่
ต่อไป และให้ฉันได้ใช้แรงงานพวกเขา”
เย่เฉินพยักหน้า และย้อนถามเฮ่อจิอซิว “พวกเขาไม่โดนฆ่าแล้ว แบบนี้คุณพอใจหรือยัง”
เช่อจือซิวถามอย่างโมโห “นายพาพวกเขากลับไปได้แท้ๆ แต่ทำไมนายยังทำแบบนี้”
เย่เฉินย้อนถามเธอ “ตลก ผมไว้ชีวิตพวกเขา นับว่าเห็นแก่หน้าคุณแล้ว ทำไมต้องพาพวกเขากลับไปด้วย”
เฮ่อจือชิวอดไม่ไหว จึงพูดว่า “นายพูดแค่คำเดียว พวกเขาจะเป็นอิสระ แต่ทำไมนายไม่ยอมช่วยพวกเขา!”
“ช่วยพวกเขาเหรอ” เย่เฉินแสยะยิ้ม แล้วถามเธอว่า “ไมล่ะ ซีเรียมีผู้ลี้ภัยล้นคน วีปยุโรปมิประชากรเจ็ดร้อยล้านกว่าคน เห็นได้
ซัดว่า ตราบใดที่ทุกคนในวีปยุโรปบริจาคขนมปังขนาดเท่ากำนต่อวัน ก็สามารถเลี้ยงดูพวกผู้ลี้ภัยให้กินดีอยู่ตี แต่ทำไมพวกผู้ลี้ภัย ยังไร้ที่
อยู่อาศัย อดยากปากแห้งอยู่อย่างนี้ล่ะ”
พูดพลาง เย่เฉินย้อนถามอีกว่า “วีปแอฟริกามีคนยากจนสี่ร้อยล้านคน แต่ประเทศที่เจริญแล้วทั่วโลก มิประชากรเกือบพันล้านคน แค่
คนในประเทศที่เจริญแล้ว เพียงแค่ทุกๆ สองคนในประเทศที่เจริญแล้ว ไปเลี้ยงดูคนในทปแอฟริกาเพียงคนเดียว ทั้งทวีปแอฟริกาคงไม่มีคน
ยากจนมากขนาดนี้ แต่ทำไมพวกเขาไม่ทำล่ะ”
เฮ่อจือซิวโดนถามจนพูดอะไรไม่ออก เธอโมโหจนหน้าแดง แต่กลับไม่สมารถหาเหตุผลที่เหมาะสม มาโต้เถียงได้
ย่เฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณคิดว่าคำพูดของผมสามารถช่วยเขาได้อย่างง่ายดาย จึงคิดว่าผมต้องช่วย นี่คือความคิดที่โง่เขลา
มาก! บิล เกตส์ รวยขนาดนั้น เงินหมื่นสำนดอลล้าร์ เป็นเรื่องเล็กน้อย ทำไมคุณถึงไม่บอกให้เขาเอาเงิน 70 ล้น ไปไถ่ตัวเจ็ดคนที่เป็นเชื้อสาย
เดียวกับเขาล่ะ”
เฮ่อจือซิวพูดว่า “นาย..ตรรกะของนายกำลังวิบัติ!”
เย่เฉินแสยะยิ้ม “ตรรกะวิบัติเหรอ”
“ได้ ผมขอถามคุณหน่อย ในบรรดาเจัดคนนั้น มิคนที่ผมสนิทด้วยหรือเปล่า”
“ผมถามคุณอีก ในบรรดาเจ็ดคนนั้น มีใครเป็นพี่น้องของผมหรือเปล่า”
“ในบรรดาเจ๊ดคนนั้น มีเพื่อนผมหรือเปล่า”
“ในบรรดาเจ็ดคนนั้น มีใครที่เชื้อสายเดียวกับผมหรือเปล่า”
“ไม่ใช่คนสนิท ไม่ใช่พี่น้อง ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่เชื้อสายเดียวกัน ไม่ใช่ตระกูลของผม!”
“คนที่ไม่เกี่ยวอะไรกับผม ถ้าผมช่วยเขา เรียกว่าน้ำใจ ถ้าผมไม่ช่วยเขา เรียกว่าการะหน้าที่อ้นพึงกระทำ!”
“ถึงผมแค่พูดคำเดียว ก็สามารถช่ายพวกเขาได้ แต่ทำไม! ผม!ต้อง!ช่วย!”