เมื่อได้ยินคำถามของอิโตะ นานาโกะ ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างจริงจังว่า: “อันที่จริงฉันรู้เรื่องอดีตที่ผ่านของอาจารย์เย่น้อยมาก ครั้งแรกที่ฉันเจอกับเขา ยังเป็นตอนที่อยู่ในร้านขายของโบราณของที่บ้านพวกเราเมื่อปีที่แล้ว อาจารย์เย่ในเวลานั้นไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรอยู่ในเมืองจินหลิง เป็นเพียงแค่ลูกเขยที่มีฐานะต่ำต้อยในครอบครัวเท่านั้น”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซ่งหวั่นถิงได้เปลี่ยนเรื่อง และเอ่ยปากพูดว่า: “แต่อาจารย์เย่อายุน้อยๆ กลับมีทักษะการซ่อมแซมของโบราณที่หายไปนานแล้ว สิ่งนี้ทำให้ฉันตกใจมากจริงๆ ตอนนั้นฉันก็รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้จะต้องมีเรื่องราวอะไรที่ไม่มีใครรู้อย่างแน่นอน”
อิโตะ นานาโกะพยักหน้า: “มีสิ่งมากมายบนตัวของเย่เฉินซังที่ทำให้คนตกใจมาก แต่สิ่งที่ฉันอยากรู้ที่สุด คือวัยเด็กของเย่เฉินซัง! ตัวอย่างเช่น เขาเป็นคนที่ไหนกันแน่ ทำไมถึงกลายเป็นเด็กกำพร้า คือหลังจากที่เกิดมาก็ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง หรือว่าเกิดมาก็ไม่ได้มีพ่อแม่ หรือว่าสูญเสียพ่อแม่ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง ดังนั้นจึงกลายเป็นเด็กกำพร้า”
ซ่งหวั่นถิงขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน และส่ายหน้าพูดว่า: “สิ่งเหล่านี้……พูดตามตรงฉันก็ไม่ค่อยรู้จริงๆ”
อิโตะ นานาโกะก็วิเคราะห์อีกครั้ง: “พี่หวั่นถิงพี่ว่า คนรักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆที่กู้ชิวอี๋พูด คือหายตัวไปตอนที่เธออายุห้าหกปี ตามอายุของกู้ชิวอี๋ก็อายุนับถอยหลังตามอายุของเย่เฉินซัง ปีนั้นเย่เฉินซังน่าจะอายุเจ็ดแปดปี และกู้ชิวอี๋ก็เป็นคนเย่นจิง ดังนั้น นี่ก็มีตรรกะพูดที่แตกต่างกันอย่างง่ายดายมาก: ถ้าหากเย่เฉินซังเป็นคนเมืองจินหลิงโดยกำเนิด งั้นตอนที่เขายังเด็กมีความเป็นไปไม่ได้ที่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับกู้ชิวอี๋ ดังนั้นก็ย่อมไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาวของกู้ชิวอี๋เป็นธรรมดา นี่ก็เป็นการพิสูจน์ว่าสัญชาตญาณของพวกเรานั้นผิดทั้งหมด”
“แต่ว่า ตรรกะเดียวกัน ถ้าหากเย่เฉินซังไม่ใช่คนเมืองจินหลิงโดยกำเนิด งั้นความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก!”
“ถ้าหากเย่เฉินซังเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวของกู้ชิวอี๋จริงๆ งั้นก็พิสูจน์ว่า ตอนที่เย่เฉินซังยังเป็นเด็กน่าจะเป็นคนเย่นจิง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่เขามาเมืองจินหลิง น่าจะอายุประมาณเจ็ดแปดปี”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างมาก และพูดว่า: “ถ้าตามนี้ ถ้าหากอาจารย์เย่บังเอิญอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนที่อายุเจ็ดแปดปี งั้นลำดับเวลาขั้นพื้นฐานก็จะตรงกัน”
“ใช่”อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “พี่หวั่นถิง พี่อยู่ที่เมืองจินหลิงมีเส้นสายหรือเปล่า สามารถให้คนตรวจสอบบันทึกเกี่ยวกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงได้หรือเปล่า?”
ซ่งหวั่นถิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า: “ตรวจสอบบันทึกน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แต่ว่าถ้าเกิดอาจารย์เย่รู้ว่าพวกเรากำลังตรวจสอบเขา อาจารย์เย่จะเกิดความเข้าใจผิดกับพวกเราหรือเปล่า? เนื่องจากว่าเส้นสายของอาจารย์เย่อยู่ในเมืองจินหลิงก็มากมาย ฉันกลัวว่าคนทางฉันเพิ่งจะตรวจสอบ ทางเขาก็รู้แล้ว”
“นั่นก็จริง……”อิโตะ นานาโกะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และรีบพูดว่า: “ใช่แล้วพี่หวั่นถิง พี่ได้พูดกับภรรยาของเย่เฉินซังไม่ใช่เหรอว่า จะร่วมลงทุนโครงการบางอย่างกับเธอ?”
“ใช่”ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า: “ทำไมเหรอ?”
อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “งั้นตอนที่พี่พบเจอกับเธอ ก็ต้องหาโอกาสถามเธอ เย่เฉินซังเข้ามาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอายุเท่าไหร่กันแน่ ตราบใดที่พี่ถามอย่างชาญฉลาด เธอน่าจะไม่มีทางเกิดความสงสัยอะไร แบบนี้ ความสงสัยนี้ของพวกเราก็เปิดเผยความจริงอย่างชัดเจนได้!”
ซ่งหวั่นถิงรับปากในทันที และพูดว่า: “งั้นพรุ่งนี้ฉันก็นัดนายหญิงเย่มาพบเจอกันและพูดคุยกันที่บริษัท!”
หลังจากที่พูดจบ ซ่งหวั่นถิงก็มองดูอิโตะ นานาโกะอย่างมึนงงอีกครั้ง และถามเธอ:“แต่ว่า……นานาโกะ เธอว่าความนัยสำคัญที่พวกเราทำขนาดนี้คืออะไร?”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจังว่า: “พี่หวั่นถิง ความนัยสำคัญเรื่องนี้สำหรับฉัน เป็นเพราะว่าไม่สามารถที่จะเก็บความรักต่อเย่เฉินซังได้แม้แต่น้อย ดังนั้น ฉันควบคุมตัวเองที่อยากจะรู้เรื่องอดีตที่ผ่านมาของเย่เฉินซังมากกว่านี้ไม่ได้ ฉันก็รู้ว่าความคิดนี้เห็นแก่ตัวมาก แต่ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้……”
ซ่งหวั่นถิงถอนหายใจเบาๆ และพึมพำว่า: “ใครไม่เป็นแบบนี้……ฉันก็อยากจะรู้ ช่วยชีวิตฉันให้รอดพ้นจากอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า อาจารย์เย่ที่ทำให้ฉันฝันก็ยังคิดถึง เป็นใครกันแน่……”
พูดแล้ว น้ำเสียงเธอแน่วแน่มาก และเอ่ยปากพูดว่า: “พรุ่งนี้ฉันจะพยายามถามเบาะแสให้ได้มากที่สุด!”