บทที่ 2692 อ้างหลักศีลธรรม
หม่าหลั่นได้ยินเชียวฉางควนพูดว่า ยังเจ็บน่องอยู่ จึงขมวดคิ้วถามว่า:”เซียวฉางควน คุณแอบไปวิ่งลับหลังฉันเหรอ?”
เซียวฉางควรโต้กลับ”อะไรคือไปวิ่งลับหลังเธอ? ฉันไปวิ่ง ยังต้องรายงานเธอด้วยเหรอ?”
หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา:”ใกล้จะตายแล้ว ยังจะวิ่งอีก วิ่งไปเพื่ออะไร? อยากจะหาคู่ใหม่เหรอ?”
เซียวฉางควนพูดอย่างรำคาญ”มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? ยุ่งขนาดนั้นทำไม?”
พูดจบ เขาเหลือบมองไม้ค้ำยันที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารข้างหม่าหลัน แล้วพูดอย่างประชดประชันว่า:”ทำไม? ขาของคุณไม่ค่อยดีแล้ว ก็ไม่
อนุญาตให้ฉันออกไปเดินเล่นเหรอ”
เย่เฉินได้ฟังแล้วปวดหัวอยู่พักหนึ่ง พูดว่า : “พ่อครับ แม่ครับ คุณสองคนพูดน้อยๆหน่อยเถอะ อย่ามาทะเลาะกัน แล้วต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน
เลย”
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com
เซียวชูหรันพูดไปต้มก๋วยเตี๋ยวไป โดยไม่หันมามอง:”ที่รัก คุณไม่รู้ว่าอาหารมื้อนี้ฉันผ่านไปได้ไง พวกเขาเถียงกันตรงนี้มานานกว่าหนึ่งชั่วโมง
แล้ว ฉันกล่อมจนกล่อมไม่ไหวแล้ว.
หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง”ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องเซียวฉางควน ประเด็นคือผู้ชายคนนี้พูดจาน่โมโหเกินไป ที่แย่ที่สุดสำหรับฉันคือขา
ข้างนี้ หักไปสองครั้งแล้ว เขาไม่ห่วงฉันเลยก็ไม่เท่าไหร่ แต่กลับมาเยาะเย้ย รังแกใครกัน?”
เซียวฉางควนพูดอย่างเย็นชา:”คุณขาหัก เกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันไม่ได้ทำหักสักหน่อย อีกอย่าง เมื่อกี๊เธอคุยไร้สาระกับฉันมาตั้งนาน ตอนนั้น
ยังไม่เห็นพูดถึงขาเลย เธออย่ามาอ้างหลักศีลธรรมตรงนี้เลย”
หม่าหลันพูดอย่างโมโห:”ฉันอ้างศีลธรรม? เซียวฉางควน คุณมันไร้จิตสำนึกจริงๆ! คุณลืมไปแล้วเหรอว่า ตอนนั้นคุณถูกคนที่เกาจวิ้นเว่ยส่ง
มา ขับรถชนคุณจนเป็นอัมพาต ฉันดูแลคุณที่โรงพยาบาลอย่างไร? ฉันยุ่งอยู่ตลอดเวลา ลืมไปแล้วเหรอ?”
เซียวฉางควนพูดอย่างเหยียดหยาม:”เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? ตอนที่ฉันบาดเจ็บ ใครกันที่ยุ่งกับการตามหาหมอเทพซือให้ฉัน?”
พูดไป เซียวฉางควนก็ชี้เย่เฉินที่อยู่ข้างๆ และพูดเสียงดังว่า:”ลูกเขยที่ดีของฉันเย่เฉินหาให้ฉัน! ถ้าไม่ใช่เขา ตอนนี้ฉันคงยังนอนอยู่บนเตียง
อยู่เลย”
หลังจากนั้น เชียวฉางควนมองหม่าหลันและถามว่า:”คุณบอกว่าคุณยุ่งตลอดเวลา คุณยุ่งอะไร? ยุ่งกับการโกงเช็คของลูกสาวไม่ใช่เหรอ? เธอ
คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?”
“คุณอย่ามาพูดไร้สาระ!”หม่าหลันถูกเปิดโปง ตะโกนด่าทันที:”คุณเห็นฉันโกงเช็คของสาวตอนไหน?”
เซียวฉางควนเบะปาก:”ยังจะแสดงอีกใช่ไหม? ตอนนั้นในโรงพยาบาล ฉันได้รับการรักษาจากหมอเทพซือแล้ว หมอบอกให้ฉันอยู่ในโรง
พยาบาลอีกสองวันเพื่อสังเกตอาการ และจ่ายค่ารักษาพยาบาลน้อยลง แล้วเป็นไง? คุณเอาเช็คของลูกสาวไปเลย ถ้าฉันจำไม่ผิด จำนวนเงินในเช็ค
นั้นอย่างน้อย 170,000 หยวน ใช่ไหม?”
หม่าหลั่นไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรทันที เธอหน้าเขียวหน้าซีด
ทันใดนั้นเซียวฉางควนก็พูดเยาะเย้ย:”ถ้าฉันทำตามคุณ หลังจากที่คุณขาหัก สิ่งแรกที่ฉันทำคือไปหาโกงเงินลูกสาวก่อน แต่ฉันเซียวฉางควน
ไม่ใช่คนแบบนั้น เราเป็นคนที่มีจรรยาบรรณ จรรยาบรรณ เข้าใจไหม?”
หม่าหลันโมโหมาก หยิบไม่ค้ำยันและกำลังทุบเซียวฉางควน ในปากยังด่าว่า:”จรรยาบรรณ? คุยเรื่องจรรยาบรรณกับฉัน ดูสิว่าฉันจะหักขาคุณ!”
เย่เฉินรีบขวางเธอ และพูดด้วยความโกรธเล็กน้อยว่า:”โอ้ยพอแล้ว! ใช่เหตุผลคุยกันยังคุยไม่ได้ใช่ไหม? ผมเพิ่งกลับมาบ้านพวกคุณสองคน
ขึ้นแสดงการต่อสู้กัน อย่าลืมว่าผมกับชูหรันยังอยู่ข้างๆนะ ”
เมื่อหม่าหลันเห็นเย่เฉินโกรธเล็กน้อย เธอรีบหัวเราะและพูดว่า:”ลูกเขย อย่าโมโหไปเลย ไม่ได้มุ่งเป้าหมายที่นาย มุ่งเป้าหมายไปที่ไอ้บ้า
เซียวฉางควนต่างหาก”
เดิมทีเซียวฉางควนยังอยากเถียงคำเธออีกสองสามคำ แต่เมื่อนึกถึงเย่เฉินดูอารมณ์ไม่ดี จึงนั่งห่างออกไปหน่อย.และพึมพำ:”ฉันไม่อยาก
ทะเลาะกับคนต่ำ”